Η επιτυχία της συγκέντρωσης διαμαρτυρίας στις αρχές του Απρίλη ενάντια στην Ατζέντα 2010 του Σρέντερ ήταν εκπληκτική. Οι 300.000 στο Βερολίνο, οι 120.000 στη Στουτγάρδη και οι 100.000 στη Κολωνία αποκάλυψαν πόσο εκρηχτικό έχει γίνει το κλίμα στους εργαζόμενους. Ήτανε η μεγαλύτερη εργατική κινητοποίηση για τουλάχιστον μια δεκαετία.
Την ώρα όμως, που ο Σρέντερ κήρυσσε τον πόλεμο ενάντια στους ανέργους, τους συνταξιούχους, την νεολαία και τους εργαζόμενους, η ηγεσία των συνδικάτων έκανε το πάν για να μη γίνει η παραμικρή κινητοποίηση. Η πρώτη συγκέντρωση διαμαρτυρίας, που έγινε τον περασμένο Νοέμβρη στο Βερολίνο, με 100.000 διαδηλωτές, οργανώθηκε κυριολεχτικά από τα κάτω.
Είναι χαραχτηριστικό, ότι η Γερμανική ΓΣΕ, που αναγκάστηκε τελικά να καλέσει τις συγκεντρώσεις του Απρίλη, δεν περίμενε παρά 50.000 το πολύ σε κάθε πόλη.
Όμως, μέσα στην κοινωνία επικρατεί αναβρασμός. Η δημοτικότητα της κυβέρνησης έχει πέσει στο 21% και προβλέπεται να δεχτεί συντριπτικές ήττες στις διάφορες εκλογές (τοπικές, νομαρχιακές, κρατιδιακές), που θα γίνουν φέτος.
Διεργασίες για νέο αριστερό κόμμα
Αυτό όμως που είναι πολύ σημαντικό είναι ότι έχουν ξεκινήσει διεργασίες για την δημιουργία ενός νέου αριστερού κόμματος, που βρίσκουν σημαντική απήχηση. Ήδη, ο Γερμανικός τύπος αναφέρεται με ανησυχία στις διάφορες πρωτοβουλίες, που έχουν ξεκινήσει σε διάφορα συνδικάτα (Ver.di και IGMetall) και σε διάφορες πόλεις, μέσα και έξω από τα κόμματα.
Οι διεργασίες αυτές, στις οποίες συμμετέχουν μεσαία στελέχη των συνδικάτων, μέλη και πρώην μέλη του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD), των Πρασίνων και του PDS (πρώην ΚΚ), είναι ακόμα σε πρώιμο στάδιο, αλλά είναι σημαδιακές. Έτσι εξηγείται και η νευρικότητα των ηγεσιών των συνδικάτων και των κομμάτων και οι απειλές.
Όπως όμως υποστηρίζει και η γερμανική Οργάνωση «Αλλαγή για τον Σοσιαλισμό» (SAV), τμήμα της CWI, για να καρποφορήσουν αυτές οι διεργασίες και να μην μείνουν στα μισά του δρόμου, χρειάζεται να υιοθετήσουν ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, με στόχο τον σοσιαλισμό, να ξεκόψουν αποφασιστικά από τα υπάρχοντα κόμματα και να αποδεχτούν μια δημοκρατική λειτουργία, μέσα σ’ ένα πολιτικά ομοσπονδιακό σχήμα.
Γιατί μόνο έτσι μπορούν να προσελκύσουν τα πιο φρέσκα και μαχητικά στρώματα της νεολαίας και των εργαζομένων, που αναζητούν μια ριζική αλλαγή στη ζωή τους.
