Tου Τάκη Γιαννόπουλου
Η ΝΔ στις ευρωεκλογές του 2009 έχασε σε απόλυτους αριθμούς:
1.716.679 ψήφους σε σχέση με τις βουλευτικές του 2004
989.747 ψήφους σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2004
1.351.152 ψήφους σε σχέση με τις βουλευτικές του 2007
Το ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές του 2009 έχασε σε απόλυτους αριθμούς:
1.137.737 ψήφους σε σχέση με τις βουλευτικές του 2004
217.000 ψήφους σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2004
861.096 ψήφους σε σχέση με τις βουλευτικές του 2007
(Με βάση τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα 20.384 τμημάτων από 20.532, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 8.6.09)
ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που καμώνονται πως κράτησαν ψηλά τον δικομματισμό, κάνοντας παιγνίδια με τα ποσοστά και αξιοποιώντας την τεράστια αποχή, σε αυτές τις εκλογές έχασαν σε πραγματικούς αριθμούς πάνω από 2.212.000 ψήφους.
Τα πραγματικά τους ποσοστά στο σύνολο του πληθυσμού δεν είναι 36.5% και 32% αλλά 18.2% και 16% αντίστοιχα αφού η αποχή άγγιξε τον 1 στους 2 (48%)
Μεγάλη πτώση του δικομματισμού σε απόλυτους ψήφους
Πρόκειται για την μεγαλύτερη πτώση των κομμάτων του δικομματισμού σε απόλυτους αριθμούς ψήφων στην πρόσφατη περίοδο. Αυτή η «ήττα» γίνεται προσπάθεια να καλυφτεί από τα 2 μεγάλα κόμματα, με την ΝΔ να επικαλείται την αποχή και το ΠΑΣΟΚ την πρωτιά. Όμως οι αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί και δείχνουν το μέγεθος της αγανάκτησης που έχει συσσωρευτεί στην κοινωνία εξαιτίας των 25 χρόνων λιτότητας, της φτώχειας και της ανεργίας – του γεγονότος ότι για πρώτη φορά μεταπολεμικά η νέα γενιά καλείται να ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη.
Όμως δεν κέρδισε η αριστερά
Αυτή η οργή όμως δεν πήγε στην αριστερά που επίσης εμφάνισε μείωση στους ψήφους της!
– σε σύγκριση με τις βουλευτικές του 2007 το ΚΚΕ έχασε 159.064 και ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε 122.225
– σε σύγκριση με τις ευρωεκλογές του 2004 το ΚΚΕ έχασε 150.000 ψήφους και ο ΣΥΡΙΖΑ 15.000.
Και αντί οι ηγεσίες της αριστεράς να κάτσουν να εξηγήσουν το πώς κατάφεραν, σε εποχές ραγδαίας αποσυσπείρωσης του δικομματισμού και βαθιάς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, να εμφανίζουν πτώση στους ψήφους τους, αναλώνονται σε παιδικού τύπου εξηγήσεις μιλώντας για «παλικαρίσια αντίσταση στην προβοκάτσια» η ηγεσία του ΚΚΕ και για «συντηρητική στροφή της κοινωνίας» η ηγεσία του ΣΥΝ.
Ενίσχυση της ακροδεξιάς
Η ενίσχυση της ακροδεξιάς στις εκλογές δεν αποτελεί στροφή της κοινωνίας στον συντηρητισμό όσο αδυναμία της αριστεράς να αντιμετωπίσει τα σημερινά φαινόμενα.
Ασφαλώς τμήματα της κοινωνίας είναι ευάλωτα στις ξενόφοβες και συντηρητικές ιδέες σε εποχές κρίσης ή ιδιαίτερα σε περιπτώσεις όπως είναι τα γκέτο στο κέντρο της Αθήνας, στον Α. Παντελεήμονα, στην Πάτρα κ.α. Και είναι πιθανό να στραφούν σε κόμματα τύπου ΛΑΟΣ ή ακόμα και τους φασίστες της Χρυσής Αυγής που σε αυτές τις εκλογές αύξησαν τις δυνάμεις τους σε ψήφους και ποσοστά. Το ΛΑΟΣ μάλιστα βγήκε 3ο κόμμα σε πάνω από 20 πόλεις.
Όμως είναι η ίδια κοινωνία που πριν ένα χρόνο έδινε στις δημοσκοπήσεις 18.5% στο ΣΥΡΙΖΑ και συνολικά στην αριστερά ποσοστά πάνω από 25%. Που συμμετείχε μαζικά στις γενικές απεργίες πέρυσι για το ασφαλιστικό και φέτος στις 2 Απρίλη. Είναι οι ίδιοι αγρότες που έκαναν 44 μπλόκα πανελλαδικά τον περασμένο Γενάρη. Και είναι η ίδια νεολαία που έκανε το δικό της Δεκέμβρη μια ελπίδα στο χειμώνα. Επομένως η αριστερά οφείλει να αναζητήσει τις δικές της ευθύνες στην άνοδο της ακροδεξιάς στις εκλογές.
Τι άλλαξε, ή τι έφταιξε;
Όταν η κοινωνία ψάχνει για απαντήσεις στην αριστερά και δεν τις βρίσκει τότε μπορεί να στραφεί οπουδήποτε…
Όταν η κοινωνία βλέπει την αριστερά αγκαλιά με το σταλινισμό της (στην περίπτωση του ΚΚΕ), ή άτολμη και συμβιβαστική (στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ) με τον κατακερματισμό, τη διάσπαση και τα πλακώματα να συνεχίζουν να την χαρακτηρίζουν τότε δεν είναι καθόλου δύσκολο να της γυρίσει την πλάτη και να στραφεί αλλού: στην αποχή, στο χαβαλέ, ή ακόμα και στην ακροδεξιά.
Γιατί η κοινωνία χρειάζεται την αριστερά
Στην εποχή της πιο μεγάλης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης μετά το Κραχ του 29 η κοινωνία έχει απαιτήσεις από την αριστερά. Θέλει απαντήσεις και προτάσεις ολοκληρωμένες. Θέλει ιδέες για το πώς μπορεί να ανατραπεί αυτή η κατάσταση. Και κυρίως θέλει μαχητική και αποτελεσματική δράση.
Η επιμονή του Ξ για την προβολή ενός ταξικού-αντικαπιταλιστικού-σοσιαλιστικού προγράμματος έχει να κάνει με αυτή ακριβώς την εκτίμηση. Είτε η κοινωνία θα στραφεί στις σοσιαλιστικές ιδέες για μια πραγματικά καλύτερη ζωή χωρίς εκμετάλλευση, δυστυχία και πολέμους είτε θα κυλήσει στην «βαρβαρότητα» …
Τον επόμενο χρόνο θα έχουμε πιθανά 2 ακόμα εκλογικές αναμετρήσεις (βουλευτικές- δημοτικές). Πάνω από όλα θα έχουμε σκληρούς αγώνες σε όλα τα μέτωπα(εργατικό, αντιρατσιστικό, περιβαλλοντικό). Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει όλες τις δυνατότητες να ξεφύγει από τη μιζέρια του 4.7%. Αρκεί να βγάλει συμπεράσματα από τα λάθη και τις αδυναμίες του. Να ανοίξει τις γραμμές του στην κοινωνία και στους χιλιάδες ανένταχτους που τον στήριξαν και τον στηρίζουν. Να μπει πραγματικά μπροστά στις μάχες που έρχονται με όλες του τις δυνάμεις. Να ξεκαθαρίσει ότι παλεύει για την ανατροπή των σημερινών κυβερνητικών πολιτικών και για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Ότι έχει πρόταση εξουσίας και αυτή είναι η πρόταση για κυβέρνηση της αριστεράς με σοσιαλιστικό πρόγραμμα που απευθύνεται στο ΚΚΕ και όλη την υπόλοιπη αριστερά.
