Η στρατιωτική συμφωνία Ελλάδας-Γαλλίας μαζί με το πακέτο αγοράς πολεμικών πλοίων και αεροσκαφών, αποτελεί ένα ακόμα βήμα στρατιωτικής αναβάθμισης της Ελλάδας. Στα μάτια αρκετών ανθρώπων φαίνεται σαν μια σημαντική στήριξη-ασπίδα απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα. Ωστόσο τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα..
Η ελληνογαλλική συμφωνία συνοδεύεται από ένα μεγάλο εξοπλιστικό πακέτο φρεγατών, κορβετών, μαχητικών αεροσκαφών Ραφάλ κλπ, επομένως το κεντρικό ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: υπάρχει ελπίδα να διασφαλιστεί η ειρήνη και να δοθεί λύση στην ελληνοτουρκική διαμάχη αναβαθμίζοντας διαρκώς την πολεμική «ικανότητα» των δύο χωρών και δαπανώντας τεράστια ποσά προς αυτό το σκοπό;
Η κούρσα των εξοπλιστικών καλά κρατεί
Οι νέοι εξοπλισμοί, πέρα από τα μαχητικά Ραφάλ (Rafale), που συμφώνησε η Ελλάδα να αγοράσει από τη Γαλλία περιλαμβάνει:
- 3+1 φρεγάτες FDI Belharra
- 3+1 Κορβέτες Gowind
- Εκσυγχρονισμό τεσσάρων φρεγατών τύπου ΜΕΚΟ
- Υποστήριξη/αναβάθμιση όλων των παραπάνω
Ο λογαριασμός για τα παραπάνω, είναι ασφαλώς ιδιαίτερα τσουχτερός, όσο και αν η ΝΔ προσπαθεί να τον παρουσιάσει ως «μεγάλη ευκαιρία».
Η αγορά των φρεγατών και των κορβετών θα κοστίσει περί τα 5 δισ. ευρώ, ενώ εάν συνυπολογιστεί και η συμφωνία για προμήθεια 24 (12 καινούργιων και 12 μεταχειρισμένων) μαχητικών αεροσκαφών τύπου Ραφάλ που είχε προηγηθεί, το τελικό κόστος φτάνει τα 10 δισ. ευρώ.
Τέτοιου είδους πακέτα εξοπλισμών υλοποιεί περίπου κάθε δεκαετία η Ελλάδα, με σκοπό να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό με την Τουρκία. Από τη μεταπολίτευση και μετά όλες οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ με «συνέπεια» ακολουθούσαν αυτό το εξοπλιστικό δόγμα, υλοποιώντας υπέρογκες παραγγελίες οι οποίες πολλές φορές συνοδεύονταν από μεγάλα σκάνδαλα διαφθοράς, όπως τις μίζες και τους διάφορους υπουργούς άμυνας που έγιναν εκατομμυριούχοι μέσα από αυτές.
Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία (στον οποίο η Τουρκία υπερτερεί σε κάθε περίπτωση) αποτελεί μια διαρκή οικονομική αιμορραγία, τον λογαριασμό της οποίας πληρώνουν συνεχώς οι δυο λαοί.
Για να υπάρχει ένα μέτρο σύγκρισης, το ποσό των 10 δισ. ευρώ αυτού του πακέτου είναι 3 φορές μεγαλύτερο από τις ετήσιες «αμυντικές» δαπάνες της Ελλάδας των τελευταίων ετών, με βάση το οποίο καταλαμβάνει τη 2η θέση στην κούρσα εξοπλισμών της ΕΕ, δαπανώντας το 2% του ΑΕΠ της (1η είναι η Εσθονία με 2,1% , ενώ ο μέσος όρος στην ΕΕ είναι στο 1,2%, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα διαθέσιμα στοιχεία της Eurostat για το 2019).
Συμφωνίες και ισοζύγια
Δύο είναι τα κεντρικά σημεία της ελληνογαλλικής συμφωνίας:
- Η αμοιβαία πολεμική στήριξη σε περίπτωση επίθεσης από άλλη χώρα, ακόμα και τρίτη χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ.
- Η αμοιβαία στρατιωτική συνδρομή σε πολεμικές επιχειρήσεις εκτός συνόρων.
Η βάση πάνω στην οποία πατάνε οι εκάστοτε διεθνείς συμφωνίες μεταξύ χωρών, έχουν να κάνουν πάντα με την επιρροή των μεγάλων δυνάμεων στις διάφορες περιοχές του πλανήτη.
Η συμφωνία AUKUS μεταξύ Αυστραλίας-Ηνωμένου Βασιλείου-ΗΠΑ, η οποία πετάει εκτός τη Γαλλία ως προμηθεύτρια της Αυστραλίας, η υποβάθμιση του ρόλου των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής, σε συνδυασμό με την παρεμπόδιση γαλλικών πολυεθνικών στην εξόρυξη υδρογονανθράκων ανοικτά της Κύπρου από την Τουρκία τα προηγούμενα χρόνια και την επεκτατικότητα της Τουρκίας στη Συρία και την ευρύτερη περιοχή, έπαιξαν ρόλο στο να θέλει να κάνει ένα γερό πάτημα η Γαλλία στην Ανατολική Μεσόγειο.
Από αυτή τη σκοπιά, την ίδια στιγμή που το πρώτο σημείο ήταν διεκδίκηση της ελληνικής πλευράς (φωτογραφίζοντας επίθεση από την Τουρκία), συμπίπτει με τα συμφέροντα της Γαλλίας στην περιοχή.
Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί ότι η συμφωνία δεν αγγίζει τα φλέγοντα θέματα της τωρινής ελληνοτουρκικής διένεξης, δηλαδή την ΑΟΖ-υφαλοκρηπίδα και τις «γκρίζες ζώνες» που επικαλείται η Τουρκία.
Το δεύτερο σημείο έχει να κάνει με τη συνδρομή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στις ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις της Γαλλίας.
Για να μην υπάρχει καμία παρανόηση σε τι αφορά το 2ο σημείο, η παράγραφος (ι) του άρθρου 18 της Συμφωνίας το κάνει απολύτως ξεκάθαρο:
«Συμμετοχή σε κοινές αναπτύξεις δυνάμεων ή αναπτύξεις σε θέατρα επιχειρήσεων προς υποστήριξη κοινών συμφερόντων, όπως, για παράδειγμα, τις υπό γαλλική διοίκηση επιχειρήσεις στο Σαχέλ*».
Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι όποτε και σε όποιο μήκος και πλάτος του κόσμου ζητήσει η Γαλλία την πολεμική συνδρομή της Ελλάδας, αυτή είναι υποχρεωμένη να την παρέχει, συμβάλλοντας ενεργά δηλαδή σε μια σειρά πολέμους που καθορίζονται από τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα της Γαλλίας!
Βέβαια, δεν θα είναι η πρώτη φορά που οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις θα βρεθούν σε αποστολές εκτός χώρας. Το πιο χτυπητό παράδειγμα είναι η συνδρομή της Ελλάδας στην εισβολή του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν, με 2.500 Έλληνες στρατιωτικούς να έχουν υπηρετήσει τα τελευταία χρόνια στη χώρα (και μέχρι την πρόσφατη αποχώρηση των Δυτικών στρατευμάτων από εκεί). Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η συγκρότηση, πριν από 1 μήνα, της Ελληνικής Δύναμης Σαουδικής Αραβίας για την αποστολή ενός συστήματος πυραύλων Πάτριοτ (Patriot) στη θέση των αμερικανικών δυνάμεων που αποχώρησαν.
Ποιος δρόμος για τους λαούς
Ο ελληνικός, ο τουρκικός και οι υπόλοιποι λαοί της περιοχής δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από την συνεχή αύξηση των εξοπλιστικών δαπανών των χωρών τους. Αντίθετα θα πληρώσουν από την τσέπη τους αυτήν την «κούρσα» και μάλιστα πολύ ακριβά, όπως συμβαίνει εδώ και χρόνια.
Και βέβαια, σε περίπτωση «επεισοδίου» οι λαοί θα κληθούν να πληρώσουν και πάλι με το αίμα τους τα πολεμικά παιχνίδια των εμπλεκόμενων αρχουσών τάξεων για την εξυπηρέτηση των οικονομικών τους συμφερόντων. Το ίδιο συμβαίνει και με την παρουσία και ενεργό συμμετοχή σε πολεμικές επιχειρήσεις των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων εκτός των συνόρων, συμβάλλοντας σε χιλιάδες θανάτους και την καταδίκη ολόκληρων λαών στη φτώχεια, τη μετανάστευση και την προσφυγιά.
Η ενίσχυση των εξοπλισμών και οι στρατιωτικές αντιπαραθέσεις είναι κομμάτι του ίδιου του συστήματος και του τρόπου με τον οποίο αναπαράγεται. Ο καπιταλισμός δεν πρόκειται ποτέ να δώσει λύση σε αυτό το πρόβλημα. Αυτή μπορεί να προέλθει μόνο μέσα από τους αγώνες των λαών ενάντια στον εθνικισμό και τα πολεμικά σχέδια που αναπτύσσουν οι άρχουσες τάξεις και οι πολιτικοί τους. Έχει επομένως να κάνει με τα καθήκοντα της Αριστεράς.
Αυτό που χρειάζεται να κάνουν τα κόμματα και οι οργανώσεις της Αριστεράς ως απάντηση στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό και στην εξοπλιστική κούρσα, είναι:
- Να απευθύνουν κάλεσμα για κοινές δράσεις της ελληνικής και τουρκικής Αριστεράς ενάντια στα πολεμικά σχέδια στο Αιγαίο και κοινή δράση με ελληνοκυπριακή και την τουρκοκυπριακή Αριστερά.
- Να αναπτύξουν συστηματική και επίμονη εκστρατεία ενάντια στον εθνικισμό και υπέρ της φιλίας των λαών και στις 3 χώρες.
- Συνεργασία και αλληλεγγύη μεταξύ των κινημάτων των χωρών σε όλα τα επίπεδα, εργατικό-συνδικαλιστικό, περιβαλλοντικό, γυναικείο, φοιτητικό κλπ.
- Κοινές αντιπολεμικές κινητοποιήσεις, ενάντια στις παρεμβάσεις των ιμπεριαλιστών στην περιοχή, με αίτημα τη δραστική από κοινού μείωση των εξοπλιστικών δαπανών έτσι ώστε τα κονδύλια αυτά να κατευθυνθούν στην Υγεία, την Παιδεία, το κοινωνικό κράτος και την απασχόληση.
- Σύνδεση των αγώνων ενάντια στα κοινά προβλήματα, τη λιτότητα, τη φτώχεια, την ανεργία, την καταστολή.
Τέλος, χρειάζεται όλα τα παραπάνω να συνδεθούν με τον αγώνα ενάντια στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, καθώς στα πλαίσια αυτού του συστήματος το μόνο μέλλον είναι η συνέχιση της παρανοϊκής κούρσας των εξοπλισμών και των ανταγωνισμών με την απειλή των πολεμικών αναμετρήσεων να κρέμεται διαρκώς πάνω από τους λαούς.
*Σαχέλ ονομάζεται η υποσαχάρια «λωρίδα» της Αφρική που ξεκινάει από τον Ατλαντικό και εκτείνεται μέχρι την Ερυθρά Θάλασσα, η οποία περιλαμβάνει τμήματα της Μαυριτανίας, του Μάλι, της Μπουρκίνα Φάσο, του Νίγηρα, του Τσαντ, του Σουδάν και άλλων χωρών. Οι γαλλικές Ένοπλες Δυνάμεις έχουν πολύ ισχυρή παρουσία στην περιοχή, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του γαλλικού καπιταλισμού, με τη στρατιωτική συνδρομή και των ΗΠΑ.
