Τέσσερις μήνες πέρασαν ήδη από τη στιγμή που ξεκίνησαν οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων στη Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων (ΒΦΛ) Θεσσαλονίκης και ακόμα το ζήτημα παραμένει ανοιχτό. Όπως γράφηκε και σε προηγούμενα τεύχη του Ξ, ο αγώνας των εργαζομένων στη ΒΦΛ αποτελεί και θα αποτελεί για αρκετό καιρό, παράδειγμα για όλους τους εργαζόμενους, όσον αφορά τις κινητοποιήσεις τους, τη μαζική συμμετοχή στον αγώνα τους.
Όσον αφορά τις τελευταίες εξελίξεις πρέπει να πούμε ότι τα πράγματα δεν έχουν την κατεύθυνση που θα ωφελήσει τους εργαζομένους στη ΒΦΛ. Το αποτέλεσμα από τη συνάντηση με τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς Απασχόλησης και Μακεδονίας/Θράκης ήταν η δημιουργία μιας επιτροπής από εργαζομένους και στελέχη της εταιρίας που θα μελετούσε την ‘ορθολογική’ λειτουργία της εταιρίας. Παράλληλα οι εργαζόμενοι παρουσίασαν στον πρωθυπουργό μία έκθεση βιώσιμης λειτουργίας της ΒΦΛ. Το γεγονός ότι υποσχέθηκε πως εφόσον το εργοστάσιο είναι λειτουργικό δεν θα κλείσει, δεν πρέπει να δημιουργεί καμία αυταπάτη στους ίδιους τους εργαζομένους, καθώς όσον αφορά υποσχέσεις… οι εργαζόμενοι έχουν ήδη πάρει πολλές αλλά πράξεις δεν είδαν.
Κρίνοντας τη συμμετοχή του σωματείου στην επιτροπή που θα ελέγξει την ορθολογική λειτουργία της ΒΦΛ, γίνεται φανερό ότι η ηγεσία του σωματείου μπήκε σε μία λογική παζαριού, αποδεχόμενη τη μείωση θέσεων εργασίας που όπως έχει δείξει η εμπειρία άλλων εργοστασίων (πχ softex) οδηγεί τελικά στο κλείσιμο των επιχειρήσεων. Από την άλλη, η κερδοφορία της επιχείρησης δεν είναι ευθύνη των εργαζομένων, οι οποίοι θέλουν βέβαια δουλειά και ψάχνουν τρόπους για να επιβιώσουν. Η κερδοφορία της επιχείρησης είναι ευθύνη των μάνατζερ και των τραπεζών – ιδιοκτητών της ΒΦΛ, ευθύνη των εργαζομένων είναι η δικαίωση του αγώνα τους, κάτι που θα επηρεάσει όλο το ελληνικό εργατικό κίνημα.
Και όμως ο αγώνας δεν έχει κριθεί. Τώρα που αρχίζουν οι εργαζόμενοι στο αντίστοιχο εργοστάσιο της Καβάλας να αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα, παρουσιάζεται μια μεγάλη ευκαιρία να συντονίσουν τον αγώνα τους οι εργαζόμενοι στις δύο περιοχές. Μια τέτοια προσπάθεια μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη κοινού μετώπου πάλης με τους εργαζόμενους άλλων εργοστασίων που αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας σε όλη τη Β. Έλλάδα.
