Θοδωρής Φράγκος
Το αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ στη Θεσσαλονίκη, εδώ και 10 χρόνια δίνει τη δική του μάχη επιβίωσης, παράγοντας οικολογικά καθαριστικά. Οι εργαζόμενοι, με τη βοήθεια αλληλέγγυων υποστηρικτών του εγχειρήματος, κόντρα σε «θεούς και δαίμονες» των Μνημονίων, καταλαμβάνοντας το εργοστάσιο και αλλάζοντας την παραγωγή, καταφέρνουν και επιβιώνουν εδώ και 10 χρόνια.
Η ΒΙΟΜΕ απέδειξε με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι όταν η εργοδοσία χάνει την κερδοφορία της, βάζοντας λουκέτο στα εργοστάσια και πετώντας εργαζόμενους στον δρόμο, οι εργαζόμενοι μπορούν να λειτουργήσουν μόνοι τους τα εργοστάσια.
Από την πρώτη μέρα που έκαναν κατάληψη και έβαλαν μπρος την παραγωγή, μέχρι και σήμερα, οι εργαζόμενοι έχουν ένα αξιοπρεπές μεροκάματο. Αλλά πάνω από όλα απέδειξαν ότι εμείς που παράγουμε τον πλούτο, μπορούμε να διοικήσουμε και τα εργοστάσια.
Αυτό αποτελεί μια εξαιρετική παρακαταθήκη που έχουμε πάρει από το κατειλημμένο και αυτόδιαχειριζόμενο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ. Όταν αργά ή γρήγορα η ελληνική οικονομία ξαναβρεθεί σε κρίση και ζήσουμε ξανά συνθήκες στις οποίες το μεγάλο κεφάλαιο θα βάζει λουκέτα στα εργοστάσια, το παράδειγμα για το τι πρέπει να κάνουμε, σε μια πιο οργανωμένη και γενικευμένη βάση, θα είναι εδώ.
Όλα αυτά τα χρόνια, δεν ήταν λίγες οι φορές που οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ, οργανώσεις της Αριστεράς, συνελεύσεις του αντιεξουσιαστικού χώρου και αλληλέγγυες/οι χρειάστηκε να υπερασπιστούν το κατειλημμένο εργοστάσιο από τους παλιούς εργοδότες της μητρικής εταιρείας Φιλκεράμ-Τζόνσον, τις δυνάμεις καταστολής, καθώς και πλειστηριασμούς.
Σήμερα, η ΒΙΟΜΕ είναι αντιμέτωπη με μια ακόμα πιο δύσκολη πραγματικότητα. Μέσω της διαδικασίας ηλεκτρονικού πλειστηριασμού, ένα fund με έδρα τη Ν. Αφρική και αγνώστων λοιπών στοιχείων, αγόρασε για «ένα κομμάτι ψωμί» το οικόπεδο της Φιλκεράμ-Τζόνσον.
Μέσα σε αυτό το οικόπεδο βρισκόταν ένα τμήμα των μηχανημάτων, της αποθήκης και της παράγωγης της ΒΙΟΜΕ. Με τη βοήθεια ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων, ΟΠΚΕ κλπ ξεκίνησαν την περίφραξη του οικόπεδου για να προχωρήσει η «επένδυση» που είναι –τι άλλο– η δημιουργία ενός ακόμα εμπορικού κέντρου. Η περιοχή του «Πατριαρχικού Πυλαίας» εξάλλου, είναι γεμάτη εμπορικά κέντρα και θεωρείται φιλέτο.
Ένα βήμα πίσω, για να διατηρηθεί η παραγωγή
Μετά την πρώτη περίοδο της κατάληψης του εργοστασίου της ΒΙΟΜΕ από τους εργαζόμενους, κατάληψη που γέννησε αισιοδοξία σε πλατιά στρώματα της κοινωνίας την περίοδο που τα λουκέτα σε εργοστάσια, οι απολύσεις και οι μειώσεις μισθών μονοπωλούσαν τις ειδήσεις, σήμερα, οι δυνάμεις στήριξης και αλληλεγγύης της ΒΙΟΜΕ έχουν υποχωρήσει.
Από τη μία το εργατικό κίνημα συνολικά βρίσκεται σε υποχώρηση μετά από μια σειρά ηττών και προδοσιών από τον ΣΥΡΙΖΑ και τα επίσημα συνδικάτα. Από την άλλη, το εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ παρέμεινε το μοναδικό παράδειγμα αυτοδιαχείρισης, χωρίς άλλες περιπτώσεις εργοστασίων που να προχωρήσουν σε αντίστοιχη κατεύθυνση.
Στην ιστορία της αυτοδιαχείρισης της ΒΙΟΜΕ, ένα από τα μελανά σημεία είναι και η στάση του ΣΥΡΙΖΑ, που όταν ήταν ακόμα στην κυβέρνηση και μιλούσε υποκριτικά στο όνομα της Αριστεράς και των εργαζομένων, χτύπησε με ΜΑΤ και χημικά τους εργαζόμενους της ΒΙΟΜΕ έξω από το υπουργείο Εργασίας και (ανάμεσα σε άλλα) ψήφισε τον νόμο για τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς.
Όλα αυτά οδήγησαν τη ΒΙΟΜΕ στο να δίνει μια άνιση μάχη κάτω από δύσκολες συνθήκες για ένα διαφορετικό μοντέλο λειτουργίας όπου οι εργάτες παίρνουν την παραγωγή στα χέρια τους και δουλεύουν το εργοστάσιο χωρίς αφεντικά.
Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω καθώς και τις δικές τους αδυναμίες, οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ αποφάσισαν να μεταφέρουν όλη τη δραστηριότητά τους στο οικόπεδο ν. 60, που είναι δεσμευμένο από το δημόσιο μέσα από την πτωχευτική διαδικασία της Φιλκεράμ. Να αποχωρήσουν δηλαδή από τις εγκαταστάσεις που πλειστηριάστηκαν στο fund, αναγνωρίζοντας ότι δεν υπάρχουν οι δυνάμεις για να κρατηθεί ολόκληρο το οικόπεδο και να αποτραπεί η περίφραξη.
Το γρανάζι συνεχίζει να γυρίζει!
Η περίφραξη αντικειμενικά δυσκολεύει και την παράγωγη και την πρόσβαση στο εργοστάσιο – αυτή είναι η επιδίωξη άλλωστε των «επενδυτών».
Αυτό που είναι σίγουρο, παρά την αποκαρδιωτική εικόνα της περίφραξης, είναι ότι το επόμενο διάστημα η απόφαση για αγώνα και το πείσμα των εργατών μπορούν να κρατήσουν όρθια τη ΒΙΟΜΕ!
Το ίδιο και με ακόμα μεγαλύτερη ένταση θα πρέπει να κάνει και όλο αυτό το τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης που έχει χτιστεί όλα αυτά τα χρόνια, αγοράζοντας και προωθώντας τα προϊόντα που παράγει το εργοστάσιο. Ιδιαίτερα καθώς κανείς δεν μπορεί να διασφαλίσει ότι και το οικόπεδο ν. 60 θα παραμείνει δεσμευμένο από το δημόσιο και δεν θα καταλήξει στα νύχια των αρπακτικών!
Για αυτό καλούμε το εργατικό κέντρο Θεσσαλονίκης, όλα τα μαχητικά πρωτοβάθμια σωματεία και την Αριστερά να πάρουν θέση για τη νέα κατάσταση που έχει μπει η ΒΙΟΜΕ και να διεκδικήσουν μαχητικά από το ελληνικό δημόσιο να παραχωρήσει το δεσμευμένο οικόπεδο στο σωματείο εργαζομένων της ΒΙΟΜΕ για να μπορέσουν να συνεχίσουν την παραγωγή τους.
Μονό ο αγώνας των εργαζομένων μαζί με την συμπαράσταση του υπόλοιπου εργατικού κινήματος μπορούν να εξασφαλίσουν ότι οι εργάτες της ΒΙΟΜΕ θα συνεχίσουν χωρίς αφεντικά και το γρανάζι θα συνεχίσει να γυρίζει!
