Της Ειρήνης Βλαζάκη
Όταν πριν από δύο χρόνια ο Σιράκ συγκέντρωνε εκείνο το απίστευτο ποσοστό του 82% ενάντια στον Λεπέν τίποτα δεν θα τον έκανε να φανταστεί ότι μόλις δύο χρόνια αργότερα το κόμμα του και η κυβέρνηση του θα έβγαιναν τόσο αποδυναμωμένοι από την πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση στις περιφερειακές και νομαρχιακές εκλογές.
Ψήφος τιμωρίας καί διαμαρτυρίας
Με 34,47% στον πρώτο γύρο, η δεξιά σημείωσε ένα από τα πιο χαμηλά ποσοστά της έναντι 43,4% στις βουλευτικές του 2002 και 35,7% στις περιφερειακές του 1998. Στο δεύτερο γύρο συγκέντρωσε μόνο 37% περίπου και έχασε 8 επαρχίες, πρώην προπύργια της. Οι Σοσιαλιστές με τους συμμάχους τους (Κ.Κ. και Πράσινους) πήραν 40% περίπου στον πρώτο γύρο και 49-50% στον δεύτερο και κέρδισαν 19 από τις 22 επαρχίες. Και δεν είναι να απορεί κανείς. Η κυβέρνηση Ραφαρέν επέδειξε αξιοσημείωτο ζήλο στα μόλις δυό χρόνια που κυβερνά: επίθεση στα κοινωνικά δικαιώματα, αντιμεταρρύθμιση στο συνταξιοδοτικό, περικοπή των επιδομάτων ανεργίας σε 200.000 ανέργους, και επίκειται νέα επίθεση ενάντια στο 35ωρο και στην κοινωνική πρόνοια.
Αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι οι εργαζόμενοι ξέχασαν τα χάλια της προηγούμενης κυβέρνησης των Σοσιαλιστών, που χρεωκόπησε και άνοιξε τον δρόμο στην Δεξιά. Εισέπραξαν ουσιαστικά αντιδεξιά ψήφο διαμαρτυρίας.
Αναζητούν διέξοδο προς τα αριστερά
Ήτανε ακριβώς η αγανάχτηση εκατομμυρίων αριστερών ψηφοφόρων ενάντια στο Σοσιαλιστικό Κόμμα (Σ.Κ.) που ανάγκασε τελικά τις ηγεσίες του Κ.Κ και των Πρασίνων να κατεβάσουν στον πρώτο γύρο αυτόνομες ξεχωριστές λίστες σε οχτώ επαρχίες το κάθε κόμμα. Οι αυτόνομες αυτές λίστες πήγαν πάρα πολύ καλά. Και οι οχτώ λίστες των Πρασίνων ξεπέρασαν το 5% και μπήκαν στο δεύτερο γύρο , καθώς και οι πέντε από τις οχτώ του Κ.Κ. Υπολογίζεται έτσι, ότι συνολικά το 20% του εκλογικού σώματος εψήφισε αριστερά από το Σ.Κ.
Το γεγονός ότι η αντικαπιταλιστική αριστερά (LCR-LO) δεν αύξησε ουσιαστικά τους ψήφους της (1.200.000 και 4,94%) οφείλεται εξ ολοκλήρου σε δικά της λάθη. Το πιό σημαντικό ήταν ότι η προεκλογική της εκστρατεία ήτανε περισσότερο συνδικαλιστική, παρά πολιτική. Κύρια, δεν έβαζε ουσιαστικά καθόλου την αναγκαιότητα της κοινωνικής και σοσιαλιστικής αλλαγής για να λυθούνε τα προβλήματα των εργαζομένων, ούτε την επιταχτικότητα να χτιστεί ένα νέο μαζικό, αντικαπιταλιστικό, αριστερό κόμμα.
Έτσι, οι αριστεροί ψηφοφόροι δεν είδαν κανένα λόγο να μη ψηφίσουν τις αυτόνομες λίστες του ΚΚ και των Πρασίνων.
