Εννέα χρόνια πέρασαν από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και κανείς δεν ξεχνάει το γεγονός αυτό, τη δολοφονία ενός 15χρονου μαθητή που έτυχε απλά να βρίσκεται στα Εξάρχεια απέναντι σε έναν εγκληματία Ματατζή.
Εννέα χρόνια μετά καλέστηκαν και πάλι κινητοποιήσεις, την Τρίτη 6 Δεκέμβρη, τόσο το πρωί από μαθητές και φοιτητές όσο και το απόγευμα από αριστερές οργανώσεις και αναρχικούς.
Στην πρωινή, μαθητική πορεία ήταν πολλοί οι νέοι άνθρωποι που συμμετείχαν, θέλοντας να παλέψουν ενάντια στην δολοφονία, ενάντια στην αδικία, για ένα καλύτερο κόσμο στον οποίο δεν θα χάνεται κανείς άδικα εξαιτίας της κατάχρησης εξουσίας από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους. Η πορεία είχε σκοπό να τιμήσει την μνήμη του Αλέξη αλλά και να υπενθυμίσει ότι μέσα από τους αγώνες μας δεν θα επιτρέψουμε να ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο.
Όμως παρ’ όλη τη μαζικότητα που είχε η πορεία υπήρχαν 30-40 άτομα που για μια ακόμα φορά ξεκίνησαν τα «μπάχαλα», κατέστρεφαν μαγαζιά, έκαιγαν κάδους και δημιουργούσαν χαμό.
Παρόλο που επικρατούσε η γενική διάθεση ενάντια στα μπάχαλα, ότι τα «μπάχαλα» δεν ήταν αποδεκτά (μάλιστα σε μια στιγμή η πορεία έστριψε για να τα αποφύγει αλλά οι «μπάχαλοι» κατευθυνθήκαν και πάλι προς την πορεία) δεν υπήρχε η ανάλογη περιφρούρηση προκειμένου να αποφευχθούν.
Είναι σημαντικό να τονίσουμε πως από τη μία δεν πρέπει να αποδεχόμαστε τα «μπάχαλα» που μας επιβάλλονται με το έτσι θέλω και από την άλλη να αναγνωρίζουμε ότι τελικά λειτουργούν εντελώς αποτρεπτικά στην μαζικότητα των κινητοποιήσεων.
Ο ίδιος ο Δεκέμβρης του 2008 έδειξε πως τα μπάχαλα από μόνα τους δεν οδηγούν πουθενά και σίγουρα δεν οδηγούν το κίνημα σε νίκη (δείτε πχ: https://xekinima.org/9-xronia-apo-ti-dolofonia-grigoropoulo/). Το προχτεσινό γεγονός βέβαια δεν συμβαίνει πρώτη φορά, σχεδόν πάντα θα υπάρχουν άτομα που θα δημιουργούν χαμό και θα μετατρέπουν τις πορείες σε «μάχη» με τα ΜΑΤ. Το θέμα είναι τι κάνει το κίνημα για να προστατέψει τον εαυτό του από αυτές τις ομάδες.
Από την άλλη οι ασφαλίτες και η αστυνομία σταματάνε για εξακρίβωση στοιχείων άτομα που δεν έχουν σχέση με όλα αυτά, αφήνοντας τα μπάχαλα να συνεχίζονται, ακριβώς επειδή τους συμφέρει να δείχνουν τελικά στις ειδήσεις μόνο τις καταστροφές ώστε ο κόσμος να φοβάται να κατέβει σε πορείες.
Οι πορείες που θέλουμε είναι διαφορετικές, πρέπει να είναι μαζικές, μαχητικές και ενωτικές και να έχουν στόχο, γιατί μόνο έτσι μπορούν να κερδίσουν. Τα μπάχαλα είναι «βούτυρο στο ψωμί» των δημοσιογράφων και του συστήματος, για να καταδικάσουν τις πορείες στη συνείδηση του κόσμου, δείχνοντας ότι δημιουργούν μόνο χάος. Έτσι πετυχαίνουν να περιορίσουν τη μαζικότητα που πρέπει να υπάρχει για να είναι αποτελεσματικοί οι αγώνες μας.
