Της Ελένης Μήτσου
2.500 δημοτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι μπαίνουν σε καθεστώς “διαθεσιμότητας” μέχρι το τέλος του χρόνου, ενώ από τον επόμενο, τον ίδιο θα ακολουθήσουν άλλοι 25.000. Αυτό προστάζει το 3ο Μνημόνιο που ψηφίστηκε οριακά στο κοινοβούλιο (153 ψήφοι υπέρ) τον Νοέμβρη.
Ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Αντώνης Μανιτάκης, «διαβεβαιώνει» ότι η «διαθεσιμότητα» δεν ισοδυναμεί με απόλυση. Τυπικά, όσοι μπαίνουν σε «διαθεσιμότητα» θα λαμβάνουν επί 1 χρόνο το 75% του βασικού τους μισθού, ενώ στη συνέχεια «ορισμένοι από αυτούς» όπως λέει και ο Υπουργός, θα μετακινηθούν σε άλλες υπηρεσίες των Δήμων και του Δημοσίου. Το ζήτημα είναι πόσοι είναι οι «ορισμένοι από αυτούς» που θα μετακινηθούν σε άλλη υπηρεσία και πόσοι θα μείνουν στο δρόμο. Η απάντηση προφανώς είναι κοινό μυστικό…
Οι απολύσεις δεκάδων χιλιάδων δημοσίων και δημοτικών υπαλλήλων είναι δηλωμένη βούληση της Τρόϊκας. Η «μείωση» του αριθμού των υπαλλήλων στο Δημόσιο και στους Δήμους κατά 150.000 μέχρι το 2015 είναι όρος του Μνημονίου. Επίσης, δηλωμένη είναι και η πρόθεση να παραδοθούν μεγάλα τμήματα των υπηρεσιών των Δήμων και του Δημοσίου στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Από τη μηχανογράφηση μέχρι την αποκομιδή και τη διαχείριση των απορριμμάτων, όλα μπορούν να παραδοθούν σε ιδιώτες που θα κερδοσκοπούν αναλαμβάνοντας έργα από το Δημόσιο και τους Δήμους, τα οποία στη συνέχεια θα εκτελούνται από εργαζόμενους που θα έχουν προσληφθεί από τις ιδιωτικές εταιρίες με μισθούς πείνας, με ελαστικές σχέσεις εργασίας και καταπατημένα εργατικά δικαιώματα.
Οι σημερινές απολύσεις είναι μόνο η αρχή. Οι συγχωνεύσεις οργανισμών, η «επιτήρηση» στην οποία θα μπουν οι Δήμοι κοκ είναι μηχανισμοί απολύσεων. Σήμερα απολύονται «διοικητικοί υπάλληλοι δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης», αύριο θα απολυθεί το «πλεονάζον προσωπικό» των οργανισμών που συγχωνεύονται, στη συνέχεια οι απολύσεις θα γίνουν από τους «επιτηρητές» που θα φροντίζουν να μην είναι οι Δήμοι ελλειμματικοί κοκ. Όσον αφορά τους συμβασιούχους… όσοι δεν απολύθηκαν «χτες», θα δουν άμεσα την πόρτα της εξόδου, όπως ακριβώς απαιτούν τα Μνημόνια που έχουν υπογραφεί. Κανείς δεν μπορεί να νιώθει στη θέση του ασφαλής γιατί οι απολύσεις δεν γίνονται με καμία λογική πέρα από την ικανοποίηση των απαιτήσεων της Τρόικας και των δανειστών.
Την ίδια στιγμή οι απολύσεις αφορούν και όλους όσους κάνουν χρήση των δημόσιων υπηρεσιών, με δυο λόγια αφορούν ολόκληρη την κοινωνία. Για παράδειγμα, λιγότεροι εργαζόμενοι στους παιδικούς σταθμούς, σημαίνει (εκτός από αύξηση των στρατιών των ανέργων) και πρόσβαση λιγότερων παιδιών στους παιδικούς σταθμούς. Λιγότεροι διοικητικοί υπάλληλοι σημαίνει μεγαλύτερες καθυστερήσεις στην παροχή π.χ. πιστοποιητικών και άλλων εγγράφων που αιτούνται οι πολίτες. Ιδιωτικοποίηση της αποκομιδής των απορριμμάτων σημαίνει αραιότερο μάζεμα σκουπιδιών – από εργαζόμενους των 200 και 300 ευρώ!
Χρειάζεται οργανωμένη αντίσταση
Η ΠΟΕ-ΟΤΑ και η ΠΟΠ-ΟΤΑ (η άλλη ομοσπονδία εργαζομένων στους δήμους) κάλεσαν το προηγούμενο διάστημα σε κινητοποιήσεις με καταλήψεις των γραφείων προσωπικού στους Δήμους, απεργίες, στάσεις εργασίας και πορείες. Πολλά πρωτοβάθμια σωματεία προχώρησαν πιο πέρα κάνοντας πλήρη κατάληψη στις υπηρεσίες τους και σε Δημαρχεία. Μέχρι στιγμής ωστόσο οι κινητοποιήσεις αυτές δεν έχουν κλιμακωθεί και δεν έχουν ενταχτεί σ’ ένα σχέδιο αγώνα, που σημαίνει:
Οι καταλήψεις να είναι διαρκείας, να αφορούν το σύνολο των κτηρίων των Δήμων και να μην έχουν συμβολικό χαρακτήρα. Αντιθέτως, να παραλύσουν όλες τις υπηρεσίες των Δήμων.
Το ίδιο χρειάζεται να γίνει στα υπουργεία και τις δημόσιες υπηρεσίες, όπου βγαίνουν εργαζόμενοι σε διαθεσιμότητα (αυτό είχε γίνει σε ένα μεγάλο βαθμό τον Οκτώβρη του 2011).
Μεταξύ των καταλήψεων χρειάζεται συντονισμός (πράγμα που δεν είχε γίνει τον Οκτώβρη του 2011).
Γι’ αυτό το σκοπό, τη δημιουργία δηλαδή Συντονιστικού Καταλήψεων, χρειάζεται να εκλεγούν αντιπρόσωποι από κάθε χώρο που βρίσκεται σε κατάληψη. Έτσι μπορεί πραγματικά να παραλύσει πλήρως όλο το Δημόσιο και οι Δήμοι.
Την ίδια στιγμή χρειάζεται οι μεγάλες Ομοσπονδίες και τα Σωματεία που έχουν πάρει μαχητικές θέσεις (ΠΟΕ- ΟΤΑ, ΓΕΝΟΠ- ΔΕΗ, ΟΕΝΓΕ, ΣΤΑΣΥ κ.α.) να τις κάνουν πράξη. Να προχωρήσουν δηλαδή σε συντονισμό μεταξύ τους, δημιουργώντας ένα εναλλακτικό στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ κέντρο αγώνα, καλώντας επαναλαμβανόμενες απεργίες μέχρι η κυβέρνηση ή να οπισθοχωρήσει ή να πέσει.
Αποφάσεις από πρωτοβάθμια σωματεία και επιτροπές αγώνα (όπου τα σωματεία δεν παίζουν προωθητικό ρόλο στον αγώνα) που να πιέζουν τις ομοσπονδίες να αναλάβουν τις παραπάνω πρωτοβουλίες και να κλιμακώσουν τον αγώνα είναι απαραίτητες. Η οργάνωση των εργαζομένων από τα κάτω, η πίεση των ηγεσιών και η “αντικατάστασή” τους, εκεί που είναι απαραίτητο και εφικτό είναι ο μόνος τρόπος να προχωρήσει ο αγώνας.
