Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας (8 Μάρτη) μιλήσαμε με τη Βίκυ Χριστοδουλίδου, εργαζόμενη και προσφάτως – μητέρα, για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η σημερινή γυναίκα στην εργασία της.
Καλησπέρα Βίκυ. Τι δουλειά κάνεις;
Είμαι ιδιωτική υπάλληλος. Δουλεύω στις πωλήσεις μιας εταιρίας και αν και δεν είναι η καλύτερη δυνατή δουλειά, αναγκάζομαι να την κάνω. Η οικονομική κατάστασή μας στο σπίτι με υποχρεώνει να έχω περιορισμένες επιλογές.
Το παιδί πόσο σε εμποδίζει να βρεις μια καλή δουλειά;
Πάρα πολύ. Κατ αρχάς να πω πως είμαι πολύ τυχερή που έχω την μητέρα μου και την πεθερά μου να κρατάνε το μωρό. Αν δεν υπήρχαν αυτές, δεν ξέρω πώς θα τα βόλευα. Οι ώρες που μπορώ να εργαστώ είναι μεταξύ 08.30 και 16.30, αφού δεν μπορούν να το κρατάνε και τα απογεύματα. Αναγκαστικά λοιπόν δεν μπορώ να κάνω υπερωρίες, παρά το γεγονός πως από οικονομικής σκοπιάς τις έχω ανάγκη. Πρέπει εδώ να πω πως δεν είναι ευχάριστο να εξαρτάσαι από τη βοήθεια των συγγενών στη φύλαξη του παιδιού, νιώθεις πως δεν ορίζεις εσύ τη ζωή σου.
Μένεις στην Πετρούπολη. Δεν υπάρχουν δημοτικοί παιδικοί σταθμοί να σε εξυπηρετήσουν;
Το πρόβλημα δεν αφορά μόνο την Πετρούπολη. Για να μπορέσεις να βάλεις το μωρό σου σε παιδικό σταθμό οποιουδήποτε δήμου, είναι γνωστό πως πρέπει να έχεις βύσμα ’σε που πρέπει να ζεις κάτω από το υποτιθέμενο όριο της φτώχειας. Εγώ και ο Αντρέας, ο πατέρας του παιδιού, που έχουμε μηνιαίο εισόδημα κάτι περισσότερο από 1000 ευρώ, είμαστε πάνω από το όριο αυτό, θεωρούμαστε δηλαδή πλούσιοι και δεν δικαιούμαστε να χρησιμοποιήσουμε τους σταθμούς του δήμου. Αυτό είναι το φυσικό αποτέλεσμα του γεγονότος πως δεν δίνονται κονδύλια για κοινωνική πολιτική, για τη δημιουργία δηλαδή πολλών δημόσιων παιδικών σταθμών, που να καλύπτουν τις ανάγκες όλων των εργαζομένων γονιών. Πέρα όμως από τα παραπάνω, όλοι οι δημοτικοί σταθμοί λειτουργούν μέχρι τις 14.30, άρα αν πήγαινα το μωρό εκεί, θα μπορούσα να δουλέψω μόνο part time.
’δεια μητρότητας πήρες όταν ήσουν έγκυος;
Όχι δυστυχώς. Το ταμείο της ασφάλισής μου μέχρι τότε ήταν το ΤΑΥΣΥΤ (Ταμείο Υπαλλήλων και Συντακτών Τύπου), το οποίο δεν χορηγεί άδεια μητρότητας. Ήμουν από τα πρώτα θύματα του πρόσφατου ασφαληστρικού εκτρώματος που ψήφισε η ΝΔ, με βάση το οποίο η άδεια μητρότητας χορηγείται μόνο στις ασφαλισμένες του ΙΚΑ.
Νιώθεις πως το κράτος σε στήριξε στην εγκυμοσύνη σου;
Νιώθω το ακριβώς αντίθετο. Το κράτος μου απέδειξε πως αποθαρρύνει μια εργαζόμενη να είναι και μητέρα όπως και το αντίστροφο. Αισθάνομαι πολίτης Β κατηγορίας. Πραγματικά θαυμάζω τις εργαζόμενες μητέρες με 2 ή και περισσότερα παιδιά, απορώ πώς τα καταφέρνουν.
Τι επίδομα παίρνεις από το κράτος αν έχεις 1 παιδί;
Το τρομερό ποσό των 170 ευρώ το χρόνο από τον ΟΑΕΔ! Αυτό χορηγείται μέχρι το παιδί να γίνει 3 ετών, στη συνέχεια ενσωματώνεται στον μισθό.
Πέρα από τη φύλαξη του παιδιού και το οικονομικό, τι άλλα προβλήματα αντιμετωπίζει μια εργαζόμενη μητέρα;
Οι εργοδότες σε γενικές γραμμές αποφεύγουν να προσλάβουν μια εργαζόμενη μητέρα για ευνόητους λόγους: δεν μπορεί πάντα να κάτσει για υπερωρίες, η ασφάλισή της κοστίζει λίγο παραπάνω, ο μισθός της επίσης είναι λίγο υψηλότερος από μιας απλής εργαζόμενης. Πάντα βέβαια υπάρχει και ο φόβος του εργοδότη μην τυχόν και μείνει έγκυος κάποια εργαζόμενη, κάτι που σημαίνει εξτρά κόστος για αυτόν. Πρέπει όμως και εδώ να γίνει ο διαχωρισμός μεταξύ εργοδοτών. Ο ιδιοκτήτης μιας μικρής επιχείρησης με 2-3 εργαζόμενους δεν αντέχει να πληρώνει μια εργαζόμενη που να είναι έγκυος και απούσα από τη δουλειά της. Για τους μικρομαγαζάτορες μικροεπιχειρηματίες πρέπει να υπάρχει στήριξη από το κράτος σε αυτές τις περιπτώσεις, κάτι που βέβαια δεν ισχύει για τις μεγάλες επιχειρήσεις και τις πολυεθνικές.
Μια γυναίκα βέβαια, είτε είναι μητέρα είτε όχι, αντιμετωπίζει κάποιες φορές τον σεξισμό από μερικούς εργοδότες ή και συναδέλφους. Σε εμένα δεν έχει τύχει κάτι τέτοιο, έχω ακούσει όμως άλλες γυναίκες να μιλούν ακόμα και για σεξουαλικές παρενοχλήσεις. Η εργασιακή νομοθεσία στην Ελλάδα έχει τρομερά κενά σε αυτό το πρόβλημα.
Τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις σε όλες τις γυναίκες με αφορμή την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας;
Να μην κάνουν εκπτώσεις στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους, να πολεμούν για αυτά και να διώξουν από πάνω τους το φόβο. Βλέπω πολλές γυναίκες που φοβούνται υπερβολικά την απόλυση, όπως βέβαια και άντρες. Δε λέω πως δεν ισχύει και για μένα αυτό, αλλά αν φοβάμαι περισσότερο για κάτι είναι μην τυχόν αυτή η κοινωνία δεν αλλάξει καθόλου και η κόρη μου, όταν μεγαλώσει, αντιμετωπίσει τα ίδια προβλήματα με μένα.
