Tου Καρλ Ντεμπό, Gauche Revolutionnaire – γαλλικό τμήμα της CWI
Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο στη Γαλλία αναγκάστηκαν να βγουν δυναμικά στους δρόμους ενάντια στην «φιλελευθεροποίηση» που προωθεί η κυβέρνηση Ραφαρέν και ενάντια στους μισθούς πείνας που προβλέπουν οι συμβάσεις που τους πρόσφερε η κυβέρνηση.
Έτσι, οι εργαζόμενοι στα ταχυδρομεία, στους σιδηρόδρομους, στις επιχειρήσεις φυσικού αερίου και ηλεκτρισμού, οι καθηγητές, οι νοσηλευτές και πολλοί άλλοι βγήκαν μαζικά στους δρόμους. Οι απεργίες και διαδηλώσεις, που κράτησαν 5 μέρες, είναι οι πρώτες κινητοποιήσεις αυτού του μεγέθους μετά το κίνημα ενάντια στην επίθεση της κυβέρνησης στις συντάξεις την άνοιξη του 2003. Στις 20 Γενάρη, 328.000 εργαζόμενοι πήραν μέρος στις διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα. Περισσότεροι από το 50% των καθηγητών της χώρας απέργησαν.
Η απαράδεκτη σύμβαση που πρότεινε η κυβέρνηση προβλέπει πως οι 5,2 εκ. εργαζόμενοι του δημόσιου θα πάρουν 0,5% αύξηση την 1η Φλεβάρη και ακόμα 0,5% την 1η Νοέμβρη 2005. Μπροστά σε αυτή την πρόκληση, τα συνδικάτα αναγκάστηκαν να εκφράσουν τη συσσωρευμένη οργή που κυριαρχεί τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα για τη συρρίκνωση του εισοδήματος τους.
Τα επίσημα στοιχεία δείχνουν πως ο συνολικός πληθωρισμός του 2004 έφτασε το 2,1%. Πιο σημαντικές ωστόσο είναι οι μεγάλες αυξήσεις στις τιμές των καυσίμων (+10,2% τον Δεκέμβρη 2004 σε σχέση με τον Δεκέμβρη 2003), και ιδιαίτερα των πετρελαιοειδών (+14,6%). Η τιμή του καπνού αυξήθηκε κατά 9,5%, τα ενοίκια κατά 3,4%, οι συγκοινωνίες κατά 4,5%. Αυτές οι αυξήσεις διαβρώνουν βέβαια το εισόδημα των φτωχότερων οικογενειών.
Από την άλλη, η σχεδιαζόμενη από την κυβέρνηση «φιλελευθεροποίηση» του δημόσιου σημαίνει απώλεια 7.188 θέσεων εργασίας μέσα στο 2005 και κατάργηση του νόμου για 35ωρη βδομαδιάτικη απασχόληση. Οι ώρες απασχόλησης, σύμφωνα με το σχέδιο, θα είναι αντικείμενο ελεύθερης διαπραγμάτευσης στην κάθε επιχείρηση χωριστά. Αυτό θα αντανακλαστεί στον ιδιωτικό τομέα όπου βέβαια οι εργοδότες θα προσπαθήσουν να επιμηκύνουν την εργάσιμη βδομάδα χωρίς αντίστοιχη αύξηση των μισθών.
Η διάθεση στις διαδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν ήταν πολύ μαχητική. Η μαζική συμμετοχή, που ξεπέρασε τις προσδοκίες των συνδικάτων, δείχνει πως οι εργαζόμενοι στο δημόσιο είναι έτοιμοι να συγκρουστούν με την κυβέρνηση Ραφαρέν. Ωστόσο, η ηγεσία των συνδικάτων θα κλιμακώσει τον αγώνα μόνο κάτω από την πίεση των αγωνιστών της βάσης. Η απροθυμία τους αυτή φάνηκε όταν οι εργαζόμενοι στους σιδηρόδρομους στο Παρίσι (που αποτελέσανε στο παρελθόν εμπροσθοφυλακή του κινήματος) κατέβηκαν σε 24ωρη απεργία στις 19 Γενάρη, αλλά η ηγεσία δεν φρόντισε να οργανώσει διαδήλωση στους δρόμους της πρωτεύουσας, που θα ενθουσίαζε τους εργαζόμενους και θα έδινε ώθηση στον αγώνα.
Για τους περισσότερους εργαζόμενους του δημοσίου είναι ξεκάθαρο ότι για να νικήσουν πρέπει να συνδέσουν τον αγώνα τους με τον αγώνα των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Τα συνδικάτα οργάνωσαν διαδηλώσεις στις 5 Φλεβάρη ενάντια στις επιθέσεις της κυβέρνησης στο 35ωρο. Αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει εφαλτήριο για γενίκευση και κλιμάκωση του αγώνα ενάντια στο χτύπημα του βιοτικού επιπέδου, τις απολύσεις και τα εργασιακά δικαιώματα.
Gauche Revolutionnaire
Οι σύντροφοι της Επαναστατικής Αριστεράς (Gauche Revolutionnaire – το γαλλικό τμήμα της C.W.I ), συμμετείχαμε στις διαδηλώσεις στη Ρουέν, τη Μασσαλία, το Παρίσι, το Λε Αβρ, την Καέν και την Εβρέ. Το σύνθημα μας για 24ωρη γενική απεργία του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα μαζί βρήκε θερμή ανταπόκριση. Η επιτυχία όμως μιας 24ωρης γενικής απεργίας προϋποθέτει μια καλή προετοιμασία, με την εκλογή απεργιακών επιτροπών, δημοκρατικά ελεγχόμενων μέσα από γενικές συνελεύσεις σε κάθε κλάδο. Έτσι, οι εργαζόμενοι θα μπορέσουν να συζητήσουν τα αιτήματα και να ενοποιήσουν τον αγώνα του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.
Με αυτό τον τρόπο, οι διαδηλώσεις της 5ης Φλεβάρη μπορούν να αποτελέσουν μια αφετηρία ενός σκληρού αγώνα για να αποκρουστεί η επίθεση της κυβέρνησης και των εργοδοτών.
