Του Παναγιώτη Βογιατζή
Η κυβέρνηση της ΝΔ κατάφερε σε μόλις 10 μήνες να αθετήσει περισσότερες υποσχέσεις και να πει περισσότερα ψέματα από οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Και συνεχίζει ακάθεκτη σ’ αυτό το σπορ, προσπαθώντας να κρύψει κάτω απ’ το χαλί τα πραγματικά μέτρα που ετοιμάζεται να πάρει. Ωστόσο αυτή η τακτική, εκ των πραγμάτων, θα τελειώσει πολύ γρήγορα. Μπορεί να εξακολουθεί να ισχυρίζεται ότι θα «πετύχει το νοικοκύρεμα χωρίς να θίξει τους εργαζόμενους», αλλά δεν πείθει πλέον ούτε αυτούς που την ψήφισαν, όπως δείχνουν τα τελευταία γκάλοπ. Και πώς να τους πείσει; «Τα γεγονότα είναι πολύ πεισματάρικα πράγματα» λέει μια παλιά παροιμία που συνήθιζε να χρησιμοποιεί ο Λένιν. Και από γεγονότα… άλλο τίποτα!
Είναι γεγονός ότι το έλλειμμα έχει φτάσει πια στο 6,5%, χωρίς να βάζει κανένας το χέρι του στη φωτιά πως δεν θ’ αυξηθεί κι άλλο. Κι αυτό δεν οφείλεται μόνο στα «κόλπα του ΠΑΣΟΚ», αλλά και στην πλήρη αδυναμία της ΝΔ να συγκεντρώσει τα έσοδα που υπολόγιζε.
Είναι γεγονός ότι η ανεργία, ακόμα και με τα επίσημα στοιχεία, έχει ήδη αρχίσει να αυξάνεται, τάση που τίποτα δεν δείχνει ότι μπορεί να αποκοπεί. Η αποβιομηχάνιση συνεχίζεται αμείωτη και καθημερινά κάποιο εργοστάσιο θα κλείσει ή θα προχωρήσει σε μαζικές απολύσεις. Η κυβέρνηση απαντά πως θα «δημιουργήσει κλίμα επενδύσεων» αλλά μπορεί να το υποστηρίξει σοβαρά μπροστά στον άνεργο της Βόρειας Εύβοιας, όπου η ανεργία έχει φτάσει στο 75%, στη Νάουσα που έχει φτάσει στο 30% ή στην Ήπειρο όπου οι βιομηχανίες που έχουν απομείνει μετριούνται στα δάχτυλα; Ή μήπως θα το υποστηρίξει στους εργαζόμενους 100 περίπου επιχειρήσεων που πάνε για φούντο, ενώ είναι εισηγμένες στο ΧΑΑ (που υποτίθεται ότι συγκεντρώνει τον ανθό της Ελληνικής οικονομίας);
Είναι γεγονός τέλος (τι τέλος δηλαδή…) ότι οι τιμές έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο και έχουν φέρει σε απόγνωση μισθωτούς και συνταξιούχους που βλέπουν το εισόδημα τους να εξανεμίζεται μέρα με την ημέρα, ενώ ο πληθωρισμός μένει καρφωμένος στο …3%. Ποιον μπορεί να πείσει αυτό το νούμερο; Μόνο στο τελευταίο δωδεκάμηνο, είδαμε το πετρέλαιο θέρμανσης να ακριβαίνει 35% και τα καύσιμα 11% (αυτά είναι τα επίσημα νούμερα). Και ας πούμε ότι γι αυτό ευθύνεται η διεθνής αύξηση των τιμών. Αλλά για τα ενοίκια (5,5%); Για τις ιατρικές δαπάνες (9,5%); Για τα δίδακτρα, για τα τρόφιμα κλπ κλπ ποιος ευθύνεται; Και τι είδους μαθηματικά είναι αυτά που ρίχνουν τον πληθωρισμό στο 3%, ενώ το μόνο είδος που έχει πέσει η τιμή του (σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία πάντα, μην ξεχαστούμε και το πιστέψουμε), είναι τα οπωροκηπευτικά;
Όλα τα παραπάνω ενυπήρχαν στην ελληνική οικονομία και τα προηγούμενα χρόνια. Καθώς όμως συνέπεσαν με τη μεγάλη πτώση των επιτοκίων, μπορούσαν σε σημαντικό βαθμό να ξεπεραστούν από τον τεράστιο δανεισμό των νοικοκυριών από τις τράπεζες, με τους γνωστούς ληστρικούς όρους βέβαια. Κι αυτή η διαδικασία όμως πλησιάζει στο τέλος της. Ήδη στις φετινές γιορτές ένα στα δύο εορτοδάνεια απορρίφθηκε, αφού η δανειοληπτική ικανότητα πολλών έχει φτάσει στο κόκκινο, ακόμα και για τις ελληνικές τράπεζες που δεν ήταν και πολύ αυστηρές σ’ αυτό το θέμα, αφού θησαύριζαν με τα υπέρογκα επιτόκια που χρέωναν. Ένα στα δέκα δάνεια δεν μπορεί πια να αποπληρωθεί και όλοι καταλαβαίνουν ότι αυτό το νούμερο θ’ αυξηθεί κι άλλο την επόμενη περίοδο. Αυτό θα δημιουργήσει εκρηκτικές καταστάσεις, καθώς θα ενταθούν οι πλειστηριασμοί και οι κατασχέσεις, που έχουν άλλωστε ξεκινήσει.
Ποια είναι η απάντηση της κυβέρνησης και της αστικής τάξης σ’ όλα αυτά; Η μια παγώνει ουσιαστικά τους μισθούς και αυξάνει την έμμεση φορολογία, στραγγαλίζει τις μικρές επιχειρήσεις, οδηγώντας τις στο κλείσιμο και χιλιάδες ανθρώπους στην ανεργία. Η άλλη έχει βάλει λυτούς και δεμένους, από τον συνήθη ύποπτο Γκαργκάνα (που δήλωσε ότι οι εργαζόμενοι παίρνουν …εξωφρενικές αυξήσεις!!) και τον ακόμα πιο συνήθη Μητσοτάκη μέχρι και υπουργούς, όπως τον Σουφλιά να δηλώνουν ότι τα μέτρα δεν είναι αρκετά και πως χρειάζονται …πιο δραστικές λύσεις. Αν κάποιος διαθέτει αρκετά νοσηρή φαντασία, μπορεί ίσως να καταλάβει τι εννοούν.
Οι Έλληνες εργαζόμενοι ζούσαν εδώ κι αρκετά χρόνια σε συνθήκες μαγικής εικόνας: Η χώρα ήταν «ισχυρή», η οικονομία «ανθηρή» και «ταχέως αναπτυσσόμενη», ενώ οι ίδιοι καταλάβαιναν πολύ καλά ότι κάθε χρόνο τα έβγαζαν πέρα όλο και πιο δύσκολα. Τι μπορούν να περιμένουν τώρα, που αυτή η μαγική εικόνα έχει πια ξεφτίσει;
