Αναδάσωση: Μύθοι και Αλήθειες

Η κυβέρνηση κατά τη διάρκεια των μεγάλων πυρκαγιών δεσμευόταν ότι όλες οι καμένες εκτάσεις στη χώρα μας θα αναδασωθούν. Πρόκειται για μια ακόμα προεκλογική δέσμευση που δεν θα υλοποιηθεί ποτέ… Ενδεικτικό για τις προθέσεις της κυβέρνησης ήταν το γεγονός ότι την ίδια στιγμή που υποσχόταν αναδάσωση όλων των καμένων εκτάσεων, εξαιρούσε 62στρ. δάσους στην Πάρνηθα και τα χάριζε στο Καζίνο για να επεκταθεί, ενώ έδινε προς εκμετάλλευση 2.500 στρ. προστατευόμενης περιοχής Natura στη Ζαχάρω, με το πρόσχημα της άμεσης ανακούφισης των πυροπαθών (Ελευθεροτυπία 14/09/2007).

Στην πραγματικότητα, τα καμένα δάση στη χώρα μας συνήθως δεν αναδασώνονται. Την τελευταία δεκαετία αναδασώθηκαν μόλις 22.000 στρ. (Καθημερινή 25/6/2006).

—————

Αττική 1991 – 2005:

για κάθε 11 στρέμματα δάσους που καίγονταν, αναδασωνόταν μόνο το 1!

Ελλάδα 1982-1998:

για κάθε 9 στρέμματα δάσους που καίγονταν (8.751.193) αναδασωνόταν μόνο το 1 (1.013.024)!

Ριζοσπάστης 8/7/2007

—————

Οι βασικοί λόγοι για τους οποίους οι αναδασώσεις στη χώρα μας σπανίζουν:

Μια αναδάσωση χρειάζεται ειδικούς (δασολόγους γεωπόνους κοκ), μελέτες, προσωπικό… Με μια λέξη: χρήματα. Χρήματα που καμιά κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να δαπανήσει για το περιβάλλον και τις ανάγκες των πολιτών. Πιο συγκεκριμένα η Δασική Υπηρεσία που είναι υπεύθυνη για τις αναδασώσεις υποχρηματοδοτείται. Το 2007 τα κονδύλια που δόθηκαν στο σύνολο της Δασικής Υπηρεσίας για τη λειτουργία της είναι μόλις 170.000.000 ευρώ! (Σύλλογος Δασοφυλάκων Κεντρικής Μακεδονίας, www.dasofylakeskm.gr). Αυτά τα κονδύλια όχι μόνο δεν αρκούν για να παρθούν τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας των δασών και αποκατάστασης των καμένων εκτάσεων, αλλά πολλά τμήματα της Δασικής Υπηρεσίας έχουν αναγκαστεί να βάλουν λουκέτο (βλ. «Φάκελος: Δάση Ι», Ξεκίνημα τεύχος Οκτώβρη).

Την ίδια στιγμή, οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών, ταγμένες στην υπηρεσία του κεφαλαίου, εξαιρούν από την αναδάσωση ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα καμένων εκτάσεων, για να τα δώσουν σε επιχειρήσεις και κατασκευαστικές προς «αξιοποίηση». Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Σέιχ-Σου στη Θεσσαλονίκη. Όταν τα 2/3 του δάσους κάηκαν το 1997, η κυβέρνηση κήρυξε το σύνολο της καμένης έκτασης αναδασωτέα. Ωστόσο λίγα χρόνια αργότερα…τμήματα του δάσους άρχισαν να εξαιρούνται της αναδάσωσης. Σήμερα 17.217 τ.μ δάσους έχουν αποχαρακτηριστεί και έχουν ξεκινήσει σε αυτά εργασίες εντατικής αποψίλωσης για την ανέγερση συνεδριακού κέντρου.
(Ελευθεροτυπία 10/10/2007)

Τα αυθαίρετα κτίσματα είναι μια ακόμα μάστιγα των ελληνικών δασών. Σήμερα στα ελληνικά δάση υπάρχουν περίπου 150.000 αυθαίρετα (Τα Νέα 15/6/2007), με προεξέχων ανάμεσα σε αυτά το αυθαίρετο του Υπ. Γ. Σουφλιά στη Σαρωνίδα. Οι εκάστοτε κυβερνήσεις, όχι μόνο δεν επιβάλλουν σκληρές ποινές στους εκάστοτε καταπατητές, αλλά αντιθέτως τους επιβραβεύουν, νομιμοποιώντας σταδιακά τα αυθαίρετα κτίσματα και οικισμούς και εντάσσοντάς τους στο σχέδιο πόλης (βλ. Φάκελος: Δάση Ι, Ξεκίνημα τεύχος Οκτώβρη).

Η πολιτική αυτή συμπληρώνεται από την ανυπαρξία εθνικού κτηματολογίου και δασολογίου. Δεκαετίες ολόκληρες οι κυβερνήσεις υπόσχονται ότι θα καταρτίσουν εθνικό κτηματολόγιο και δασολόγιο, αλλά οι υποσχέσεις αυτές δεν υλοποιούνται ποτέ. Έτσι, όταν η Δασική Υπηρεσία δεν γνωρίζει ποιες εκτάσεις είναι δασικές και σε ποιόν ανήκουν, μπορεί ο καθένας, φέρνοντας μερικούς πληρωμένους μάρτυρες, να ισχυριστεί ότι η τάδε ή η δείνα καμένη έκταση δεν ήταν ποτέ δάσος, αλλά ιδιωτική καλλιέργεια και να την διεκδικήσει.

Ας ρίξουμε και μια ματιά στις αναδασώσεις που γίνονται…

“Οι μεταπυρικές αναδασώσεις στη χώρα μας …αποτελούν τμήμα μιας Εθνικής φιέστας κυρίως μετά από περιόδους μεγάλων περιαστικών πυρκαγιών.” (1)

Αντί οι αναδασώσεις να γίνονται μετά από μελέτες και να είναι μια αντιγραφή της φύσης όπως αυτή ήταν πριν την καταστροφή, αυτό που συμβαίνει συνήθως είναι:

Α) Το μοναδικό κριτήριο για τις αναδασώσεις είναι η ποσότητα.

“Το μόνο που ενδιαφέρει τις προϊστάμενες κυβερνητικές αρχές… είναι μόνο ο αριθμός από τους ανοιγμένους λάκκους… Σε αυτό συνεργούν οι κάθε είδους ‘περιβαλλοντικοί σύλλογοι’, οι μη ΄’κυβερνητικοί οργανισμοί’ που από πραγματική αγάπη για το δάσος ή από συγκαλυμμένα συμφέροντα, έρχονται με δικές τους πρωτοβουλίες να υποκαταστήσουν τις δασικές υπηρεσίες, πραγματοποιώντας τερατώδεις αναδασώσεις, οι οποίες είναι χρήσιμες μόνο για τις δημόσιες σχέσεις τους.”(2) Τα δέντρα αυτά, φυτεύονται την μια μέρα κατά χιλιάδες και την επόμενη εγκαταλείπονται και ξεραίνονται.

Β) Δεν σχεδιάζονται ποιοτικές αναδασώσεις με επιλογή των κατάλληλων ειδών για κάθε περιοχή.

Συχνά φυτεύονται μόνο δέντρα, επειδή αυτά φαίνονται με το μάτι, και μάλιστα δέντρα ενός είδους.

“Όταν δημιουργούμε ένα νέο δάσος με ένα μόνο είδος είναι σαν να δημιουργούμε μια νέα πόλη με κατοίκους που ασκούν το ίδιο επάγγελμα (π.χ. να είναι μόνο γιατροί ή μόνο δάσκαλοι). Όσο δύσκολη είναι η επιβίωση αυτής της κοινότητας άλλο τόσο δύσκολη είναι η επιβίωση δασών με μόνο ένα είδος”.(3)

Οι μίξεις ειδών, όταν γίνονται, έχουν ως κριτήριο τις αισθητικές προτιμήσεις ή άλλες ανάγκες, κάποιων ατόμων και όχι τις οικολογικές ανάγκες της περιοχής και την αντιγραφή της προϋπάρχουσας βλάστησης. Η χρήση ξενικών ειδών που τελικά δεν μπορούν να επιβιώσουν είναι επίσης συνηθισμένο φαινόμενο στις ελληνικές “αναδασώσεις”. Την ίδια στιγμή, συχνά η ποιότητα των φυτών και των σπόρων που χρησιμοποιούνται για αναδάσωση δεν είναι κατάλληλη καθώς πολλές φορές “…οι αναδασώσεις… γίνονται από φυτά που προσφέρουν, για καθαρά διαφημιστικούς σκοπούς, ιδιωτικές εταιρίες (σούπερ-μάρκετ, εταιρίες τηλεφωνίας κ.λ.π.)”.(4)

Έτσι φτάνουμε σήμερα στο σημείο «οι περισσότερες αναδασώσεις [στη χώρα μας να] έχουν αποτύχει τελείως ή όσες επιζούν βρίσκονται σε οριακά επίπεδα αντοχής…». (5), και μάλιστα “η αναδάσωση πολλές φορές με τον τρόπο που γίνεται [να] προκαλεί μεγαλύτερη ζημιά από ό,τι η ίδια η πυρκαγιά” (6)

———————-

Μερικά βήματα για την αναδάσωση των

καμένων εκτάσεων του καλοκαιριού… (7)

1. Πριν από οποιαδήποτε αναδάσωση προτεραιότητα έχουν τα έργα αποτροπής διάβρωσης του εδάφους. “Τα έργα αυτά είναι απλά και όχι ιδιαίτερα δαπανηρά. Πρέπει αμέσως να υλοτομηθούν όλα τα καμένα δένδρα και οι κορμοί τους να διατίθενται … με τρόπο που να λειτουργούν ως μικρά φράγματα….[έτσι] αποτρέπουμε τη διάβρωση του εδάφους μειώνοντας την ταχύτητα του νερού και εμποδίζουμε την επιφανειακή απορροή… Από το άλλο μέρος, οι κορμοί που έρχονται σε επαφή με το έδαφος σαπίζουν γρήγορα και αποσυντίθενται εμπλουτίζοντας το έδαφος με την πολύτιμη οργανική ουσία απαραίτητη για τη βιολογική δραστηριότητα του εδάφους. Όλα αυτά πρέπει να έχουν τελειώσει πριν τα πρωτοβρόχια.” (Σ. Νταφης, καθηγητής Δασολογίας του ΑΠΘ)

2. Τα πευκοδάση και τα δάση αείφυλλων και θερμόβιων πλατύφυλλων (π.χ. ευκάλυπτοι, εσπεριδοειδή δέντρα, ελιά, βαλανιδιά, καστανιά κοκ) δεν χρειάζονται τεχνητή αναδάσωση, καθώς έχουν φυσικούς μηχανισμούς εύκολης αναγέννησης (εκτιμώμενος χρόνος 15-20 χρόνια). Με μία προϋπόθεση: να προστατευτούν από τη βοσκή και βέβαια από τους καταπατητές.

3. Τα δάση ελάτης είναι μια διαφορετική περίπτωση. Μερικές βασικές αρχές για την αναδάσωσή τους είναι εξής: Σε κατάλληλα προετοιμασμένο έδαφος, όπου αν χρειάζεται προσθέτεται φυτική γη, ανοίγονται βαθιοί λάκκοι (0,70μ). Σε αυτούς φυτεύονται σπόροι ή – αν θέλουμε επαναφορά του δάσους σε μικρότερο χρονικό διάστημα δηλ. σε 20 αντί για 50 χρόνια – μικρά δέντρα ηλικίας 3-4 ετών. Αναγκαίο είναι επίσης για τα νέα δέντρα και ένα δίκτυο ποτίσματος. Κάτω από δάσος ελάτης, σε χαμηλότερο υψόμετρο είναι απαραίτητο να φυτευτεί ένα πρόδασος από πεύκα, κέδρα, σπαρτά κλπ. το οποίο βοηθά τη ρύθμιση της θερμοκρασίας του ελατόδασους. Απαραίτητη προϋπόθεση και εδώ είναι η απαγόρευση της βοσκής και η προστασία της αναδασωμένης έκτασης από τους καταπατητές.

——————–

Διεκδικούμε:

– Να καταρτιστεί άμεσα εθνικό κτηματολόγιο και δασολόγιο

– Να δοθούν όλα τα απαραίτητα κονδύλια στη Δασική Υπηρεσία για να μπορέσει να υλοποιήσει το έργο της πρόληψης των δασικών πυρκαγιών και της αναδάσωσης των καμένων εκτάσεων.

– Αναδάσωση όλων των καμένων εκτάσεων. Όχι στις αναδασώσεις πανηγύρια. Αναδάσωση με επιστημονικό σχεδιασμό και επίβλεψη.

– Κανένας αποχαρακτηρισμός δασικής έκτασης, καμιά εξαίρεση καμένων δασών από την αναδάσωση

Γνωρίζουμε ότι τα κόμματα που εδώ και 20 χρόνια επιβάλλουν λιτότητα και περικοπές δεν πρόκειται να πάρουν τα μέτρα που χρειάζονται για την προστασία των δασών και την αποκατάσταση των καμένων εκτάσεων. Δεν έχουμε αυταπάτες πως, αρκεί να τους ενημερώσουμε, πως αρκεί να τους κάνουμε ξεκάθαρη τη βούλησή μας, για να αλλάξει η πολιτική τους…

Τα δυο μεγάλα κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία, είναι υποταγμένα στα συμφέροντα του κεφαλαίου και γι’ αυτό θα συνεχίσουν να ξεπουλούν δασικές εκτάσεις, θα συνεχίσουν να περνούν «δασοκτόνους» νόμους για να εξυπηρετούν τα επιχειρηματικά συμφέροντα, θα συνεχίσουν να παρακρατούν και να περικόπτουν όλο και περισσότερο τα κονδύλια που είναι αναγκαία για την προστασία του περιβάλλοντος και τελικά για την προστασία της ίδιας μας της ζωής. Γι’ αυτό το λόγο το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα πρέπει να παλέψει, με εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, με εργατικές κινητοποιήσεις κοκ. για να υπερασπιστεί κάθε στρέμμα δάσους, για να εμποδίσει τον αποχαρακτηρισμό, το ξεπούλημα και την τσιμεντοποίηση των δασών και να διεκδικήσει τα απαραίτητα για την προστασία τους κονδύλια. Απέναντι σ’ ένα σύστημα που βάζει τα κέρδη πάνω από το περιβάλλον και τις ζωές μας, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να παλέψουμε.

———————

– 2, 3, 4, 5 http://oikein.wordpress.com “Οι αναδασώσεις πυρόπληκτων περιοχών στην Ελλάδα: Μύθοι και Πραγματικότητες. Του Π. Κωνσταντινίδη, Ινστιτούτο Δασικών Ερευνών Θεσσαλονίκης.

– 1, 6 www.arthro24.gr “Τρία βήματα για την Αναγέννηση του Εθνικού Δρυμού” του Σ. Ντάφη, καθηγητή Δασολογίας στο ΑΠΘ

– 7 Ελευθεροτυπία 7/8/2007, “Έτσι θα αναγεννηθεί το ελατόδασος” του Γ. Κιούση

________________

Σέιχ-Σου: Ο επόμενος στόχος;

Στη Θεσσαλονίκη η καταστροφική πυρκαγιά του 1997 έκαψε σχεδόν τα 2/3 του δάσους του Σέιχ-Σου. 10 χρόνια μετά, το δάσος παραμένει απροστάτευτο με την αδιαφορία των κυβερνήσεων και της τοπικής αυτοδιοίκησης να οπλίζουν το χέρι μελλοντικών εμπρηστών.

Συγκεκριμένα:

•Η περίφραξη του δάσους δεν έχει καν ξεκινήσει, παρά την ομόφωνη απόφαση του Νομαρχιακού Συμβουλίου

•Το δάσος κινδυνεύει να μετατραπεί σε έναν απέραντο σκουπιδότοπο, αφού Δήμοι, Νομαρχία και Δασική Υπηρεσία αρνούνται να το καθαρίσουν πετώντας ο ένας στον άλλο το μπαλάκι της ευθύνης.

•Μέσα στο δάσος, στην περιοχή της Εξοχής, έχουν ξεφυτρώσει ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι, πάρκινγκ, εκκλησία, αναψυκτήρια.

•Η αναδάσωση, που έγινε με κινήσεις εντυπωσιασμού, σε μεγάλο βαθμό απέτυχε αφού φυτεύτηκαν υδροφόρα δέντρα που στη συνέχεια αφέθηκαν να ξεραθούν. Ο μεγαλύτερος όμως κίνδυνος είναι η οικοπεδοποίηση.

Το μισό δάσος σήμερα κινδυνεύει :

•Οι οικοδομικοί συνεταιρισμοί και οι ιδιώτες βλέπουν το Σέιχ- Σου σαν ένα τεράστιο φιλέτο έτοιμο να γεμίσει από συγκροτήματα πολυκατοικιών και εμπορικά κέντρα.

•Τα σχέδια για νέο περιφερειακό και αυτοκινητόδρομους μέσα από το Σέιχ-Σου θα διαταράξουν το οικοσύστημα, τραυματίζοντας για άλλη μια φορά το δάσος

•Το Δημοτικό Συμβούλιο Πανοράματος ζήτησε το 2006 να αρθεί ο χαρακτηρισμός δασικής έκτασης 650 στρεμμάτων ως αναδασωτέας.

•Το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, ζητούσε με έγγραφό του το 2005 να εξαιρεθούν 580 στρέμματα δάσους από το πρόγραμμα αναδάσωσης.

•Η δευτεροβάθμια επιτροπή επίλυσης δασικών αμφισβητήσεων, με την απόφαση 51/2004, χαρακτήρισε ως ιδιωτική καλλιέργεια πεύκης έκταση, την οποία παλαιότερα το δασαρχείο με απόφασή του είχε χαρακτηρίσει ως δασική. Ήδη στο Σέιχ Σου έχουν μπει εργολαβικά μηχανήματα και εκτελούν εργασίες για την ανέγερση συνεδριακού κέντρου. Είναι πολλοί οι ιδιώτες που έχουν έκταση στο Σέιχ Σου και αναμένεται να κινηθούν αναλόγως προκειμένου να αποχαρακτηριστεί!

Να τους σταματήσουμε!

Όλοι αυτοί που στη θέση του δάσους βλέπουν οικόπεδα, μεζονέτες και αυτοκινητόδρομους δεν θα διστάσουν να ξαναβάλουν φωτιά στο Σέιχ-Σου. Και όλοι εμείς θα πληρώσουμε τις συνέπειες: Μεγαλύτερη ρύπανση του ήδη επιβαρυμένου αέρα της πόλης μας, πλημμύρες, αύξηση της θερμοκρασίας, αισθητική υποβάθμιση. Προστατεύοντας το Σέιχ-Σου, δεν υπερασπιζόμαστε απλά κάποια δέντρα που κινδυνεύουν: Πάνω απ’ όλα υπερασπιζόμαστε το δικαίωμά μας να ζούμε σε μια πόλη ανθρώπινη και βιώσιμη και όχι σε μια τσιμεντένια τερατούπολη.

Δε μας μένει άλλος δρόμος από τον αγώνα για να παραμείνει δάσος εκεί όπου ήταν πρωτύτερα δάσος. Να μην αποχαρακτηριστούν εκτάσεις, αντίθετα το σύνολο των δασικών εκτάσεων να κηρυχθεί δημόσια περιουσία. Να εφαρμοστούν μέτρα δασοπροστασίας και να γίνει ουσιαστική αναδάσωση έπειτα από επιστημονικές μελέτες. Να δοθούν χρήματα απ’την κυβέρνηση για να επανδρωθεί επαρκώς η Πυροσβεστική και να εξοπλιστεί κατάλληλα. Να εκπαιδευτούν οι τοπικές κοινωνίες που συνορεύουν με δάση στην δασοπυρόσβεση και πυροπροστασία.

Είναι στο χέρι μας να προστατέψουμε τον ανεκτίμητο δασικό μας πλούτο, προκειμένου να μην θυσιαστεί στο βωμό εκείνων που κάνουν τα πάντα για τον πλούτο!

Κλαίρη Κουντούρη – Θεσ/νίκη

——————–

Πάρνηθα

25.000 από τα 35.000 στρέμματα της Πάρνηθας κάηκαν στη μεγάλη πυρκαγιά της 28ης Ιουνίου 2007. Η καταστροφή του δρυμού είναι σχεδόν ολοκληρωτική. Το ελατόδασος κάηκε ολοκληρωτικά και ένα μεγάλο μέρος της πανίδας του δάσους χάθηκε για πάντα. Το μόνο που βγήκε αλώβητο από αυτή την καταστροφή ήταν το Καζίνο Mont Parnes. Δεν ήταν τυχαίο, καθώς μεγάλες δυνάμεις της πυροσβεστικής μετά από εντολές, επικέντρωσαν στο να σώσουν το Καζίνο, βάζοντας το ελατόδασος σε δεύτερη μοίρα.

Η κυβέρνηση προσπάθησε – ως συνήθως – να ρίξει την ευθύνη για την καταστροφή της Πάρνηθας σε εμπρηστές. Ωστόσο, η φωτιά που κατέκαψε τον Εθνικό Δρυμό, ξεκίνησε από τα Δερβενοχώρια, μια περιοχή που βρίσκεται σε απόσταση 15χλμ από την Πάρνηθα – αλήθεια ποιος εμπρηστής βάζει φωτιά 15χλμ μακριά από την περιοχή που θέλει να καταστρέψει; Η μόνη εξήγηση για την καταστροφή της Πάρνηθας είναι η υποχρηματοδότηση και οι τραγικές ελλείψεις σε προσωπικό και μέσα του Πυροσβεστικού Σώματος (βλ. Φάκελος: Δάση Ι, Ξεκίνημα, τεύχος Οκτώβρη).

Μετά την καταστροφή, η κυβέρνηση δήλωσε πως ο Εθνικός Δρυμός θα προστατευτεί και θα αναδασωθεί. Όμως…

– …πρόλαβε και εξαίρεσε από την αναδάσωση 62 στρ. και τα χάρισε στο Καζίνο για να επεκταθεί (Ελευθεροτυπία)

– …με διάταγμα που δημοσιεύτηκε στις 24/7/2007 στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, έδωσε το πράσινο φως για την οικοπεδοποίηση και το χτίσιμο 27.000 στρεμμάτων «γεωργικής γης» στην Πάρνηθα, τα οποία ανήκουν – αλήθεια πόσο νόμιμα; – σε ιδιώτες και συνεταιρισμούς. (Ελευθεροτυπία 12/9/2007)

– …δεν ασκεί καμιά δίωξη στα 30.000 κτίσματα που έχουν καταγραφεί την τελευταία 25ετία σε εκτάσεις που εμπίπτουν στις προστατευόμενες δασικές περιοχές της Πάρνηθας. (Ελευθεροτυπία – 30/06/2007)

– …κλείνει τα μάτια σε αγοραπωλησίες γης, που καταλήγουν με μαθητική ακρίβεια σε καταπατήσεις, στην περιοχή των Θρακομακεδόνων, της Ιπποκρατείου Πολιτείας και φθάνουν μέχρι τη Μαλακάσα. (Ελευθεροτυπία 31/8/2007)

– …αντί να δώσει μια τελεσίδικη αρνητική απάντηση στην εκκλησία, η οποία διεκδικεί μια έκταση 10.000 στρεμμάτων (αρχίζει από τις παρυφές του βουνού και φτάνει μέχρι το Μενίδι και μέχρι το ύψος του τελεφερίκ.), μπαίνει σε παζαρέματα. (Ελευθεροτυπία – 30/06/2007)

Είναι ξεκάθαρο ότι το ενδιαφέρον των δυο μεγάλων κομμάτων για την προστασία της Πάρνηθας και γενικότερα των δασών είναι ψεύτικο και υποκριτικό. Γι’ αυτούς τα επιχειρηματικά συμφέροντα προέχουν της προστασίας τους περιβάλλοντος και το έχουν αποδείξει πολλές φορές στο παρελθόν.

Μόνο στην Αττική

– επέτρεψαν τις τελευταίες δεκαετίες σε 29 Δήμους και Κοινότητες να επεκταθούν αυθαίρετα προς τα βουνά (Καθημερινή 29/7/2005),

– αποχαρακτήρισαν δασικές εκτάσεις της Πάρνηθας για να χτίσουν το Ολυμπιακό χωριό (Ελευθεροτυπία – 30/06/2007),

– ενώ μετά τις πυρκαγιές της Πεντέλης (1995 και 1998) κήρυξαν αναδασωτέες μόνο τις μισές από τις καμένες εκτάσεις (75.000 από τα 140.000 στρέμματα) για να μπορέσουν τελικά να παραδώσουν τις υπόλοιπες στις κατασκευαστικές εταιρίες (Καθημερινή 1/8/2005)

«Τα δάση θα ξαναγίνουν δάση» λέει ο Καραμανλής. Εμείς απαντάμε, ότι αν αφήσουμε τα πράγματα στα χέρια τους, αν το νεολαιίστικο και εργατικό κίνημα δεν κινητοποιηθεί και δεν διεκδικήσει με εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και απεργιακές κινητοποιήσεις την προστασία των δασών, το δάσος δεν θα ξαναγίνει δάσος αλλά κάρβουνο και τσιμέντο.

Ε.Μ.

——————–

Πήλιο: άλλος ένας πνεύμονας πρασίνου καμένος

Από τα πιο σημαντικά δάση που κάηκαν το καλοκαίρι που μας πέρασε, είναι αυτά στο Πήλιο. Στις αρχές Ιουλίου και για πάνω από 5 μέρες ολόκληρα χωριά του Νότιου Πηλίου, όπως η Συκή, το Νεοχώρι και το Καλαμάκι καιγόντουσαν σε μια από τις μεγαλύτερες πυρκαγιές των τελευταίων 20 χρόνων, αφού το μέτωπο της φωτιάς εκτεινόταν σε δεκάδες χιλιόμετρα. Πολλά άλλα χωριά, αλλά και ανθρώπινες ζωές, κινδύνεψαν και σπίτια κάηκαν.

Ήδη από την πρώτη στιγμή οι κάτοικοι των περιοχών αυτών έκαναν λόγο για τις τεράστιες ελλείψεις στην πυροσβεστική. Χαρακτηριστικά λένε ότι αν τα πυροσβεστικά οχήματα είχαν φτάσει έγκαιρα κοντά στις φωτιές θα είχαν προλάβει την καταστροφή. Ακόμη, οι εποχικοί πυροσβέστες καταγγέλλουν ότι τα πυροσβεστικά οχήματα για το Πήλιο δεν επαρκούν, ότι συχνά οι δρόμοι προς τα χωριά δεν είναι προσβάσιμοι, κι ότι σε κάποια σημεία αναγκάζονται να διανύσουν απόσταση ακόμη και 15χλμ για να ανεφοδιάσουν τα οχήματα τους με νερό.

Η οικολογική καταστροφή από τις πυρκαγιές αυτές είναι ανυπολόγιστη. Εκτιμάται ότι συνολικά κάηκαν περίπου 100.000 – 150.000 στρέμματα κυρίως δασικής έκτασης. Πρέπει να γίνει τεράστια προσπάθεια για τη διάσωση του οικοσυστήματος της περιοχής, μεγάλο μέρος της οποίας είχε ξανακαεί το 2000. Όλα αυτά βέβαια αναμένεται να έχουν τεράστιες επιπτώσεις και στην πόλη του Βόλου, με μεγαλύτερο τον κίνδυνο των πλημμυρών.

Μέχρι στιγμής δεν έχει οργανωθεί από το Δασαρχείο Μαγνησίας κάποια αναδάσωση, αφού- όπως λένε και οι ειδικοί- πρέπει πρώτα το δάσος να βλαστήσει φυσικά από μόνο του. Όσο για τα αντιπλημμυρικά έργα, δεν υπάρχει καμία επίσημη πληροφόρηση από τη Νομαρχία, ή τους Δήμους στο Νότιο Πήλιο για το στάδιο που βρίσκονται οι εργασίες. Όπως και να’ χει όμως, οι πρώτες βροχές έχουν πέσει ήδη, ενώ θα έπρεπε τα αντιπλημμυρικά έργα να είναι έτοιμα πριν τα πρωτοβρόχια.

Μετά από αυτές τις πυρκαγιές δημιουργήθηκε εθελοντικός φορέας δασοπροστασίας με πρωτοβουλία ενεργών πολιτών των χωριών του Πηλίου αλλά και Βολιωτών εθελοντών. Ο φορέας αυτός έχει ήδη προσπαθήσει να συναντηθεί με τους δημάρχους των πυρόπληκτων χωριών, αλλά -όπως καταγγέλλουν- δεν τους απαντούν στις αιτήσεις τους για συνάντηση.

Η GreenAttack Βόλου συμμετείχε σε μια ανοιχτή συνάντηση του ΔΣ του εθελοντικού φορέα Πηλίου, όπου συμφωνήθηκε το επόμενο διάστημα να συνδιοργανώσουμε μια εκδήλωση στην πόλη του Βόλου, με θέμα τις πυρκαγιές, τα δάση και την προστασία τους. Ακόμη, εκφράστηκε η διάθεση να συμμετάσχουμε μαζί με τον φορέα σε οποιαδήποτε δράση αναδάσωσης ή καθαρισμού των δασών και των δασικών εκτάσεων που ενδέχεται να οργανωθούν την επόμενη περίοδο.

Μαρία Καπαράκη – Βόλος