Η Αριστερά που χρειαζόμαστε πρέπει να είναι έτοιμη για ρήξεις και ανατροπές – μια Αριστερά επαναστατική!
Νίκος Κανελλής,*
δημοτικός σύμβουλος Βόλου
Αιώνες μοιάζουν να έχουν περάσει από τις 25 Γενάρη 2015, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδιζε τις εκλογές και σχημάτιζε την πρώτη συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ. Πριν από ένα χρόνο, τα εργατικά και φτωχά λαϊκά στρώματα γέμιζαν με βαθιά ανακούφιση και ελπίδα λόγω της ανατροπής των παλιών μνημονικών κομμάτων και των φιλολαϊκών υποσχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ.
Δώδεκα μήνες μετά τίποτα δεν είναι το ίδιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ υποτάχθηκε στους δανειστές αθετώντας όλες του τις δεσμεύσεις και προδίδοντας με κυνισμό το βροντερό ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου.
Τα όσα ακολούθησαν της συνθηκολόγησης είναι γνωστά. Σήμερα, μετά την ψήφιση του 3ου μνημονίου, η αντιλαϊκή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, με προμετωπίδα την επίθεση στο ασφαλιστικό, γεννά κινητοποιήσεις ενάντια πλέον στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Την ίδια ώρα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν μετατραπεί σε υπερασπιστές των μνημονιακών πολιτικών (τις οποίες πριν κατακεραύνωναν) φτάνοντας στο εξευτελιστικό σημείο να ζητάνε «συγνώμη» από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Τα λαϊκά στρώματα κοιτούν αποσβολωμένα την πρωτοφανή και απερίγραπτη κατρακύλα!
Σήμερα, είναι απολύτως κρίσιμο το να βγουν τα σωστά συμπεράσματα από αυτή την εμπειρία. Γιατί μόνο στη βάση αυτών των συμπερασμάτων θα μπορέσει το κίνημα να καταφέρει να ανασυγκροτηθεί και να μπει ξανά στην αντεπίθεση με στόχο την πραγματική αλλαγή της ζωής του.
Το πρώτο που πρέπει να πούμε είναι ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όφειλε να γνωρίζει, πριν να αναλάβει την διακυβέρνηση, ότι οι δανειστές και οι άρχουσες τάξεις θα κήρυτταν τον «πόλεμο» σε οποιαδήποτε απόπειρα φιλολαϊκής πολιτικής. Κάποιες οργανώσεις της επαναστατικής-μαρξιστικής Αριστεράς, ανάμεσά τους και το Ξεκίνημα, είχαν έγκαιρα προειδοποιήσει. Στις 29/11/2014 γράφαμε:
«…οι δανειστές και η άρχουσα τάξη με τίποτα δεν πρόκειται να συμφωνήσουν στη λήψη ουσιαστικών φιλολαϊκών μέτρων…Δεν υπάρχει καμία περίπτωση η ΕΕ να συναινέσει….η απάντηση των δανειστών και της άρχουσας τάξης θα είναι «πόλεμος» με όλα τα μέσα: εκβιασμός για έξοδο από το ευρώ, οικονομικό σαμποτάζ…».[1]
Η εμπειρία επιβεβαίωσε τη μαρξιστική ανάλυση και διέψευσε τις ρεφορμιστικές αυταπάτες της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Η ΕΕ, οι δανειστές και η ντόπια άρχουσα τάξη δεν πρόκειται ποτέ να «πεισθούν» για μια φιλολαϊκή πολιτική ούτε να συναινέσουν σε φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις. Κατά συνέπεια, για να ανατραπούν τα μνημόνια πρέπει να προετοιμαστούμε (πολιτικά και οργανωτικά) για κερδίσουμε τον «πόλεμο» που μας έχει κηρύξει το μεγάλο κεφάλαιο.
Με βάση αυτή τη μαρξιστική προσέγγιση εξηγούσαμε στο ίδιο άρθρο:
«…η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα έχει δυο δρόμους να διαλέξει: είτε την υποταγή, είτε τη σύγκρουση…Η δεύτερη επιλογή έχει ως λογικό επακόλουθο τη λήψη μέτρων που αφαιρούν την οικονομική εξουσία από τα χέρια της άρχουσας τάξης προς το συμφέρον των εργαζομένων και του λαού».
Το εναλλακτικό «σχέδιο» υπήρχε και είχε κατατεθεί πολύ πριν τη συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ[2]. Το «σχέδιο» αυτό ξεκινά με μέτρα για την αντιμετώπιση των άμεσων προβλημάτων (μονομερής διαγραφή του χρέους, εθνικοποίηση των τραπεζών, εκτύπωση εθνικού νομίσματος για να καλυφθεί η ρευστότητα κλπ) και αναπόφευκτα οδηγεί σε μέτρα που ανατρέπουν την εξουσία του κεφαλαίου και θέτουν τις βάσεις για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας σαν τον μόνο τρόπο για να υπάρξει παραγωγική ανασυγκρότηση και αντιμετώπιση της ανεργίας (εθνικοποίηση στρατηγικών τομέων της οικονομίας, μαζικές δημόσιες επενδύσεις, εργατικός έλεγχος και διαχείριση, δημοκρατικός σχεδιασμός της οικονομίας κοκ).
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ γνώριζε αυτό το πρόγραμμα και το απέρριψε με τη δικαιολογία ότι είναι ανεφάρμοστο και ουτοπικό.
Αποδείχτηκε ότι ανεφάρμοστο ουτοπικό είναι να νομίζεις ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή «διαχείριση» του καπιταλιστικού συστήματος, ειδικά εν μέσω της καταστροφικής διεθνούς κρίσης του συστήματος, της χειρότερης από τη δεκαετία του ’30.
Αποδείχτηκε ακόμη ότι όποιος υπόσχεται να γίνει «φιλολαϊκός διαχειριστής» στο τέλος καταλήγει πειθήνιο όργανο του κεφαλαίου. Αυτή ακριβώς είναι και η πρακτική διαφορά ανάμεσα στη ρεφορμιστική Αριστερά που εκπροσωπεί ο Τσίπρας και η υπόλοιπη ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και στον επαναστατικό μαρξισμό.
Σήμερα, η εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία ταυτόχρονα με την ανασυγκρότηση του κινήματος είναι απαραίτητο να οικοδομήσει μια νέα μαζική Αριστερά η οποία όμως δεν θα προδώσει ξανά τα λαϊκά συμφέροντα, όπως τόσο ξεδιάντροπα έκανε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.[3]
Η Αριστερά που χρειαζόμαστε θα πρέπει να έχει ένα ξεκάθαρο σοσιαλιστικό πρόγραμμα, διεθνιστικό χαρακτήρα, πλατιά δημοκρατία στο εσωτερικό της και να παρεμβαίνει μέσα στο μαζικό κίνημα με σεβασμό στις δημοκρατικές διαδικασίες και στόχο να προετοιμάσει το ίδιο το κίνημα για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.
Με δυο λόγια χρειαζόμαστε μια Μαζική Επαναστατική Αριστερά. Είναι βέβαιο ότι μέσα στις σημερινές δύσκολες συνθήκες χιλιάδες πρωτοπόροι αγωνιστές της βάσης (οργανωμένοι και ανένταχτοι) αναζητούν απαντήσεις και προοπτική στην παραπάνω κατεύθυνση.
Ο κύκλος της ρεφορμιστικής Αριστεράς κλείνει με την συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ. Καθήκον μας είναι να διασφαλίσουμε ότι ο νέος κύκλος θα ανήκει στις δυνάμεις του επαναστατικού μαρξισμού.
