Της Κατερίνας Κλείτσα
Στις 11 Γενάρη, εργαζόμενη στο Ηράκλειο Κρήτης δέχτηκε επίθεση από τον εργοδότη της, μέσα στα γραφεία της Επιθεώρησης Εργασίας, επειδή τόλμησε να τον καταγγείλει!
Η εργαζόμενη είχε καταγγείλει τον εργοδότη της γιατί δεν της είχε καταβληθεί το δώρο και κάποια άλλα επιδόματα. Όταν η Ένωση Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ηρακλείου κάλεσε σε τριμερή συνάντηση στο Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας τον εργοδότη, η συνάντηση ανάμεσα στον εργοδότη, την υπάλληλό του και εκπρόσωπο του Εργατικού Κέντρου εξελίχτηκε σε βίαιη επίθεση του εργοδότη ο οποίος χτύπησε κατ’ εξακολούθηση την εργαζόμενη στο πρόσωπο!
Η εκμετάλλευση των εργοδοτών, είναι μια ιστορία παλιά όσο και η μισθωτή εργασία, τα τελευταία χρόνια όμως, όπως και σε κάθε περίοδο οικονομικής κρίσης, η αυτοπεποίθηση των αφεντικών ότι μπορούν να φέρονται όπως θέλουν στους εργαζόμενούς τους, με την απειλή της ανεργίας, έχει χτυπήσει κόκκινο.
Μισθοί-χαρτζιλίκι, εξευτελισμός, παράλογες απαιτήσεις, απολύσεις στο πόδι και με το παραμικρό είναι στην καθημερινή ατζέντα των εργαζόμενων.
Παράλληλα, η απαξίωση του συνδικαλισμού, χάρη στους πουλημένους συνδικαλιστές που λειτουργούν σαν δούρειοι ίπποι μέσα στο μαζικό κίνημα, έχει αφήσει «ξεκρέμαστους» τους εργαζόμενους, χωρίς φωνή και δύναμη να διεκδικήσουν όσα δικαιώματα τους έχουν απομείνει.
Σε αυτήν την κατάσταση, προφανώς οι εργοδότες νιώθουν μεγάλο εκνευρισμό όταν κάποιοι «θρασύτατοι» εργαζόμενοι τους χαλάνε τα σχέδια και μπαίνουν στη μάχη, όχι για να διεκδικήσουν περισσότερα, αλλά για όσα (ελάχιστα) «δικαιούνται»!
Και φυσικά, ο εκνευρισμός τους γίνεται ακόμα μεγαλύτερος όταν οι άνθρωποι που στέκονται απέναντί τους είναι γυναίκες.
Γυναίκες που τόσα χρόνια το σύστημα τις διδάσκει να μένουν σιωπηλές και να νιώθουν αδύναμες απέναντι στις αδικίες, «από όπου και αν προέρχονται».
Δεν είναι η πρώτη φορά που γυναίκα εργαζόμενη αντιμετωπίζει την βαναυσότητα της εργοδοσίας, όταν αποφάσισε να σταθεί στα πόδια της. Η Κωνσταντίνα Κούνεβα που δέχτηκε επίθεση με βιτριόλι το 2008, είναι σίγουρα το πιο χαρακτηριστικό και σκληρό πρόσωπο της εργοδοσίας, δεν είναι όμως το μοναδικό. Μόλις τον περασμένο Δεκέμβρη έγινε γνωστός ξυλοδαρμός φοιτήτριας εργαζόμενης στα Γιάννενα από το αφεντικό της, ενώ στις αρχές του 2016 η εργαζόμενη Σοφία Πάτα απολύθηκε από το «Πλαίσιο» με δικαιολογία ότι «δεν χαμογελούσε αρκετά»(!) – μια φτηνή δικαιολογία που προσπαθούσε να καλύψει την αλήθεια: ενοχλούσε η συνδικαλιστική της δράση.
Και ενώ για όλους τους εργαζόμενους οι εργασιακές συνθήκες γίνονται κάθε μέρα χειρότερες, οι εργαζόμενες γυναίκες σηκώνουν ακόμα περισσότερα βάρη στις πλάτες τους: από σεξουαλική παρενόχληση, μέχρι τον έλεγχο στα κορμιά και τις ζωές τους, αφού υπάρχει πάντα, έμμεσα ή άμεσα η απειλή: «μην παντρευτείς», «μην μείνεις έγκυος», «ντύσου περισσότερο» ή… «ντύσου λιγότερο»… γιατί αλλιώς απολύεσαι!
Μέσα σε αυτόν τον εργασιακό μεσαίωνα, κάθε φωνή αντίστασης όσο εξοργιστική είναι για τα αφεντικά, αλλά τόσο αποτελεί στοιχείο ελπίδας και παραδείγματος για τους/τις υπόλοιπους/ες εγαζόμενους/ες!
Αυτός ο εργασιακός μεσαίωνας δεν θα μας τρομάξει! Για κάθε εργαζόμενη που δέχεται επίθεση, για κάθε εργαζόμενο που απολύεται προς… παραδειγματισμό των υπολοίπων, εμείς θα παίρνουμε δύναμη από το θάρρος και τους αγώνες τους!
Θα παίρνουμε δύναμη από τις εργαζόμενες καθαρίστριες του ΟΣΥ, που εδώ και πάνω από 1 ολόκληρο χρόνο δεν υποχωρούν και απαιτούν τα δικαιώματα τους! Θα παίρνουμε δύναμη από την Βίκυ Κωστοπούλου και τον Χάρη Σιδέρη που τα έβαλαν με το «μεγαθήριο» της Vodafone και βγήκαν κερδισμένοι! Θα παίρνουμε δύναμη από τους αγώνες αντρών και γυναικών εργαζομένων απέναντι στους εργοδότες που χτυπάνε γιατί φοβούνται όσα μπορούμε να πετύχουμε όταν ενώνουμε τις δυνάμεις μας, οργανωνόμαστε και διεκδικούμε!
