Στους δρόμους της πρωτεύουσας, κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, ή σε κάποιου είδους προσωρινό κατάλυμα, προσπαθούν να επιβιώσουν πάνω από 167.000 άνθρωποι. Σε άλλες μεγάλες και μικρότερες πόλεις, η εικόνα είναι παρόμοια, με την αναλογία αστέγων προς τον υπόλοιπο πληθυσμό να κυμαίνεται από έναν στους 67 ως έναν στους 135. Στο σύνολο της χώρας, ο αριθμός των αστέγων έχει ξεπεράσει τους 320.000. Δεν πρόκειται για κάποια νεο-αποικιακή χώρα της Αφρικής ή της Ασίας, που ελέγχεται ολοκληρωτικά από ξένες πολυεθνικές. Πρόκειται για μια χώρα, της οποίας το 50% των εκτάσεων ανήκει στο 1% του εγχώριου πληθυσμού. Πρόκειται για μια από τις ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη: τη Βρετανία.
Η μισή χώρα στα χέρια του 1%
Πρόσφατο δημοσίευμα του Guardian αναφέρει ότι οι μισές εκτάσεις της Βρετανίας ανήκουν σε λιγότερο από το 1% του πληθυσμού της. Ανάμεσά τους βρίσκονται μέλη της αριστοκρατίας και ευγενείς που κατέχουν τεράστιες εκτάσεις εδώ και αιώνες, μεγάλες επιχειρήσεις πολλές από τις οποίες έχουν την έδρα τους σε κάποιο φορολογικό παράδεισο, τράπεζες, διάφορα «φιλανθρωπικά» ιδρύματα, η εκκλησία, η βασιλική οικογένεια και κάποιοι δημόσιοι οργανισμοί.
Σύμφωνα με το ίδιο άρθρο, αν οι εκτάσεις που βρίσκονται στα χέρια ευγενών, επιχειρήσεων κλπ, ήταν δίκαια μοιρασμένες σε όλους τους κατοίκους της χώρας, θα αντιστοιχούσε στον καθένα από αυτούς περίπου ένα στρέμμα γης. Κι όμως, την ώρα που αμέτρητα στρέμματα ανήκουν σε δούκες, πρίγκιπες, τράπεζες και επιχειρήσεις, αυτοί που δεν έχουν όχι απλά ένα στρέμμα, αλλά ούτε καν ένα δωμάτιο, αυξάνονται καθημερινά. Η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού είτε κατέχει μικροσκοπικά κομμάτια γης, είτε απολύτως τίποτα. Το σύνολο της έκτασης της Βρετανίας που καλύπτεται από σπίτια μικρών ιδιοκτητών φτάνει μόλις το 5%.
Η ανισότητα στο κόκκινο
Στη Βρετανία των ανακτόρων και της ισχυρής οικονομίας, τέσσερα εκατομμύρια παιδιά ζουν σε συνθήκες φτώχειας. Τα πραγματικά εισοδήματα των νοικοκυριών παραμένουν στάσιμα παρά τις μικρές αυξήσεις στον κατώτατο μισθό, ενώ το χάσμα ανάμεσα στις φτωχές και τις πλούσιες περιοχές απεικονίζεται στην αυξανόμενη διαφορά τους ως προς το προσδόκιμο ζωής. Αυτές που κυρίως πεθαίνουν νεότερες στο φτωχότερο 10% των περιοχών της χώρας είναι οι γυναίκες.
Η έκρηξη των ανισοτήτων ιδιαίτερα μετά την έναρξη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης δεν είναι άγνωστο ή καινούριο φαινόμενο και τα παραπάνω στοιχεία δεν είναι τα μόνα που το αποδεικνύουν. Πριν από δύο περίπου χρόνια, οικονομικοί αναλυτές εκτιμούσαν ότι το πλουσιότερο 1% των Βρετανών (περίπου 488.000 άνθρωποι) κατείχε το 14% των συνολικών περιουσιακών στοιχείων της χώρας, συνολικής αξίας 11 τρισεκατομμυρίων λιρών. Την ίδια χρονική στιγμή, 7,3 εκατομμύρια Βρετανοί (το φτωχότερο 15% του πληθυσμού) είτε δεν κατείχαν κανένα περιουσιακό στοιχείο, είτε ήταν χρεωμένοι.
Αυτά τα στοιχεία, πριν από μερικές δεκαετίες θα θύμιζαν πάμφτωχες χώρες, που τις κυβερνάνε μαφίες, ή πολυεθνικές εταιρείες που κλέβουν τους πλουτοπαραγωγικούς τους πόρους. Σήμερα αποτελούν την καθημερινή πραγματικότητα στον «ανεπτυγμένο» κόσμο, στην ίδια την καρδιά του συστήματος του ακραίου πλούτου και της ακραίας φτώχειας. Δε χρειάζονται περισσότερες αποδείξεις για το γεγονός ότι όλα τα παραπάνω δεν είναι κάποιο «σφάλμα» του συστήματος, αλλά η ίδια του η φύση.
