Του Νίκου Κοκκάλη
Το Φλιντ του Μίσιγκαν έχει περίπου 100.000 κατοίκους και συγκαταλέγεται στις φτωχότερες πόλεις των ΗΠΑ. Πολλοί από τους κατοίκους είναι άνεργοι, το 56% είναι μαύροι, ενώ το μέσο οικογενειακό εισόδημα υπολογίζεται στα 24.000 δολάρια το χρόνο, την ώρα που στις υπόλοιπες περιοχές της πολιτείας είναι περίπου το διπλάσιο. Ενώ στο σύνολο της πολιτείας του Μίσιγκαν υπολογίζεται ότι το 17% των κατοίκων ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, στο Φλιντ το ποσοστό αυτό φτάνει το 42%![1]
Η εικόνα της φτώχειας και της εγκατάλειψης έχει τον τελευταίο χρόνο συμπληρωθεί από το βρώμικο, επικίνδυνο για την υγεία των κατοίκων νερό που τρέχει από τις βρύσες των νοικοκυριών.
Όλο και περισσότερα παιδιά παρουσιάζουν συμπτώματα δηλητηρίασης από μόλυβδο, κάτι που μπορεί να προκαλέσει μόνιμες βλάβες στον –υπό διαμόρφωση σε αυτή την ηλικία– εγκέφαλο τους και άλλα προβλήματα υγείας.
Ο μόλυβδος, μπορεί ανάμεσα σε άλλα να προκαλέσει σοβαρές βλάβες στα νεφρά, το συκώτι, το αίμα, τους πνεύμονες, ενώ θεωρείται υπεύθυνος για καρκινογενέσεις. Βέβαια, το νερό δεν περιέχει μόνο μόλυβδο, αλλά μια σειρά βακτήρια, όπως το e.coli, που προσβάλλει το πεπτικό σύστημα και μπορεί να οδηγήσει έναν στους 100 ασθενείς στο θάνατο.[2] Ένα άλλο βακτήριο, η Legionella (υπεύθυνη για τη νόσο των Λεγεωνάριων, μια βαριά μορφή πνευμονίας, συχνά θανατηφόρας) φαίνεται να υπάρχει σε μεγάλες συγκεντρώσεις στο ποτάμι, αφού το τελευταίο διάστημα στο Φλιντ, καταγράφηκαν 87 κρούσματα της ασθένειας, 10 από τα οποία θανάσιμα.[3]
Πως έφτασε στα σπίτια το βρώμικο νερό;
Μέχρι και το 2013, το Φλιντ έπαιρνε νερό από την Λίμνη Χιούρον, μέσω του συστήματος υδροδότησης του Ντιτρόιτ. Επειδή όμως η υδροδότηση από τη λίμνη μέσω του συστήματος του Ντιτρόιτ κόστιζε πολύ, οι αρχές αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα τοπικό δίκτυο υδροδότησης. Έτσι, από τους πρώτους μήνες του 2014 ο Δήμος και η Πολιτεία αποφάσισαν ότι μέχρι να ετοιμαστούν οι υποδομές, (προκειμένου να εξοικονομούν χρήματα) η πόλη θα υδροδοτείται από τον ποταμό Φλιντ.
Ελάχιστο καιρό μετά την έναρξη υδροδότησης από τον ποταμό, εμφανίστηκαν τα πρώτα προβλήματα. Το νερό που έτρεχε από τις βρύσες μύριζε περίεργα, είχε άσχημη γεύση, δεν ήταν καθαρό και προκαλούσε εξανθήματα σε όποιον ερχόταν σε επαφή με αυτό. Οι αρχές απέδιδαν αυτά τα προβλήματα στην κακή κατάσταση των σωληνώσεων, μέχρι που εμφανίστηκαν τα πρώτα κρούσματα δηλητηρίασης. Πολλοί πλέον είχαν αρχίσει να αναρωτιούνται τι συμβαίνει με το νερό της πόλης, και να απαιτούν απαντήσεις.
Τους μήνες που ακολούθησαν, έγιναν μια σειρά έρευνες στο νερό του ποταμού, όπως αυτή του Πανεπιστήμιου Virginia Tech, που εντόπισε μεγάλες συγκεντρώσεις μολύβδου στο νερό του 40% των κατοικιών που ελέγχθηκαν. Μια άλλη έρευνα ομάδας παιδιάτρων, έδειξε ότι ο αριθμός παιδιών με αυξημένα ποσοστά μολύβδου στο αίμα διπλασιάστηκε (σε κάποιες περιοχές της πόλης τριπλασιάστηκε) από την έναρξη της υδροδότησης από τον ποταμό και μετά.[4]
Η τοπική κυβέρνηση «δεν ήξερε»
Από την άλλη, ο κυβερνήτης του Μίσιγκαν, Ρικ Σνάιντερ, ενώ γνώριζε πολλούς μήνες πριν τους κινδύνους για τη δημόσια υγεία, όχι μόνο δεν έκανε τίποτα για να λύσει το πρόβλημα, αλλά στην πραγματικότητα συγκάλυπτε την υπόθεση.
Μόλις τον περασμένο Οκτώβρη κήρυξε την περιοχή σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ενώ παράλληλα ανακοινώθηκε η επανασύνδεση της στο δίκτυο ύδρευσης του Ντιτρόιτ. Όλα αυτά βέβαια, μόνο τυχαία δεν είναι, αφού ο κυβερνήτης του Μίσιγκαν, Ρικ Σναϊντερ, είναι ένας ακραία νεοφιλελεύθερος πολιτικός, το μόνο μέλημα του οποίου είναι το πως θα εξοικονομηθούν χρήματα, αδιαφορώντας για τις συνέπειες που θα υποστεί η κοινωνία.
Όλα αυτά συμβαίνουν στις ΗΠΑ, την πιο «ανεπτυγμένη» και πλούσια χώρα του πλανήτη. Δείχνουν με τον πιο εύγλωττο τρόπο το τι σημαίνει «καπιταλισμός».
Το σκάνδαλο που έχει ξεσπάσει, έχει οδηγήσει σε ένα μαζικό κίνημα στην πόλη, που εδώ και μήνες απαιτεί άμεση λύση στο πρόβλημα. Παράλληλα, έχει ξεκινήσει και μια μεγάλη διαδικτυακή καμπάνια ενάντια στον κυβερνήτη Σναϊντερ, με στόχο την αποπομπή του.
