Ο «Ριζοσπάστης» της 1ης Νοέμβρη μας ενημέρωσε για την επικείμενη στις 3 Νοέμβρη γενική συνέλευση του σωματείου εργαζομένων ΛΑΡΚΟ-ΛΑΡΥΜΝΑ,
«ώστε να μην περάσει η προσπάθεια εφησυχασμού που καλλιεργεί η κυβέρνηση και να προγραμματιστούν τα επόμενα αγωνιστικά βήματα».
Το σωματείο, σύμφωνα με τον Ριζοσπάστη,
«Στην ανακοίνωσή του επισημαίνει την κατάσταση που επικρατεί στο εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟ μετά από τέσσερα χρόνια εκκαθάρισης, τονίζοντας την παύση λειτουργίας του εδώ και 14 μήνες, την οικονομική εξαθλίωση των εργαζομένων την απώλεια άνω των 300 θέσεων εργασίας και περίπου 100 εκατομμυρίων ευρώ από μισθούς και άλλες οικονομικές δραστηριότητες…
»…η απώλεια θέσεων εργασίας και η συνολική κατάσταση έχουν οδηγήσει και σε οικονομικό μαρασμό, κάτι που φαίνεται ήδη στα σχολεία που αδειάζουν, στις γειτονιές που ερημώνουν…
»… έχοντας τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη εκατοντάδων σωματείων και χιλιάδων εργαζομένων της χώρας μας, 4 χρόνια μείναμε όρθιοι και αντιστεκόμαστε απέναντι στις κυβερνήσεις, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στους επιχειρηματικούς ομίλους και τους μηχανισμούς τους…
»Διεκδικούμε να επαναλειτουργήσει και να αναπτυχθεί η ΛΑΡΚΟ, να μας καταβληθεί ο κλεμμένος μόχθος μας, να έχουμε δουλειά, ψωμί και προκοπή στον τόπο όπου επενδύσαμε τα νιάτα μας …
»…κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι λογικό να δημιουργείται κούραση, απογοήτευση, απελπισία , παραίτηση, να μας ταλανίζουν ερωτήματα όπως “πόσο θα τραβήξει ακόμα”, “αν η ΛΑΡΚΟ θα κλείσει οριστικά”, “να βρούμε αλλού δουλειά και να φύγουμε”, “ό,τι είναι να γίνει να γίνει να τελειώνουμε.
»Αυτό είναι που θέλουν να επικρατήσει στους εργαζόμενους κυβέρνηση και επενδυτές, προκειμένου να παραιτηθούμε από τον αγώνα μας και να υποχωρήσουμε άνευ όρων στις μεθοδεύσεις τους και στα σχέδιά τους».
Η ανακοίνωση του σωματείου αποκαλύπτει ακόμα πιο παραστατικά τα σχέδια της κυβέρνησης και των υποψήφιων επενδυτών τονίζοντας:
«Διακαής στόχος τους είναι να εξαθλιωθεί όλη η περιοχή, να περιμένουμε τους “σωτήρες”, που θα διαλέξουν “όσους θέλουν και με τους όρους που θέλουν».
Πράγμα που, πρέπει να σημειώσουμε, συμβαίνει σήμερα από τους νέους ιδιοκτήτες των ναυπηγείων του ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ, όπου για να προσλάβει τους εργαζόμενους τους ζητάει να αποκηρύξουν και να διαγραφούν από το σωματείο τους. Το γιατί είναι προφανές!
Επισημαίνοντας την εμπειρία που έχει βγει από παρόμοιες περιπτώσεις στην πρόσφατη ιστορία του εργατικού κινήματος, το σωματείο πολύ σωστά προειδοποιεί τους εργαζόμενους ότι :
«Αυτά έχουν συμβεί και σε άλλους χώρους δουλειάς, και όπου οι εργαζόμενοι “έσπασαν”, “τσίμπησαν” στις αυταπάτες ή μπήκαν στη λογική του “μικρότερου κακού”, το πλήρωσαν ακριβά. Έχασαν τις δουλειές τους, χάθηκαν και τα υποτυπώδη εργασιακά μισθολογικά, ασφαλιστικά και δημοκρατικά τους δικαιώματα».
Και συνεχίζει:
«Ο εφησυχασμός που καλλιεργείται, ότι λόγω της παράτασης της ειδικής διαχείρισης είναι σίγουρη και η ανανέωση των συμβάσεων μας είναι παγίδα. Πολυτέλεια χρόνου δεν έχουμε, ήδη ξεκίνησαν να “ξηλώνουν το πουλόβερ” από τος εργαζόμενους στις εργολαβίες και με βάση τον νόμο που ισχύει σήμερα, στις 31 Δεκεμβρίου 2023 επιδιώκουν να είναι η τελευταία μας μέρα ως εργαζόμενοι στη ΛΑΡΚΟ».
Και τελειώνει με το αισιόδοξο:
«Δεν θα τους περάσει»
Την επομένη μέρα ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει την συνομιλία που είχε με τον Παναγιώτη Πολίτη πρόεδρο του Σωματείου Εργαζομένων στο εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα ο οποίος μεταξύ άλλων τονίζει με έμφαση:
«Ξέρουμε ότι η ΛΑΡΚΟ είναι “χρυσωρυχείο” και ότι επιδίωξη της κυβέρνησης και των ενδιαφερομένων “επενδυτών” είναι να πετάξει τους εργαζόμενους έξω από το εργοστάσιο και τα μεταλλεία. Απαιτούμε να επαναλειτουργήσει η ΛΑΡΚΟ, ενιαία, με πρόγραμμα συντήρησης και περαιτέρω εκσυγχρονισμού, με διασφάλιση των θέσεων εργασίας και νέες προσλήψεις». (υπογράμμιση δική μας)
Και με αγωνιστικότητα και αισιοδοξία δηλώνει:
«Μέχρι σήμερα, τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχουμε δώσει σκληρές μάχες και έχουμε σταθεί όρθιοι. […] ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ».
Η γενική συνέλευση του σωματείου, καθ’ όλα μαζική, αποφάσισε:
«Από τις εργασίες και τα σπίτια μας δεν πρόκειται να βγούμε. Θα μας βρουν απέναντί τους».
Η ΛΑΡΚΟ έχει ιστορία
Ο αγώνας και τα δίκαια αιτήματα των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ-Λάρυμνα αξίζουν και χρειάζονται την αλληλεγγύη όλων μας. Είναι από τους πιο σημαντικούς αγώνες αυτής της περιόδου.
Ο αγώνας των εργαζομένων για να μείνει ανοιχτή η ενιαία ΛΑΡΚΟ και να μην χάσουν τις δουλειές και τα σπίτια τους, ξεκινάει από τις αρχές της 10ετίας του 1980, τότε που ένας σημαντικός αριθμός από τις μεγαλύτερες βιομηχανικές επιχειρήσεις της χώρας εγκαταλείφθηκαν υπερχρεωμένες (με αναλογία ιδίων κεφαλαίων προς δανειακά 1 μέχρι προς 5) από τους πάμπλουτους ιδιοκτήτες τους οι οποίοι τις είχαν, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, στην κυριολεξία ληστέψει!!
Θυμίζουμε στους παλιούς και ενημερώνουμε τους νέους εργαζόμενους μερικές ακόμα περιπτώσεις, πέρα από τη ΛΑΡΚΟ: Πειραϊκή- Πατραϊκή, ΠΥΡ-ΚΑΛ, ΒΕΛΚΑ, Μιχαηλίδη-ΤΕΞΤΙΛΙΑ, ναυπηγεία ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ, ναυπηγεία ΕΛΕΥΣΙΝΑΣ κ.α., εταιρείες τις οποίες είχαν καταληστέψει οι ιδιοκτήτες τους και τις ονόμασαν «προβληματικές». Όμως όπως απόδειξαν οι εργαζόμενοι, με εμπεριστατωμένες μελέτες τους, οι επιχειρήσεις ήταν καθ’ όλα βιώσιμες.
Πάνω σε αυτή τη βάση συσπειρωμένοι στα εργοστασιακά σωματεία τους, διοικητικό και τεχνικό προσωπικό όλων των ειδικοτήτων, πραγματοποίησαν σημαντικούς αγώνες που υποχρέωσαν την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να τις κρατικοποιήσει (ονομάζοντας την κρατικοποίηση «κοινωνικοποίηση»)! Έδειξαν έτσι, οι εργαζόμενοι, πώς είναι σε θέση να διαχειριστούν και να λειτουργήσουν τις επιχειρήσεις τους εκεί που η ιδιωτική πρωτοβουλία αποτυγχάνει!!
Μετά τη δεξιά στροφή που πραγματοποίησε το ΠΑΣΟΚ το1985 και κάτω από την πίεση της ΕΕ και του ΣΕΒ, οι οποίοι διαμαρτύρονταν ότι η διατήρηση και η λειτουργία –η οποία με την αποφασιστική προσπάθεια των εργαζομένων αποδείχτηκε βιώσιμη– διαταράσσει την αγορά, επειδή νοθεύει τον «υγιή» ανταγωνισμό, άρχισε η συστηματική υπονόμευση των «Προβληματικών», η απαξίωση τους, που τις οδήγησε στο κλείσιμό τους, με την κυβέρνηση του γέρου Μητσοτάκη να τους δίνει το τελειωτικό χτύπημα.
Αυτό έγινε δυνατό πάνω στην κούραση και απογοήτευση των εργαζομένων, οι αγώνες των οποίων δεν είχαν από πουθενά σοβαρή υποστήριξη. Τόσο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ όσο και ο αστικός τύπος έκαναν ότι μπορούσαν σε καθημερινή βάση για να δυσφημήσουν τις κάθε άλλο παρά «προβληματικές» επιχειρήσεις.
Ωστόσο στο ολιγόχρονο αυτό διάστημα λειτουργίας των λεγόμενων «προβληματικών» κατάφεραν οι εργαζόμενοι να αποδείξουν ότι μπορούν να διαχειριστούν τις επιχειρήσεις και τις βιομηχανίες και ότι οι ιδιωτική πρωτοβουλία –που καρπούται τον μόχθο των εργαζομένων, που ληστεύει και εγκαταλείπει τις επιχειρήσεις όταν αυτές δεν της προσφέρουν το προσδόκιμο ποσοστό κέρδους– είναι αχρείαστη!!
Η ΛΑΡΚΟ είναι η τελευταία των «Μοϊκανών».
Κάτω από ποιο ιδιοκτησιακό καθεστώς να λειτουργήσει η ΛΑΡΚΟ;
Γράφουμε αυτό το άρθρο κατά πρώτο για να προβάλουμε τον σημαντικό αγώνα των εργαζομένων, και κατά δεύτερο γιατί μας προκαλεί μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι στο αίτημα των εργαζομένων, για την «ενιαία επαναλειτουργία της ΛΑΡΚΟ» δεν υπάρχει καμία αναφορά στο κάτω από πιο ιδιοκτησιακό καθεστώς επιδιώκουν να λειτουργήσει η επιχείρηση!
Πράγμα που σημαίνει ότι αφήνουν ανοιχτό το δρόμο στους ενδιαφερόμενους ιδιώτες επενδυτές τη στιγμή που ο πρόεδρος του σωματείου επισημαίνει:
«ότι επιδίωξη της κυβέρνησης και των ενδιαφερομένων “επενδυτών” είναι να ΠΕΤΑΞΕΙ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΌΜΕΝΟΥΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ» (Ριζοσπάστης 2/11/2023, υπογράμμιση δική μας )
Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση και ο αστικός τύπος έκαναν ότι μπορούσαν και το κατάφεραν να απαξιωθούν στη συνείδηση των εργαζομένων και των λαϊκών μαζών οι έννοιες της κοινωνικοποίησης, εθνικοποίησης και κρατικοποίησης, πράγμα που ενισχύθηκε από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και των υπολοίπων γραφειοκρατικά παραμορφωμένων χωρών της Ανατολικής Ευρώπης!!
Ωστόσο για κάθε πρωτοπόρο εργαζόμενο αγωνιστή είναι ξεκάθαρο ότι: το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην εθνικοποίηση, βρίσκεται στην γραφειοκρατικοποίησή της που απομακρύνει τον εργαζόμενο από τον έλεγχο και τη διαχείριση!!
Ποια είναι η απάντηση στο γεγονός ότι το σωματείο των εργαζομένων δεν προβάλλει στα αιτήματά του και μάλιστα στην πρώτη γραμμή το αίτημα της Εθνικοποίησης κάτω από Εργατικό Έλεγχο και Διαχείριση;
Η στάση του ΚΚΕ στο θέμα των εθνικοποιήσεων
Η απάντηση βρίσκεται στη διαπίστωση ότι η διοίκηση του σωματείου, του οποίου η πλειοψηφία είναι ΠΑΜΕ, έχει εγκαταλείψει το παραπάνω αίτημα, θεωρώντας το ουτοπικό με βάση και την απόφαση του πρόσφατου συνεδρίου του ΚΚΕ.
Το ΚΚΕ έχοντας αποκλείσει σαν ουτοπικό το μεταβατικό πρόγραμμα και υιοθετήσει σαν ρεαλιστικό και εφικτό το «μίνιμουμ πρόγραμμα» –της πάλαι ποτέ Σοσιαλδημοκρατίας– μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, θεωρεί ότι το αίτημα της εθνικοποίησης αποπροσανατολίζει τον αγώνα των εργαζομένων από το άμεσα εφικτό!
Για το ΚΚΕ η εθνικοποίηση μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο κάτω από τη «δικτατορία του προλεταριάτου» και κακώς τίθεται στα πλαίσια του καπιταλισμού. Γιατί, κατά τη γνώμη του, ακόμα και αν κάτω από την πίεση και τους αγώνες των εργαζομένων πραγματοποιηθεί, η συνέχεια θα είναι η υπονόμευσή της με κατάληξη τη χρεοκοπία της επιχείρησης, όπως αυτό έγινε από την διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ!
Ότι η άρχουσα τάξη θα υπονομεύσει τις εθνικοποιήσεις είναι σίγουρο. Αυτό σημαίνει πως δεν πρέπει να τις διεκδικούμε και να τις επιβάλλουμε όταν μπορούμε; Δηλαδή μας αφήνει αδιάφορους αν το νερό, το ρεύμα, η Παιδεία και η Υγεία είναι στα χέρια των ιδιωτών ή του δημοσίου; Για τους εργαζόμενους αυτά δεν είναι καθόλου αδιάφορα ή ασήμαντα πράγματα.
Αυτή όμως η στάση του ΚΚΕ υπονομεύει ένα άλλο σημείο της απόφασης του 21ου συνεδρίου, η οποία ζητεί από τους κομμουνιστές να επιδιώκουν με την προπαγάνδα τους τη ριζοσπαστικοποίηση των εργαζομένων και μάλιστα ιδιαίτερα μέσα στα συνδικάτα.
Όταν τα αιτήματα παραμένουν ως ρεαλιστικές προτάσεις (ή λύσεις) μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος τότε η συνείδηση των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων δεν μπορεί να προχωρήσει πέρα από τον καπιταλισμό και προς την κατεύθυνση της εργατικής εξουσίας και του σοσιαλισμού.
Είναι απαραίτητο κατά συνέπεια να προβληθεί ξανά δυνατά το αίτημα της Εθνικοποίησης με Εργατικό Έλεγχο και Διαχείριση για να βάλει τις βάσεις για την ριζοσπαστικοποίηση του εργατικού κινήματος και των λαϊκών μαζών. Γενικά είναι απαραίτητη η υιοθέτηση του μεταβατικού προγράμματος το οποίο συνδέει τους σημερινούς αγώνες και αιτήματα του κινήματος με τη σοσιαλιστική προοπτική και που καθόλου τυχαία έχει δοκιμαστεί και δικαιωθεί από την επιτυχημένη επανάσταση των Μπολσεβίκων του 1917.
Ένα τέτοιο αίτημα που θα συνδεόταν δυνατά και θα ήταν συνυφασμένο με την επαναλειτουργία και με τα υπόλοιπα αιτήματα του σωματείου των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ και που θα υποστηριζόταν από τα εκατοντάδες σωματεία και τους χιλιάδες εργαζόμενους που στέκονται δίπλα και στηρίζουν τον σκληρό αγώνα των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, θα προωθούσε την ριζοσπαστικοποίηση των αγωνιστών της ΛΑΡΚΟ και των αλληλέγγυων, σε υψηλό επίπεδο ιδιαίτερα αν νικούσε κάτι που πρέπει να επιδιώξουμε με όλες μας τις δυνάμεις σε οποιοδήποτε τμήμα του εργατικού κινήματος και αν βρισκόμαστε.
