Το Σάββατο 3 Νοεμβρίου, ο στρατηγός Μουσάραφ επέβαλε στρατιωτικό νόμο στο Πακιστάν με το πρόσχημα της κατάστασης έκτακτης ανάγκης στην οποία βρίσκεται η χώρα, καταργώντας το υπάρχον σύνταγμα και εισάγοντας μια νέα Προσωρινή Συνταγματική Αρχή (PCO).
Όλα τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα, η ελευθερία του λόγου, η ελευθερία του τύπου, η λειτουργία του κοινοβουλίου, καταργούνται και ταυτόχρονα κάθε πολιτική δραστηριότητα έχει σταματήσει.
Οι ανώτερες βαθμίδες της δικαιοσύνης εκκαθαρίζονται, και οι διαδηλώσεις που έχουν αρχίσει να οργανώνονται καταστέλλονται από την ένοπλη αστυνομία.
Οι συλλήψεις μέχρι στιγμής υπολογίζεται ότι μπορεί να φτάνουν τις 6.000.
Απελπισία
Αυτή είναι η δεύτερη φορά που ο στρατηγός Μουσάραφ, σαν αρχηγός του στρατού παίρνει τέτοιου είδους μέτρα. Η πρώτη φορά ήταν στις 12 Οκτωβρίου του 1999, όταν απομάκρυνε τον προηγούμενο πρόεδρο, Ναβάζ Σαρίφ από την κυβέρνηση. Ο Μουσάραφ εξαπολύει αυτή τη νέα επίθεση στην απελπισμένη του προσπάθεια να κρατηθεί στην εξουσία.
Τις ημέρες που είχαν προηγηθεί του πραξικοπήματος του Μουσάραφ κυκλοφορούσαν φήμες ότι η κυβέρνηση έχανε την υπομονή της και ότι προετοιμαζόταν να πάρει επιπλέον μέτρα για να αντιμετωπίσει τα Μέσα Ενημέρωσης και τα ανώτερα κλιμάκια της δικαιοσύνης που είχαν στραφεί εναντίον του Μουσάραφ.
Το Σάββατο 3 Νοέμβρη αυτές οι φήμες έγιναν πραγματικότητα, και το καθεστώς έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο. Η πολυσυζητημένη «δημοκρατική μεταρρύθμιση» που είχε υποσχεθεί ο Μουσάραφ έχει μετατραπεί σε στρατιωτική δικτατορία.
Το καθεστώς ενάντια στους δικαστές
Οι σχέσεις ανάμεσα στη στρατοκρατούμενη κυβέρνηση και τα ανώτερα στρώματα της δικαιοσύνης είναι τεταμένες από τον περασμένο Μάρτη.
Ο υπουργός δικαιοσύνης και οι δικαστές του Ανώτατου Δικαστηρίου, που θεωρούνται αντίπαλοι του καθεστώτος, παύτηκαν από τις θέσεις τους. Υπό το νέο καθεστώς, οι δικαστές των Ανώτερων και Ανώτατων δικαστηρίων της χώρας υποχρεώθηκαν να πάρουν καινούριους όρκους, αλλά η πλειοψηφία αρνήθηκε. Μόνο 5 από τους 17 δικαστές του Ανώτατου δικαστηρίου συμμορφώθηκαν με την απόφαση.
Αυτή τη στιγμή, δύο διαφορετικά κομμάτια της κρατικής μηχανής βρίσκονται σε μετωπική σύγκρουση μεταξύ τους.
Η σύγκρουση αυτή βασίζεται στις καταγγελίες για τις παράνομες δραστηριότητες των στρατιωτικών κύκλων και των μυστικών υπηρεσιών που βρίσκονται γύρω από τον Μουσάραφ, από την πλευρά του υπουργού δικαιοσύνης και κάποιων υψηλόβαθμων δικαστών.
Από την άλλη, ο στρατηγός Μουσάραφ κατηγορεί το ανώτατο δικαστήριο ότι παίρνει το μέρος «εξτρεμιστών και τρομοκρατών», και ότι παρεμβαίνει σε ζητήματα της κυβέρνησης. Θεωρεί ότι οι παρεμβάσεις των δικαστηρίων που στρέφονται ενάντια σε κάποιους κρατικούς αξιωματούχους, επηρεάζουν αρνητικά τον «πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία», και την οικονομική ανάπτυξη της χώρας, μειώνοντας τις κυβερνητικές αρμοδιότητες και υποβαθμίζοντας το ρόλο της αστυνομίας.
Διάφορες αποφάσεις που πάρθηκαν από τα δικαστήρια ενάντια στις αυθαιρεσίες κρατικών αξιωματούχων και της αστυνομίας, έχουν εξοργίσει το καθεστώς. Συνήθως τα δικαστήρια καλύπτουν τις παρανομίες των κρατικών αξιωματούχων, αλλά τους τελευταίους μήνες, ακόμη και το Ανώτατο Δικαστήριο παίρνει μέτρα εναντίον τους.
Αυτό που τρομοκράτησε τον Μουσάραφ και τους αξιωματούχους του, λίγες μέρες πριν την κήρυξη του στρατιωτικού νόμου, ήταν μια αναμενόμενη απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου. Το δικαστήριο ετοιμαζόταν να ανακοινώσει ότι θα του απαγόρευε να ξαναβάλει υποψηφιότητα για τις εκλογές, όσο παραμένει ακόμη στρατηγός και αρχηγός του στρατού..
Η κυβέρνηση επίσης θορυβήθηκε από τις αναφορές δικαστών σε σχέση με την παράνομη απέλαση του Ναβάζ Σαρίφ, αλλά και τις αναφορές σε εξαφανισμένους που όλα δείχνουν ότι έχουν απαχθεί από το καθεστώς.
Είναι με άλλα λόγια προφανές ότι η δικαστική εξουσία στο Πακιστάν δεν είναι πλέον διατεθειμένη να επικυρώνει κάθε αντισυνταγματική απόφαση της κυβέρνησης όπως έκανε στο παρελθόν. Πρόκειται για μια μάχη ανάμεσα στη δικαιοσύνη που προσπαθεί να διατηρήσει την ανεξαρτησία της, και το καθεστώς που προσπαθεί να την κρατήσει υπό τον έλεγχό του. Πίσω από αυτή τη σύγκρουση βρίσκεται η βαθιά κρίση που μαστίζει το Πακιστάν.
Οι ρίζες της κρίσης
Το καθεστώς Μουσάραφ, στα πλαίσια του σάπιου πακιστανικού καπιταλισμού, δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα για να ικανοποιήσει τις βασικές ανάγκες των εργαζομένων και των φτωχών. Έχει επίσης αποτύχει παταγωδώς να αντιμετωπίσει τις αυξανόμενες τρομοκρατικές επιθέσεις και το θρησκευτικό φανατισμό στις απομακρυσμένες περιοχές και κυρίως στην βορειοδυτική επαρχία Σουάτ. Μπροστά στην ογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια, η οποία κινδυνεύει να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, κομμάτια της άρχουσας τάξης, στα ΜΜΕ και η δικαστική εξουσία, αποφάσισαν να διαχωρίσουν τη θέση τους από τον Μουσάραφ. Αυτά είναι τα βαθύτερα αίτια της κρίσης που περνάει σήμερα το Πακιστάν.
Αντιμέτωπος με την αντίδραση των ΜΜΕ και του δικαστικού σώματος, ο Μουσάραφ, επιχειρεί να τα συντρίψει. Πίσω απ αυτούς έχει στο στόχαστρό του την αντιπολίτευση και τις εργατικές οργανώσεις, με πρόσχημα τον «πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία». Προετοιμάζεται να εφαρμόσει νέα μέτρα, που θα δίνουν ακόμη μεγαλύτερες αρμοδιότητες στην αστυνομία και τις μυστικές υπηρεσίες, και θα περιορίσει ακόμη περισσότερο τις συνδικαλιστικές και πολιτικές ελευθερίες.
Βάρβαρο αστυνομοκρατικό καθεστώς
Ο Μουσάραφ θέλει να δημιουργήσει στη χώρα ένα βάρβαρο αστυνομοκρατούμενο κράτος. Η πακιστανική αστυνομία, και οι δυνάμεις «επιβολής του νόμου» είναι ήδη γνωστές για τη βαναυσότητα τους, για τα βασανιστήρια και του εξευτελισμό που χρησιμοποιούν εναντίον των ακτιβιστών της αντιπολίτευσης. Η αστυνομία και οι μυστικές υπηρεσίες θα γίνουν ακόμη πιο αδίστακτες στην παραβίαση των στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων. Το καθεστώς επιδιώκει μια απόλυτα χειραγωγούμενη δικαιοσύνη για να καλύπτει τα εγκλήματά του. Οι δικαστές που αντιτάχθηκαν στις απαιτήσεις του καθεστώτος, βρίσκονται σε κατ οίκον περιορισμό, δεν έχουν το δικαίωμα να δουν κανέναν, και τα τηλέφωνά τους έχουν κοπεί. Αυτό είναι μόνο η αρχή της καταστολής που θα ακολουθήσει το επόμενο διάστημα. Οι συλλήψεις θα αυξηθούν, όσο το αντιπολιτευτικό κίνημα μεγαλώνει.
Η μάχη τώρα αρχίζει
Ας μην θεωρήσουμε όμως πως η μάχη έχει τελειώσει, κάθε άλλο, στην πραγματικότητα είμαστε μόνο στην αρχή.
Στην πραγματικότητα όμως η κίνηση του Μουσάραφ είναι σπασμωδική. Και δεν την επιχειρεί από θέση ισχύος. Άνοιξε ταυτόχρονα δύο μέτωπα, ένα με τον τύπο, και ένα με τη δικαιοσύνη, δύο θεσμούς οι οποίοι στο Πακιστάν απολαμβάνουν μεγάλης εκτίμησης από τις μάζες, υποτιμώντας ταυτόχρονα την έκταση της αγανάκτησης που υπάρχει στην κοινωνία. Το καθεστώς του Μουσάραφ είναι το πιο μισητό που έχει υπάρξει στην ιστορία της χώρας.
Η επιβολή της PCO (της νέας «προσωρινής συνταγματικής αρχής) δεν πρόκειται να φέρει τη «σταθερότητα» που επιδιώκει το καθεστώς. Αντίθετα, θα πυροδοτήσει ακόμη μεγαλύτερες ταραχές, στην ήδη τεταμένη κατάσταση.
Αργά ή γρήγορα η επιβολή στρατιωτικού νόμου θα εξελιχθεί σε μπούμεραγκ για το καθεστώς. Έχει ήδη προκαλέσει τη δυσαρέσκεια των ιμπεριαλιστών συμμάχων του, προκαλεί την αντίδραση ενός μεγάλου κομματιού της άρχουσας τάξης του Πακιστάν, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι αποτελεί την τελευταία σταγόνα για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα στο Πακιστάν.
Θα είναι δύσκολο για τον Μουσάραφ να καταφέρει να επιβιώσει για μεγάλο διάστημα, μέσω αυτής της απελπισμένης επιβολής καταπιεστικών μέτρων. Το καθεστώς έχει υποτιμήσει σε μεγάλο βαθμό την οργή που υπάρχει ανάμεσα στις εργαζόμενες μάζες, και όταν η οργή αυτή ξεσπάσει με συγκεκριμένο τρόπο, η δικτατορία του Μουσάραφ, θα καταρρεύσει.
Αυτό θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από τη στάση των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Η Μπεναζίρ Μπούτο, στην αρχή εναντιώθηκε με προσεχτικό τρόπο στα μέτρα του Μουσάραφ, ζητώντας του να αποσύρει την PCO, και τείνοντας στην πραγματικότητα χέρι συνεργασίας. Αλλά στη συνέχεια αναγκάστηκε να καλέσει μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στο καθεστώς το οποίο τελικά την έθεσε σε κατ οίκον περιορισμό.
Καπιταλισμός σημαίνει αδιέξοδα και χάος
Τη «δημοκρατία» της Μπούτο, όμως ο πακιστανικός λαός την έχει ήδη δοκιμάσει στη δεκαετία του 90. Δεν έλυσε κανένα πρόβλημα και κατέρρευσε μέσα από τη γενικευμένη διαφθορά την οποία προκάλεσε. Έτσι έμμεσα ενίσχυσε από τη μια τους στρατιωτικούς και από την άλλη τους ισλαμιστές που κυριαρχούν σε ολόκληρες περιοχές του Πακιστάν.
Με άλλα λόγια, προοπτική για το Πακιστάν στη βάση του καπιταλισμού δεν υπάρχει. Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα κρίσης, καταπίεσης και αστάθειας. Όλα αυτά θα συνεχίσουν να υπάρχουν, όσο εξακολουθεί να υπάρχει ο ίδιος ο καπιταλισμός.
Ο μόνος τρόπος να μπει ένα τέρμα στη συνεχή κρίση και αστάθεια, είναι να χτιστούν οι δυνάμεις ενός μαζικού κινήματος των εργαζομένων, που θα παλέψει για τη διαφύλαξη των δημοκρατικών κατακτήσεων και για την ανατροπή του Μουσάραφ και του κάθε Μουσάραφ, και που ταυτόχρονα θα αγωνιστεί για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, της εξουσίας των καπιταλιστών και των μεγαλογαιοκτημόνων. Για μια κυβέρνηση των εργαζομένων, δημοκρατικά εκλεγμένη, με τη συνεργασία και τη στήριξη των φτωχών αγροτικών στρωμάτων. Που ταυτόχρονα θα συμβάλει στην ανάπτυξη αντίστοιχων σοσιαλιστικών κινημάτων σε όλες τις γύρω χώρες. Αυτή είναι η μόνη ελπιδοφόρα προοπτική για το σύνολο των λαών της ασιατικής ηπείρου.
