Δημοσιεύουμε άρθρο που μας έστειλε ο τακτικός αναγνώστης και συνεργάτης της ιστοσελίδας μας, σύντροφος Γιάννης Ανδρουλιδάκης, εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας
Οι δραματικές εξελίξεις στην Τουρκία επισκίασαν το τελευταίο διάστημα τα γεγονότα της εσωτερικής πολιτικής σκηνής, τα οποία ήταν αρκετά και σημαντικά, όπως η συζήτηση για τον εκλογικό νόμο ή η μελαγχολική είδηση ότι το πιο κερδοφόρο «προϊόν» από όσα εξάγουμε είναι το ανθρώπινο δυναμικό, το οποίο στις χώρες, όπου εργάζεται, έχει παράγει πάνω από 50 δισ. ευρώ ΑΕΠ. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, νομίζω, με πολλαπλές προεκτάσεις παρουσιάζει η συνέντευξη που παραχώρησε ο πρωθυπουργός στο ΣΚΑΙ και στον κ. Αλέξη Παπαχελά.
Εκεί ο κ. Τσίπρας είπε πολλά. Μίλησε για πιθανή εκλογή του ΠτΔ από το λαό, σαν να είναι το κύριο πρόβλημα που αφορά την ελληνική κοινωνία. Επίσης, αναφέρθηκε σε πιθανό συμβουλευτικό δημοψήφισμα για τη συνταγματική αναθεώρηση λες και το προηγούμενο το οποίο ήταν δεσμευτικό έγινε σεβαστό. Tόνισε, ακόμη, ότι αποφύγαμε το failed state αποκρύπτοντας ότι βιώνουμε στην πραγματικότητα μια χρεοκοπία εντός του ευρώ. Επιπλέον, υπερασπίστηκε τις αποκρατικοποιήσεις, δηλαδή το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας η οποία χαρίζεται για κομμάτι ψωμί στις κρατικές εταιρείες (στην κινέζικη Cosco το λιμάνι του Πειραιά, στη γερμανική FRAPORT τα14 αεροδρόμια και στον ιταλικό σιδηρόδρομο η ΤΡΑΙΝΟΣΕ). Τέλος, δήλωσε ότι αισθάνεται σαν τοντενίστα που του έρχονται διαρκώς μπαλάκια που τα βαράει. Εκτός τόπου και χρόνου η παρομοίωση. Μάλλον πιο ταιριαστή θα ήταν εκείνη με τον ίδιο σε ρόλο καρπαζοεισπράκτορα.
Ξεχωρίζει , ωστόσο, ο ορισμός του για το τι είναι σήμερα προοδευτικό και αριστερό. «Ό, τι μπορεί να δώσει», είπε, «προοπτική ανάκαμψης της οικονομίας και δημιουργία θέσεων εργασίας». Ακόμη κι αν κανείς συμφωνούσε μαζί του θα αναρωτιόταν πώς θα γίνει αυτό, μέσα από ποιο δρόμο και ποια πολιτική. Με την ακραία νεοφιλελεύθερη που υιοθέτησε και εφαρμόζει; Με το τρίτο μνημόνιο και τονκόφτη; Με τον νέο ασφαλιστικό νόμο, τις περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις, την ανελέητη φορολογία; Με την κατάργηση των τελευταίων κοινωνικών δικαιωμάτων και την εξαθλίωση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού; Έτσι θα έρθει η ανάπτυξη και η μείωση της ανεργίας; Τόσο πολύπεριόρισε, λοιπόν, στο παρόν τις διαχρονικές αξίες της Αριστεράς και τόσο φτωχό είναι το όραμα του πρώτου «αριστερού» κυβερνήτη και του κόμματος του;
Το έχουμε ξαναγράψει και το τονίζουμε σε κάθε ευκαιρία: η πολιτική των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά. Αυτό ο κ. πρωθυπουργός το ξέρει καλά και ας μην επιχειρεί συνειδητά να εξαπατήσει τον ελληνικό λαό. Αντίβαρο στη μνημονιακή πολιτική δεν αποτελούν ούτε οι ορισμοί του κ Τσίπρα, ούτε τα εγκαίνια του Νοσοκομείου της Θήρας, που τόσο πολύ προβλήθηκαν από τα φιλικά προς την κυβέρνηση ΜΜΕ. Η αριστερή πολιτική βρίσκεται στον αντίποδα της εφαρμοζόμενης και αυτό το γνωρίζουν οι πάντες και δε μπορώ να φανταστώ ότι το αγνοεί ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ. Ηανάπτυξη και η δημιουργία θέσεων εργασίας δεν περνάει από τα μνημόνια και την ευρωζώνη, αλλά θα προκύψει από μια διαφορετική πολιτική, στην οποία θα πρωταγωνιστεί ο ελληνικός λαός, που θα βάλει μπροστά την παραγωγική μηχανή της χώρας και θα δημιουργήσει πλούτο για τους πολλούς. Ηωραιοποίηση μιας άθλιας πραγματικότητας που επιχειρεί το κυβερνητικό επιτελείο δεν πείθει. Η φτώχεια, η εξαθλίωση, η κατήφεια και η απελπισία αποτελούν, πλέον, μόνιμα χαρακτηριστικά των λαϊκών στρωμάτων.
Ο κ. Αλέξης Τσίπρας, ωμός και κυνικός, δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει ούτε την πάσα που του έκανε ο ακραιφνής μνημονιακός κ. Παπαχελάς. Στο ερώτημα αν νιώθει την ανάγκη να ζητήσει συγγνώμη για τις προσδοκίες που δημιούργησε απάντησε ότι δε θα το κάνει, γιατί η μεγάλη πλειοψηφία εκείνων που στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ είχαν επίγνωση ότι πολλές από τις δεσμεύσεις δε θα υλοποιηθούν και ότι θα καταλήξουν σε συμβιβασμό (!!). Δηλαδή παραδέχτηκε ότι και ο ίδιος έταζε λαγούς με πετραχήλια και υποσχέσεις ανεφάρμοστες. Με μια τέτοια ομολογία ο κ. πρωθυπουργός έδωσε, χωρίς να το καταλάβει, άλλον έναν ορισμό: εκείνον του πολιτικού απατεώνα. Και στο κάδρο των πολλών της μεταπολίτευσης έβαλε τον εαυτό του στην πιο περίοπτη θέση.
