Η ΑΔΕΔΥ με ανακοίνωση που εξέδωσε στις 7/3 ακύρωσε την 48ωρη απεργία που είχε καλέσει για τις 13 και 14 Μαρτίου και προχώρησε σε απεργιακό κάλεσμα για 24ωρη απεργία στις 12/3 και 48ωρη απεργία στις 19 και 20 Μάρτη.
Το αρχικό σχέδιο της ΑΔΕΔΥ ενάντια α) στην κατάργηση 13 φορέων του Δημοσίου β) στη ψήφιση του νομοσχεδίου για την "αξιολόγηση" στο Δημόσιο που δημιουργεί μια μόνιμη δεξαμενή "διαθεσιμοτήτων" και απολύσεων και γ) στις απολύσεις των εργαζομένων που τέθηκαν σε "διαθεσιμότητα" το καλοκαίρι του 2013, ήταν να γίνουν δυο 48ωρες απεργίες. Η πρώτη 48ωρη απεργία θα γινόταν τις ημέρες συζήτησης και ψήφισης του νομοσχεδίου και η δεύτερη στις 21 και 22 Μάρτη, τις ημέρες που απολύονται οι μισοί περίπου από τους εργαζόμενους που τέθηκαν το περασμένο καλοκαίρι σε διαθεσιμότητα. Από την πρώτη απόφαση μέχρι σήμερα τα "σχέδια" της Εκτελεστική Επιτροπής της ΑΔΕΔΥ έχουν αλλάξει ουκ ολίγες φορές… Αυτό που δεν έχει αλλάξει είναι ότι δεν έχει γίνει καμία ουσιαστική προσπάθεια από την ηγεσία της ΑΔΕΔΥ να ενημερώσει και να κινητοποιήσει τη βάση των εργαζομένων ούτε βέβαια να επεξεργαστεί ένα σοβαρό σχέδιο μάχης για να αναχαιτίσει την τελευταία επίθεση της κυβέρνησης στο Δημόσιο.
Το άρθρο που ακολουθεί γράφτηκε πριν τη μετατροπή της 48ωρης απεργίας σε 24ωρη.
Tης Ελένης Μήτσου
Στις 22 Μαρτίου λήγει η περίοδος κατά την οποία είχαν τεθεί σε διαθεσιμότητα 2.200 σχολικοί φύλακες και 2.500 καθηγητές τεχνικής εκπαίδευσης. Για τους μισούς από αυτούς (1.708 σχολικοί φύλακες και 537 καθηγητές) η λήξη της διαθεσιμότητας θα σημάνει την απόλυσή τους – οι υπόλοιποι έχουν μετακινηθεί σε άλλες θέσεις στο Δημόσιο.
Σύντομα θα ακολουθήσουν απολύσεις δημοτικών αστυνομικών, των 500 καθαριστριών του υπουργείου οικονομικών, 1.200 υπαλλήλων από μια σειρά υπουργεία και εκατοντάδων διοικητικών υπαλλήλων πανεπιστημίων. Πρόκειται για τους εργαζόμενους που είχαν μπει σε «διαθεσιμότητα» το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 2013.
Σύντομα επίσης θα ξεκινήσει ο νέος κύκλος «διαθεσιμότητων» και απολύσεων, με την Τρόικα να ζητά 11.000 απολύσεις από το Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ μέσα στο 2014.
Μέσα στο Μάρτη, και συγκεκριμένα στις 13 και στις 14 του μήνα συζητείται και ψηφίζεται στη Βουλή και το νομοσχέδιο για την «αξιολόγηση» των υπαλλήλων του Δημοσίου. Το πολυνομοσχέδιο αυτό προβλέπει μεταξύ άλλων:
α) Την κατάργηση 23 Φορέων του Δημοσίου και την ένταξη των υπαλλήλων τους σε καθεστώς «διαθεσιμότητας».
β) Την επανεξέταση των μονιμοποιήσεων που έγιναν με το Προεδρικό Διάταγμα Παυλόπουλου. Το 2004 η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας είχε μονιμοποιήσει 35.000 συμβασιούχους που κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες στο στενό Δημόσιο τομέα και στους ΟΤΑ. Τώρα κάτω από την πίεση της Τρόικα για απολύσεις η ΝΔ ψάχνει παρατυπίες στη διαδικασία αυτών των μονιμοποιήσεων…
γ) Την αξιολόγηση των εργαζομένων στο Δημόσιο. Σύμφωνα με το νομοσχέδιο οι αξιολογητές θα πρέπει να κρίνουν ανεπαρκείς το 15% των δημοσίων υπαλλήλων και να τους βαθμολογούν από 1 έως 6 (με άριστα το 10) ανεξάρτητα από το αν αυτό ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα ή όχι. Με αυτό τον τρόπο η κυβέρνηση δημιουργεί μια μόνιμη δεξαμενή εργαζομένων προς απόλυση και με έτοιμη «αιτιολογία».
48ωρη απεργία από την ΑΔΕΔΥ – εντελώς ανεπαρκής
Η απάντηση της ΑΔΕΔΥ στην παραπάνω επίθεση είναι μια 48ωρη απεργία στις 13 και 14 Μάρτη. Πρόκειται για μια «απάντηση» εντελώς ανεπαρκή για να σταματήσει την ψήφιση του νομοσχεδίου αλλά και τις διαδοχικές επιθέσεις που δέχονται οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο.
Την ίδια στιγμή, στην μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων κυριαρχεί η απαισιοδοξία και η ηττοπάθεια. Και δεν θα μπορούσε να ναι αλλιώς μετά από 3 χρόνια Μνημονίων, αγώνων και ηττών του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα. Ηττών για τις οποίες δεν ευθύνεται κανένας άλλος, από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που πρόσκεινται στα κόμματα εξουσίας και καλούσαν κινητοποιήσεις αποσπασματικές, με στόχο να ξεθυμάνει η οργή και όχι με στόχο τη νίκη. Ηττών για τις οποίες τεράστιες ευθύνες φέρουν και οι ηγεσίες της Αριστεράς, η οποία παραμένει κατακερματισμένη και χωρίς σχεδιασμό, πολύ περισσότερο κοινό, για το προχώρημα των αγώνων.
Συντονισμός και σχεδιασμός παρατεταμένου αγώνα η μόνη λύση
Με αυτά τα δεδομένα για να ξαναδημιουργηθεί κίνημα με αξιώσεις να αναχαιτίσει την επίθεση στο Δημόσιο θα πρέπει οι μαχητικοί κλάδοι να προσπεράσουν την ΑΔΕΔΥ, να συναντηθούν και να σχεδιάσουν από κοινού την επόμενη περίοδο. Τέτοιες πρωτοβουλίες έχει πάρει κατά διαστήματα το ΔΣ της ΟΛΜΕ (καθηγητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης) και είναι σημαντικό να τις επαναλάβει και να επιμείνει σε αυτές, εκθέτοντας και όσους αρνούνται συστηματικά τον αγωνιστικό συντονισμό όπως για παράδειγμα η ηγεσία της ΠΟΕΔΗΝ (εργαζόμενοι στα νοσοκομεία) – που διόλου τυχαία ελέγχεται από την ΠΑΣΚΕ.
Ένας επαρκής αριθμός Ομοσπονδιών θα μπορούσε να σχεδιάσει έναν παρατεταμένο αγώνα, ο οποίος να συμπεριλαμβάνει καταλήψεις δημοσίων κτηρίων από τους εργαζόμενους που έχουν βγει σε διαθεσιμότητα και την μετατροπή αυτών των καταλήψεων σε κέντρα αγώνα αλλά να σχεδιάζει και απεργιακές κινητοποιήσεις οι οποίες να κλιμακώνονται.
Η 48ωρη γενική απεργία, να ακολουθηθεί για παράδειγμα από μία 3ήμερη μετά από μία ή δυο βδομάδες και αυτή με τη σειρά της να ακολουθηθεί (μετά από ανάλογο χρονικό διάστημα) από μια 5ήμερη, κοκ.
Ενδιάμεσα πρέπει να μεσολαβεί αρκετός χρόνος για εντατική και μαχητική εκστρατεία σε όλους τους χώρους δουλειάς για συμμετοχή στην απεργία ενώ ταυτόχρονα οι εργαζόμενοι άλλων Ομοσπονδιών πρέπει να καλούνται να συμμετέχουν και να διευρύνουν το απεργιακό μέτωπο.
Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να γίνουν αποτελεσματικοί οι αγώνες των εργαζομένων, είναι ο μόνος τρόπος για να έχουμε μαζική συμμετοχή στις απεργίες και τις κινητοποιήσεις. Γιατί οι εργαζόμενοι πρέπει πρώτα να δουν ότι υπάρχει σχέδιο δράσης, μαζικότητα και αποφασιστικότητα για τη νίκη και μετά θα δώσουν δυναμικά το παρόν τους.
