Δημοσιεύουμε άρθρο που μας έστειλε ο τακτικός αναγνώστης και συνεργάτης της ιστοσελίδας μας, σύντροφος Γιάννης Ανδρουλιδάκης, εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας.
Τα αποτελέσματα των εκλογών της 20ης Σεπτεμβρίου είναι σίγουρο ότι θα μείνουν στην ιστορία για διάφορους λόγους. Πολλοί ήδη τα αναλύουν και οι προσεγγίσεις, όπως είναι φυσικό, είναι πολλές και γίνονται από διαφορετικές σκοπιές. Οι μνημονιακές δυνάμεις και το σύστημα, εγχώριο και ευρωπαϊκό, που τις στηρίζει πέτυχαν μια μεγάλη νίκη. Αυτό πρέπει με ειλικρίνεια να γίνει παραδεκτό. Η ΛΑΕ και το υπόλοιπο αριστερό αντιμνημονιακό μπλοκ δεν κατάφερε να εκφράσει τη δυναμική του ΟΧΙ και έτσι κατέγραψε ανέλπιστα χαμηλά ποσοστά και έμεινε εκτός Βουλής. Αυτό βέβαια σε καμιά περίπτωση δε σημαίνει ότι ο λαός έγινε ξαφνικά μνημονιακός και το ΟΧΙ ηττήθηκε. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους οι ψηφοφόροι έκαναν τις συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές.
Αν θέλει κανείς να ανιχνεύσει τα αίτια της ήττας της ΛΑΕ, θα πρέπει πρωτίστως να δει μέσα σε ποιο πλαίσιο και κάτω από ποιους όρους έγιναν οι εκλογές. Αν το κάνει αυτό, θα διαπιστώσει πόσο μικρό διάστημα είχε στη διάθεση της η Λαϊκή Ενότητα για να προετοιμαστεί, για να επεξεργαστεί ένας ολοκληρωμένο κυβερνητικό πρόγραμμα, να οργανωθεί, να απλωθεί σε όλη την Ελλάδα και να δώσει τη μάχη των εκλογών. Ο χρόνος ήταν ελάχιστος και παρόλα αυτά έγιναν πάρα πολλά. Όμως δεν κατάφερε (λόγω και της σύντομης προεκλογικής περιόδου) να προβάλλει με τρόπο πειστικό την εναλλακτική της πρόταση για έξοδο από την κρίση. Εξάλλου οι θέσεις της και ειδικά εκείνη για το εθνικό νόμισμα διαστρεβλώθηκαν συστηματικά από τα συμφέροντα της διαπλοκής . Έτσι εκείνοι που διαφεντεύουν το μέλλον αυτής της χώρας, ευρωπαίοι και ντόπιοι, πέτυχαν το στόχο που εδώ και μια πενταετία είχαν θέσει: να προκύψει δηλαδή από τις εκλογές μια αμιγώς μνημονιακή Βουλή(αν εξαιρέσει κανείς το ΚΚΕ), η οποία θα ψηφίζει με συντριπτικά ποσοστά τους εφαρμοστικούς νόμους και θα κάνει τις αναγκαίες «μεταρρυθμίσεις» που προβλέπονται.
Ασφαλώς και η στάση των πολιτικών αντιπάλων ήταν αναμενόμενη και γι αυτό, αν στοχεύει κάποιος στην αλήθεια, θα πρέπει να ψάξει και να βρει τα λάθη και τις παραλείψεις που έγιναν από το ίδιο το μέτωπο της ΛΑΕ, όχι με διάθεση να πυροβολήσει και να στήσει στο απόσπασμα τους «φταίχτες», αλλά με μόνο κριτήριο να συμβάλλει στον διάλογο που πρέπει να γίνει για τα αίτια της ήττας. Είναι χρήσιμο να θυμηθούμε εδώ ότι η ΛΑΕ ξεκίνησε δυναμικά και όσο περνούσε ο καιρός ερχόταν η κάμψη. Τι έφταιξε άραγε; Συνέβαλε σε αυτό το γεγονός ότι οι βουλευτές της ΛΑΕ δεν παρέδωσαν τις έδρες τους δίνοντας έτσι πάτημα στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να ισχυρίζεται ότι έριξαν την κυβέρνηση του; Μήπως η ένταξη στο μέτωπο στελεχών που το προηγούμενο διάστημα είχαν απασχολήσει την κοινή γνώμη με συμπεριφορές που δεν ταιριάζουν σε αριστερούς, προκάλεσε την αίσθηση ότι η ΛΑΕ κουβαλάει στις τάξεις της «αριστερά βαρίδια»; Ο τρόπος, για πολλούς εκβιαστικός, που ο Μανώλης Γλέζος τέθηκε επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας δημιούργησε άραγε την εικόνα παλαιοκομματικών συμπεριφορών; Η προβολή της Ζωής Κωνσταντοπούλου, με τις συμπάθειες και τις αντιπάθειες που έχει, δίπλα στον πρόεδρο της ΛΑΕ ως συναρχηγού, μήπως έδωσε την εντύπωση της γνωστής διαδοχής με το δαχτυλίδι; Τέλος, για να μην μακρηγορώ, η απουσία από τα ψηφοδέλτια μιας εμβληματικής μορφής της αριστεράς, του Αλέκου Αλαβάνου( ο οποίος έχει μιλήσει, ίσως, πρώτος για την ανάγκη εξόδου της χώρας από τη ευρωζώνη) δεν κόστισε πάρα πολύ; Είχε άραγε την πολυτέλεια το λαϊκό αυτό μέτωπο να μην αξιοποιήσει την πείρα και τον πολιτικό λόγο του πρώην αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ;
Όπως και να έχει, όμως, η κατάσταση δεν αλλάζει. Η ΛΑΕ βρίσκεται εκτός Βουλής και η απουσία αυτής της συνεπούς αντιμνημονιακής φωνής θα φανεί το επόμενο διάστημα. Τούτες τις ώρες, που είναι δύσκολες για όλους, δε χρειάζεται αυτομαστίγωμα, ομφαλοσκόπηση και μεμψιμοιρία. Απαιτείται μέσα από αυτοκριτική και διάλογο να εντοπιστούν τα πραγματικά αίτια της ήττας και από εκεί και πέρα να καθοριστούν οι όροι συνεννόησης των πολιτικών δυνάμεων και των κινήσεων που συγκροτούν τη ΛΑΕ. Επιβάλλεται να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο ισότιμης συνεργασίας, με σεβασμό και επιμονή στη συλλογικότητα, χωρίς εμμονές και δογματισμούς, μακριά από προσωπικές στρατηγικές, πολιτικές προίκες, αρχομανίες και παιχνίδια διαδοχής. Όσοι πιστεύουν ότι ξεμπέρδεψαν με τη ΛΑΕ και τις δυνάμεις που προτείνουν μια άλλη διέξοδο, όσοι θριαμβολογούν, γιατί θεωρούν ότι το σχήμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο τελείωσε, γρήγορα θα διαψευσθούν. Τους επόμενους μήνες οι κοινωνικές αντιθέσεις θα ενταθούν και οι επιπτώσεις της συμφωνίας θα φανούν πολύ γρήγορα, αφού μέσα σε 90 περίπου μέρες πρέπει να εφαρμοστεί το 56% του μνημονίου. Ας μη γελιόμαστε όμως. Ο δρόμος για την αλλαγή συσχετισμών υπέρ του λαού θα είναι μακρύς και δύσκολος. Εκεί στους δρόμους της φωτιάς, στους δρόμους του αγώνα θα κριθούμε πραγματικά όλοι.
