Του Αλέξανδρου Πραντούνα
Ίσως η μεγαλύτερη γενική απεργία στον κόσμο έλαβε χώρα στις 28/2 στην Ινδία με πάνω από 100 εκ. εργαζομένους να παίρνουν μέρος. Τα εκατομμύρια εργαζομένων που πήραν μέρος στις διαδηλώσεις σε όλη την χώρα διεκδικούν τη δημιουργία ενός εθνικού ταμείου κοινωνικής ασφάλισης, την καθιέρωση κατώτατου μισθού στις 10.000 ρουπίες (152 ευρώ), την αύξηση των συντάξεων, τη μετατροπή όλων των προσωρινών συμβάσεων σε αορίστου χρόνου, καθώς και κοινωνική ασφάλιση και υγειονομική περίθαλψη για τους άνεργους. Παράλληλα, απαίτησαν να σταματήσει το ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων στο οποίο επιδίδεται η κυβέρνηση ισχυριζόμενη ότι έτσι θα μειωθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα, καθώς και να ληφθούν αποτελεσματικά μέτρα για τη συγκράτηση των τιμών, αφού το κόστος ζωής μέσα στο 2011 αυξήθηκε κατά 30%.
Στη Βομβάη, την οικονομική πρωτεύουσα, όλες οι τράπεζες έκλεισαν, ενώ έγιναν εκατοντάδες συλλήψεις για παρακώλυση της κυκλοφορίας. Στο Δελχί η απεργία έπληξε κύριους τομείς της οικονομίας όπως οι μεταφορές και το εμπόριο, ενώ ο κυβερνήτης της Δυτικής Βεγγάλης έφερε 1.000 κρατικά λεωφορεία για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα των μεταφορών. Στην Καλκούτα, που είναι ένα παραδοσιακό προπύργιο των συνδικάτων, δεν λειτούργησαν τα καταστήματα, τα ταξί, τα σχολεία και όλες οι δημόσιες υπηρεσίες και 10.000 αστυνομικοί είχαν αναπτυχθεί στην πόλη, συμπεριλαμβανομένων των ειδικών μονάδων στα κυβερνητικά γραφεία και στους σταθμούς των λεωφορείων και του μετρό, για να προλάβουν τυχόν καταλήψεις. Παράλληλα, από την απεργία έκλεισαν πολλά εμπορικά λιμάνια, με αποτέλεσμα χιλιάδες φορτηγά να μπλοκάρουν τους κεντρικούς δρόμους.
Στην χώρα επικρατούν τρομακτικές ανισότητες, καθώς την ίδια ώρα που 400 εκ. άνθρωποι ζουν σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης, μόλις 50 άνθρωποι κατέχουν το ένα έκτο του συνολικού πλούτου της χώρας. Και όλα αυτά σε μια χώρα που παρουσιάζει ρυθμούς ανάπτυξης 9% τον χρόνο, ανάπτυξης που πηγαίνει εξ ολοκλήρου στις τσέπες των καπιταλιστών.
Η γενική απεργία δεν ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία. Τους τελευταίους μήνες έχουν ξεσπάσει τεράστια κύματα μαχητικών εργατικών αγώνων, όπως απεργίες για την αναγνώριση των συνδικάτων του αναπτυσσόμενου τομέα αυτοκινήτων, με κατάληψη δύο ημερών στο εργοστάσιο της Hyundai, η αυθόρμητη απεργία του προσωπικού της Air India και η απεργία των εργαζομένων στις τηλεπικοινωνίες και των ανθρακωρύχων κατά των κυβερνητικών σχεδίων ιδιωτικοποίησης. Είναι φανερό πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια φάση ριζοσπαστικοποίησης του εργατικού κινήματος της χώρας.
