Ρεπορτάζ από τις κινητοποιήσεις στο Παρίσι,
επιμέλεια άρθρου της Ναόμι Μπάιρον, από την Κατερίνα Κλείτσα
Εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους, στην αυτοκινητοβιομηχανία, σε supermarket, σε νοσοκομεία, τράπεζες κλπ, συμμετείχαν μαζί με φοιτητές και μαθητές στις μαζικές πορείες της 28ης Απριλίου, ενάντια στο νέο αντεργατικό νομοσχέδιο Ελ Κομρί (που πήρε το όνομά του από την υπουργό εργασίας).
Οι κινητοποιήσεις ξεκίνησαν στις αρχές Μαρτίου, αρχικά κυρίως από το στρώμα της νεολαίας που πλήττεται περισσότερο από το νέο νόμο, αλλά σύντομα συνδέθηκε με την εργατική τάξη.
Το νομοσχέδιο Ελ Κομρί
Το νομοσχέδιο, που ανάμεσα σε άλλα προβλέπει
- τη δυνατότητα παράκαμψης των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και την ατομική συμφωνία με τους εργαζόμενους για τον μισθό και ωράριό τους,
- την διευκόλυνση των απολύσεων και
- την αντικατάσταση της αμοιβής των υπερωριών με ρεπό,
υπήρξε η αφορμή για να ξεσπάσει η συσσωρευμένη οργή της γαλλικής νεολαίας και των εργαζομένων ενάντια στο πολιτικό σύστημα.
Η οργή αυτή αντικατοπτρίζεται στη μαζικότητα των κινητοποιήσεων, αφού στο Παρίσι 60.000 κόσμου συμμετείχε στην πορεία στις 28 Απριλίου και 70.000 στην πορεία της Πρωτομαγιάς, σημαντικά περισσότεροι από την προηγούμενη χρονιά.
Την ίδια ώρα, στη Γαλλία εμφανίζεται και πάλι η «κληρονομιά» του κινήματος των πλατειών. Αρχικά στην Πλατεία της Δημοκρατίας στο Παρίσι και στη συνέχεια σε μια σειρά άλλες πόλεις, ο κόσμος συγκεντρώνεται στις πλατείες και πραγματοποιεί ανοιχτές συνελεύσεις. Οι συνελεύσεις διαρκούν ώρες, συχνά μέχρι αργά τη νύχτα και πολλοί νεολαίοι διανυκτερεύουν σε σκηνές. Αυτός είναι και ο λόγος που οι καταλήψεις στις πλατείες έχουν πάρει το όνομα Nuit Debout («Ολονυκτίες»).
Το παράδειγμα των Nuit Debout μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά για το ευρύτερο κίνημα, αν εργατικά σωματεία, φοιτητές, μαθητές κλπ οργανώσουν γενικές συνελεύσεις στους χώρους τους για να συζητήσουν με ποιο τρόπο μπορούν να νικήσουν στη μάχη ενάντια στο νόμο «Ελ Κομρί» αλλά και στην πάλη για τα υπόλοιπα προβλήματα που αντιμετωπίζει η γαλλική κοινωνία.
Aνάγκη για Γενική Απεργία
Ο νόμος «Ελ Κομρί» κατατέθηκε στο κοινοβούλιο στις 3 Μαΐου και αναμένεται να τεθεί σε ψηφοφορία στις 17 Μαΐου.
Αυτό θέτει άμεσα καθήκοντα σχεδιασμού του αγώνα έτσι ώστε να μπορέσει να είναι νικηφόρος. Η οργή και η διάθεση του κόσμου να παλέψει δεν αρκούν από μόνες τους, αν δεν συνοδεύονται με συγκεκριμένο σχέδιο δράσης και με την μαζική συμμετοχή του εργατικού κινήματος.
Για μία ακόμα φορά όμως, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι πολύ πίσω από τις ανάγκες του κινήματος και τη μαχητικότητα των εργαζομένων. Αν και ο κόσμος που συμμετείχε στην πορεία της 28ης Απριλίου κατανοούσε την ανάγκη της γενικής απεργίας, παράλληλα υπήρχε σε ένα κομμάτι η αμφιβολία κατά πόσο θα καλεστεί γενική απεργία και πώς θα μπορέσει να είναι νικηφόρα.
Και ενώ κάτω από την πίεση του κινήματος, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν καλέσει σε εθνικές ημέρες δράσης που θα περιλαμβάνουν και απεργίες, δεν έχουν προχωρήσει σε ανακοίνωση συγκεκριμένης ημέρας, ή σχεδίου που θα οργανωθεί.
Η πίεση που δέχονται οι συνδικαλιστικές ηγεσίες από το κίνημα έγινε φανερή και στην «Ολονυκτία» στην πλατεία Δημοκρατίας στο Παρίσι στις 28 Απρίλη, όπου τα συνδικάτα καλέστηκαν να συμμετέχουν στη συνέλευση. Αυτή η εξέλιξη ήταν σημαντική, αφενός γιατί «ανάγκασε» τον γενικό γραμματέα της CGT (Γενική Συνομοσπονδία Εργατών) να δηλώσει ότι είναι θετικός στο να καλεστεί γενική απεργία. Αφετέρου επειδή δείχνει πως το κίνημα των πλατειών βγάζει συμπεράσματα προς τη σωστή κατεύθυνση για την αναγκαιότητα σύνδεσης με το εργατικό κίνημα.
Την ίδια ώρα όμως, αναδεικνύεται και πάλι η ατολμία των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Σε μία κατάσταση όπου το κίνημα προχωράει και ο Ολάντ αντιμετωπίζει προβλήματα στο εσωτερικό του κόμματός του και το ενδεχόμενο στην ψηφοφορία της Βουλής να μην υπερψηφιστεί ο νόμος, αυτό που οφείλουν να κάνουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι να ορίσουν συγκεκριμένη ημέρα για Γενική Απεργία!
Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα υπήρχε ενθουσιώδης υποδοχή από την κοινωνία! Τα «ευχολόγια» και οι δηλώσεις στήριξης της γενικής απεργίας λοιπόν, είναι απλά πολύ «λίγα» για τις ανάγκες του κινήματος στην Γαλλία. Ενός κινήματος μάλιστα που δείχνει μεγάλο ενθουσιασμό να μπει στην κουβέντα για το ποιες εναλλακτικές υπάρχουν απέναντι στο καπιταλιστικό σύστημα.
Έτσι, μία Γενική απεργία στην Γαλλία, σαν στοιχείο ενός ευρύτερου σχεδίου, θα μπορούσε πέρα από το να ανατρέψει τον νόμο «Ελ Κομρί», να δώσει στους εργαζόμενους την ώθηση να αμφισβητήσουν συνολικά την κυβέρνηση και το σύστημα.
Αυτό ακριβώς φαίνεται να ανησυχεί την άρχουσα τάξη και την κυβέρνηση, που προσπαθούν με κάθε μέσο να σπιλώσουν το γαλλικό κίνημα. Η αστυνομική βία έχει αυξηθεί στις τελευταίες πορείες και στις πλατείες, όπου οι αστυνομικοί πνίγουν τον κόσμο στα δακρυγόνα. Και φυσικά τα συστημικά ΜΜΕ «αγνοούν» πλήρως τις δεκάδες χιλιάδες που διαδηλώσαν ειρηνικά, προβάλλοντας μόνο σκηνές αστυνομικής καταστολής.
Μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις του Νοεμβρίου, το Παρίσι εξακολουθεί να βρίσκεται σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης και μέχρι πρόσφατα η κοινωνία θεωρούσε χρήσιμη την παρουσία της αστυνομίας για να νιώσει ασφάλεια. Σήμερα, μέσα από το κίνημα που γεννήθηκε στις αρχές του Μάρτη, οι μάσκες πέφτουν!
