Συνέντευξη Γάλλου συντρόφου που πήρε μέρος στο κίνημα ενάντια στο νόμο CPE. Μιλά για την δυναμική του κινήματος, για τον τρόπο οργάνωσης του και για την προπαγάνδα των ΜΜΕ.
Μπορείς να μας μιλήσεις για το νέο νόμο περί «ίσων ευκαιριών»;
Πρόκειται για μια επίθεση άνευ προηγουμένου ενάντια στους νέους αλλά αφορά και τους μεγαλύτερους σε ηλικία εργαζόμενους. Ο νόμος έχει τρία μέρη: το πρώτο δίνει τη δυνατότητα να εργαστεί κάποιος σαν μαθητευόμενος από τα 14, το δεύτερο κατεβάζει το ηλικιακό όριο για νυχτερινή εργασία στα 15 και το τρίτο είναι το περιβόητο «Συμβόλαιο Πρώτης Πρόσληψης» (CPE). Σύμφωνα με αυτό, κάθε νέος ως 26 ετών μπορεί να απολύεται χωρίς αιτιολόγηση μέσα στα δύο πρώτα χρόνια από την πρόσληψή του. Αφού περάσουν τρεις μήνες από την απόλυση, μπορεί να ξαναπροσληφθεί με τους ίδιους όμως όρους… Έτσι οι νέοι εργαζόμενοι θα αναγκάζονται να δέχονται οποιεσδήποτε συνθήκες εργασίας έχοντας ταυτόχρονα τον διαρκή φόβο της απόλυσης.
Αυτό προφανώς οδήγησε σε διαμαρτυρίες…
Ναι, και μάλιστα θυμίζουν τα γεγονότα του Μάη ’68. Την Τρίτη 7 Μαρτίου συμμετείχα στη διαδήλωση ενάντια στο CPE μαζί με 150.000 κόσμο στο Παρίσι ενώ σε όλη τη χώρα διαδήλωσαν συνολικά πάνω από 1 εκατομμύριο άνθρωποι.
Σε μια ατμόσφαιρα που θυμίζει Παρισινή Κομμούνα;
Η μεγάλη πλειοψηφία των διαδηλωτών είναι νέοι, φοιτητές και μαθητές, με πολλή μαχητικότητα που φυσικά έχει διακυμάνσεις ανάλογα με τις σχολές. Κάποιοι ζητούν την απόσυρση ολόκληρου του νόμου ενώ κάποιοι άλλοι μόνο του CPE με το σύνθημα «ανεργία-προσωρινότητα-εκμετάλλευση: αποσύρετε το CPE». Είχα έρθει και στις κινητοποιήσεις της 7 Φεβρουαρίου στις οποίες συμμετείχαν 45.000 νέοι στο Παρίσι και περισσότεροι από 400.000 σε εθνικό επίπεδο (σε περίοδο διακοπών που καθιστούσε αδύνατη την ενημέρωση και τις διεργασίες μέσα στα σχολεία και στις σχολές). Το Πανεπιστήμιο στη Ρεν ήταν ήδη υπό κατάληψη.
Πώς είναι η κατάσταση σήμερα;
Την Παρασκευή 10 Μαρτίου, 42 από τα 80 Πανεπιστήμια ήταν κατειλημμένα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα υπόλοιπα δεν συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις.
Τι συνέβη μετά τη διαδήλωση;
Συγκεντρωθήκαμε στο Πανεπιστήμιο Ζισιέ περνώντας πάνω από τα κάγκελα που έβαλε η αστυνομία… Ήμασταν περίπου 200 φοιτητές και 50 μαθητές αλλά και κάποιοι νέοι εργαζόμενοι. Πολλοί από αυτούς ήταν μέλη της «Εθνικής Ένωσης Φοιτητών Γαλλίας» και της «Εθνικής Συνομοσπονδίας Εργατών» , αλλά και μέλη πολιτικών οργανώσεων όπως η «Κομμουνιστική Επαναστατική Λίγκα» (LCR), η «Κομμουνιστική Νεολαία» (JC) και η «Εργατική Πάλη» (LO).
Σε αυτή τη συγκέντρωση αποφασίστηκε η επίσκεψη σε άλλες σχολές με την επιδίωξη να γίνουν και εκεί καταλήψεις. Έτσι και έγινε και οι αποφάσεις για καταλήψεις πάρθηκαν με μεγάλες πλειοψηφίες.
Και μετά;
Την Πέμπτη το πρωί πήγα στο Πανεπιστήμιο της Ναντέρ, ένα από τα πιο δυναμικά, που ήταν ήδη κατειλημμένο (ακόμα και η Νομική, κάτι που έχει να συμβεί πάνω από 15 χρόνια). Εκεί συνάντησα την UNI…
Τι είναι η UNI;
Στα πανεπιστήμια δεν υπάρχουν μόνο αριστερές οργανώσεις αλλά και οργανώσεις που πρόσκεινται στην κυβέρνηση και είναι συμμέτοχες στις επιθέσεις της. Η UNI είναι μια κίνηση δεξιών νέων που πρόσκεινται στον Σαρκοζί αλλά περιλαμβάνει και ακροδεξιούς. Βέβαια, όταν ακούμε τον Σαρκοζί να λέει πως θα ήθελε να «καθαρίσει» τα προάστια καταλαβαίνουμε ότι ο ίδιος και οι υποστηρικτές του δεν απέχουν πολύ από τον Λεπέν. Την περασμένη Τρίτη γύρω στα 20 μέλη της UNI πήγαν στο Πανεπιστήμιο τραγουδώντας τον Εθνικό Ύμνο και χαιρετώντας φασιστικά. Οι καταληψίες τους απάντησαν φωνάζοντας συνθήματα για την ενότητα φοιτητών και εργαζόμενων και τραγουδώντας τη Διεθνή.
Την Πέμπτη λοιπόν με τη βοήθεια της αστυνομίας (όχι πάνω από 20 άτομα όλοι μαζί) κατάφεραν να μπουν σε ένα από τα κατειλημμένα κτήρια γεγονός που εκμεταλλεύθηκαν περίπου 100 δεξιοί φοιτητές που ήθελαν να κάνουν μάθημα και τους ακολούθησαν. Τελικά ύστερα από σύγκρουση με τους καταληψίες φοιτητές αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν.
Τι έκαναν μετά;
Οργάνωσαν μια ομάδα «ενάντια στην κατάληψη» και ήρθαν στη Γενική Συνέλευση της σχολής. Η αλήθεια είναι πως πολλοί νέοι διαφωνούν με το νόμο περί «ίσων ευκαιριών» και τη «σύμβαση πρώτης πρόσληψης» αλλά διαφωνούν και με τις καταλήψεις. Στη Συνέλευση όμως μέσα από τη συζήτηση και τις παρεμβάσεις που έγιναν τόσο από τους καταληψίες όσο και από μένα τα πράγματα άλλαξαν και η πλειοψηφία αποφάσισε να συνεχιστεί η κατάληψη.
Τι επιχειρήματα χρησιμοποίησες;
Μίλησα για τη σημασία που έχει να δούμε το πρόβλημα από διεθνή σκοπιά. Είπα ότι ο νόμος αυτός είναι η λογική συνέχεια των νεοφιλελεύθερων επιθέσεων ενάντια στους εργαζόμενους, στη νεολαία και στους μετανάστες. Επιθέσεις ενάντια στις συντάξεις στη Γερμανία, στη Γαλλία και πρόσφατα στο Βέλγιο. Η γαλλική κυβέρνηση που έχει εκλεγεί με σχεδόν παράνομο τρόπο (Σιράκ- Λεπέν στο Δεύτερο γύρο) χτυπάει ασταμάτητα όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις. Θυμόμαστε τον τρόπο που κατέστειλαν το μαθητικό κίνημα, το φοιτητικό κίνημα, την εξέγερση στα προάστια… Σήμερα η απάντηση της κυβέρνησης είναι πάλι η αστυνομική καταστολή. Τελείωσα την παρέμβασή μου μιλώντας για την αναγκαιότητα να επεκταθεί ο αγώνας και στους νέους των προαστίων που είναι τα πρώτα θύματα του CPE καθώς και σε όλους τους εργαζόμενους χωρίς να περιμένουμε τις γραφειοκρατικές ηγεσίες των συνδικάτων να υποστηρίξουν το κίνημα. Φαίνεται ότι φοβούνται να ξαναζήσουν ένα νέο Μάη ’68 ή τις μαζικές απεργίες του 1995.
Πως γίνεται ο συντονισμός μεταξύ διαφορετικών σχολών και πανεπιστημίων;
Στην περιοχή του Παρισιού υπάρχει συντονιστική επιτροπή που συνεδριάζει κάθε 2 μέρες. Κάθε σχολή έχει γενική συνέλευση ανοιχτή σε όλους η οποία εκλέγει τους αντιπροσώπους που θα πάνε στην επόμενη συνάντηση της επιτροπής (7 αντιπροσώπους οι κατειλημμένες σχολές, 3 οι υπόλοιπες). Αυτό συμβαίνει για να μην μπορούν οι σχολές που ελέγχονται από τη δεξιά να μπλοκάρουν τις κινητοποιήσεις. Με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί και η εθνική συντονιστική επιτροπή που συνεδριάζει σε εβδομαδιαία βάση.
Αλλά και μέσα σε κάθε σχολή υπάρχουν πολλές επιτροπές: δράσης, ασφαλείας, κινητοποιήσεων, επιτροπές για την επαφή με τους εργαζόμενους στη σχολή, για την επαφή με τις εργατικές οργανώσεις εκτός σχολής, για την επαφή με τους μαθητές. Σε πολλές σχολές οι εργαζόμενοι έβγαλαν ψηφίσματα συμπαράστασης στους φοιτητές ενώ οι μαθητές έχουν κάνει κατάληψη και αυτοί σε αρκετά σχολεία. Στη Ναντέρ οι μαθητές ενός τεχνικού λυκείου ήρθαν να βοηθήσουν τους φοιτητές. Το επίπεδο της πολιτικής συνείδησης των μαθητών του Παρισιού έχει ανέβει πολύ πράγμα που φαίνεται τόσο σε κατ’ιδίαν συζητήσεις μαζί τους όσο και ακούγοντας τις τοποθετήσεις τους σε γενικές συνελεύσεις οι οποίες διεξάγονται σε σχεδόν εξωπραγματικές αίθουσες με τοίχους γεμάτους συνθήματα όπως «Σταματήστε να διαβάζετε ιστορία, δημιουργήστε την!», «Μια λύση, η επανάσταση!» και «Hasta la victoria siempre!».
Οι κινητοποιήσεις δηλαδή αποφασίζονται από κοινού;
Ναι, και αυτό είναι απαραίτητο. Απομονωμένοι και χωρισμένοι οι φοιτητές δεν μπορούν να πετύχουν τίποτα. Την Πέμπτη το απόγευμα, για παράδειγμα, είχε αποφασιστεί να γίνουν παρεμβάσεις από φοιτητές στους σιδηροδρομικούς σταθμούς στις οποίες θα εξηγούν το πρόβλημα του νέου νόμου και τις θέσεις των φοιτητών και που θα προετοιμάζουν απροειδοποίητη διαδήλωση για την επόμενη μέρα.
Με αυτό τον τρόπο 2000 φοιτητές συγκεντρώθηκαν στα Ηλύσια Πεδία, για πρώτη φορά από το Μάη ’68. Η διαδήλωση προχώρησε στο ρυθμό της Διεθνούς και συνθημάτων όπως «Φοιτητές-εργαζόμενοι: κοινός αγώνας», «Η εξουσία είναι στο δρόμο», «Όλα δικά μας – τίποτα δικό τους». Μείναμε δύο ώρες μπροστά στην Αψίδα του Θριάμβου που είναι ένα μεγάλο σύμβολο. Υπήρξαν κάποιες συγκρούσεις με την αστυνομία αλλά οι φοιτητές αποχώρησαν από μόνοι τους και απέκλεισαν τα Ηλύσια Πεδία για 4 ώρες πριν κατευθυνθούν στη Σορβόννη. Στην πραγματικότητα, η Σορβόννη είχε καταληφθεί από το προηγούμενο βράδυ από 150 φοιτητές ενώ πολλοί άλλοι διαδήλωναν έξω με εμπόδιο την αστυνομία. Ταυτόχρονα, και άλλες σχολές ήταν κατειλημμένες και υπήρχαν πολλά που έπρεπε να γίνουν. Οι αριθμοί των διαδηλωτών δεν αντικατοπτρίζουν τον πραγματικό αριθμό των φοιτητών που συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις. Στη λεωφόρο Σεν Μισέλ και στο Καρτιέ Λατέν στήθηκαν οδοφράγματα, όπως το ’68, ανάμεσα σε τραγούδια και συνθήματα όπως το παραδοσιακό «CRS=SS» αλλά και «Αστυνομία παντού, δικαιοσύνη πουθενά», «Οι αστυνομικοί είναι θυμωμένοι, ακρίβυνε το κρασί», «Θέλουμε να σπουδάσουμε για να μην καταλήξουμε αστυνομικοί».
Την Παρασκευή η Σορβόννη κρατούσε ακόμα…
Ναι. Ήμασταν 1500-2000 διαδηλωτές απ’έξω προσπαθώντας να δώσουμε τρόφιμα στους καταληψίες που είχαν να φάνε από την προηγούμενη. Μια ομάδα μπήκε από το πίσω μέρος ενώ μια άλλη στην οποία ήμουν και εγώ κατάφερε να μπει από τη στέγη. Μέσα ήμασταν πια περίπου 500. Υπήρχαν πολιτικές συζητήσεις, θεατρικά για το Μάη ’68 και την Παρισινή Κομμούνα (της οποίας η 135ή επέτειος είναι στις 18 Μαΐου) και μουσική. Την ίδια στιγμή απ’έξω, οι μπάτσοι προσπαθούσαν να εντοπίσουν που ήμασταν συγκεντρωμένοι για να ρίξουν τα δακρυγόνα…
Τελικά το Σάββατο στις 4 το πρωί, τα CRS εισέβαλαν και εκκένωσαν το κτίριο. Η πλειοψηφία των φοιτητών κατάφερε να διαφύγει με τη βοήθεια των διαδηλωτών που βρίσκονταν απ’έξω αλλά υπήρξαν 27 συλλήψεις. Την επόμενη έγινε διαδήλωση για την απελευθέρωση των συλληφθέντων και πράγματι αφέθηκαν ελεύθεροι δύο ώρες αργότερα.
Αυτή ήταν και η μέρα που επέστρεψα στο Βέλγιο, κουρασμένος αλλά με ανεβασμένο ηθικό που θα αντέξει πολλά χτυπήματα!
Και οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται…
Οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται και θα συνεχίσουν. Ο Ντε Βιλπέν, ο πρωθυπουργός συνεχίζει να αρνείται να αποσύρει το νόμο. Τι να περιμένουμε από ανθρώπους που νοιάζονται μόνο για τα κέρδη των καπιταλιστών; Ο νόμος «για τις ίσες ευκαιρίες» είναι ένα τεράστιο δώρο για τους καπιταλιστές, που είναι οι μόνοι που επωφελούνται από αυτόν. Μάλιστα, έχουν τόσο θράσος που ζητάνε να επεκταθεί η διάταξη για τις απολύσεις σε όλους τους εργαζόμενους.
Όσα μας λες είναι πολύ ενδιαφέροντα μιας και δεν τα ακούμε στις ειδήσεις.
Ναι, η στάση των ΜΜΕ σε αυτή την ιστορία είναι ξεδιάντροπη. Δεν λένε την αλήθεια και ό,τι παρουσιάζουν είναι από την σκοπιά της κυβέρνησης. Αντίθετα με όσα είπαν δεν έγιναν καταστροφές στη Σορβόννη, εκτός από την καταστροφή του περιπτέρου της UNI. Μέχρι και χαρτιά είχαν κολλήσει στους τοίχους για να μη λερωθούν από τα συνθήματα που έγραφαν! Κατηγόρησαν επίσης τους φοιτητές ότι έκαψαν βιβλία που δεν τους άρεσαν. Η αλήθεια είναι ότι έκαψαν μόνο φυλλάδια της UNI και άχρηστα συγγράμματα. Ένα άλλο παράδειγμα είναι αυτό μιας ανάπηρης φοιτήτριας στη Ναντέρ που προσπαθώντας να περάσει από τις σκάλες έσπασε το χέρι της. Αυτό το συμβάν χρησιμοποιήθηκε από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ σαν απόδειξη πως οι φοιτητές πετούν κόσμο από τις σκάλες!
Κάτι τελευταίο αλλά σημαντικό. Τα ΜΜΕ έλεγαν πως η Σορβόννη δεν έχει καταληφθεί από φοιτητές. Όσο ήμουν εκεί συνάντησα μόνο τρία άτομα που δεν ήταν φοιτητές. Υπήρχαν βέβαια και φοιτητές από άλλες σχολές αλλά η πλειοψηφία ήταν οι ίδιοι οι φοιτητές της Σορβόννης.
