Ανταπόκριση από το Παρίσι.
Επιμέλεια άρθρου της Claire Doyle,
από το site της Επιτροπής για μια Εργατική Διεθνή (CWI)
Ο νέος εργατικός νόμος «Ελ Κομρί» έφερε τον Γάλλο προέδρο Φρανσουά Ολλάντ αντιμέτωπο με τις πολύ μαζικές κινητοποιήσεις εργαζομένων και νεολαίας, με σχεδόν 5.000 καταχωρημένες τροποποιήσεις για το νόμο και τουλάχιστον 40 βουλευτές (20 από το δικό του κόμμα) να δηλώνουν πως δεν θα ψηφίσουν τον νόμο! [δείτε σχετικά]
Όλοι οι οιωνοί έδειχναν πως τελικά ο νόμος θα καταψηφιστεί.
Ο Ολλάντ όμως, από κοινού με τον πρωθυπουργό Μανουέλ Βαλς –γνωστό για τη μεγάλη του αγάπη για τους επιχειρηματίες και τα συμφέροντά τους– επικαλέστηκε μια ρήτρα στο γαλλικό Σύνταγμα, το περίφημο άρθρο 49-3, ώστε να εφαρμόσει το νόμο προσπερνώντας τις διαδικασίες της Βουλής!
Μαζικές πορείες η απάντηση
Η απάντηση του γαλλικού κινήματος ήταν αυθόρμητες πορείες σε όλη την χώρα, ενώ εργαζόμενοι και νεολαίοι ανταποκρίθηκαν μαζικά και στο κάλεσμα των συνδικάτων για πορείες την Πέμπτη 12 Μαΐου, ενώ αναμένεται να καλεστεί και γενική απεργία μέσα στον Μάιο.
Την ίδια ώρα, η πολιτική κρίση δεν έχει τελειώσει για την κυβέρνηση: Το εκλογικό σώμα είναι ακόμα πιο οργισμένο με το «Σοσιαλιστικό» Κόμμα, το 70% του πληθυσμού είναι ενάντια στις αλλαγές που θα φέρει ο νέος εργατικός νόμος, ενώ η δημοτικότητα του Ολλάντ εξακολουθεί να βρίσκεται μόλις πάνω από το 12%, ιστορικά το μικρότερο ποσοστό για Πρόεδρο της Γαλλίας!
Τους τελευταίους δύο μήνες η κατάσταση είναι τεταμένη στη Γαλλία, με δύο αντίρροπες δυνάμεις να έρχονται σε σύγκρουση. Από τη μία η Κυβέρνηση που θέλει να επιβάλει το νέο εργατικό νόμο και από την άλλη χιλιάδες εργαζόμενοι και νεολαίοι που απεργούν, κατεβαίνουν σε πορείες και συμμετέχουν στις καταλήψεις πλατειών και στις ανοιχτές συνελεύσεις.
Η αποφασιστικότητα του κινήματος φαίνεται και από την αντίδραση του κόσμου απέναντι στην αστυνομική καταστολή: αντί να αποθαρρυνθούν, όπως θα ήλπιζε η κυβέρνηση, αντιθέτως ριζοσπαστικοποιούνται περισσότερο και θέτουν υπό αμφισβήτηση τους θεσμούς του κράτους.
Οργή στην κοινωνία
Μέχρι και πριν από λίγες μέρες, φαινόταν ότι ο Ολλάντ ετοιμαζόταν για «εκεχειρία» και ότι θα επεδίωκε να αναβάλλει την ψήφιση του νόμου. Σήμερα η κατάσταση εμφανίζεται διαφορετική με τον Ολλάντ να δείχνει αποφασισμένος να υπερασπιστεί μέχρι τέλους τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, προκαλώντας την οργή της εργατικής τάξης.
Οργή που ήδη σιγοβράζει στην γαλλική κοινωνία, αφού οι αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος είναι προκλητικές.
Ενώ τα αφεντικά συνεχίζουν να πλουτίζουν, το βιοτικό επίπεδο της κοινωνίας χειροτερεύει, με την ανεργία στη νεολαία να φτάνει το 25%. Η ένταση στην κοινωνία είναι σχεδόν «χειροπιαστή», με 8 στους 10 Γάλλους να πιστεύουν ότι η χώρα είναι στα πρόθυρα κοινωνικής έκρηξης.
Όλες οι τελευταίες κινητοποιήσεις δείχνουν μία διάθεση για αγώνα «μέχρι το τέλος» και η συζήτηση για τις εναλλακτικές απέναντι στο καπιταλιστικό σύστημα έχει ανοίξει. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία που συμμετέχουν στο κίνημα ανακαλούν τον Μάη του ’68 και βρίσκουν ομοιότητες και διαφορές, ενώ το κίνημα «υιοθετεί» και προσαρμόζει τα τότε συνθήματα στον σημερινό αγώνα.
Το κίνημα χωρίς πολιτική φωνή και συνδικαλιστική έκφραση
Για μία ακόμα φορά όμως, λείπει η μαζική αριστερή φωνή που θα δώσει απαντήσεις στο κίνημα και για τον τρόπο που μπορεί να κερδίσει αυτήν τη μάχη, αλλά και στην ερώτηση «τι κόσμο θέλουμε».
Από τη μία οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δείχνουν ατολμία να οργανώσουν ένα σχέδιο δράσεων που θα έρχεται σε απόλυτη ρήξη με την κυβέρνηση.
Ενώ έχουν καλεστεί ημέρες δράσεις και απεργιακές κινητοποιήσεις για τις 17 και 19 Μαϊου, ακόμα δεν έχει οριστεί ημέρα για Γενική Απεργία. Από την άλλη στον χώρο της Αριστεράς δεν υπάρχει ο μαζικός φορέας που θα μπορούσε να θέσει αυτά τα ζητήματα.
Πρωτοβουλίες από τα κάτω
Η απάντηση μπορεί να έρθει από τον ίδιο τον κόσμο του κινήματος.
Όλοι όσοι αντιλαμβάνονται την ανάγκη το κίνημα να βρει την πολιτική του φωνή και να έρθει σε ρήξη με την κυβέρνηση πρέπει να οργανώσουν την αντεπίθεση στα σχέδια του Ολλάντ!
Με συνελεύσεις σε γειτονιές, στους εργατικούς χώρους, στις σχολές και στα σχολεία να οργανώσουν το σημερινό αγώνα ενάντια στο νέο νόμο, συνδέοντάς τον με γενικότερα αιτήματα για την κοινωνία όπως ο βασικός μισθός, το στεγαστικό ζήτημα κλπ. Αιτήματα για κοινωνικές πολιτικές που δε μπορούν παρά να συνδέονται με την κοινωνικοποίηση, τον εργατικό και κοινωνικό έλεγχο των στρατηγικών μονάδων της οικονομίας.
