Δημοσιεύουμε άρθρο του σ. Nicolas Croes, στελέχους του Αριστερού Σοσιαλιστικού Κόμματος (LSP-PSL, αδελφής οργάνωσης του «Ξ» στο Βέλγιο)
Αρκετοί υποστηρίζουν ότι τέτοιο κίνημα, σαν αυτό που βλέπουμε αυτές τις μέρες ενάντια στην συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση, έχει να δει η γαλλική κοινωνία από τον Μάη του ’68! Ένα κίνημα που έχει ξεπεράσει τις 40 ημέρες στο δρόμο, χωρίς να δείχνει σημάδια κούρασης, παρά τις πρόσφατες διακοπές. Και παρά το γεγονός ότι τα αστικά ΜΜΕ όλα τα τελευταία χρόνια έλεγαν ότι τα συνδικάτα είναι «ξεπερασμένα» και σε πτώση. Η απάντηση που παίρνουν τώρα είναι αποστομωτική: το εργατικό κίνημα παραμένει ικανό να κάνει μια κυβέρνηση να γονατίσει. Επιπλέον, μετά από 6 εβδομάδες, το 60% του πληθυσμού συνεχίζει να υποστηρίζει στο κίνημα, σύμφωνα με το «Harris Interactive Barometer» της 14ης Ιανουαρίου.
Αλλά για να αποδώσουμε τα «του Καίσαρος τω Καίσαρι», πρέπει να πούμε ότι ο Μακρόν και η κυβέρνησή του έκαναν ότι ήταν δυνατόν για να προκαλέσουν αυτές τις διαμαρτυρίες. Τη 12η μέρα του αγώνα, ο Γάλλος αξιωματούχος, υπεύθυνος για τις συντάξεις, Ζαν-Πωλ Ντελεβουά αναγκάστηκε να παραιτηθεί καθώς «ξέχασε» να δηλώσει επίσημα ότι είχε διασυνδέσεις με ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες. Λίγο καιρό αργότερα, ο πρώην διευθύνων σύμβουλος της GDF-Suez (στμ: γαλλική πολυεθνική στο χώρο του φυσικού αερίου, της διαχείρισης υδάτων και της ενέργειας) Ζαν-Φρανσουά Σιρελί, παρασημοφορήθηκε από τον Μακρόν για τις υπηρεσίες του και πλέον ηγείται του γαλλικού παραρτήματος του χρηματοπιστωτικού «γίγαντα» των ΗΠΑ, BlackRock. Η BlackRock είναι το μεγαλύτερο επενδυτικό fund συντάξεων στον κόσμο, οπότε η συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση του Μακρόν αποτελεί για αυτούς μια πολύ καλή ευκαιρία. Επιπλέον, όλο και περισσότερος κόσμος καταλαβαίνει ότι η διάχυτη αστυνομική βία αποτελεί σκόπιμη πολιτική από πλευράς κράτους.
Ρωγμές παντού
Το κλίμα κοινωνικής αναταραχής είναι πρωτοφανές. Παρόλο που στο Παρίσι τα δημόσια μέσα μεταφοράς (RATP) και οι σιδηροδρομικοί ήταν οι πρώτοι που ξεκίνησαν απεργίες, δεν απομονώθηκαν καθόλου καθώς από την αρχή βρέθηκαν μαζί στο δρόμο με καθηγητές, εργαζόμενους στα διυλιστήρια, λιμενεργάτες, δικηγόρους κλπ.
Πέρα από αυτούς τους κλάδους, υπήρξαν μεγάλες κινητοποιήσεις με πανεθνικές διαδηλώσεις και απεργίες. Είχαμε γεγονότα όπως τους δικηγόρους να πετούν τα σακάκια τους μπροστά στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, λίγο πριν αποφασίσουν τη συνέχιση της απεργίας τους. Ένστολους πυροσβέστες να αναγκάζουν την αστυνομία σε υποχώρηση. Το πρωτοχρονιάτικο μήνυμα της διευθύντριας της γαλλικής ραδιοφωνίας «France Inter» διακόπηκε από εργαζόμενους, 300 εκ των οποίων κινδυνεύει η θέση εργασίας τους. Απεργοί της «CGT Energie» (στμ: κλαδικό συνδικάτο στο χώρο της ενέργειας) μετέτρεψαν εκατοντάδες χιλιάδες οικιακές συνδέσεις σε τιμολόγια χαμηλής χρέωσης. Στο Μπορντώ, οι απεργοί έκοψαν το ρεύμα στη γαλλική εταιρεία ηλεκτρονικού εμπορίου «Cdiscount» και στο Δημαρχείο και το αναδιανείμανε σε νοικοκυριά, δηλώνοντας: «Παίρνουμε τις κιλοβατώρες από τους πλουσιότερους και το επιστρέφουμε στους φτωχότερους». Αρκετές από αυτές τις πρωτοβουλίες δίνουν μια καλή ματιά για το τι είναι δυνατόν να συμβεί όταν οι εργάτες πάρουν τον έλεγχο της οικονομίας από τα αφεντικά και τους μετόχους.
Ζούμε περισσότερο, αλλά παράγουμε και περισσότερα!
Η κυβέρνηση προσπαθεί να παρουσιάσει τη μεταρρύθμιση σαν ένα «απλό και δίκαιο» σχέδιο, καθώς θέλει να καθιερώσει ένα ενιαίο και καθολικό συνταξιοδοτικό σύστημα. Αλλά ο κόσμος έχει καταλάβει πολύ καλά ότι αυτό που πρόκειται να συμβεί θα είναι βασικά οι εργαζόμενοι να δουλεύουν περισσότερο και τελικά να παίρνουν χαμηλότερες συντάξεις. Επιπλέον, το νέο συνταξιοδοτικό θα βασίζεται σε ένα σύστημα πόντων το οποίο πρόκειται να «χτυπήσει» ακόμα περισσότερο τις γυναίκες, οι οποίες ήδη παίρνουν χαμηλότερες συντάξεις κατά μέσο όρο σήμερα.
Η κυβέρνηση και οι υποστηρικτές της λένε συνεχώς ότι απ’ τη στιγμή που ζούμε περισσότερο, θα πρέπει να δουλεύουμε και περισσότερο. Είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι ζουν περισσότερο σε σύγκριση με 40 χρόνια πριν. Αλλά παράγουμε και πολύ περισσότερο πλούτο απ’ ότι 40 χρόνια πριν! Πού πηγαίνουν αυτά τα χρήματα; Ποιους προσπαθούν να κοροϊδέψουν;
Το συνταξιοδοτικό σύστημα φτιάχτηκε στα τέλη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, σε μια χώρα που καταστράφηκε από τη Ναζιστική κατοχή και τις επιπτώσεις του πολέμου. Ήταν η δύναμη του εργατικού κινήματος και της αντίστασης ενάντια στην κατοχή που κατάφερε εκείνη την εποχή να επιβάλει το συνταξιοδοτικό σύστημα και να θέσει τα πρώτα θεμέλια της κοινωνικής ασφάλισης. Οι Γάλλοι εργαζόμενοι ξαναανακαλύπτουν αυτή τη δύναμη σήμερα.
Οι κυβερνητικές μανούβρες
Η κυβέρνηση ανακοίνωσε, πριν μια εβδομάδα περίπου, την απόσυρση ενός από τα πολλά μέτρα της μεταρρύθμισης, του ορίου ηλικίας – ύστερα από το οποίο όσοι συνεχίσουν να δουλεύουν θα δικαιούνται ένα μπόνους. Αυτό το όριο σήμερα είναι στα 62 έτη ενώ στο σχέδιο είναι να αυξηθεί στα 64 μέχρι το 2027. Δύο συνδικάτα, το CFDT και το Unsa – τα λεγόμενα «μεταρρυθμιστικά συνδικάτα», είχαν ορίσει αυτό το μέτρο ως «κόκκινη γραμμή», ή αλλιώς την απόσυρσή του ως προϋπόθεση για να υποχωρήσει το κίνημα. Η ανακοίνωση της απόσυρσης του μέτρου είχε ως στόχο να διχάσει και να αποδυναμώσει τα συνδικάτα. Όμως, στη βάση του κινήματος, οι απεργοί απαιτούν την πλήρη απόσυρση όλης της μεταρρύθμισης.
Πάνω απ’ όλα, αυτή η παραχώρηση θα είναι προσωρινή, μέχρι να γίνει μια «σύσκεψη για να βρεθεί βιώσιμη οικονομικά λύση για το συνταξιοδοτικό σύστημα», στην οποία η κυβέρνηση θα προσκαλέσει και τα συνδικάτα. Δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι αυτό το μέτρο δεν θα επανέλθει τότε. Οπότε, στο ερώτημα «ποιος είναι ο στόχος αυτής της μανούβρας;», η απάντηση είναι ότι η κυβέρνηση την έκανε αφενός για να κερδίσει χρόνο και αφετέρου για να περάσουν οι τοπικές εκλογές του Μαρτίου. Οι εκλογές αυτές πρόκειται να είναι πολύ κρίσιμες για το κυβερνητικό κόμμα.
Η «αποκάλυψη» της ακροδεξιάς
Το μέγεθος και η δύναμη του κινήματος είναι τέτοια που το κόμμα της Μαρίν Λε Πεν αναγκάστηκε να τοποθετηθεί αρχικά με θετικό τρόπο απέναντι του. Αυτό είναι κατανοητό, καθώς το 75% των ψηφοφόρων της υποστηρίζουν τις κινητοποιήσεις. Αλλά καθώς το κίνημα ξεπέρασε τις 40 ημέρες δράσεων, η Μαρίν Λε Πεν έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο, επιτιθέμενη στον ηγέτη του αριστερού συνδικάτου της CGT, Φιλίπ Μαρτίνεζ, λέγοντας: «Έχουμε κάθε λόγο να μισούμε τη CGT και τον Μαρτίνεζ».
Αυτός ο αγώνας μπορεί να παίξει έναν σημαντικό ρόλο ενάντια στην ακροδεξιά, αναδεικνύοντας όσα ενώνουν τους εργαζόμενους ανεξάρτητα απ’ το τι πιστεύουν ή το χρώμα του δέρματός τους. Η διχαστική ρητορική της ακροδεξιάς δεν βρίσκει ανταπόκριση μπροστά στην πραγματική κοινωνική κινητοποίηση. Εάν όμως το κίνημα ηττηθεί ή προδοθεί από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, η δυσαρέσκεια και η απογοήτευση μπορεί να ανοίξει νέους δρόμους για την ακροδεξιά.
Η σημασία των Γενικών Συνελεύσεων
Η παραπάνω περίπτωση είναι ακόμα ένας λόγος για τον οποίον το κάλεσμα, από συνδικάτα και φοιτητικούς συλλόγους (CFE-CGC, CGT, FO, FSU, Solidaires, UNEF, UNL, MNL, FIDL), για συνέχιση του κινήματος ήταν εξαιρετικά σημαντικό και σωστό. Πάλεψαν για τη διατήρηση των γενικών συνελεύσεων στους χώρους εργασίας, για τη συνέχιση και εξάπλωση των κινητοποιήσεων. Αυτή η δυναμική πρέπει να χρησιμοποιηθεί για να χτιστεί μια πραγματική Γενική Απεργία που θα συζητηθεί και θα αποφασιστεί δημοκρατικά στους χώρους εργασίας. Σε ένα τέτοιο κίνημα, ο στόχος της απόσυρσης του νομοσχεδίου θα πρέπει να είναι μόνο η αρχή. Εάν μπορεί να χτιστεί ένα ισχυρό κίνημα, τότε το αίτημα για πτώση της κυβέρνησης των πλουσίων μπορεί να έρθει στην ημερήσια διάταξη.
Ασφαλώς, αυτό απαιτεί τη διαμόρφωση μιας πολιτικής εναλλακτικής. Μαζί με την οργάνωση του αγώνα, οι γενικές συνελεύσεις πρέπει να αποτελέσουν το χώρο που θα αναπτυχθεί η συζήτηση για ένα ευρύτερο πλαίσιο αιτημάτων που να αφορούν:
- Αυξήσεις στους μισθούς και τις κοινωνικές παροχές
- Τερματισμό των ελαστικών μορφών εργασίας
- Καταπολέμηση της ανεργίας, με μείωση των ωρών εργασίας χωρίς μειώσεις μισθών και με ανακατανομή των νέων θέσεων εργασίας
- Πρόγραμμα μαζικών δημοσίων επενδύσεων στις δημόσιες υπηρεσίες σε όλη τη χώρα
- Εθνικοποίηση όσων επιχειρήσεων αντισταθούν στην εφαρμογή ενός τέτοιου προγράμματος, οι οποίες να τεθούν υπό τον δημοκρατικό έλεγχο και διαχείριση των εργαζομένων
Δεν πρέπει να έχουμε καμία αυταπάτη, η εφαρμογή ενός τέτοιου προγράμματος δεν είναι δυνατόν να συμβεί όσο παραμένουμε «αιχμάλωτοι» της δικτατορίας του κεφαλαίου. Αυτό το σύστημα πρέπει να έχει την ίδια τύχη με τη συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση – να το στείλουμε στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Ένα από τα βασικά καθήκοντα της περιόδου είναι η δημιουργία ενός αληθινού κόμματος των εργαζομένων, το οποίο να συνενώνει τα διαφορετικά τμήματα αυτού του κινήματος κοινωνικής αντίστασης και να παλεύει για μια κυβέρνηση των εργαζομένων.
Εάν οι βασικοί κλάδοι της οικονομίας, όπως ο χρηματοπιστωτικός, ο φαρμακευτικός κλπ φύγουν από τα χέρια των μεγάλων επιχειρήσεων και των υπερ-πλουσίων και περάσουν στα χέρια της κοινωνίας, τότε θα μπορέσει να υπάρξει δημοκρατικός σχεδιασμός της οικονομίας και των διαθέσιμων πόρων για τις ανάγκες της πλειοψηφίας και όχι για τα κέρδη των λίγων. Στην τρέχουσα διεθνή συγκυρία, όπου βλέπουμε να ξεσπούν μαζικοί αγώνες σε όλες τις ηπείρους, η Γαλλία θα μπορούσε να αποτελέσει ένα παράδειγμα που να εμπνεύσει, το οποίο δε θα έμενε απομονωμένο για πολύ καιρό.
