Το πρώτο μέρος άρθρου του Per Ake Westerlund, του σουηδικού τμήματος της CWI,το οποίο απαντάει στην προπαγάνδα των αστών, διεθνώς, που προσπαθούν να ταυτίσουν τον Λενινισμό με το μονοκομματικό προσωπολατρικό σταλινικό καθεστώς της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.
Όταν τα αμερικάνικα στρατεύματα κατέλαβαν την Βαγδάτη πέρσι τον Απρίλη, ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, Ντόναλντ Ράμσφελντ, δήλωσε σε μια στιγμή έπαρσης:
«Ο Σαντάμ Χουσεϊν παίρνει τελικά τη θέση που του αξίζει, δίπλα στον Χίτλερ, τον Στάλιν, τον Λένιν και τον Τσαουσέσκου, στο πάνθεον των αποτυχημένων και βάναυσων δικτατόρων».
Ογδόντα χρόνια μετά τον θάνατο του Λένιν, οι άρχουσες τάξεις παγκόσμια τον τοποθετούν ακόμα ανάμεσα στους πιο φοβερούς δικτάτορες.
Συκοφαντική εκστρατεία
Ο Βλαντίμιρ Λένιν, η κεντρική ηγετική φυσιογνωμία της Ρώσικης Επανάστασης, έκανε την παρακάτω διορατική παρατήρηση στα μέσα του 1917:
«Όσο ζουν οι διάφοροι μεγάλοι επαναστάτες, οι κυρίαρχες τάξεις τους καταδιώκουν συνεχώς και αντιμετωπίζουν τις θεωρίες τους με τρομερή έχθρα, με μίσος, με απίθανα ψέματα και αδίστακτες συκοφαντίες. Μετά τον θάνατο τους, όμως, συχνά επιδιώκουν να τους μετατρέψουν σε ακίνδυνες φυσιογνωμίες και κατά κάποιο τρόπο να τους αγιοποιήσουν για να αποπροσανατολίσουν τις καταπιεζόμενες τάξεις, ενώ την ίδια ώρα, παραχαράσσουν την ουσία της επαναστατικής θεωρίας τους, αμβλύνουν την επαναστατική της κοφτερότητα και την εκχυδαΐζουν». (από το βιβλίο του «Κράτος και Επανάσταση»).
Αυτό όμως δεν ίσχυσε για τον ίδιο τον Λένιν.
Ο Λένιν πέθανε πριν 80 χρόνια, στις 21 Γενάρη, του 1924, αλλά στην ουσία ήτανε βαριά άρρωστος και απείχε από τα πολιτικά του καθήκοντα από τα τέλη του 1922. Από τότε μέχρι σήμερα, ωστόσο, οι κυρίαρχες τάξεις παγκόσμια δεν έχουνε κάνει έστω και την παραμικρή προσπάθεια να τον αγιοποιήσουν. Ο τρόμος τους για την Ρώσικη Επανάσταση, «τις δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο», τις έκανε να συνεχίσουν να τον αντιμετωπίζουν «με τρομερή έχθρα, με μίσος, με απίθανα ψέματα και αδίσταχτες συκοφαντίες». Γιατί ποτέ πριν ή μετά, δεν έφτασαν οι καπιταλιστές τόσο κοντά στον κίνδυνο να χάσουν τα πάντα, τα κέρδη και την παγκόσμια κυριαρχία τους, όσο την περίοδο 1917-1920.
Οι συκοφαντικές εκστρατείες ενάντια στον Λένιν έχουν σαν στόχο να αποπροσανατολίσουν τους εργαζομένους και τους νέους ώστε να μην πλησιάζουν τις επαναστατικές ιδέες και τον επαναστατικό αγώνα. Γι’ αυτό ακριβώς οι αληθινοί σοσιαλιστές είναι υποχρεωμένοι να συνεχίσουν να απαντούν και να αποκαλύπτουν τα ψέματα ενάντια στον Λένιν και την Ρώσικη Επανάσταση.
Η εικόνα που παρουσιάζουν οι απολογητές του κεφαλαίου, μιας άρρηκτης δήθεν συνέχειας από τον Λένιν στον Στάλιν κι από τον Μπρέζνιεφ στον Γκορμπατσόφ είναι μια από τις μεγαλύτερες παραχαράξεις στην ιστορία. Βιβλία όπως «η Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού : εγκλήματα, τρομοκρατία, καταπίεση» (Εκδόσεις του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ-1999), δεν λένε τίποτα απολύτως για τις απόψεις των Μπολσεβίκων και του Λένιν πριν τον Οκτώβρη και συστηματικά αποσιωπούν τις επαναστατικές πολιτικές που εφαρμόσανε αμέσως μετά την νίκη του Οκτώβρη του 1917. Αποκρύπτουν επίσης με επιμέλεια τους μεγάλους αγώνες της δεκαετίας του 1920, που ξεκίνησε ο ίδιος ο Λένιν, ενάντια στην άνοδο του Σταλινισμού. Δεν μπορούν να εξηγήσουν τον μονόπλευρο εμφύλιο πόλεμο που έκανε ο Στάλιν την δεκαετία του 1930 ενάντια σε καθένα και σε κάθε τι που είχε πραγματική σχέση με τον Λένιν.
Η πιο δημοκρατική και προοδευτική κυβέρνηση
Ένας διακεκριμένος επιστήμονας που έκανε σαφή διάκριση ανάμεσα στον Λένιν και τον Στάλιν ήταν ο Άγγλος ιστορικός Ε. Χ. Καρ, που περιέγραψε πώς το καθεστώς του Λένιν ενθάρρυνε με συγκεκριμένα μέτρα την εργατική τάξη να πάρει ενεργό μέρος στην διοίκηση και του κόμματος και της χώρας. Πώς τα μέτρα αυτά για εργατική δημοκρατία και εργατικά δικαιώματα ήταν εντελώς αντίθετα με την δικτατορία που επέβαλε ο Στάλιν.
Ήτανε τα εργατικά συμβούλια, τα Σοβιέτ, που πήραν την εξουσία τον Οκτώβρη, του 1917 και ήτανε οι εκλεγμένοι και ανακλητοί αντιπρόσωποι σ’ αυτά που εκλέξανε την κυβέρνηση των Μπολσεβίκων.
Τα εργατικά δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένου και του δικαιώματος της απεργίας, ήταν απόλυτα κατοχυρωμένα.
Οι εργοστασιακές επιτροπές και οι συλλογικές διαπραγματεύσεις ήταν επίσης νομικά κατοχυρωμένες.
Οι Μπολσεβίκοι επέτρεψαν ακόμα και την λειτουργία των καπιταλιστικών κομμάτων, με μόνη προϋπόθεση να μην διεξάγουν ένοπλο αγώνα ενάντια στο σοβιετικό καθεστώς.
Έτσι, στην αρχή, η μόνη οργάνωση που απαγορεύτηκε ήτανε αυτή των Μαύρων Εκατονταρχιτών, που ήτανε ένα πρωτο-φασιστικό κόμμα ειδικευμένο στις βίαιες επιθέσεις ενάντια σε ριζοσπάστες αγωνιστές και στα πογκρόμ ενάντια στους Εβραίους.
Η κυβέρνηση των Μπολσεβίκων απόδειξε με τις αποφάσεις και τα μέτρα που πήρε μόλις εκλέγηκε ότι ήταν η πιο δημοκρατική και προοδευτική κυβέρνηση στην ιστορία.
Σταμάτησε τον πόλεμο που κόστισε εκατομμύρια νεκρούς προτείνοντας άμεση ειρήνη στις εμπόλεμες κυβερνήσεις, δήμευσε τα τσιφλίκια των μεγάλων γαιοκτημόνων και μοίρασε τη γη στους καλλιεργητές της, έδωσε το Δικαίωμα της Αυτοδιάθεσης σε όλες της καταπιεσμένες εθνότητες της πρώην τσαρικής αυτοκρατορίας.
Ψήφισε νέους νόμους για τα δικαιώματα των γυναικών, το δικαίωμα του διαζυγίου και της έκτρωσης.
Ο αντισημιτισμός και ο ρατσισμός απαγορεύτηκαν ρητά.
Η Ρωσία ήταν το πρώτο κράτος στην ιστορία που προσπάθησε να χτίσει μια νέα σοσιαλιστική κοινωνία, παρά τις τρομερά αντίξοες αντικειμενικές συνθήκες που αντιμετώπιζε.
