Του Νίκου Ρεμούνδου
Τρελά πανηγύρια ξέσπασαν στην Τιφλίδα και σ’ όλη την Γεωργία όταν ανακοινώθηκε η παραίτηση του μισητού πια Προέδρου Σεβαρντνάντζε. Ο ίδιος, λίγο πριν, μόλις γλίτωσε την μανία του πλήθους – 50 έως 100.000 διαδηλωτές – που μπήκαν στην Βουλή για να τον λιντσάρουν.
Η πάμπλουτη αλεπού
Ο Σεβαρντνάντζε, με το παρατσούκλι "η λευκή αλεπού του Καυκάσου", κυβέρνησε τις τύχες της Γεωργίας για 31 χρόνια, από το 1972, όταν αναδείχτηκε Γραμματέας του Γεωργιανού Κ.Κ. Προηγουμένως, είχε διακριθεί στην δίωξη αντιπάλων του γραφειοκρατικού, σταλινικού καθεστώτος σαν αρχηγός των υπηρεσιών Ασφαλείας της Γεωργίας.
Αυτή η προϋπηρεσία δεν τον εμπόδισε βέβαια να συμμετέχει σαν πρωτεργάτης της επιστροφής στον καπιταλισμό στην ΕΣΣΔ και υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Γκορμπατσόφ.
Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και την ανεξαρτοποίηση της Γεωργίας, ο Σεβαρντνάντζε υποσχόμενος ευημερία, ελευθερία και ειρήνη έγινε δεκτός σαν σωτήρας του έθνους. Ήτανε Πρόεδρος της πλούσιας σε φυσικούς πόρους αυτής χώρας για 11 χρόνια. Εξελέγη το 1995 με το 75% των ψήφων και το 2000 με το 80%, ελλείψει αντιπάλου. Αυτό που σίγουρα κατάφερε είναι να φέρει την χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, την στιγμή που ο ίδιος και η νεόκοπη αστική ελίτ έγιναν πάμπλουτοι.
Κάτω οι κλέφτες
Η αφορμή για την ανατροπή του Σεβαρντνάντζε ήταν η φανερή βία και νοθεία που επιχείρησε η κυβέρνηση του στις βουλευτικές εκλογές στις 2 Νοεμβρίου, για να κερδίσει με κάθε τρόπο ο φιλοκυβερνητικός συνασπισμός "Για μια Νέα Γεωργία".
Η αιτία όμως ήταν ότι ξεχείλισε πια το ποτήρι της λαϊκής αγανάχτησης μπροστά στη φοβερή φτώχια, την ανεργία, την τεράστια διαφθορά και την πολύχρονη καταπίεση όλων όσων διαφωνούσαν.
Λίγες ώρες μόνο πρίν αναγκαστεί να παραιτηθεί κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και κάλεσε την αστυνομία και τον στρατό να διαλύσουν τους διαδηλωτές.
Οι διαδηλώσεις όμως και οι καταλήψεις κυβερνητικών κτιρίων, που ξεκίνησαν αμέσως μετά τις νόθες εκλογές και υποστηρίχτηκαν από τμήματα της αντιπολίτευσης, διογκώνονταν καθημερινά μέχρι που οι διαδηλωτές έφτασαν στις 22 του Νοέμβρη τις 50-100.000 και εισέβαλαν στο κοινοβούλιο. Έτσι, μπροστά στην απειλή να γίνει λουτρό αίματος και να ξεσπάσει εμφύλιος η αστυνομία και ο μισο-διαλυμένος στρατός δεν χτύπησαν.
Και τώρα;
Μπροστά στο τεράστιο πολιτικό κενό, που δημιούργησε η φθορά και η κατρακύλα του Σεβαρντνάντζε, πρώην συνεργάτες του άρχισαν να εγκαταλείπουν το καράβι και να περνάνε στην αντιπολίτευση.
Ο πιο δραστήριος και γνωστός, που υποστήριξε από την αρχή και το λαϊκό ξεσήκωμα ενάντια στον Σεβαρντνάντζε, είναι όμως ο Μίσα Σαακασβίλι, αρχηγός του Εθνικού Κόμματος, εθνικιστής, λαϊκιστής δημαγωγός και φιλοαμερικάνος.
Έτσι, ο νέος Πρόεδρος, που θα αναδειχτεί από τις νέες εκλογές που θα ξαναγίνουν σε 45 μέρες, δέν πρόκειται μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες να είναι πολύ διαφορετικός για τις λαϊκές μάζες από τον προηγούμενο.
Κίνδυνος διαμελισμού της χώρας
Την ίδια ώρα, η κατάσταση στην Γεωργία περιπλέκεται ακόμα περισσότερο λόγω των ανοιχτών εθνικών της προβλημάτων – 3 πλούσιες περιοχές της, η Αμπχαζία, η Ατζαρία και η Οσετία, έχουν ήδη ουσιαστικά αυτονομηθεί – και του σκληρού ανταγωνισμού ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία για τον έλεγχο της χώρας, που έχει μεγάλη στρατηγική σημασία. Ήδη οι δυο αυτές υπερδυνάμεις διαθέτουν τώρα στρατιωτικές βάσεις στην Γεωργία.
Οι ΗΠΑ μάλιστα εκπαιδεύουν τον γεωργιανό στρατό και έχουν επενδύσει τεράστια κεφάλαια στον νέο αγωγό πετρελαίου, που θα φέρει μαύρο χρυσό από το Μπακού, στην Κασπία, στην Μεσόγειο, διασχίζοντας την Γεωργία.
Για να αρχίσει λοιπόν να αλλάζει η κατάσταση για τις λαϊκές μάζες θα χρειαστούν μεγάλοι ταξικοί αγώνες και νέες εξεγέρσεις. Θα χρειαστεί να χτιστεί ένα νέο, μαζικό, αριστερό κόμμα, που να αγωνίζεται για τα συμφέροντα των εργαζομένων ενάντια στους νεόκοπους καπιταλιστές και τους εθνικιστές.
