Η εφαρμογή μνημονιακών μέτρων συνεχίζεται. Το σκηνικό πολύ γνώριμο: «διαπραγμάτευση» με τους «εταίρους», «αγωνία»… και, στο τέλος, η συμφωνία για τη συνέχιση των αντιλαϊκών πολιτικών και το βάθεμα της λιτότητας.
Το προηγούμενο διάστημα πέρασαν μια σειρά μέτρων που πλήττουν το λαϊκό εισόδημα: αυξήσεις στη φορολογία, αλλαγές στη ρύθμιση των 100 δόσεων, μειώσεις στις συντάξεις, αυξήσεις στα όρια συνταξιοδότησης κ.α και, βέβαια, λεφτά στις τράπεζες, ξανά, για να «σωθούν». Με το νομοσχέδιο που κατατέθηκε στις 17 Νοέμβρη έρχονται νέα μέτρα, με βασικότερο αυτό της «χαλάρωσης» των ορίων προστασίας της πρώτης κατοικίας από πλειστηριασμό. Και θα ακολουθήσουν κι άλλα.
Η πρώτη γενική απεργία επί ΣΥΡΙΖΑ
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, την Πέμπτη 12 Νοέμβρη πραγματοποιήθηκε η πρώτη 24ωρη γενική απεργία μετά από καιρό – αυτή τη φορά ενάντια στις πολιτικές της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Από το Γενάρη και μετά, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες (κυρίως της ΓΣΕΕ) «εξαφανίστηκαν» ενώ η ΓΣΕΕ δεν δίστασε να πάρει θέση στο δημοψήφισμα, ζητώντας την απόσυρσή του (!) ανακοινώνοντας βέβαια ότι η θέση της είναι υπέρ της παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ, με άλλα λόγια προτείνοντας «ΝΑΙ».
Χρεοκοπημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες
Μετά τη μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και το νέο πακέτο μέτρων, η ΓΣΣΕ τήρησε… το έθιμο και κάλεσε μια 24ωρη γενική απεργία. Σε προηγούμενο άρθρο μας[1] αναφερθήκαμε στις ευθύνες των συνδικαλιστικών ηγεσιών, οι οποίες καλούν απεργίες απλά για να τις καλούν, χωρίς σχέδιο, πρόταση και προοπτική κλιμάκωσης. Εξηγούσαμε ότι το κλίμα στους εργαζόμενους, μετά την υπογραφή του Μνημονίου από μια κυβέρνηση που ενσάρκωσε τις ελπίδες τους για πολιτικές ανατροπές, είναι αναπόφευκτα «πεσμένο». Η απογοήτευση είναι πολύ έντονη, πράγμα που αντανακλάται και στις, μέχρι τώρα, άμαζες κινητοποιήσεις διάφορων κλάδων (Υγεία, Δήμους κλπ).
Από την άλλη, τονίζαμε ότι μια τέτοια «κοιλιά» είναι αναμενόμενη και δεν σημαίνει ότι το κίνημα δεν θα βρει ξανά το δρόμο του για νέους, μαζικούς και μαχητικούς αγώνες ενάντια στη λιτότητα που μέρα με τη μέρα βαθαίνει.
Μαζικές πορείες στις 12 Νοέμβρη
Μέσα σε αυτό το κλίμα, είναι ιδιαίτερα θετικό το γεγονός ότι η απεργία της 12ης Νοέμβρη ήταν αρκετά μαζική.
Στην Αθήνα, οι συγκεντρώσεις προσέγγισαν τις 30.000 (με μαζικότερη αυτή του ΠΑΜΕ) στη Θεσσαλονίκη ξεπέρασαν τις 6.000, στο Βόλο ήταν από τις μαζικότερες των τελευταίων ετών κοκ. Οι πορείες, παρότι αρκετά μαζικές, δεν είχαν ιδιαίτερο παλμό, πράγμα που δείχνει ότι τα λαϊκά στρώματα κατανοούν την ανάγκη κινητοποίησής τους από τη μια και από την άλλη η διάθεσή τους αυτή «περιορίζεται» χωρίς ένα σχέδιο για το πώς θα ανατραπούν οι πολιτικές λιτότητας.
Βέβαια, όσο η κοινωνία και οι εργαζόμενοι συνειδητοποιούν στο πλήρες τους μέγεθος τα νέα μνημονιακά μέτρα τόσο περισσότερο θα προσανατολίζονται σε νέες κινητοποιήσεις. Ήδη οι αγρότες πραγματοποίησαν συγκέντρωση στο κέντρο της Αθήνας στις 18 Νοέμβρη ενώ σε διάφορες γειτονιές (πχ Νίκαια) συλλογικότητες και φορείς κινητοποιούνται στα Ειρηνοδικεία με στόχο να «μπλοκάρουν» πλειστηριασμούς. Οι αγώνες που αναπτύσσονται, ή θα αναπτυχθούν, για να έχουν πιθανότητες νίκης, χρειάζεται να είναι ενωτικοί, συντονισμένοι, σχεδιασμένοι με τέτοιον τρόπο ώστε να δίνουν την προοπτική κλιμάκωσης και να μην αποτελούν «τουφεκιές» στον αέρα.
ΣΥΡΙΖΑ εναντίον… ΣΥΡΙΖΑ
Οι απεργιακές συγκεντρώσεις στις 12 Νοέμβρη, είχαν βέβαια και ένα… «παράδοξο», με το ΣΥΡΙΖΑ να καλεί σε συμμετοχή σε αυτές! Το κόμμα δηλαδή που κυβερνά και έχει την ευθύνη των πολιτικών που εφαρμόζονται, καλεί τον κόσμο να διαδηλώσει… εναντίον του!
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί εναγωνίως να δείξει ότι αποτελεί μέρος του κινήματος. Η συμμετοχή του (και μάλιστα με βουλευτές) στην πορεία ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ (που ο ίδιος ψήφισε) αλλά και το κάλεσμά του για την πορεία ενάντια στο φράχτη στον Έβρο (που ο ίδιος λέει ότι δεν μπορεί να καταργηθεί) είναι δύο ενδεικτικά παραδείγματα.
Όμως δεν μπορείς να έχεις και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν πάρει τις αποφάσεις τους. Και αυτές οι αποφάσεις στρέφονται ενάντια στα λαϊκά στρώματα συνεχίζοντας την ίδια καταστροφική για το λαό πολιτική. Τι προσπαθεί λοιπόν να πετύχει ο ΣΥΡΙΖΑ με αυτή την τακτική; Να δείξει ότι διατηρεί «κοινωνικές ευαισθησίες»; Να μη συγκρουστεί με τον κόσμο που τον ψήφισε και που ακόμα θεωρεί ότι μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα το Μνημόνιο;
Ό,τι και να επιδιώκει, οι επιπτώσεις των πολιτικών του θα «ξεδιπλώνονται» διαρκώς, διαλύοντας τις όποιες αυταπάτες περί «παράλληλου προγράμματος». Έτσι το μόνο που ουσιαστικά πετυχαίνει είναι να προκαλεί την αγανάκτηση των πιο προχωρημένων αγωνιστών του κινήματος που νοιώθουν ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο τους πρόδωσε αλλά τους «δουλεύει» κι από πάνω.
