Όλο το προηγούμενο διάστημα, και εν μέσω εκλογικής περιόδου, η κυβέρνηση πανηγύριζε ότι έδωσε «ανάσες» στο κόσμο της εργασίας με τα μέτρα που περνούσε, εννοώντας τη μικρή αύξηση του κατώτατου μισθού (που εν μια νυκτί μνημονίων κατέβηκε από τα 751 στα 586!), τη κατάργηση του υποκατώτατου για νέους κάτω των 25 ετών κ.α. Προφανώς αυτά τα μέτρα, όσο μικρά και αν είναι, για τους εργαζόμενους αποτέλεσαν μια ελάχιστη ανακούφιση, μια και ζούν σε ασφυκτικό πλαίσιο λιτότητας. Από αυτό μέχρι να μιλάει η υπουργός εργασίας για «άλλη εποχή», «μεταμνημονιακή περίοδο» στην οποία «πρωταγωνιστές είναι οι εργαζόμενοι» υπάρχει όμως μια τεράστια απόσταση! Ποια είναι, λοιπόν, η πραγματικότητα;
Η πραγματικότητα «πονάει» τους εργαζόμενους…
Πρόσφατα βγήκε στην επιφάνεια δημοσίευμα που μας πληροφορεί για 82 εργατικά ατυχήματα εκ των οποίων 2 θανατηφόρα στο Νομό Ηρακλείου μέσα στο 2019! Το τελευταίο, μάλιστα, είχε θύμα έναν 60χρονο (!) οικοδόμο που έπεσε από ύψος 8 μέτρων και άφησε μετά από λίγες ώρες την τελευταία του πνοή. Σύμφωνα με το Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου (ΕΚΗ) «…αρκετές είναι και οι περιπτώσεις, που υπό τον φόβο το θύμα να βρεθεί χωρίς μεροκάματο, τα στόματα μένουν κλειστά και τα εργατικά ατυχήματα δεν καταγράφονται. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, που εργαζόμενοι που ενεπλάκησαν σε εργατικό ατύχημα, αποφασίζουν να καταγγείλουν το συμβάν εκ των υστέρων». Μιλάμε, δηλαδή, για μια εργασιακή ζούγκλα, όπου κυριαρχεί ο φόβος διεκδίκησης ακόμα και των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων! Κι ακόμα δεν έχουμε μπει στη καρδιά της καλοκαιρινής σεζόν όπου η εντατικοποίηση της εργασίας φτάνει «κόκκινο», καθώς η οικονομία της Κρήτης στηρίζεται κατά ένα πολύ μεγάλο μέρος στο τουρισμό!
Ο «μύθος» της εργασιακής «κανονικότητας» σπάει…
Στοιχεία που έρχονται συνεχώς από το ΣΕΠΕ (Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας) αποκαλύπτουν την αλήθεια που μάλλον είναι και «επιεικής» σε σχέση με το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος καθώς, όπως είπαμε, δε καταγγέλλονται όλα τα εργατικά ατυχήματα εξαιτίας των λόγων που αναφέρθηκαν. Τα στοιχεία λένε ότι:
- Σύμφωνα με τη Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Επιθεωρητών Εργασίας (Π.Ο.Σ.ΕΠ.Ε.) την οκταετία 2010-2018, έγιναν 451.532 έλεγχοι από Επιθεωρητές τόσο της Ασφάλειας και Υγείας της Εργασίας όσο και των Εργασιακών Σχέσεων έναντι 438.095 το διάστημα 2002–2009.
- Παράλληλα την περίοδο 2010-2018, τα δηλωθέντα ατυχήματα στο Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ) ανήλθαν σε 46.207 έναντι 50.286 το διάστημα 2002–2009.
Αποκαλυπτικά τα στοιχεία! Με λίγα λόγια, τη περίοδο επιβολής των μνημονίων και σφαγής των εργασιακών δικαιωμάτων (2010-2018), οι έλεγχοι από το ΣΕΠΕ ήταν ελάχιστα περισσότεροι από αυτούς την περίοδο της «κανονικότητας» 2002–2009! Βέβαια, όσοι/ες δουλεύαμε εκείνα τα χρόνια της δεκαετίας 2000, θυμόμαστε καλά ότι η Επιθεώρηση Εργασίας ήταν κάτι σα το Πάσχα και τα Χριστούγεννα! Γινόντουσαν έλεγχοι εθιμοτυπικά, 1-2 φορές το χρόνο και πάλι όχι σε όλες τις επιχειρήσεις, ενώ πολλές φορές οι εργοδότες ειδοποιούταν κιόλας!
Προσωπικά, δούλευα ανασφάλιστος 5 χρόνια σε επιχείρηση εστίασης όπου διεκδίκησα και πέτυχα μαζί με συναδέλφους τη καταβολή ασφαλιστικών και εργατικών διαφορών! Η ανασφάλιστη εργασία ήταν από τότε «καθεστώς». Άρα μπορούμε να φανταστούμε πόσο ανεπαρκής αριθμός ελέγχων είναι ο παραπάνω για τη περίοδο εργασιακής βαρβαρότητας από το 2010 και μετά! Έπειτα, το δεύτερο στοιχείο με τα δηλωθέντα ατυχήματα να είναι λιγότερα (!) τη περίοδο 2010-2018 από τη περίοδο 2002-2009 επιβεβαιώνει τη ζοφερή πραγματικότητα για τους εργαζόμενους και το πραγματικό πρόβλημα που υπάρχει στην αγορά εργασίας σε αντίθεση με όσα «πανηγυρικά» υποστηρίζει η κ. Αχτσιόγλου!
Επείγουν μαζικές προσλήψεις στο ΣΕΠΕ και τσουχτερά πρόστιμα!
Και στα δύο δημοσιεύματα, οι φορείς (ΕΚΗ, Π.Ο.Σ.ΕΠ.Ε.) μιλούν για ελλιπές προσωπικό επιθεωρητών εργασίας λόγω του αποδεκατισμού του ΣΕΠΕ τα χρόνια των μνημονίων και για την ανάγκη μαζικών προσλήψεων σε μια τόσο νευραλγική θεσμική υπηρεσία ελέγχου των εργασιακών σχέσεων. Είναι, πλέον, προφανές ότι χωρίς έναν ελεγκτικό θεσμό στην υπηρεσία των εργαζομένων που θα σαρώνει με ελέγχους και πλήρες προσωπικό όλο το φάσμα της ιδιωτικής οικονομίας, δε μπορούν οι εργαζόμενοι να νιώθουν ασφαλείς για τη ζωή και τα δικαιώματά τους. Και φυσικά είναι σημαντικό να είναι «τσουχτερά» τα πρόστιμα και όχι για τα μάτια του κόσμου, ώστε να συμμορφώνονται οι εργοδότες που παρανομούν.
Για να γίνουν όλα αυτά βέβαια χρειάζεται οργάνωση των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς που να πιέζουν για τέτοια μέτρα, να καταγγέλουν τις παρανομίες, και να προστατεύουν όσους τολμούν να μιλάνε και να διεκδικούν τα δικαιώματα τους!
