Άρθρο της Σύνταξης από το νέο τεύχος του «Ξ», 452, 11 – 25 Μάη, που κυκλοφορεί
Στις 17 Μάη τα συνδικάτα καλούν νέα γενική απεργία. Η Αριστερά καλεί τον κόσμο σε μαζική συμμετοχή. Ο κόσμος όμως δεν πρόκειται να έχει μαζική συμμετοχή σ’ αυτή την κινητοποίηση. Θα κατέβουν σ’ αυτήν οι οργανωμένες δυνάμεις της Αριστεράς και οι συνδικαλιστές. Η Αριστερά θα κινητοποιήσει τις δυνάμεις της για να υπάρξει μια αξιοπρεπής παρουσία στην απεργία και στην πορείες. Αυτό θα κάνει και το Ξεκίνημα. Όμως την ίδια στιγμή χρειάζεται συναίσθηση της πραγματικότητας: το μαζικό κίνημα δεν πρόκειται να ανταποκριθεί.
Ο λόγος είναι ότι η απεργία καλείται για να καλεστεί. Χωρίς καμία προετοιμασία, χωρίς κανένα σχέδιο για να κλιμακωθεί, χωρίς καμία πιθανότητα να παίξει ρόλο να αλλάξει κάτι στο σκηνικό των Μνημονίων. Κι αυτό οι εργαζόμενοι το ξέρουν.
Για να κατέβει το εργατικό κίνημα σε μαζικές απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις πρέπει να αισθάνεται ότι αυτές έχουν περιεχόμενο και νόημα, έχουν κάποια μικρή έστω ελπίδα να φέρουν αποτέλεσμα, να αναχαιτίσουν την επίθεση, ή έστω να περιορίσουν την επιθετικότητα της κυβέρνησης.
Αλλά και σ’ αυτή την απεργία όπως και σε όλες τις κινητοποιήσεις της προηγούμενης χρονιάς, με εξαίρεση την πρώτη γενική απεργία του 2016 όταν είχαμε τη μαζική συμμετοχή των αγροτών και των επαγγελματικών στρωμάτων των πόλεων, ο κόσμος ξέρει ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση ουσιαστικού αποτελέσματος.
Γι’ αυτό και όλες οι κινητοποιήσεις εδώ και 1,5 σχεδόν χρόνο είναι χωρίς μαζικότητα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η τελευταία Πρωτομαγιά, στην οποία δεν συμμετείχαν παρά μερικές χιλιάδες, βασικά των οργανωμένων αριστερών.
Μέσα σ’ αυτό το γενικό περίγραμμα, βέβαια, αξίζει ιδιαίτερα να σημειωθεί η πραγματικά πλήρης ανυπαρξία κόσμου στις επίσημες συγκεντρώσεις των συνδικάτων. Αν το ΚΚΕ στην Αθήνα μπορεί να κινητοποιήσει 5 – 6 χιλιάδες και η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά (ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες οργανώσεις) 2 – 2,5 χιλιάδες, η ΓΣΕΕ δεν μπορεί να κινητοποιήσει πάνω από 2 – 3 εκατοντάδες! Δείχνει την ολοκληρωτική αποστροφή του κόσμου στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, της οποίας βέβαια, το αυτί καθόλου δεν ιδρώνει.
Ευθύνες: ΣΥΡΙΖΑ και συνδικαλιστική γραφειοκρατία
Κύριος υπεύθυνος γι’ αυτή την κατάσταση στο κίνημα, βέβαια, δεν είναι άλλος από τον ΣΥΡΙΖΑ. Που προκάλεσε την κατάρρευση των ελπίδων και του ηθικού της κοινωνίας.
Και που την ίδια στιγμή ρίχνει «αλάτι στις πληγές» με την παρανοϊκή του στάση: από τη μια εφαρμόζει τη λιτότητα, από την άλλη μας λέει ότι έτσι βγαίνουμε από τη λιτότητα (δείτε xekinima.org, 12/05/2017) κι από πάνω μας καλεί να αντισταθούμε στη λιτότητα, ψηφίζει υπέρ των απεργιών και μας ζητά να παλέψουμε ενάντια στις αντιλαϊκές πολιτικές που ο ίδιος επιβάλλει.
Δεύτερος υπεύθυνος οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που έχουν μετατραπεί σε ωμούς, κυνικούς, υπαλλήλους της εκάστοτε κυβέρνησης.
Το μόνο που τους απασχολεί είναι να αποκομίζουν προνόμια όντας «εργολάβοι» των κυβερνώντων και της άρχουσας τάξης, χρησιμοποιώντας τα μόνα «όπλα» που γνωρίζουν καλά: ρουσφέτι, εξαγορές συνειδήσεων, εκβιασμούς, λαμογιές. Αυτοί δεν έχουν σχέδιο δράσης και κλιμάκωσης γιατί δεν θέλουν να έχουν και δεν πρόκειται να έχουν. Η μάχη για τον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος για να περάσει στον έλεγχο της εργατικής βάσης είναι από τις πιο μεγάλες που έχει μπροστά του το ελληνικό αλλά και το ευρωπαϊκό και διεθνές κίνημα.
Τι κάνει η Αριστερά;
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι επίσημες συνδικαλιστικές ηγεσίες «δεν μπορούν» γιατί «δεν θέλουν», το ερώτημα είναι τι κάνει η Αριστερά – και πιο ειδικά τα μαζικά και ημιμαζικά της κόμματα, το ΚΚΕ, η ΛΑΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Η εικόνα είναι θλιβερή. Σαν να βρίσκεται στον κόσμο της, σαν να ζει σε ένα άλλο πλανήτη, η Αριστερά δεν μπορεί καν να συνεργαστεί για τα πιο στοιχειώδη: να οργανώσει μια κοινή πορεία, να συντονιστεί για να οργανωθεί μια κοινή απεργία, έστω σε έναν επί μέρους χώρο.
Κι όλα αυτά στο όνομα της επαναστατικής, δήθεν, καθαρότητας. Το ΚΚΕ είναι «πολύ επαναστάτες» για να συναντηθούν στο δρόμο με οποιονδήποτε άλλο γι’ αυτό πρέπει να είναι μόνο του. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι πολύ επαναστατική και δεν μπορεί να καλέσει κοινή συγκέντρωση είτε με το ΚΚΕ είτε με τη ΛΑΕ. Και πάει λέγοντας. Είναι γελοίο και τραγικό ταυτόχρονα. Αυτή η στάση είναι εντελώς αδιέξοδη – και για το κίνημα και για την Αριστερά.
Το κίνημα χρειάζεται
- Ενότητα στη δράση όλης της Αριστεράς και όλων των δυνάμεων που έχουν αναφορά στο εργατικό κίνημα
- Κινητοποιήσεις στη βάση σχεδίου και κλιμάκωσης για να έχουν ελπίδα να νικήσουν και να ανατρέψουν τις πολιτικές που εφαρμόζονται
- Ένα πολιτικό πρόγραμμα που να απαντά στην κρίση του καπιταλισμού και την επίθεση της Τρόικας, που να ξεκινά από την άρνηση αποπληρωμής του χρέους και να καταλήγει στην εθνικοποίηση των βασικών τομέων της οικονομίας σε συνθήκες εργατικού ελέγχου και διαχείρισης – ένα πρόγραμμα σοσιαλιστικό
Αυτή η Αριστερά δεν υπάρχει και για το χτίσιμό της πρέπει να παλέψουμε. Γιατί είναι ο μόνος δρόμος εξόδου από τη βαρβαρότητα στην οποία μας καταδικάζει το καπιταλιστικό σύστημα.
Σχετικά άρθρα
