Πέρα απο την Ευρώπη σημαντικούς αγώνες βλέπουμε και σε άλλα μέρη του πλανήτη. Στη διάρκεια των προηγούμενων δύο βδομάδων είχαμε γενική απεργία στην Ινδία στις 28/2 και στη Ν. Αφρική στις 7/3. Από το σάιτ της CWI, μετάφραση και επιμέλεια Αλέξανδρος Πραντούνας.

Ινδία

 

Ίσως η μεγαλύτερη γενική απεργία στον κόσμο έλαβε χώρα στις 28/2 στην Ινδία με πάνω από 100 εκ. εργαζομένους να παίρνουν μέρος. Τα εκατομμύρια εργαζομένων που πήραν μέρος στις διαδηλώσεις σε όλη την χώρα διεκδικούν τη δημιουργία ενός εθνικού ταμείου κοινωνικής ασφάλισης, την καθιέρωση κατώτατου μισθού στις 10.000 ρουπίες (152 ευρώ), την αύξηση των συντάξεων, τη μετατροπή όλων των προσωρινών συμβάσεων σε αορίστου χρόνου, καθώς και κοινωνική ασφάλιση και υγειονομική περίθαλψη για τους άνεργους. Παράλληλα, απαίτησαν να σταματήσει το ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων στο οποίο επιδίδεται η κυβέρνηση ισχυριζόμενη ότι έτσι θα μειωθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα, καθώς και να ληφθούν αποτελεσματικά μέτρα για τη συγκράτηση των τιμών, αφού το κόστος ζωής μέσα στο 2011 αυξήθηκε κατά 30%.

Στη Βομβάη, την οικονομική πρωτεύουσα, όλες οι τράπεζες έκλεισαν, ενώ έγιναν εκατοντάδες συλλήψεις για παρακώλυση της κυκλοφορίας. Στο Δελχί η απεργία έπληξε κύριους τομείς της οικονομίας όπως οι μεταφορές και το εμπόριο, ενώ ο κυβερνήτης της Δυτικής Βεγγάλης έφερε 1.000 κρατικά λεωφορεία για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα των μεταφορών. Στην Καλκούτα, που είναι ένα παραδοσιακό προπύργιο των συνδικάτων, δεν λειτούργησαν τα καταστήματα, τα ταξί, τα σχολεία και όλες οι δημόσιες υπηρεσίες και 10.000 αστυνομικοί είχαν αναπτυχθεί στην πόλη, συμπεριλαμβανομένων των ειδικών μονάδων στα κυβερνητικά γραφεία και στους σταθμούς των λεωφορείων και του μετρό, για να προλάβουν τυχόν καταλήψεις. Παράλληλα, από την απεργία έκλεισαν πολλά εμπορικά λιμάνια, με αποτέλεσμα χιλιάδες φορτηγά να μπλοκάρουν τους κεντρικούς δρόμους.

Στην χώρα επικρατούν τρομακτικές ανισότητες, καθώς την ίδια ώρα που 400 εκ. άνθρωποι ζουν σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης, μόλις 50 άνθρωποι κατέχουν το ένα έκτο του συνολικού πλούτου της χώρας. Και όλα αυτά σε μια χώρα που παρουσιάζει ρυθμούς ανάπτυξης 9% τον χρόνο, ανάπτυξης που πηγαίνει εξ ολοκλήρου στις τσέπες των καπιταλιστών.

Η γενική απεργία δεν ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία. Τους τελευταίους  μήνες έχουν ξεσπάσει τεράστια κύματα μαχητικών εργατικών αγώνων, όπως απεργίες για την αναγνώριση των συνδικάτων του αναπτυσσόμενου τομέα αυτοκινήτων, με κατάληψη δύο ημερών στο εργοστάσιο της Hyundai, η αυθόρμητη απεργία του προσωπικού της Air India και η απεργία των εργαζομένων στις τηλεπικοινωνίες και των ανθρακωρύχων κατά των κυβερνητικών σχεδίων ιδιωτικοποίησης. Είναι φανερό πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια φάση ριζοσπαστικοποίησης του εργατικού κινήματος της χώρας.

__________

Ν. Αφρική

Η γενική απεργία στις 7 Μαρτίου ήταν η πρώτη εδώ και περισσότερο από δέκα χρόνια. Παρόλη την σχεδόν μηδαμινή εκστρατεία από πλευράς των συνδικάτων υπήρξε μεγάλη συμμετοχή στις διαδηλώσεις. Πάνω από 100.000 εργαζόμενοι διαδήλωσαν στο Γιοχάνεσμπουργκ, ενώ συνολικά 200.000 διαδηλωτές πήραν μέρος στις πορείες σε συνολικά 29 πόλεις.

Τα δυο βασικά αιτήματα των συνδικάτων ήταν η κατάργηση της υπενοικίασης εργαζομένων  και η αποτροπή της ιδιωτικοποίησης των εθνικών οδών που σχεδιάζεται για την επόμενη περίοδο. Η πολύ μεγάλη διαφθορά και οι τρομακτικές ανισότητες που επικρατούν στην χώρα κυριάρχησαν επίσης στα συνθήματα των διαδηλωτών.

Η Ν. Αφρική είναι επισήμως η χώρα με τις μεγαλύτερες ανισότητες στον πλανήτη, αφού το 50% του πληθυσμού κατέχει το 92% του ετήσιου εθνικού εισοδήματος της χώρας και το υπόλοιπο 50% το 8% των εισοδημάτων!

Νοικιασμένοι εργαζόμενοι

Πάνω από το 30% του εργατικού δυναμικού στην χώρα δουλεύει μέσω εταιρειών ενοικίασης εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι αυτοί πληρώνονται με το 1/3 του μισθού των μονίμων εργαζομένων, χωρίς επιδόματα, αυξήσεις και συνδικαλιστικά δικαιώματα.

Σε μια χώρα με 40% ανεργία, η υπενοικίαση εργαζομένων είναι ένας επιπλέον τρόπος διάσπασης της εργατικής τάξης. Η κυβέρνηση του ANC (Aφρικανικό Εθνικό Κογκρέσσο) είχε υποσχεθεί προεκλογικά το 2009 την κατάργηση της υπενοικίασης εργαζομένων, όμως δεν έχει κάνει τίποτα προς αυτή την κατεύθυνση.

Συνδικαλιστική γραφειοκρατία

Το ζήτημα της γενικής απεργίας συζητιέται στους κόλπους του εργατικού κινήματος εδώ και καιρό κι έτσι η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν μπορούσε πλέον να συνεχίσει να αγνοεί τις διαθέσεις της βάσης των συνδικάτων. Στην πραγματικότητα, τόσο μετά την γενική απεργία των δημοσίων υπαλλήλων το 2010, όσο και κατά την διάρκεια του απεργιακού κύματος του 2011, μια γενική απεργία ήταν το απαραίτητο βήμα για την κλιμάκωση του αγώνα.

Όταν τελικά οι γραφειοκράτες της συνδικαλιστικής ηγεσίας κάλεσαν γενική απεργία, δεν έκαναν απολύτως τίποτα για να έχει επιτυχία. Σε ολόκληρη την πρωτεύουσα δεν κολλήθηκε ούτε μια αφίσα, δεν μοιράστηκε ούτε ένα φυλλάδιο. Η ηγεσία του COSATU (Κογκρέσσο των Νοτιοαφρικανικών Συνδικάτων, η βασική εργατική συνομοσπονδία) στις δηλώσεις της στα ΜΜΕ, απέφευγε ακόμα και την αναφορά στην γενική απεργία, μιλώντας για «πανεθνικές διαδηλώσεις». Μόλις μια μέρα πριν έγιναν δηλώσεις στα ΜΜΕ που μιλούσαν για την γενική απεργία. Είναι ενδεικτικό, πως στην διαδήλωση που έγινε στο Γιοχάνεσμπουργκ, μεγάλο κομμάτι των διαδηλωτών ήταν άνθρωποι που μπήκαν στην πορεία αυθόρμητα ενώ την έβλεπαν να εξελίσσεται, χωρίς να έχουν ιδέα μέχρι τότε ότι υπήρχε γενική απεργία.

Πρώτο βήμα

Φυσικά, με τόσο λειψή προετοιμασία δεν θα μπορούσε να σπάσει το κλίμα τρομοκρατίας στους χώρους δουλειάς και να υπάρξει σημαντική συμμετοχή στην απεργία.

Παρόλα τα προβλήματα όμως, οι διαδηλώσεις που έγιναν ήταν οι μεγαλύτερες από την εποχή του αγώνα ενάντια στο Απαρτχάιντ.

Αυτό δείχνει την διάχυτη οργή και τις μεγάλες δυνατότητες που υπάρχουν. Ήταν η μαζική συμμετοχή άλλωστε που ανάγκασε τον γενικό γραμματέα του COSATU να δηλώσει στην συγκέντρωση στο Γιοχάνεσμπουργκ πως αυτή η γενική απεργία ήταν «μια προειδοποιητική βολή».