Του Θανάση Μαρίνη
Το βράδυ της Πέμπτης 4 Αυγούστου πραγματοποιήθηκε η δεύτερη συζήτηση που διοργάνωσε το «Ξεκίνημα» στα πλαίσια του camp του Antinazi Zone με ομιλητές την Ελένη Μήτσου και τον Steven Boyd (Στίβεν Μπόιντ) από το Σοσιαλιστικό Κόμμα – CWI (αδελφή οργάνωση του «Ξ» στην Ιρλανδία).
Θέμα της συζήτησης ήταν: Ένα χρόνο μετά το «όχι» – χτίζοντας τις δυνάμεις της επαναστατικής Αριστεράς, στην Ελλάδα και διεθνώς.
Ελλάδα
Η Ελένη Μήτσου ξεκίνησε αναφέροντας τους τεράστιους αγώνες που έδωσε η ελληνική κοινωνία στα χρόνια των μνημονίων. Ο τρίμηνος αγώνας στις Συγκοινωνίες της Αθήνας, το κύμα καταλήψεων σε Δημόσια κτίρια, Υπουργεία και φορείς, το κίνημα «Δεν Πληρώνω», το κίνημα των «Αγανακτισμένων», οι τεράστιες απεργιακές μάχες σε όλους σχεδόν ανεξαίρετα τους χώρους, γενικές απεργίες που «κατέβασαν» μέχρι και 800.000 κόσμο στους δρόμους της Αθήνας, μια σειρά από πολύ σκληρούς κλαδικούς αγώνες που κινητοποίησαν όλη την κοινωνία, με αποκορύφωμα την ΕΡΤ, και βέβαια τα παραδείγματα της αυτοδιαχείρισης όπως της ΒΙΟΜΕ και της ERT Open.
Γιατί χάσανε οι απεργιακοί και κοινωνικοί αγώνες
Συνέχισε αναλύοντας τους λόγους της ήττας αυτών των κινημάτων, για την οποία δεν είναι υπεύθυνη η «βάση», αλλά η προδοτική στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών και η ατολμία και τα πολιτικά ελλείμματα των μαζικών Αριστερών κομμάτων.
Οι μάχες έμειναν ασυντόνιστες. Οι Γενικές Απεργίες περιορίστηκαν συνειδητά σε «τουφεκιές στον αέρα» και ως εκ τούτου ακίνδυνες για το σύστημα, αντί για κλιμακούμενες απεργίες διαρκείας, κάτι που την διετία 2011-2012 ήταν απόλυτα εφικτό.
Από την άλλη, οι ηγεσίες των μαζικών κομμάτων της Αριστεράς, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, υιοθέτησαν μια εκλογοκεντρική και μικροκομματική λογική αντίστοιχα και δεν μπήκαν μπροστά στο χτίσιμο κινημάτων ανατροπής.
Μετά την «κινηματική» έκρηξη, ιδιαίτερα στα χρόνια 2011 και 2012, το κίνημα έκανε στροφή στο πολιτικό πεδίο. Επένδυσε στον ΣΥΡΙΖΑ και τον εκτόξευσε από το 3% σε πρώτο κόμμα και στην κυβέρνηση.
Το Δημοψήφισμα
Το Δημοψήφισμα αποτέλεσε την «μητέρα των μαχών». Εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες, εργαζόμενοι και φτωχά λαϊκά στρώματα μπήκαν στον αγώνα, ενώ η πόλωση ήταν πρωτοφανής. Όλες οι πλευρές αναγκάστηκαν να διαλέξουν στρατόπεδο. Η ελληνική κοινωνία πέτυχε μια μεγαλειώδη νίκη που ενθουσίασε όλο το ευρωπαϊκό και διεθνές κίνημα.
Παρόλα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν «πολύ λίγος» για να μπορέσει να αναμετρηθεί με την ιστορία και να οδηγήσει το κίνημα στη νίκη. Υποτάχθηκε πλήρως στους δανειστές, γεγονός που προκάλεσε βαθιά απογοήτευση και αίσθηση αδυναμίας και έλλειψης προοπτικής.
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο το κίνημα είναι σήμερα «καθισμένο». Ωστόσο, η επιστροφή του πρέπει να θεωρείται βέβαιη.
Οι αγώνες σε μια σειρά χώρες, όχι μόνο «ανεπτυγμένων» όπως οι ΗΠΑ και η Ιρλανδία, αλλά και σε χώρες όπως στη Νιγηρία, ακόμη και το Αφγανιστάν, κ.α. αποδεικνύουν ότι η «ιστορία δεν έχει τελειώσει» το κίνημα θα επιστρέψει μαχητικά και με «συμπεράσματα».
Το χτίσιμο της επαναστατικής Αριστεράς
Ιστορικό καθήκον της εποχής μας είναι το χτίσιμο της επαναστατικής Αριστεράς που θα φέρει σε πέρας αυτά τα καθήκοντα. Μιας Αριστεράς, που θα μπει μπροστά στις εργατικές μάχες, θα συντονίσει τα κοινωνικά κινήματα και θα τους προτείνει το νικηφόρο δρόμο της σοσιαλιστικής προοπτικής. Μιας Αριστεράς με εσωτερική δημοκρατία, ενωτική και διεθνιστική.
Ιρλανδία
Ο Στίβεν Μπόιντ, στο πρώτο σκέλος της τοποθέτησής του, αναφέρθηκε στο μύθο του «πετυχημένου» παραδείγματος της Ιρλανδίας που «βγήκε από τα μνημόνια».
Η κυβέρνηση και η εργοδοσία, «απάντησαν» στην κρίση προχωρώντας σε μέτρα λιτότητας, εξαπολύοντας σκληρή επίθεση στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα και φορτώνοντας το βάρος της κρίσης στους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής ήταν καταστροφικά για την κοινωνία. Η ανεργία διπλασιάστηκε, η μετανάστευση αυξήθηκε ραγδαία, οι εργαζόμενοι κλήθηκαν να πληρώσουν υπέρογκα ποσά, στο ύψος των 65 δισ. ευρώ για τη διάσωση των τραπεζών, η συντριπτική πλειοψηφία των νέων θέσεων εργασίας είναι επισφαλής, ενώ έχει ξεσπάσει στεγαστική κρίση με 140.000 Ιρλανδούς να αντιμετωπίζουν στεγαστικό πρόβλημα, ανάμεσά τους και πάρα πολλά παιδιά.
Την ίδια ώρα, η πλούσια ελίτ είδε στα χρόνια του Μνημονίου τα κέρδη της να απογειώνονται κατά 35 δις ευρώ.
Η επίθεση αυτή προκάλεσε σοκ στην κοινωνία. Οι ηγεσίες των συνδικάτων, υιοθετώντας τη νεοφιλελεύθερη αντίληψη, αποδέχτηκαν τη λιτότητα και δεν οργάνωσαν σοβαρές απεργιακές μάχες.
Την μοναδική πολύ πετυχημένη γενική απεργία που καλέστηκε στο Δημόσιο Τομέα με 300.000 διαδηλωτές δεν ακολούθησε κανενός είδους κλιμάκωση.
Ο νικηφόρος αγώνας ενάντια στο «χαράτσι» του νερού
Τα τελευταία χρόνια η κυβέρνηση προσπαθεί να επιβάλει τέλος ύδρευσης, ενώ σ’ όλη την ιστορία το νερό στην Ιρλανδία παρέχεται δωρεάν.
Αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι γεννώντας έναν από τους πιο σημαντικούς και μαζικούς αγώνες στην πρόσφατη ιστορία της χώρας. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα μπήκε στην πρώτη γραμμή της μάχης, βάζοντας στόχο τη μαζική άρνηση πληρωμής του φόρου – αντιμετωπίζοντας τη διαφωνία του Σιν Φέιν και των συνδικαλιστικών ηγεσιών.
Οργανώθηκαν ανοιχτές εκδηλώσεις και συνελεύσεις στις γειτονιές, μοίρασμα εκατοντάδων χιλιάδων φυλλαδίων, μαζικές διαδηλώσεις, σε συνδυασμό με μαχητικές δράσεις μπλοκαρίσματος της τοποθέτησης των υδρομετρητών στα σπίτια.
Παρά την τρομοκρατία και την καταστολή, το κίνημα δεν υποχώρησε, το 73% των ιρλανδικών νοικοκυριών αρνήθηκε να πληρώσει και ανάγκασε την κυβέρνηση να αναστείλει το τέλος ύδρευσης.
Κρίση του κατεστημένου και η ανάδειξη της επαναστατικής Αριστεράς
Στις εκλογές του 2016 το ζήτημα του νερού βρέθηκε στην κορυφή της δημόσιας αντιπαράθεσης. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τα κόμματα του κατεστημένου να δεχτούν ισχυρό εκλογικό πλήγμα. Το «Εργατικό Κόμμα» ηττήθηκε συντριπτικά (από τις 37 έδρες έπεσε στις 7) και σχηματίστηκε μια πάρα πολύ αδύναμη δεξιά κυβέρνηση μειοψηφίας.
Στον αντίποδα, η εκλογική συνεργασία του Σοσιαλιστικό Κόμματος – CWI με το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα κατάφερε να εκλέξει 6 βουλευτές, κάνοντας έτσι την Ιρλανδία την πρώτη χώρα με σημαντική παρουσία επαναστατών-μαρξιστών βουλευτών σε Κοινοβούλιο.
Έκλεισε, αναλύοντας την ανάγκη του χτισίματος μιας νέας μαζικής επαναστατικής Αριστεράς σε πανευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.
Η συζήτηση
Μετά τους εισηγητές, ακολούθησαν ερωτήσεις και τοποθετήσεις. Σύντροφοι από την Κύπρο και τη Γερμανία μας ενημέρωσαν για τους αγώνες και τα κινήματα στις χώρες τους. Άλλες τοποθετήσεις εστίασαν στην παρέμβαση που πρέπει να έχει η Αριστερά στα κοινωνικά κινήματα (π.χ. ΛΟΑΤ).
Εκτενής αναφορά έγινε στην πάλη που πρέπει να διεξάγουν οι επαναστάτες για την ανατροπή της κατάστασης στο εργατικό κίνημα, αλλά και στην προσπάθεια να χτιστούν οι δυνάμεις της επαναστατικής αριστεράς τόσο στην Ελλάδα όσο και Διεθνώς, καθώς για να κερδίσουν οι επόμενες μάχες που σίγουρα θα ξεσπάσουν, απαιτούνται πολιτικοί φορείς που θα μπουν μπροστά και θα είναι διατεθειμένοι να βαδίσουν μέχρι την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος.
