Σχόλιο από το Ξ για τις συγκρούσεις ανάμεσα στη νεολαία και τα CRS που έχουν επεκταθεί, αυτή τη στιγμή, σε 15 γαλλικές πόλεις.
« Δεν νομίζω ότι τα πράγματα εδώ είναι διαφορετικά από το Παρίσι. Είναι μόνο θέμα χρόνου πότε θα γίνουν και στην Ιταλία επεισόδια. Θα έχουμε πολλά Παρίσια στα επόμενα 5-10 χρόνια…» ( Ρ.Πρόντι πρώην πρόεδρος της ΕΕ και ηγέτης της ιταλικής αντιπολίτευσης)
«Δεν θα πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία πως τέτοια επεισόδια μπορεί να γίνουν και στη Γερμανία» ( Β.Μπόσμπαχ – στέλεχος της κοινοβουλευτικής ομάδας των χριστιανοδημοκρατών)
Τη στιγμή που γράφεται αυτό το σχόλιο (7.11.05) οι συγκρούσεις της νεολαίας με τα CRS (τα γαλλικά ΜΑΤ) στη Γαλλία έχουν ήδη επεκταθεί σε 15 πόλεις, οι τραυματίες είναι δεκάδες και οι συλληφθέντες εκατοντάδες, ενώ έχουν αναφερθεί εμπρησμοί αυτοκινήτων σε Γερμανία και Βέλγιο.
Όταν την Πέμπτη 27.10 στο Κλισί ένα εργατικό προάστιο του Παρισιού, παραδοσιακό οχυρό του Κομμουνιστικού Κόμματος που κατοικείται κατά 40% από μετανάστες κυρίως από τις αραβικές χώρες της Β. Αφρικής, ο 15χρονος Μαλού από το Μαλί και ο 17χρονος Ζιάντ από την Τυνησία έχασαν τη ζωή τους από ηλεκτροπληξία στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από αστυνομικούς, ο γάλλος υπουργός Εσωτερικών Ν. Σαρκοζί μιλούσε για «αλήτες», «αποβράσματα» και «γάγγραινα που πρέπει να ξεριζώσουμε».
2 βδομάδες μετά η «γάγγραινα» έχει εξαπλωθεί σχεδόν σε όλη τη Γαλλία και απειλεί τον ίδιο τον Σαρκοζί και ολόκληρη την κυβέρνηση.
Η ανεργία, ο ρατσισμός, η αύξηση της αστυνομικής βίας κατά 18.5% για έβδομη συνεχή χρονιά, μια ζωή χωρίς παρόν και μέλλον έχουν οπλίσει μια ολόκληρη γενιά νέων μεταναστών που στα χαρτιά είναι γάλλοι πολίτες αλλά στην πραγματικότητα είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού.
Δεν είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζεται στη Γαλλία το φαινόμενο των συγκρούσεων με την αστυνομία. Ούτε βέβαια θα είναι η τελευταία.
Γιατί καμιά κυβέρνηση, είτε της δεξιάς είτε των σοσιαλιστών, δεν μπόρεσε και δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα της νεολαίας αλλά και ολόκληρης της γαλλικής κοινωνίας. Άλλωστε οι συγκρούσεις στα προάστια ήρθαν σε μια χώρα που πρόσφατα με την μαζική καταψήφιση του Ευρωσυντάγματος και τις μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις έδειξε ότι βρίσκεται σε αναβρασμό.
« Το πρώτο μας καθήκον είναι η επαναφορά της τάξης» δήλωσε ο γάλλος πρόεδρος Σιράκ.
Ηδη με την προπαγάνδα περί «υποκινούμενων από φανατικούς ισλαμιστές ή εμπόρους ναρκωτικών!» η κυβέρνηση καλλιεργεί το κλίμα για παραδειγματική καταστολή του κινήματος. Τα καμένα αυτοκίνητα και οι σφαίρες από αεροβόλο όπλο θα χρησιμοποιηθούν κατά κόρο για να δικαιολογήσουν την κτηνωδία της γαλλικής αστυνομίας. Οι φασίστες του Λεπέν θα συνδράμουν στα πιο δύσκολα…
Όμως οι εξεγερμένοι νέοι των γαλλικών πόλεων έχουν ήδη δείξει την οργή τους ενάντια στο σύστημα. Δεν είναι πολύ διαβασμένοι, άλλωστε το σχολείο θεωρείται πολυτέλεια. Ούτε πολυγουστάρουν τα παραδοσιακά κόμματα της αριστεράς που έτσι κι αλλιώς τους παρακολουθούν αμήχανα ψελλίζοντας κάτι περί παραίτησης του Σαρκοζί.
Αυτές οι συγκρούσεις θα τους βοηθήσουν, την ίδια στιγμή, να βγάλουν πολύτιμα συμπεράσματα. Ότι ούτε με χίλια καμένα αυτοκίνητα δεν ανατρέπεις μια κυβέρνηση και δεν σταματάς τα ΜΑΤ, δεν καταργείς τη φτώχεια και τον ρατσισμό, αν δεν έχεις την υποστήριξη και τη συμμετοχή στον αγώνα των εργαζομένων και της νεολαίας. Αν δεν οργανωθείς για να ανατρέψεις την εξουσία του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων που το στηρίζουν.
Άλλωστε αυτή είναι και η βασική αιτία του πανικού των αστών σε όλη την Ευρώπη.
Ένα καμένο αυτοκίνητο ή μια σπασμένη βιτρίνα την καλύπτει η ασφάλεια. Έναν εξοργισμένο άνεργο μετανάστη τον τιμωρεί παραδειγματικά η αστική δικαιοσύνη. Όμως το ντόμινο των μαζικών κινημάτων που θα παλεύουν πανευρωπαϊκά για την ανατροπή του συστήματος δεν μπορεί να το σταματήσει κανένας Σαρκοζί, Σιράκ, Μπλερ ή Μέρκελ.
