Του Αντώνη Δημάκη, προέδρου του Σωματείου Εργαζομένων στο «Περιβολάκι»
Με αυτά τα λόγια,
«Να καλλιεργείτε μόνοι σας αν θέλετε να τρώτε…» 1
απάντησε η «κυρία» Φωτεινή Σκοπούλη, υφυπουργός Υγείας (!) απευθυνόμενη, όχι σε οποιονδήποτε άλλον αλλά, σε ψυχικά ασθενείς οι οποίοι την επισκέφθηκαν για να διαμαρτυρηθούν για τις απάνθρωπες συνθήκες που επικρατούν στις δομές της ψυχικής υγείας μετά τις μαζικές περικοπές στις δαπάνες του 2012 και των προηγούμενων χρόνων.
Η ίδια «κυρία», Φωτεινή Σκοπούλη (υφυπουργός Υγείας…) απευθυνόμενη σε εκπροσώπους εργαζομένων σε δομές ψυχικής υγείας που διεκδικούσαν να τους καταβληθούν οι μισθοί τους, όντας απλήρωτοι κατά μέσο όρο 7 μήνες, και ψάχνοντας θεατρικά τις τσέπες του παλτό της, απάντησε:
«δεν έχω τίποτα πάνω μου να σας δώσω….» 2
Αυτά είναι τα άτομα που ανάλαβαν να σώσουν τη χώρα!
Προϋπολογισμός 2013: λουκέτα στην ψυχική υγεία
Μπήκαμε στο 2013 με το Υπουργείο Υγείας και τις διοικήσεις των δομών ψυχικής υγείας να οφείλουν στην πλειοψηφία των εργαζομένων από 6 έως 9 μισθούς για το 2012!
Παράλληλα, το Υπουργείο συνεχίζει να αγνοεί τις συνεχείς καταγγελίες από εργαζόμενους για παραβίαση των δικαιωμάτων τους και για διοικητική και οικονομική κακοδιαχείριση των φορέων3 από συγκεκριμένες διοικήσεις. Μάλιστα, αντί να παρέμβει και να τιμωρήσει τις διεφθαρμένες διοικήσεις των δομών, το Υπουργείο χρησιμοποιεί τη διαφθορά σαν άλλοθι για να δικαιολογήσει τη περικοπή των κονδυλίων για την ψυχική υγεία4.
Από το 2005 μέχρι το 2011 η χρηματοδότηση για την ψυχική υγεία μειώνεται διαρκώς. Το 2012 ο προϋπολογισμός ανερχόταν αρχικά στα 85 εκ. ευρώ – ένα ποσό που μόλις και κάλυπτε τις πολύ βασικές ανάγκες των ασθενών και τους χαμηλούς μισθούς των εργαζομένων. Στα μέσα της χρονιάς ανακοινώθηκε ότι ο προϋπολογισμός αυτός θα περικοπεί κατά 50%.!! Οι αγώνες των εργαζομένων ανάγκασαν το Υπουργείο να δώσει τελικά περί τα 74 εκ. ευρώ.
Το Δεκέμβρη που μας πέρασε, ανακοινώθηκε από το Υπουργείο Υγείας ο προϋπολογισμός για την Ψυχική Υγεία για το 20135 όπου στον ΚΑΕ2544 (κωδικός για την ψυχική υγεία) πιστώνονται 44,85εκ. ευρώ! Ποσό που μόλις και μετά βίας καλύπτει τις μισές από τις πολύ βασικές υπάρχουσες ανάγκες! Ποσό, που από μόνο του σημαίνει ότι είτε οι μισές δομές θα κλείσουν, είτε θα πεταχτούν στο δρόμο οι μισοί εργαζόμενοι και οι μισοί ασθενείς (είτε και τα δυο μαζί). Και βέβαια ένα τόσο ευτελές κονδύλι σημαίνει ότι σύντομα θα αρχίσει να αλλάζει και ο χαρακτήρας των δομών, οι οποίες από θεραπευτικές θα μετατραπούν σε κέντρα «φύλαξης» ψυχικά ασθενών, σε αποθήκες ψυχών. Ακόμα όμως και αυτόν τον ανύπαρκτο στην πραγματικότητα προϋπολογισμό το Υπουργείο είχε το θράσος να τον περικόψει μια βδομάδα μετά την ανακοίνωσή του! Από 44,85εκ ευρώ τα κονδύλια για τα ψυχική υγεία μειώθηκαν στα 39,85εκ. ευρώ6!
Με τέτοιους προκλητικούς χειρισμούς και ξεδιάντροπες ενέργειες, η πολιτική ηγεσία αποδεικνύει για πολλοστή φορά ότι όχι μόνο δεν έχει σε προτεραιότητα την ψυχική υγεία όπως δήλωνε σε εργαζόμενους, ασθενείς και ΜΜΕ όλο το προηγούμενο διάστημα, αλλά ότι θέλουν οι δομές να κλείσουν, θέλουν οι λήπτες των υπηρεσιών να εγκαταλειφθούν, θέλουν οι εργαζόμενοι να ριχτούν στο άπατο πηγάδι της ανεργίας.
Αγωνιστικές κινητοποιήσεις, ο μόνος δρόμος για εργαζόμενους και ωφελούμενους
Μια σειρά συνάδελφοι έχουμε προχωρήσει σε επίσχεση εργασίας δηλώνοντας ότι δεν επιθυμούμε και δεν αντέχουμε να παρέχουμε υπηρεσίες απλήρωτοι – και μάλιστα για ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.
Οι περισσότεροι συνάδελφοι όμως δεν προχωρούν σε συλλογικές κινητοποιήσεις κυρίως λόγω του φόβου ότι θα χάσουν τελείως τη δουλειά τους. Ίσως δεν ελπίζουν ότι έχουν κάτι στα αλήθεια να κερδίσουν αν κινητοποιηθούν.
Κι όμως είναι μέσα από τις κινητοποιήσεις μας που το 2012 αποτράπηκε η ολοκληρωτική κατάρρευση της ψυχικής υγείας και περιορίστηκαν οι περικοπές που το Υπουργείο Υγείας ήθελε να επιβάλλει. Κι’ αν κάτι μπορεί να σώσει την ύπαρξη της εργασίας μας, του μισθού μας και των υπηρεσιών μας είναι η συντονισμένη, μαζική, δυναμική και με διάρκεια κινητοποίηση. Η Ψυχική Υγεία συρρικνώνεται πλέον καθημερινά και θα συνεχίσει να συρρικνώνεται μέχρι να εκλείψει. Αν κάνουμε αδιαμαρτύρητα (και απλήρωτοι του μισούς μήνες του χρόνου) τη δουλειά μας, θα αφήσουμε το σχέδιό τους να υλοποιηθεί αθόρυβα και εύκολα. Αν όμως αποφασίσουμε να το παλέψουμε, μαζικά, με διάρκεια και με συντονισμό με τους εργαζόμενους στους υπόλοιπους κλάδους της υγείας και του δημοσίου, τότε τα ενδεχόμενα είναι περισσότερα και το να νικήσουμε δεν φαίνεται πια σαν όνειρο θερινής νυκτός. Ακριβώς το αντίθετο…
______________________
