Της Άννας Κλείτσα, ΜΑΤΣΕΤΑ στο Ψυχολογικό ΑΠΘ (συμμετέχει στην ΑΡ.ΕΝ.)
Τον τελευταίο καιρό, από ένα σημαντικό κομμάτι κόσμου εκτός από τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο που το κάνει μόνιμα – ακούμε επιχειρήματα ενάντια στο να ψηφίσει κάποιος, γιατί οι εκλογές είναι ζήτημα κάποιων «καρεκλοκένταυρων» που πάντα υποτιμούν τις κινηματικές διαδικασίες. Με αυτή τη λογική το πρώτο που συμβαίνει είναι να τσουβαλιάζονται οι παρατάξεις της αριστεράς που παλεύουν για μια καλύτερη παιδεία με τις ΔΑΠ-ΠΑΣΠ που στηρίζουν τις εκάστοτε κυβερνήσεις που ευθύνονται για τα χάλια της δημόσιας ανώτατης παιδείας. Αυτή η άποψη επίσης δεν μπορεί να βοηθήσει για να αλλάξουν βασικά πράγματα στους συλλόγους. Γιατί:
1) Η εμπειρία από σχολές όπου η ΔΑΠ ή η ΠΑΣΠ είναι «πρώτες και καλύτερες», πολύ περισσότερο αυτοδύναμες (συνήθως βέβαια σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για την ΔΑΠ) αυτό έχει άμεσο αντίκτυπο στην καθημερινή ζωή των συλλόγων. Είδαμε ποτέ αυτές τις δυνάμεις να λένε κάτι για τις σημειώσεις ή τα υλικά που πληρώνουμε σε κάθε τμήμα; Για την «λίστα συγγραμμάτων» που έφερε το χάος στις σχολές και τις δηλώσεις; Διεκδίκησαν ποτέ με τρόπο συλλογικό οτιδήποτε για τα προβλήματα των τμημάτων που είναι άπειρα λόγω της υποχρηματοδότησης; Το ότι «έτρεχαν» για την διοργάνωση κάποιου party ή εκδρομής δεν αποτελεί δικαιολογί α.
2) Το ζήτημα των γενικών συνελεύσεων επίσης είναι κάτι που πρέπει να προβληματίσει όσους/ες απλά προτείνουν «εκλογική αποχή». Κατά την διάρκεια του φοιτητικού κινήματος (06-07) σε σχολές με αρνητικούς συσχετισμούς δεν μπορούσε να παρθεί καν απόφαση για συνέλευση! Οι ΔΑΠ και ΠΑΣΠ κέρδιζαν χρόνο όσο η αριστερά μάζευε υπογραφές για αυτό το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα (να συζητήσει ο σύλλογος και να αποφασίσει! τι πιο απλό;), έστηναν μηχανισμούς κι έριχναν τόνους λάσπης.
Θα τους αφήσουμε στο επόμενο κίνημα που θα έρθει;
Το ζήτημα της ενίσχυσης της αριστεράς στους συλλόγους δεν είναι κενό περιεχομένου, ίσα- ίσα πέρα από το ζήτημα των συνελεύσεων και των προβλημάτων σε κάθε τμήμα σημαίνει και μια σειρά άλλα πράγματα. Σημαίνει εκδηλώσεις και αντιμαθήματα στους συλλόγους, στέκια συλλόγων, μη εμπορευματική ψυχαγωγία, προσπάθεια να είναι το πανεπιστήμιο ανοιχτός κοινωνικός χώρος όπως προορίζεται να είναι και κατ επέκταση υπεράσπιση του ασύλου στην πράξη!
Πάνω από όλα σημαίνει ενίσχυση των αγώνων ενάντια στην κυβερνητική πολιτική και τα σχέδιά της για τα ΑΕΙ-ΤΕΙ(εφαρμογή νόμου πλαίσιο, νομιμοποίηση κολλεγίων κτλ)
Μπορεί η αριστερά να το πετύχει;
Φυσικά σε αυτά υπάρχουν ορισμένες προϋποθέσεις Η αριστερά πρέπει να απομακρυνθεί από λογικές που «μετράν κουκιά» στους συλλόγους. Αν η περίοδος του κινήματος μας βρήκε ενωμένους και στείλαμε μήνυμα στην κοινωνία πως παλεύουμε για συγκεκριμένα ζητήματα, τότε γιατί να μην το κάνουμε στις εκλογές; Πολύ περισσότερο, μετά τις μέρες του Δεκέμβρη, τι μήνυμα θα στείλουμε στην κοινωνία; Πως είμαστε διαφορετικά «χωράφια» και δίνουμε το ελεύθερο στις αντιδραστικές δυνάμεις ΔΑΠ, ΠΑΣΠ ή ακόμα και ΦΟΣ(παράταξη του ΛΑΟΣ), όπου υπάρχει, να αλωνίζουν;
Οι σύντροφοι-ισσες και τα σχήματα που συμμετέχουν στην «Παιδεία Μάχης» (ΜΑΤΣΕΤΑ, ΡΩΓΜΗ και μεμονωμένοι σύντροφοι) επέμεναν να βάζουν το ζήτημα τόσο στα ΕΑΑΚ όσο και στην ΠΚΣ πως η αριστερά πρέπει να κατέβει κοινά στις εκλογές. Ένα τέτοιο εγχείρημα θα ανέπτυσσε πολύ μεγαλύτερη δυναμική από το απλό άθροισμα των δυνάμεων πανελλαδικά. Πιστεύουμε πως η ΑΡΕΝ στην οποία και συμμετέχουμε- πρέπει να βάζει αυτό το ζήτημα, όχι με αυταπάτες πως αυτό μπορεί να συμβεί άμεσα, αλλά σε μια προσπάθεια να υπάρξει προοπτική στους φοιτητές που είναι απογοητευμένοι και να αποδειχτεί πως το αίτημα αυτό είναι ρεαλιστικό και αναγκαίο σε σχολές που ήδη έχουν αρνητικούς συσχετισμούς.
’
