Του Νίκου Μαλίνογλου, μέλους του ΔΣ του Σωματείου Εργαζομένων στο Σισμανόγλειο
Οι τελευταίες απεργιακές κινητοποιήσεις της ΠΟΕΔΗΝ δεν είχαν μαζική συμμετοχή ούτε στην απεργία αλλά ούτε και στα συλλαλητήρια.
Το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει κανείς όμως είναι να θεωρήσει ότι οι εργαζόμενοι στο χώρο της υγείας είναι «βολεμένοι» ή ότι δε θέλουν να αγωνιστούν ενάντια στην κυβερνητική πολιτική.
Όλοι εμείς οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία βιώνουμε καθημερινά στους χώρους δουλειάς μία κατάσταση που μας εξοντώνει και μας εξοργίζει και από κει πηγάζει η διάθεση μας να παλέψουμε όπως το έχουμε δείξει αρκετές φορές.
Αλλά για να μπουν οι εργαζόμενοι δυναμικά στη μάχη χρειάζεται οι κινητοποιήσεις που προτείνονται να έχουν σχέδιο, καλή οργάνωση και προοπτική.
Χωρίς σχέδιο
Η ηγεσία της ΠΟΕΔΗΝ όμως έχει αποδείξει ότι ένα τέτοιο σχέδιο είναι εντελώς έξω από τη λογική της.
Όλο το τελευταίο διάστημα εξαγγέλλει πρόχειρες κινητοποιήσεις για την «τιμή των όπλων» χωρίς να προσπαθεί καν να τις οργανώσει ούτε να τις εντάξει σε ένα συνολικό σχέδιο δράσης του χώρου της Υγείας όσο και του συνδικαλιστικού κινήματος γενικότερα. Καμιά από τις κινητοποιήσεις των τελευταίων χρόνων δεν έχει αυτά τα χαρακτηριστικά και γι’ αυτό οι εργαζόμενοι παραμένουν καχύποπτοι απέναντι στην συνδικαλιστική ηγεσία και η συμμετοχή τους στις κινητοποιήσεις είναι περιορισμένη.
Τι σημαίνει σχέδιο
Στη συγκυρία στην οποία βρισκόμαστε σήμερα, για να συμμετάσχουν οι εργαζόμενοι σε έναν αγώνα και για να έχει επιτυχία ο αγώνας αυτός χρειάζεται να υπάρχουν μερικές απαραίτητες και συγκεκριμένες προϋποθέσεις:
– Το πρόγραμμα των κινητοποιήσεων να έχει διάρκεια για να δίνει προοπτική στους εργαζόμενους ότι μπορεί ο αγώνας τους να στεφθεί με νίκη.
– Χρειάζεται να ξεκινά με προειδοποιητικές κινητοποιήσεις και να κλιμακώνει σταδιακά σε δυναμικές κινητοποιήσεις (πχ να ξεκινά με 24ωρες και να να αναπτύσσεται με 48ωρες απεργίες στην προοπτική των 5ημερων απεργιών).
– Καλή οργάνωση του αγώνα. Αυτό σημαίνει ότι θα υπάρχει ο απαραίτητος χρόνος προετοιμασίας που για ένα συνολικό πρόγραμμα δράσης πρέπει να είναι αρκετός (πχ 1 – 2 μήνες).
– Σε κάθε νοσοκομείο πρέπει να υπάρχει πλήρη ενημέρωση των εργαζομένων και σε γενικές συνελεύσεις για να γίνει το πρόγραμμα των κινητοποιήσεων υπόθεση όλων των εργαζομένων.
– Δημιουργία μετώπου στην υγεία (γιατροί, και λοιποί εργαζόμενοι στα νοσοκομεία) για την αντιμετώπιση συνολικά των προβλημάτων των δημόσιων νοσοκομείων.
– Απεργιακές επιτροπές για σωστή οργάνωση των κινητοποιήσεων
– Δυναμικές μορφές πάλης με αποκλεισμούς και καταλήψεις για να μεταφερθεί δυνατά στην κοινωνία το μέγεθος των προβλημάτων και η αποφασιστικότητα των εργαζομένων να παλέψουν.
– Ανοιχτό κάλεσμα στην κοινωνία για συμπαράσταση και συγκεκριμένες προτάσεις στην ηγεσία του υπόλοιπου συνδικαλιστικού κινήματος, ειδικά την ΑΔΕΔΥ, όχι μόνο για συμπαράσταση, αλλά για συντονισμό του αγώνα των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα γενικότερα.
Αν στο παρελθόν αυτά τα στοιχεία αποτελούσαν βοηθητικούς παράγοντες για την επιτυχία κάποιου αγώνα σήμερα αποτελούν απαραίτητες προϋποθέσεις ακόμα και για τη συμμετοχή των εργαζομένων, πόσο μάλλον για την επιτυχία ενός αγώνα. Ιδιαίτερα μετά τον σκληρό αγώνα των δασκάλων, που κράτησε έξι βδομάδες αλλά δεν είχε αποτέλεσμα, και με δεδομένη την της σκληρή στάση της σημερινής κυβέρνησης οι εργαζόμενοι είναι όχι μία αλλά τρεις φορές επιφυλακτικοί.
Συντονισμός, οι ευθύνες της ΑΔΕΔΥ
Αυτό που φάνηκε και από την απεργία των δασκάλων (δες άλλες σελίδες), είναι ότι ένας κλάδος από μόνος του δε μπορεί να κάμψει την κυβέρνηση. Χρειάζεται συντονισμός και κοινή δράση όλων των εργαζομένων με κοινά προβλήματα. Ειδικά στην Υγεία και την Παιδεία, που τα αιτήματα των εργαζομένων αφορούν όλη την κοινωνία ο αγώνας τους πρέπει να είναι υπόθεση όλου του εργατικού κινήματος.
Εδώ μπαίνουν οι ευθύνες της ΑΔΕΔΥ, η οποία στον αγώνα των δασκάλων για παράδειγμα δεν έκανε και πολλά για να τους στηρίξει.
Η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ οφείλει, όχι απλά να στηρίζει φραστικά τους επιμέρους αγώνες, αλλά να συντονίζει και να μπαίνει ουσιαστικά στη μάχη. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η ΑΔΕΔΥ πρέπει να μπει επικεφαλής ενός αγώνα συνολικά στο χώρο του δημόσιου τομέα προβάλλοντας τα κοινά αιτήματα όλων των εργαζομένων, προβάλλοντας ιδιαίτερα την εγκληματική πολιτική που ακολουθείται στην Υγεία και την Παιδεία, με στόχο την ανατροπή των αντεργατικών, αντιλαϊκών πολιτικών της κυβέρνησης και καλώντας, βέβαια, την ΓΣΕΕ, σε κοινές πανεργατικές απεργίες με τον ίδιο στόχο.
Ποιοι θα τα κάνουν;
Ας μην υπάρχει οποιαδήποτε αυταπάτη ότι ένα τέτοιο πρόγραμμα μπορεί να αναλάβουν να εφαρμόσουν οι συνδικαλιστές που σήμερα ηγούνται του κινήματος μας. Οι συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΚΕ μπορούν μόνο να συρθούν σε ένα τέτοιο πρόγραμμα κάτω από την πίεση της βάσης του κινήματος.
Προκύπτουν επομένως σημαντικά καθήκοντα για τους εργαζομένους και τους συνδικαλιστές της βάσης, όλους εμάς που παλεύουμε για την αναγέννηση του συνδικαλιστικού κινήματος, ενάντια στον κυβερνητικό συνδικαλισμό και τα καπελώματα.
Είναι απαραίτητο να επεξεργαστούμε από κοινού ένα πρόγραμμα όπως το πιο πάνω, να συντονιστούμε και να το θέσουμε μπροστά στους εργαζόμενους. Να το ζυμώσουμε και να καλέσουμε το σύνολο της αριστεράς να εμπλακεί σε αυτή τη συζήτηση και να το στηρίξει.
Να το κατεβάσουμε σε γενικές συνελεύσεις και να πάρουμε αποφάσεις.
Μόνο έτσι μπορούμε σταδιακά και με υπομονή να ανατρέψουμε τη σημερινή κατάσταση, να ανεβάσουμε την πίστη και το ηθικό και των εργαζομένων για την προοπτική του αγώνα μας και να σύρουμε τις συνδικαλιστικές ηγεσίες κάτω από την πίεση της βάσης του κινήματος.
Αυτός είναι ο δρόμος για την ανάπτυξη σημαντικών αγώνων. Ο ίδιος δρόμος οδηγεί και στο χτίσιμο νέων μαχητικών παρατάξεων τους χώρους της Υγείας που θα οδηγήσουν και στην αναγέννηση του συνδικαλιστικού μας κινήματος
__________________
