Από το chinaworker.info
Ήταν η πιο δυναμική κινητοποίηση που είχε γίνει στο λιμάνι του Χονγκ Κονγκ τα τελευταία 20 χρόνια, και η μεγαλύτερη κινητοποίηση στην περιοχή από το 1922. Επί 40 ημέρες πεντακόσιοι εργαζόμενοι του λιμανιού Kai Tsing (Κάι Τσίνγκ) βρίσκονταν σε απεργία και κατάφεραν να κερδίσουν μια «μερική» νίκη, αλλά ταυτόχρονα να αποτελέσουν ένα σημαντικό παράδειγμα για τους εργαζόμενους όλης της χώρας.
Κατ’ αρχήν η απεργία αποκάλυψε την απληστία του Li Ka-shing (Λι Κα-Σινγκ) ο οποίος εκτός από αφεντικό του συγκεκριμένου λιμανιού είναι και ο όγδοος πλουσιότερος άνθρωπος στον πλανήτη. Οι εργάτες είχαν να πάρουν αύξηση πάνω από είκοσι χρόνια, και οι πραγματικοί τους μισθοί βρίσκονταν σε χαμηλότερα επίπεδα από αυτά του 1990! Επιπλέον, ο Li Ka-shing δε δίστασε να κλείσει μια άλλη εταιρία του που βρίσκεται επίσης στο λιμάνι, την Global, κατά τη διάρκεια της απεργίας και να πετάξει στον δρόμο τους 100 εργαζομένους της, σε μια προσπάθεια να κάμψει το ηθικό των απεργών.
Η απεργία κατάφερε ακόμη (τουλάχιστον σε έναν βαθμό) να δείξει τις δυνατότητες της εργατικής τάξης να γίνεται φορέας κοινωνικών αλλαγών, αλλά και να κινητοποιεί και άλλα στρώματα της κοινωνίας όπως τους φοιτητές.
Μισή νίκη
Το βασικό αίτημα των ναυτεργατών ήταν οι αυξήσεις ύψους 20% στους μισθούς τους. Οι διαπραγματευτές ωστόσο, (που ανήκουν στο συνδικάτο HKCTU, (την αντίστοιχη ΓΣΕΕ) πέτυχαν αυξήσεις μόνο 9,8%.
Γενικά φαίνεται ότι η ΗKCTU είχε υποτιμήσει την εργοδοσία και την δύναμη της, ενώ σε επίπεδο δράσεων κατά τη διάρκεια της απεργίας, οργάνωνε μόνο πορείες, αφήνοντας στην άκρη πιο δυναμικές μορφές πάλης όπως το κλείσιμο δρόμων που οδηγούν στο λιμάνι, τις απεργιακές φρουρές αλλά και τις ενημερωτικές δράσεις και το κάλεσμα σε συμπαράσταση σε άλλους εργαζόμενους στο λιμάνι που δε βρίσκονταν σε απεργία. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι σε ένα μπλόκο που οργανώθηκε αυθόρμητα στις 25 Απριλίου, οι εργαζόμενοι «εισέπραξαν» την αλληλεγγύη των διερχόμενων οδηγών φορτηγών, αλλά στη συνέχεια δεν επαναλήφθηκαν αντίστοιχες κινητοποιήσεις.
Επίσης η HKCTU δεν έκανε τίποτα για να διασφαλίσει το εργασιακό μέλλον των απολυμένων της Global πέρα από το να «καλέσει το κράτος να τους βοηθήσει να ξαναβρούν δουλειά».
Το βασικό συμπέρασμα από την απεργία των ναυτεργατών στο Χονγκ Κονγκ, είναι ότι οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να περιμένουν από συνδικαλιστικές ηγεσίες σαν αυτήν της HKCTU να «βάλουν πλάτη» στον αγώνα, πολύ περισσότερο να τον οργανώσουν αποτελεσματικά. Στην πραγματικότητα, μόνο οι ίδιοι μπορούν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, χτίζοντας τους δικούς της φορείς, είτε αυτοί είναι συνδικάτα είτε εργατικά, αριστερά κόμματα, που θα εκπροσωπούν πραγματικά τις ανάγκες και τα δικαιώματά τους, και δε θα κάνουν πίσω στην πρώτη απαίτηση των αφεντικών.
