Προκήρυξη του μαθητικού/φοιτητικού Ξεκινήματος Αθήνας
Κάθε χρόνο, τόσο την 28η Οκτωβρίου όσο και την 25η Μαρτίου, μας παρουσιάζεται σαν το πιο φυσιολογικό έθιμο να γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου με στρατιωτικές και μαθητικές παρελάσεις. Αν δούμε όμως πώς πραγματικά ξεκίνησαν οι παρελάσεις, αλλά και γιατί κάθε χρόνο γίνεται τόσο μεγάλο θέμα το ποιος θα σηκώσει τη σημαία ή αν είναι άξιος να την σηκώσει, καταλαβαίνουμε καλύτερα πόσο αναχρονιστικό είναι αυτό το έθιμο.
Μετά και την απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να επιλέγεται ο σημαιοφόρος με κλήρωση, αφού πήρε πίσω τις υποσχέσεις του για κατάργηση των παρελάσεων εν γένει, προκλήθηκαν ακόμα μεγαλύτερες αντιδράσεις σε σχέση με αυτό το ζήτημα, ενώ τα τελευταία χρόνια οι παρελάσεις έχουν αξιoποιηθεί, σε αρκετές περιπτώσεις, από τους ίδιους τους μαθητές και τα λαϊκά στρώματα για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στις πολιτικές λιτότητας των τελευταίων χρόνων.
Τι είναι οι παρελάσεις, ποιον εξυπηρετούν και από ποιον καθιερώθηκαν στην Ευρώπη;
- Οι παρελάσεις καθιερώθηκαν από δικτατορικά και φασιστικά καθεστώτα ανά τον κόσμο που προσπαθούσαν να στρατολογήσουν την νεολαία στις γραμμές τους. Εξάλλου, είναι φανερός ο στρατιωτικός χαρακτήρας τους από την αυστηρή πειθαρχία στο βάδην, τα ίδια ρούχα, τα στρατιωτικά παραγγέλματα, τον χαιρετισμό στους επισήμους, κλπ. Ιδιαίτερα ο αναγκαστικός χαιρετισμός στους επισήμους είναι μια φάρσα, μιας και οι μαθητές υποχρεούνται να χαιρετήσουν με επισημότητα υπουργούς και θρησκευτικούς ηγέτες που επηρεάζουν αρνητικά τις ζωές τους χειροτερεύοντας κάθε χρόνο περισσότερο την παιδεία στην Ελλάδα. Σε πρόσφατη έρευνα, η Ελλάδα βρισκόταν στην τελευταία θέση στην Ευρώπη στις δαπάνες για την παιδεία.
- Στην χώρα μας τις παρελάσεις τις καθιέρωσε ο Μεταξάς, που όλοι τον γνωρίζουμε μέσα από τα βιβλία της ιστορίας για το «θαρραλέο ΟΧΙ» που είπε στους Ιταλούς, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι ήταν ένας φασίστας δικτάτορας (1936-40) με θαυμασμό στα καθεστώτα του Μουσολίνι και του Χίτλερ.
- Από όλη την Ευρώπη μόνο στην Ελλάδα και στην Τουρκία γίνονται ακόμα παρελάσεις και ο λόγος είναι πως οι κυβερνήσεις των δύο χωρών θέλουν να δείξουν ότι «ο εχθρός είναι παρών» και ανά πάσα στιγμή μπορεί να μας επιτεθεί, άρα οφείλουμε να δείξουμε την ισχύ μας.
- Οι παρελάσεις τελικά εξυπηρετούν την προσπάθεια του συστήματος να δημιουργεί πειθήνιους νέους και νέες, που δεν αντιδρούν όταν τα δικαιώματά τους απειλούνται, που δεν έχουν άποψη, που υπακούνε στους «ανωτέρους» τους και ασχολούνται μόνο με τη μελέτη των όσων θέλουν να περάσουν μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα.
Συνδεδεμένο με όλα τα παραπάνω είναι και το ζήτημα της σημαίας, η οποία παρουσιάζεται σαν το σύμβολο της ένωσης όλων των Ελλήνων μεταξύ τους, σύμβολο που τους διαχωρίζει από όλους τους υπόλοιπους λαούς. Στην πραγματικότητα όμως αξιοποιείται για την ανάπτυξη του εθνικισμού μέσα στην κοινωνία και ειδικά τη νεολαία. Γιατί, τι έχει να χωρίσει στην πραγματικότητα ένας Έλληνας μαθητής από έναν μαθητή μετανάστη 2ης γενιάς ή έναν μαθητή πρόσφυγα ή έναν μαθητή σε μια γειτονική μας χώρα; Τίποτα ουσιαστικό! Πολλά, μεγάλα και ουσιαστικά όμως, είναι αυτά που χωρίζουν τους Έλληνες μαθητές (και εργαζόμενους) με τους καπιταλιστές της χώρας μας, που προκειμένου να βγάλουν περισσότερα κέρδη απαξιώνουν συνεχώς την Παιδεία και χειροτερεύουν τις συνθήκες ζωής για την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού. Επομένως και το όλο ζήτημα του ποιος θα σηκώσει την σημαία είναι τουλάχιστον υποκριτικό.
Όταν για παράδειγμα ο Αντετοκούμπο ή ο Πύρος Δήμας στο παρελθόν, αλλά και άλλοι αθλητές και Ολυμπιονίκες που ήρθαν από άλλες χώρες κατακτούσαν κάποιο τρόπαιο στο όνομα της Ελλάδας, τους δινόταν με μεγάλη ευκολία η ελληνική υπηκοότητα και θεωρούνταν Έλληνες, αντίθετα με αριστούχους μαθητές 2ης γενιάς που ήρθαν αντιμέτωποι όλα αυτά τα χρόνια με ακραίο μίσος και ρατσισμό προκειμένου να μην σηκώσουν την ελληνική σημαία.
Δεν είναι δυνατό, βέβαια, να περιμένουμε από την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να δώσει τις λύσεις που θέλουμε στα παραπάνω ζητήματα. Αυτά είναι θέματα του δικού μας αγώνα. Γι’ αυτό παλεύουμε:
- Πρώτα και κύρια να καταργηθούν οι παρελάσεις.
- Να δοθεί διαφορετικό περιεχόμενο στις σχολικές γιορτές, να έχει για παράδειγμα η 28η Οκτωβρίου αντιφασιστικό περιεχόμενο, με ενεργή συμμετοχή των μαθητών, προκειμένου να βγουν τα αναγκαία συμπεράσματα ενάντια στο φασισμό και το ναζισμό.
- Τα σχολικά βιβλία να αλλάξουν και να απαλλαγούν από τον εθνικισμό.
