Tης σύνταξης, από το "Ξ" που κυκλοφορεί
Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι καλά-καλά από το πρώτο μνημόνιο της τρόικας και της ελληνικής κυβέρνησης και έχουμε και δεύτερο μνημόνιο. Μετά το βάρβαρο χτύπημα στους μισθούς και τις συντάξεις του πρώτου μνημονίου και τα απάνθρωπα αντιασφαλιστικά και αντι-εργασιακά μέτρα ετοιμάζουν τώρα, ανάμεσα σ’ άλλα,
– Την κατάργηση των συλλογικών και κλαδικών συμβάσεων αφήνοντας έτσι εντελώς απροστάτευτους τους εργαζόμενους στο έλεος του κάθε εργοδότη
– τη βαριά φορολογία στο πετρέλαιο θέρμανσης
– την αύξηση κατά 50% στα τιμολόγια της Δ.Ε.Η.
– αυξήσεις 100% στα εισιτήρια των αστικών συγκοινωνιών
– την διάλυση, κυριολεκτικά, του ΟΣΕ για να τον ξεπουλήσουν
– την επανεξέταση του ασφαλιστικού μέσα στο επόμενο εξάμηνο περίπου – το οποίο (προφανώς!) μεταφράζεται σε νέα μείωση των συντάξεων και αύξηση των ηλικιακών ορίων
– να περικόψουν, μέχρι τον Ιούνιο του 2011, τα Βαρέα και Ανθυγιεινά κατά 90%!
Με την υπογραφή του μνημονίου, που από τον περασμένο Μάιο αποτελεί νόμο του ελληνικού κράτος (ν. 3845/06.05.2010) ο πρωθυπουργός της χώρας διαβεβαίωνε σε όλους τους τόνους ότι όλα θα πήγαιναν καλά και ότι οι θυσίες δεν θα πήγαιναν χαμένες. Ότι είχαμε αποκτήσει την εμπιστοσύνη των φίλων και συμμάχων και των αγορών…
Σήμερα τα επιτόκια δανεισμού για το ελληνικό κράτος στις διεθνείς αγορές κυμαίνονται στο 10 με 12%! Αυτή είναι η τεράστια εμπιστοσύνη που έχουν οι αγορές στην πορεία της ελληνικής οικονομίας! Και για να εξευμενίσουν το θηρίο των αγορών, οι κυβερνώντες προχωρούν σε νέα αντιλαϊκά μέτρα, όπως τα πιο πάνω.
Δεν υπάρχει ουδεμία προοπτική για καλύτερες μέρες στη βάση των πολιτικών και των ψεύτικων υποσχέσεων της κυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ.!
Ο δρόμος του αγώνα και το αδιέξοδο των συνδικαλιστικών ηγεσιών
Ο μόνος δρόμος που είναι πραγματικά ανοιχτός για το ελληνικό εργατικό κίνημα είναι αυτός της μαζικής αντίστασης και πάλης. Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος το ελληνικό εργατικό κίνημα χρειάζεται, όπως έχουμε γράψει πολλές φορές, να μπει σε μια φάση μαχητικών αγώνων, που να συνδυάζουν επαναλαμβανόμενες γενικές απεργίες και απεργίες κλάδων και ομοσπονδιών, καταλήψεις διάρκειας, αποκλεισμούς, μπλόκων, διαδηλώσεων, όπως τόσες φορές έχει κάνει στη μεγάλη αγωνιστική του ιστορία και πορεία.
Αυτό όμως δεν είναι κάτι που μπορεί να συμβεί αυθόρμητα. Δεν μπορεί μια μέρα να ξυπνήσουν όλοι οι εργαζόμενοι και να θέλουν να κάνουν «το ίδιο πράγμα». Απαιτεί οργάνωση. Απαιτεί συντονισμό. Το εργατικό κίνημα χρειάζεται το «επιτελείο» του – αντίστοιχο με αυτό που έχει η αστική τάξη. «Επιτελεία» του κινήματος είναι οι οργανώσεις του – συνδικαλιστικές και πολιτικές. Δυστυχώς όμως αυτό το επιτελείο είναι «σκάρτο».
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν ιστορικές ευθύνες. Όμως δεν ανταποκρίνονται σ’ αυτές. Οι 6 γενικές απεργίες που καλέστηκαν στο πρώτο εξάμηνο του χρόνου είναι σημαντικές αλλά όπως εξηγούσαμε από την αρχή δεν φτάνουν για να ανατρέψουν αυτές τις πολιτικές. Χρειάζεται ένα συνολικό σχέδιο δράσης το οποίο να περιλαμβάνει απανωτές/κυλιόμενες κλαδικές απεργίες μαζί με τακτικές 24ωρες και 48ωρες γενικές απεργίες που να δημιουργούν γενική παράλυση του κράτους και της οικονομίας. Μόνο με τέτοιας έκτασης κίνημα μπορούν να ανατραπούν οι σημερινές πολιτικές – κι όποιος λέει το αντίθετο είτε ζει στην άγνοια είτε λέει ψέματα.
Και η αριστερά
Με δεδομένο αυτό το ρόλο της συνδικαλιστικής ηγεσίας τα καθήκοντα της αριστεράς είναι κρίσιμα. Όμως αδυνατεί να ανταποκριθεί σ’ αυτά.
Το ΚΚΕ επιμένει σε μια διασπαστική τακτική μέσα στο κίνημα, αδιαφορώντας για τη σημασία που έχουν οι κοινά οργανωμένες απεργίες, κινητοποιήσεις και δράσεις. Στο επίπεδο του προγράμματος ενώ σωστά εξηγεί πως η κρίση είναι αποτέλεσμα του καπιταλισμού, δεν έχει καμία συγκεκριμένη πρόταση πάλης για τα άμεσα προβλήματα, κι έτσι περιορίζεται στο να προτείνει μια «λαϊκή οικονομία και εξουσία» (εννοώντας το σταλινικό μοντέλο). Αυτή η πρόταση δεν δείχνει στους εργαζόμενους το δρόμο της πάλης σήμερα, για να ανατραπούν οι σημερινές πολιτικές και οι κυβερνώντες. Το μόνο στο οποίο πρακτικά μεταφράζεται αυτή η πρόταση είναι «ψηφίστε ΚΚΕ, μπείτε στο ΠΑΜΕ».
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ενωτικός προς τα έξω και σωστά, όμως κατ’ αρχήν μαστίζεται από εσωτερικές διαμάχες που φτάνουν στο όριο της γελοιότητας. Και κατά δεύτερο, και σημαντικότερο, στο επίπεδο των προγραμματικών προτάσεων οι θέσεις του δεν ξεπερνούν τα όρια του συστήματος (παρότι και ο ΣΥΡΙΖΑ σαν γενική προοπτική μιλά για την ανατροπή του καπιταλισμού και το σοσιαλισμό). Αρνείται να πει καθαρά, για παράδειγμα, «άρνηση πληρωμής του χρέους» και «εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος», αρνείται να προτείνει «καταλήψεις διαρκείας εργατικών χώρων» και «πέρασμα εργοστασίων στους εργαζόμενους, τις τοπικές κοινωνίες κλπ», κοκ, ενώ όλο και κάποιες δυνάμεις του λοξοκοιτάζουν συνέχεια προς το ΠΑΣΟΚ, παρότι έφυγε η δεξιά πτέρυγα του Φ. Κουβέλη.
Σαν αποτέλεσμα, μέσα στη δίνη αυτής της φοβερής επίθεσης που δέχεται το εργατικό κίνημα τα κόμματα που μιλούν στο όνομά του, το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεπερνούν μαζί το 10 – 11% στις δημοσκοπήσεις με την αποχή το λευκό και το άκυρο να κυμαίνονται στο 25 – 30%!
Η βάση
Όμως πέρα από τις κορυφές υπάρχει και η βάση των ανιδιοτελών αγωνιστών, εργαζόμενων και συνδικαλιστών, οι οποίοι αγωνιούν για το πώς θα βγει το εργατικό κίνημα μπροστά, στην αντεπίθεση.
Όλοι αυτοί χρειάζεται να βρουν το δρόμο για το κτίσιμο της αριστεράς που έχει ανάγκη το ελληνικό εργατικό κίνημα. Με ριζοσπαστικά πολιτικά αιτήματα, με μαχητικές προτάσεις δράσεις, με σχέδιο για την κλιμάκωση της πάλης για την ανατροπή των πολιτικών του κεφαλαίου, με προτάσεις για μια εναλλακτική εξουσία από τη μεριά των εργαζομένων και της αριστεράς, με θέσεις για την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών και για μια σοσιαλιστική κοινωνία στηριγμένη στην εργατική δημοκρατία. Όλα αυτά, απαραιτήτως, πρέπει να είναι συγκεκριμένα και με πρακτική σημασία για τα λαϊκά στρώματα, τη νεολαία και το εργατικό κίνημα.
Γι’ αυτή την ταξική, ενωτική, επαναστατική, διεθνιστική, σοσιαλιστική αριστερά παλεύει το «Ξ» και σ’ αυτή την πάλη καλούμε κάθε ανιδιοτελή αγωνιστή να συμβάλει με όποιο τρόπο μπορεί.
