Του σ. Θανάση Μαρίνη, μέλους ΔΣ Συλλόγου Υπαλλήλων ΕΤΕ με την «Πρωτοβουλία-Ανεξάρτητη, αγωνιστική συνδικαλιστική, κίνηση στην ΕΤΕ»
Πειραιώς
Μέσα στον Δεκέμβρη η Διοίκηση της Τράπεζας Πειραιώς προχώρησε σε μια προκλητική κίνηση. Ανακοίνωσε την απόσχιση των κλάδων της καθαριότητας και φύλαξης και την μεταφορά τους σε τρίτη εταιρεία. Γεγονός το οποίο οδηγεί στην απόλυση 120 εργαζομένων.
Η ΟΤΟΕ και τα πρωτοβάθμια σωματεία της Τράπεζας χαρακτήρισαν την ενέργεια αυτή ως «διαδικασία συγκαλυμμένων ομαδικών απολύσεων» και προκάλεσαν τριμερή συνάντηση στο Υπουργείο Εργασίας, στην οποία η πλευρά της τράπεζας ανακοίνωσε ότι παγώνει προσωρινά τις απολύσεις, τουλάχιστον μέχρι τα τέλη Γενάρη και προχωρά σε διαδικασία θεσμοθετημένης διαβούλευσης, χωρίς ωστόσο να δεσμεύεται για την απόσυρση των ομαδικών απολύσεων.
Η ηγεσία της ομοσπονδίας, όμως, πέραν αυτού, δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα. Αποδέχεται μοιρολατρικά τις εξελίξεις, αποκαλύπτοντας για ακόμα μια φορά την πολιτική και συνδικαλιστική της ένδεια.
Απ’ ότι φαίνεται η Τράπεζα Πειραιώς επιχειρεί να αντικαταστήσει τη «βελούδινη» μέθοδο των «εθελουσιών» εξόδων με ένα νέο δόγμα, το οποίο θα χρησιμοποιηθεί ως όχημα για μια πιο επιθετική πολιτική μείωσης και ελαστικοποίησης των θέσεων εργασίας.
Το «νέο» αυτό δόγμα περιλαμβάνει τεμαχισμό της Τράπεζας και πώληση των κομματιών σε τρίτες εταιρείες. Στην αρχή η καθαριότητα και η φύλαξη, έπειτα ενδεχομένως η πληροφορική, η διαχείριση των κόκκινων δάνειων, κτλ.
Eurobank
Τη Δευτέρα 22 Ιανουαρίου η διοίκηση της τράπεζας ανακοίνωσε νέο ταχύρρυθμο πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου. Στόχος να φύγουν άμεσα 500 άτομα κι ενώ μέχρι πρότινος η ίδια διοίκηση διατυμπάνιζε ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, η τράπεζα είναι εντός στόχων, μπαίνει σε νέα εποχή ανάπτυξης και όλα αυτά τα «όμορφα», που έχουμε ακούσει δεκάδες φορές από όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις. Είναι φανερό ότι η δικιά τους ανάπτυξη προϋποθέτει το ξεζούμισμα των εργαζομένων.
Εθελουσία, όμως, μόνο κατ’ ευφημισμό, καθώς για αυτούς που αρνούνται περιλαμβάνει δυσμενείς μεταθέσεις, ποικίλες μεθόδους ψυχολογικού εκβιασμού, δημόσιο εξευτελισμό, ύβρεις, χυδαιότητες.
Είναι αυτό που λέμε σύγχρονη μέθοδος management. Οι εργαζόμενοι δεν είναι γι’ αυτούς τίποτα άλλο παρά νούμερα.
Που το πάνε;
Φυσικά, τα δύο αυτά περιστατικά δεν αποτελούν συμπτώσεις.
Οι τραπεζίτες πέρα από τη μείωση των θέσεων εργασίας στοχεύουν και στην περαιτέρω άλωση των εργασιακών σχέσεων.
Με λίγα λόγια, επιχειρούν να τελειώνουν με την μόνιμη και σταθερή εργασία και να την αντικαταστήσουν με μια γενικευμένη επισφάλεια, την εργασία- λάστιχο χωρίς δικαιώματα, με εργολαβίες, ενοικίαση, κτλ.
Και είναι προφανές. Οι πρακτικές αυτές θα δώσουν το σήμα για ένα νέο γύρο επιθέσεων των τραπεζιτών απέναντι στα εργασιακά δικαιώματα του κλάδου των τραπεζοϋπαλλήλων στο σύνολό του.
Οι ευθύνες των συνδικαλιστικών ηγεσιών
Σε αντίθεση με το τι υποστηρίζει η πλειοψηφία στα σωματεία του κλάδου, οι εξελίξεις αυτές δεν πρέπει μας προκαλούν καμία έκπληξη. Η διαχειριστική και γραφειοκρατική αντίληψη των συνδικαλιστικών ηγεσιών ήταν που έστρωσε το δρόμο.
Στην αρχή έδωσαν το πράσινο φως στο μοντέλο της εξωτερίκευσης των τραπεζικών εργασιών (outsourcing) και της εισαγωγής ελαστικών μορφών εργασίας. Από εκεί που υποτίθεται ότι αυτή η πρακτική θα κάλυπτε κάποιες έκτακτες ανάγκες, σήμερα τείνει να κυριαρχήσει ως η βασική τάση στην απασχόληση. Με λίγα λόγια, όταν αρχίσει να «ξηλώνεται το πουλόβερ», μετά είναι πολύ δύσκολο να το σταματήσεις.
Έπειτα, έβαλαν πλάτη στα προγράμματα εθελουσίας εξόδου, που επί του πρακτέου σημαίνει συναίνεση στην «ανάγκη» περιστολής των θέσεων εργασίας, προκειμένου να ανακτήσουν την κερδοφορία τους οι τράπεζες.
Εν συνεχεία, αποδέχτηκαν επίσημα τα πλάνα αναδιάρθρωσης των τραπεζών, που δεν είναι τίποτα άλλο από την πλήρη υποταγή στις επιταγές του μνημονίου και συνεπώς αναγνώριση ότι την κρίση πρέπει να επωμιστούν οι εργαζόμενοι.
Φυσικά οι τραπεζίτες έχουν στο πλευρό τους και την κυβέρνηση, η οποία πίσω από τις μεγαλοστομίες για δήθεν φιλεργατικές ευαισθησίες, συνεχίζει την ταξική πολιτική των μνημονίων.
Με την τρίτη ανακεφαλαιοποίηση, ολοκλήρωσε το ξεπούλημα του τραπεζικού συστήματος «αντί πινακίου φακής» και πρόσφερε γη και ύδωρ στους τραπεζίτες, οι οποίοι πλέον, όντας εντελώς ασύδοτοι, έχουν το ελεύθερο να κινηθούν επιθετικά απέναντι στους εργαζόμενους.
Να μην τους αφήσουμε
Απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις δεν χωράει ηττοπάθεια και αδράνεια. Οι αγωνιστικές παρατάξεις, που δραστηριοποιούνται στις τράπεζες, οφείλουν να συντονίσουν το βηματισμό τους.
Χρειάζεται να προχωρήσουν σε κοινές περιοδείες και παρεμβάσεις με στόχο την πίεση για άμεση λήψη αγωνιστικών αποφάσεων, με διάρκεια και κλιμάκωση.
Να απαιτήσουμε:
- Να σταματήσουν τώρα οι απολύσεις, ούτε μία θέση εργασίας λιγότερη. Να προασπίσουμε τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας.
- Να ανοίξουν τα σωματεία προκειμένου να ενταχθεί το δανειζόμενο προσωπικό και να δώσουμε από κοινού τη μάχη για κατάργηση των ελαστικών μορφών εργασίας.
- Να προβάλλουμε το μόνο αίτημα που μπορεί βάλει φρένο στη συνεχή υποβάθμιση των ζωών μας. Την εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, χωρίς αποζημίωση των ιδιωτών μεγαλομετόχων και λειτουργία του κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο.
