Toυ Γιάννη Μαύρου, ιδρυτικού μέλους του ΣΥΡΙΖΑ, μέλους του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα.
1. Το μεγάλο ΟΧΙ του Ελληνικού Λαού στο Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου καλούμαστε να καταστήσουμε αφετηρία νέας Μεταπολίτευσης, απαρχή της απελευθέρωσης της Χώρας και ανασυγκρότησής της.
2. Το νόημά του, μέσα στις απαράδεκτες συνθήκες τρομοκρατίας και πιστωτικής ασφυξίας που διεξήχθη, ήταν σαφέστατα όχι στο Ευρώ πάση θυσία (πράγμα που πολύ διαφέρει από το σκέτο όχι στο Ευρώ), ήταν πράξη αντίστασης και αξιοπρέπειας που παραπέμπει στις λαμπρότερες σελίδες της ιστορίας μας.
3. Σύμφωνα με το Σύνταγμα, η εκφρασμένη με δημοψήφισμα βούληση του Ελληνικού Λαού είναι δεσμευτική τόσο για την Κυβέρνηση όσο και τη Βουλή και ανατρέπεται μόνο με άλλο δημοψήφισμα.
4. Και όμως, από την επαύριο της 5ης Ιουλίου, ζήσαμε και ζούμε ένα συνεχές πραξικόπημα, την φαλκίδευση και ανατροπή του αποτελέσματος, την απροκάλυπτη μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ (στο Ευρώ πάση θυσία), με πρωτεργάτες τον ίδιο τον Πρωθυπουργό και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και συναυτουργούς τους προέδρους και τις κοινοβουλευτικές ομάδες των λοιπών κομμάτων, με την εξαίρεση του ΚΚΕ και της Χρυσής Αυγής, της Προέδρου της Βουλής και των διαφωνούντων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ.
5. Η “συμφωνία” των Βρυξελλών απλώς επισφράγισε το πραξικόπημα που είχε ήδη συντελεστεί στο Προεδρικό Μέγαρο στη σύσκεψη των αρχηγών της 6ης Ιουλίου και σηματοδότησε πανταχόθεν την πλήρη διάσταση μεταξύ του πολιτικού συστήματος της Χώρας και του Ελληνικού Λαού, γεγονός που καθιστούσε και καθιστά το πρώτο όμηρο ή όργανο του καθεστώτος κατοχής της Χώρας. Οι αντισυνταγματικές “αποφάσεις” – “νόμοι” της Βουλής αποτελούν εύγλωττα και αδιάψευστα τεκμήρια για του λόγου το αληθές.
6. Υπό τις συνθήκες αυτές η όποια “διαπραγμάτευση” του Πρωθυπουργού συνιστούσε παρωδία αν όχι κοροϊδία, πόσω μάλλον που την ίδια ώρα οι τρείς όψιμοι ‘σωματοφύλακές’ του βυσσοδομούσαν στις Βρυξέλλες επιδιδόμενοι σε παράπλευρες “διαπραγματεύσεις” και καλώντας τον δημόσια να …τελειώνει …
7. Το σκηνικό του παραλόγου ή της όπερα μπούφα συμπληρώνεται από το γεγονός ότι δεν πιστεύει ότι το τρίτο Μνημόνιο που συνομολογήθηκε υπό αυτές τις συνθήκες συνιστά βιώσιμη συμφωνία, πόσω μάλλον έντιμη ή αξιοπρεπή!
8. Αντίθετα, κατά γενική ομολογία, το 3ο Μνημόνιο συνεχίζει και εντείνει την οικονομική καταστροφή βαθαίνοντας την ύφεση, διαλύοντας το κοινωνικό κράτος, ξεπουλώντας τη δημόσια περιουσία και αυξάνοντας το χρέος, ενώ ουδόλως αποκλείει, ίσως μάλιστα επισπεύδει, bail in και Grexit στο μέλλον με δυσμενέστερους όρους. Οι κοινωνικές συνέπειες αυτής της πολιτικής θα είναι η αύξηση της ανεργίας, η εντεινόμενη φτωχοποίηση όχι μόνο των λαϊκών στρωμάτων αλλά και της μεσαίας τάξης και η συνεχιζόμενη υπονόμευσης της κοινωνικής συνοχής, τα ατομικά και οικογενειακά δράματα και η γενικευμένη ανασφάλεια.
9. Οι παραπάνω εξελίξεις συνιστούν στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και γενικότερα της “ευρωπαϊκής αριστεράς” διαψεύδοντας πανηγυρικά δύο θεμελιώδεις, ‘ταυτοτικές’ θα έλεγα, θέσεις της ιδεολογικοπολιτικής του συγκρότησης: πρώτον την δυνατότητα άσκησης εναλλακτικής στη λιτότητα πολιτικής εντός της ΕΕ και -κυρίως- της Ευρωζώνης και, δεύτερον, τη δυνατότητα να επιτευχθεί αυτό από ‘κυβέρνηση της αριστεράς’.
10. Το χειρότερο είναι ότι η επιχειρούμενη ‘μετάλλαξη’ ή ‘προσαρμογή’ του ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί όχι μόνο στη διάσπασή του και στην απώλεια της ηθικής και πολιτικής του ηγεμονίας αλλά στη διάψευση της ελπίδας του κόσμου που τον υποστήριξε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στην απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών γενικώτερα και την ενίσχυση της άποψης ότι “όλοι ίδιοι είναι”.
11. Είναι επιτακτική ανάγκη να θέσουμε και να απαντήσουμε δύο βασικά ερωτήματα: πώς φτάσαμε ως εδώ και κατά πόσο αυτό ήταν αναπόφευκτο. Σχετικά με το πρώτο να εξετάσουμε την επιλογή της μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα, την υποβάθμιση της ανάγκης ανάπτυξης του λαϊκού κινήματος, την αποφυγή κοινωνικού και πολιτικού διαλόγου πάνω στα μεγάλα ζητήματα στρατηγικής όπως το Ευρώ, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ κλπ και βεβαίως την απουσία σοβαρής επεξεργασίας Plan B, όχι ώς σχεδίου επί χάρτου εν κρυπτώ αλλά ως θεσμικά κατοχυρωμένων προπαρασκευαστικών πράξεων. Να εξετάσουμε επίσης την πορεία της διαπραγμάτευσης καθ’ εαυτής, από τις βόλτες και τις δηλώσεις Βαρουφάκη με τις παραχωρήσεις άνευ ανταλλάγματος (αποσιώπηση της διαγραφής του χρέους και υιοθέτηση της οικονομικοτεχνικής ατζέντας του Eurogroup περί πρωτογενών πλεονασμάτων κλπ) και την συνθηκολόγηση της 20/2 (αναγνώριση χρέους, αποφυγή μονομερών ενεργειών, απουσία χρηματοδότησης) μέχρι τις απρόσκοπτες μέχρι τέλους πληρωμές τοκοχρεωλυσίων, τις ακατανόητες συνεχείς δηλώσεις αισιοδοξίας περί επικείμενης συμφωνίας και τέλος την ατιμωτική απόσυρση Βαρουφάκη.
12. Το ερώτημα σχετικά με το αναπόφευκτο ή μη της πορείας και της κατάληξης της διαπραγμάτευσης παραπέμπει στο σκάκι. Αν κάνεις λάθος κινήσεις και ‘κλειστείς’, από ένα σημείο και μετά δεν έχεις επιλογές και οι κινήσεις σου είναι πλέον υποχρεωτικές. Είναι φανερό ότι αν εξ’ αρχής η Κυβέρνηση είχε ακολουθήσει ‘επιθετική’ τακτική, αν είχε κάνει στάση πληρωμών, λογιστικό έλεγχο δημοσίου χρέους, διεκδίκηση γερμανικών οφειλών,εθνικοποίηση τραπεζών, έλεγχο στις κινήσεις κεφαλαίων καθώς και εξάντληση των θεσμικών ρυθμίσεων για την εξασφάλιση επαρκούς ρευστότητας εντός Ευρώ, θα διαπραγματευόταν από θέσεως ισχύος και θα είχε τη συντριπτική στήριξη του Ελληνικού Λαού και την αλληλεγγύη όλων των λαών του κόσμου.
13. Το ερώτημα γιατί δεν το έκανε, όπως και το γιατί δέχθηκαν να προσυπογράψουν και να εφαρμόσουν μια πολιτική που δεν πιστεύουν, πρέπει να απαντηθούν τόσο από τον Πρωθυπουργό όσο και από τους Υπουργούς στα πλαίσια της ανάληψης και του καταλογισμού ευθυνών για την παραβίαση του Συντάγματος και την αθέτηση των δεσμεύσεων του ΣΥΡΙΖΑ και της Κυβέρνησης και την παταγώδη αποτυχία της πολιτικής τους. Ξενίζει και προβληματίζει το γεγονός ότι όχι μόνο τούτο δεν συμβαίνει αλλά επιχειρείται θρασύτατα να ενοχοποιηθεί κάθε κριτική, να υποστηριχθεί ότι δεν υπήρχε άλλη λύση, την ίδια στιγμή μάλιστα που αναγνωρίζεται ότι η “λύση” που δόθηκε δεν είναι βιώσιμη!
14. Ακόμη και μετά το Δημοψήφισμα υπήρχε η δυνατότητα, αν βέβαια είχαμε να κάνουμε με εντολοδόχους του Ελληνικού Λαού και όχι πραξικοπηματίες, να διεξαχθεί πραγματική διαπραγμάτευση, από ενισχυμένη θέση λόγω του συντριπτικού 62% και με το ενδεχόμενο της παραίτησης της Κυβέρνησης, του σχηματισμού κυβέρνησης ειδικού σκοπού και της προκήρυξης, σε περίπτωση νέου αδιεξόδου, νέου δημοψηφίσματος, με το ερώτημα πλέον της παραμονής ή μη στο Ευρώ. Ποιός αμφιβάλλει ότι μια τέτοια έντιμη και περήφανη στάση της ελληνικής πλευράς θα στηρίζονταν από τη συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού και θα ενέπνεε τον σεβασμό των αντιπάλων μας και θα τους καθιστούσε διαλλακτικούς;
15. Εδώ που φτάσαμε, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει να επιλέξει αν θα ‘νομιμοποιήσει’ το πραξικόπημα της ηγεσίας του, όπως έπραξε κατά πλειοψηφία η κοινοβουλευτική του ομάδα, οδηγώντας έτσι το κόμμα στα πρόθυρα της διάσπασης, ή αν θα επιβάλλει, έστω και τώρα, αλλαγή πολιτικής και ενδεχομένως και ηγεσίας. Μέση οδός πλέον δεν υπάρχει.
16. Ο Πρωθυπουργός και οι υποστηρικτές του προβάλλουν την ανάγκη να διασφαλιστεί η ‘ενότητα του κόμματος’. Πέρα από το γεγονός ότι αυτή η ενότητα δεν μπορεί να βασίζεται στην καταστρατήγηση των αποφάσεων και των καταστατικών αρχών του κόμματος, το υπέρτατο καθήκον κάθε πολίτη -και πόσω μάλλον του Πρωθυπουργού- είναι να διασφαλίζει την ενότητα της Χώρας και του Λαού και αυτό επιτάσσει το σεβασμό στο Σύνταγμα και τη Λαϊκή Κυριαρχία. Πάνω από τον κομματικό πατριωτισμό οφείλει να θέτει τον συνταγματικό, τον εθνικό πατριωτισμό. Καλείται έστω και τώρα να το πράξει.
