Το προγραμματισμένο το ραντεβού των G8 (οι 7 πλουσιότερες χώρες του πλανήτη μαζί με τη Ρωσία) για τις 2-6 Ιουλίου έγινε σε μια απομονωμένη τοποθεσία της Σκωτίας, υπό την πολιορκία τεράστιων αστυνομικών και στρατιωτικών δυνάμεων, που τους προστάτευαν από τους «ενοχλητικούς» διαδηλωτές που σύρρευσαν κατά δεκάδες χιλιάδες για να δείξουν την μαζική αγανάχτηση, που συσσωρεύεται παγκόσμια ενάντια τους.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσίασαν οι προσπάθειες των 8 ισχυρών και ειδικά του Τ. Μπλερ – που προέδρευε στη σύσκεψη- να εμφανιστούν ευαισθητοποιημένοι πάνω στα παγκόσμια προβλήματα που δημιουργεί ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός και ιδιαίτερα σ’ αυτά της περιβαλλοντικής καταστροφής και της παγκόσμιας φτώχειας.
Σταματήστε τη γη να κατέβω…
Παρά τις όψιμες και υποκριτικές ανησυχίες της βρετανικής κυβέρνησης ότι «ο πλανήτης μας προειδοποιεί», η συζήτηση για τις κλιματικές αλλαγές και το φαινόμενο του θερμοκηπίου κατέληξαν σε μια παταγώδη αποτυχία πριν καν ξεκινήσουν. Οι ΗΠΑ με τις παρεμβάσεις τους κατάφεραν να αλλοιώσουν ακόμα και τις επιστημονικές αναφορές του σχεδίου ψηφίσματος, διαγράφοντας όλα τα σημεία που παρουσίαζαν την τραγικότητα της κατάστασης και αναφέρονταν στην αναγκαιότητα άμεσης δράσης. Το τελικό ψήφισμα σαν αποτέλεσμα είναι ένα χλιαρό κείμενο γεμάτο ευχολόγια χωρίς καμία δέσμευση και χωρίς την παραμικρή κύρωση για τις ρυπογόνες χώρες. Κι όλα αυτά τη στιγμή που:
• Οι ΗΠΑ εκπέμπουν το 25% των ρύπων (5800 εκ. τόνοι κάθε χρόνο), που ευθύνονται για το φαινόμενο του θερμοκηπίου παγκόσμια, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση Μπους αρνείται να επικυρώσει ακόμα και τη συνθήκη του Κιότο.
• Η Κίνα ετοιμάζεται να προχωρήσει στην κατασκευή 550 νέων σταθμών, που θα καταναλίσκουν κάρβουνο, πετρέλαιο ή φυσικό αέριο για τα επόμενα 25 χρόνια
• Στην «πράσινη» Μεγάλη Βρετανία, που «πίνει νερό στο όνομα της συνθήκης του Κιότο», η εκπομπή άνθρακα αυξήθηκε κατά 1,5% τα τελευταία δύο χρόνια.
Τα ψίχουλα…
Εντύπωση προκάλεσε και η ανακοίνωση των 7 πλουσιότερων χωρών για διαγραφή του χρέους που έχουν 18 πάμπτωχες χώρες προς το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, μια κίνηση που παρουσιάστηκε σαν επίδειξη ανθρωπισμού από τους πλούσιους ή σαν μια «νέα αρχή στις σχέσεις μεταξύ πλούσιων και φτωχών» κατά τον Τζώρτζ Μπράουν, υπουργό Οικονομικών της Αγγλίας. Στην ουσία το πρόγραμμα αυτό αφ’ ενός κοστίζει ελάχιστα στις ισχυρές χώρες (μόλις 1,2 δις $ το χρόνο, για τα επόμενα τρία χρόνια), ενώ από την άλλη, περιλαμβάνει και και την γνωστή πιά επικίνδυνη παγίδα. Οι χώρες που «θα μπαίνουν στην ουρά» για τη διαγραφή του χρέους τους θα πρέπει να καλύπτουν τους όρους του ΔΝΤ, δηλαδή θα πρέπει να ακολουθούν απαρέγκλιτα τη νεοφιλελεύθερη συνταγή προχωρώντας σε παραπέρα περικοπές και ιδιωτικοποιήσεις. Δηλαδή θα εξαναγκάζονται να εφαρμόσουν ακριβώς αυτές τις πολιτικές που τις οδήγησαν ήδη στην πείνα και την χρεοκοπία. Και βέβαια, ας μην ξεχνάμε ότι η όποια βοήθεια στα διεφθαρμένα, αυταρχικά καθεστώτα των φτωχών χωρών, που υπηρετούνε τις πολυεθνικές και τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να εγγυηθεί την βελτίωση του βοιοτικού επιπέδου των εκατομμυρίων φτωχών και υποσιτιζόμενων ανθρώπων.
Να κάνουμε τη φτώχεια παρελθόν
Μ’ αυτό το σύνθημα καλούσαν στις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας ενάντια στους G8 εκατοντάδες κοινωνικές, περιβαλλοντικές, μη κυβερνητικές οργανώσεις, ενώ με το ίδιο σύνθημα πραγματοποιήθηκαν μεγάλες συναυλίες πίεσης σε όλον τον κόσμο από γνωστούς καλλιτέχνες, όπως ο Μπόνο των U2, ο Έλτον Τζον, κα. Για να γίνει όμως αυτό το σύνθημα πραγματικότητα, δεν αρκεί να είμαστε μόνο υπέρ των φτωχών, αλλά οφείλουμε να είμαστε κι ενάντια στους πλούσιους.
Και οι πλούσιοι είναι συγκεκριμένοι: είναι οι 500 οικογένειες που ελέγχουν όλες τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες και έτσι όλο τον παγκόσμιο πλούτο και ευθύνονται για την τεράστια φτώχεια και εκμετάλλευση. Αυτοί οι πάμπλουτοι έχουν τόσα εισοδήματα κάθε χρόνο, όσα 3 δις φτωχοί άνθρωποι σ’ όλο τον πλανήτη. Μόνο αν οι περιουσίες όλων αυτών περάσουν στο δημοκρατικό έλεγχο της κοινωνίας, μόνο αν η παγκόσμια παραγωγή μπει κάτω από το σχεδιασμό των εργαζομένων, μπορούμε να μιλάμε για ένα διαφορετικό μέλλον με τη φτώχεια να αποτελεί παρελθόν. Κι ένα τέτοιο μέλλον δεν μπορεί να το εξασφαλίσει παρά μόνο ο σοσιαλισμός με δημοκρατία κι αυτοδιαχείριση, που θα μπορέσει να προσφέρει μια ισόρροπη ανάπτυξη για όλον τον πλανήτη με πραγματική προστασία του περιβάλλοντος και των φυσικών πόρων.
Χατζηκώστας Δημήτρης
