Του Βαγγέλη Κολτσίδη
Προέδρου του σωματείου των εργαζομένων στην CYTA Hellas
Ενόψει των «μεταρρυθμίσεων» (διάβαζε νέα σκληρή επίθεση) για τα εργασιακά που θα τεθούν σε διαπραγμάτευση μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών από το Σεπτέμβρη, έχουν αρχίσει οι διαβουλεύσεις μεταξύ των «κοινωνικών εταίρων» (ΓΣΕΕ, ΣΕΒ, ΕΣΕΕ, ΓΣΕΒΕΕ, ΣΕΤΕ) και του υπουργού εργασίας Γιώργου Κατρούγκαλου.
Η συμφωνία των «κοινωνικών» εταίρων
Στη προσπάθεια να βρεθεί μία «εθνική» (…) γραμμή σύμπλευσης μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων ο υπουργός εργασίας δηλώνει αισιόδοξος καθώς (απ’ ότι φαίνεται και σύμφωνα με μερίδα του Τύπου) έχουν συμφωνήσει:
α) Στην επαναφορά των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων για τη διαμόρφωση των κατώτατων μισθών.
β) Ότι δεν χρειάζεται να αυξηθούν περαιτέρω τα όρια των ομαδικών απολύσεων.
γ) Δεν χρειάζεται να επανέλθει το δικαίωμα της ανταπεργίας (λοκ άουτ) στους εργοδότες που ίσχυε μέχρι το 1981.
δ) Στην υποχρεωτικότητα των κλαδικών συμβάσεων και
ε) Στην αναθεώρηση του συνδικαλιστικού νόμου 1264/1982.
ΣΕΒ: “όχι” στη διαιτησία…
Βέβαια υπάρχουν και διαφωνίες όπως η επιμονή του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων (ΣΕΒ) στην κατάργηση του ρόλου του Οργανισμού Μεσολάβηση και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ) καθώς θεωρούν ότι… νοθεύει την «ελευθερία» των συλλογικών διαπραγματεύσεων.
Η δυνατότητα προσφυγής δηλαδή των εργαζομένων στον ΟΜΕΔ, συνταγματικό δικαίωμα το οποίο έχει κατοχυρωθεί και μετά από απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, αποτελεί δείγμα ανελευθερίας και μεροληπτικής στάσης των κυβερνήσεων υπέρ των εργαζομένων – σύμφωνα με τους Έλληνες βιομήχανους.
…Αλλά “ναι” στις off shore και στη φοροδιαφυγή
Μεροληπτική στάση όμως υπέρ τους δεν αποτελεί το δικαίωμα, εν μέσω ανθρωπιστικής κρίσης, να μπορούν να βγάζουν τα κέρδη τους στο εξωτερικό[1] –200 δισ. € τα χρόνια της κρίσης– να μπορούν να δημιουργούν offshore εταιρείες, να επιδοτούνται με υπέρογκα δάνεια και να φοροδιαφεύγουν.
Και φυσικά ούτε λόγος να γίνεται για τις 700 πλούσιες οικογένειες (μόνο στο Βέλγιο) που φιγουράρουν στην λίστα των Panama Papers, οι οποίες φοροδιαφεύγουν συστηματικά και απομυζούν δισεκατομμύρια από τις δημόσιες υπηρεσίες και το κοινωνικό κράτος.
Κάθε φορά που δυσκολεύουν τα πράγματα για τις κυβερνήσεις ταΐζουν με εθνικά και πατριωτικά συναισθήματα[2] τα λαϊκά στρώματα, για να αμβλύνουν την κοινωνική-ταξική τους συνείδηση και να ξεγελάσουν την διαίσθησή τους ότι τα συμφέροντά τους είναι διαφορετικά από των εργοδοτών τους.
Οι «βέλτιστες πρακτικές»…
Την ίδια στιγμή συνεδριάζει η επιτροπή εμπειρογνωμόνων, η οποία πρόκειται να εκδώσει πόρισμα μέχρι τον Σεπτέμβρη για την μεταρρύθμιση των εργασιακών σχέσεων στην Ελλάδα και την ευθυγράμμιση τους με τις «βέλτιστες πρακτικές» που εφαρμόζονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Όταν αναφέρονται σε βέλτιστες πρακτικές εννοούν προφανώς την διάλυση του κοινωνικού κράτους ακόμη και σε χώρες σύμβολα του κράτους πρόνοιας όπως η Νορβηγία, όπου ο δεξιός κυβερνητικός συνασπισμός προχωράει σε «μεταρρυθμίσεις» που ανοίγουν τον δρόμο στην εργασιακή επισφάλεια και στην μαζική ημιαπασχόληση.
Βέλτιστες πρακτικές όπως αυτές που προσπαθούν να περάσουν στο Βέλγιο για αύξηση του ημερησίου ωραρίου εργασίας σε 9 ώρες, περικοπές συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων και κατάργηση κάθε κοινωνικού δικαιώματος που έχει κερδηθεί με αγώνες και θυσίες τις προηγούμενες δεκαετίες.
Οι πλέον βέλτιστες πρακτικές ίσως είναι αυτές που επιχειρούν να εφαρμοστούν στην Γαλλία τους τελευταίους 5 μήνες με την κατάθεση του εργασιακού νομοσχεδίου «Ελ Κομρί». Η εργασιακή μεταρρύθμιση αυτή είναι τόσο απαραίτητα ευμενής για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας και την πάταξη της ανεργίας ώστε η κυβέρνηση των σοσια-ληστών Ολάντ-Βάλς «αναγκάστηκε» να παρακάμψει δύο φορές την Γαλλική Βουλή, που έχει διαφορετική γνώμη όπως και οι πολίτες που διαφωνούν με συντριπτικά ποσοστά και έχουν διοργανώσει δεκάδες απεργίες και συλλαλητήρια εκατομμυρίων ανθρώπων, για να περάσει το νόμο με προεδρικό διάταγμα.
Οι προτάσεις των πιστωτών
Από ότι φαίνεται και από τις προτάσεις των πιστωτών παρακάτω, το πλαίσιο που όλοι αυτοί προτείνουν στο όνομα της λεγόμενης «ανάπτυξης» και των «χαμηλών ποσοστών ανεργίας» είναι κοινό. Πιο συγκεκριμένα με υπόμνημα προς την επιτροπή εμπειρογνωμόνων οι εκπρόσωποι των «Θεσμών» (το νέο όνομα της Τρόικας) προτείνουν:
- Μείωση του κατώτατου μισθού μέσω της κατάργησης επιδομάτων και τριετιών προϋπηρεσίας καθώς και της κατάργησης του 13ου και 14ου μισθού.
- Επικράτηση των επιχειρησιακών συμβάσεων (εάν υπάρχουν) έναντι των συλλογικών, κλαδικών, εθνικών – με άλλα λόγια κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων.
- Αύξηση του ορίου των ομαδικών απολύσεων από 5% σε 10%.
- Επαναφορά του δικαιώματος ανταπεργίας (λοκ άουτ) των εργοδοτών και
- Κατάργηση του υπάρχοντος συνδικαλιστικού νόμου.
Η κατάργηση, ή η… «αναθεώρηση» του 1264
Το τελευταίο (για κατάργηση του συνδικαλιστικού νόμου) ας το σημειώσουμε γιατί «ταιριάζει» με τη (φερόμενη) συμφωνία Κατρούγκαλλου με τους «κοινωνικούς εταίρους για να επανεξεταστεί ο συνδικαλιστικός νόμος 1264/1982.
Πρόκειται για έναν από τους πιο προχωρημένους συνδικαλιστικούς νόμους αν όχι τον πιο προχωρημένο, διεθνώς, που παρέχει σημαντικά συνδικαλιστικά δικαιώματα στους εργαζόμενους και σημαντική προστασία σε εργαζόμενους σε νέα σωματεία, σε μαχητικούς συνδικαλιστές κλπ.
Βέβαια οι γραφειοκράτες που κυριαρχούν σήμερα στο συνδικαλιστικό κίνημα έχουν απαξιώσει τόσο πολύ το συνδικαλισμό που η κοινωνία θα αντιμετωπίσει με αδιαφορία κάθε περιστολή συνδικαλιστικών δικαιωμάτων (που θα καλύπτεται πίσω από την επίθεση ενάντια στους γραφειοκράτες του συνδικαλιστικού κινήματος).
Το θέμα όμως είναι ότι, χρησιμοποιώντας σαν αφορμή τους διεφθαρμένους συνδικαλιστές, το κατεστημένο θα χτυπήσει πρώτο, το δικαίωμα στην απεργία και δεύτερο τα δικαιώματα μαχητικών συνδικαλιστών της βάσης και αγωνιστών που προσπαθούν να χτίσουν σωματεία.
Ο Ν. 1264/1982, ενδεικτικά, προστατεύει τα ιδρυτικά μέλη ενός σωματείου από απόλυση, πέρα από το ΔΣ ενός σωματείου. Ενώ στο θέμα της απεργίας οι «Θεσμοί» απαιτούν την απόφαση για απεργιακή κινητοποίηση να μην μπορεί να την πάρει η πλειοψηφία της γενικής συνέλευσης των εργαζομένων. Πραγματικός τους στόχος είναι να εφαρμόσουν στο βαθμό που τους είναι δυνατό τους αντεργατικούς/ανταπεργιακούς νόμους της Θάτσερ στη Βρετανία, όπου είναι σχεδόν αδύνατο για κάποιο κλάδο να προχωρήσει σε απεργία με νόμιμο τρόπο!
Συμπέρασμα
Σύμφωνα με όλα τα πιο πάνω, λοιπόν, για να έρθει η πολυπόθητη «ανάπτυξη» κατά την οποία θα αναπτύσσονται τα κέρδη των επιχειρηματικών ελίτ και θα ρίχνονται μερικά ψίχουλα κάτω από το τραπέζι στα λαϊκά στρώματα, θα πρέπει να δουλεύουμε περισσότερο και να αμειβόμαστε λιγότερο, θα πρέπει να μπορούν οι εργοδότες να απολύουν όποτε θέλουν, όσους θέλουν, χωρίς προσχήματα και συνέπειες, θα πρέπει να μπουν στο κρεβάτι του Προκρούστη όλα τα δικαιώματά μας που κατακτήθηκαν με αίμα από τις προηγούμενες γενιές και δεν θα μπορούμε σχεδόν ποτέ να κάνουμε νόμιμη απεργία.
Γι’ αυτό η δική μας ανάπτυξη πρέπει είναι η ανάπτυξη των δυνάμεων μας, η σύσφιξη των ταξικών και πολιτικών μας σχέσεων, η αλληλεγγύη μεταξύ των εργατικών κινημάτων διεθνώς, σε απάντηση στα διεθνή κέντρα πολιτικών αποφάσεων που υπονομεύουν τα συμφέροντά μας, καταπατούν στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα, υποβαθμίζουν το βιοτικό μας επίπεδο.
Εργαζόμενοι ενωμένοι, ποτέ νικημένοι!
Venceremos!
[1] http://net.xekinima.org/th–marakis–boitha–me–ftoxe–na–mi–soy–moiaso/
http://www.naftemporiki.gr/story/1129671/sumfonia–pente–simeion–gia–koino–metopo–sta–ergasiaka
[2] http://net.xekinima.org/patriotis–i–diethnistis–ti–prepei–na–ei/
