Το αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης Ιούνη είναι αναμφισβήτητα ένα σημαντικό πλήγμα για τους εργαζόμενους, τη νεολαία, τον κόσμο των κινημάτων, τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, τις γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, το περιβάλλον, για κάθε κεκτημένο της κοινωνίας που παραμένει ακόμη όρθιο μετά από την πρώτη θητεία της κυβέρνησης του Κ. Μητσοτάκη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το επόμενο διάστημα η κυβέρνηση, αποθρασυμένη από την άνετη επικράτηση και τη μεγάλη διαφορά από το δεύτερο κόμμα, θα είναι ακόμη πιο επιθετική απέναντι στην κοινωνία και στα δικαιώματα που αυτή κέρδισε στο παρελθόν, τα οποία τις τελευταίες δεκαετίες παίρνονται βίαια πίσω.
Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά αυτών των εκλογών (πέρα από την άνετη επικράτηση της ΝΔ) ήταν η μεγάλη αποχή και η είσοδος τριών ακροδεξιών κομμάτων στη νέα βουλή, ένα εκ των οποίων είναι οι «Σπαρτιάτες», που στηρίχτηκαν ανοιχτά από τον πρώην Χρυσαυγίτη, νεοναζί και καταδικασμένο για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης Η. Κασιδιάρη. Η εκλογική άνοδος της Ακροδεξιάς αποδεικνύει για ακόμα μια φορά ότι όσο η Αριστερά αποτυγχάνει να καλύψει το πολιτικό κενό και να προβάλει ρεαλιστικές προτάσεις προς την κοινωνία, οι φασιστικές/ακροδεξιές ιδέες θα βρίσκουν κοινό για να αναπτύσσονται.
Την ίδια ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη ακόμη μεγαλύτερη πανωλεθρία από αυτή των εκλογών του Μάη, ενώ τα κόμματα και οι οργανώσεις της Αριστεράς έμειναν περίπου στα ίδια, ή και σημείωσαν πτώση, με εξαίρεση το ΚΚΕ το οποίο είχε μικρή αύξηση των ποσοστών του (αλλά όχι και των ψήφων του).
Αποχή
Η αποχή ξεπέρασε το 47%, το μεγαλύτερο ποσοστό από τη μεταπολίτευση και μετά. Αν προσθέσουμε τα λευκά και τα άκυρα που έφτασαν το 1,1% αγγίζουν το 48,5% – το μισό σχεδόν του εκλογικού σώματος. Τα παραπάνω στοιχεία είναι εντυπωσιακά, μπορούν όμως να εξηγηθούν αν λάβει κανείς υπόψη από τη μια μεριά την αίσθηση που επικράτησε ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις, ότι το πρώτο αποτέλεσμα δεν ήταν δυνατό να ανατραπεί και από την άλλη την απογοήτευση και την αίσθηση ήττας σε πλατιά στρώματα των κινημάτων και της Αριστεράς.
Στις κάλπες της 25ης Ιούνη προσήλθαν περίπου 835.000 λιγότεροι ψηφοφόροι από ότι στις εκλογές του Μάη (λίγο πάνω από 6 εκατ. τον Μάη και κοντά στα 5.230.000 τον Ιούνη με ποσοστά συμμετοχής 61,1% και 52,8% αντίστοιχα).
Η πτώση αυτή στη συμμετοχή οδήγησε σε απώλειες για όλα τα κοινοβουλευτικά (και όχι μόνο) κόμματα. Η ΝΔ, η οποία πανηγύρισε μεγαλοπρεπώς τη νέα νίκη της, στην πραγματικότητα έχασε πάνω από 300.000 ψήφους (από περίπου 2.400.000 σε 2.113.000) αν και τα ποσοστά της έμειναν σταθερά κοντά στο 40,5%.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, από σχεδόν 1.184.000 ψήφους, έπεσε στις 930.000, ενώ σε ποσοστά έχασε περίπου δύο μονάδες (από 20% κοντά στο 18%) και το ΠΑΣΟΚ έπεσε από τις 676.000 στις 617.000, κρατώντας κι αυτό σχετικά σταθερό ποσοστό κοντά στο 11,5%.
Το ΚΚΕ βασικά διατήρησε τις δυνάμεις του (από 426.000 ψήφους τον Μάη, πήρε 400.800 τον Ιούνη) ανεβάζοντας το ποσοστό του κατά μισή περίπου μονάδα, κοντά στο 7,7% (όλα τα παραπάνω νούμερα είναι στρογγυλοποιημένα).
Ο ΣΥΡΙΖΑ
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Α. Τσίπρας σχολίασε το εκλογικό αποτέλεσμα κάνοντας λόγο για μια κατάσταση αρνητική συνολικά για την κοινωνία, με την Ακροδεξιά να είναι ενισχυμένη στη νέα βουλή, σε συνδυασμό με την αυτοδυναμία της ΝΔ. Μίλησε επίσης για «ανάγκη αντίστασης», «επιστροφής του κόμματος στις αξίες του» και «προβληματισμού με ωριμότητα και ευθύνη». Παρά το γεγονός ότι ένα σημαντικό κομμάτι της εκλογικής βάσης του παραμένει πράγματι πιστό στα κινήματα και τις αξίες της Αριστεράς, η ηγεσία του, έχοντας αμαυρώσει το όνομά της, είναι ο βασικός παράγοντας που οδήγησε στην παγίωση της δεξιάς στην κυβέρνηση και επέτρεψε στην Ακροδεξιά να παριστάνει τη μόνη αντισυστημική δύναμη, ενώ στην πραγματικότητα είναι ακριβώς το αντίθετο.
Η Αριστερά
Όσο για τα κόμματα της Αριστεράς, δυστυχώς για άλλη μια φορά αποδεικνύονται κατώτερα της περιστάσεων.
Το ΚΚΕ (το μοναδικό κόμμα της Αριστεράς στη νέα βουλή), από τη μια μεριά αποτελεί μια ανακούφιση μέσα στη μαυρίλα της δεξιάς κυβέρνησης και του αθροιστικού 13% περίπου της Ακροδεξιάς. Από την άλλη όμως, οι εκπρόσωποί του επιμένουν να δίνουν έμφαση στο σταθερό ποσοστό που πήρε το ίδιο, την ώρα που αυτό που πραγματικά χρειάζεται ο κόσμος και το κίνημα, είναι μια ουσιαστική προσπάθεια εξήγησης των αιτιών που οδήγησαν σε αυτό το συνολικά κακό αποτέλεσμα και βέβαια σε προτάσεις για το πως θα απαντήσουμε στις επιθέσεις που θα δεχτούμε την επόμενη περίοδο.
Από την άλλη, το ΜΕΡΑ25, ένα κόμμα από το οποίο σημαντικοί αριθμοί αγωνιστών περίμεναν ότι θα έμπαινε στη βουλή και θα ασκούσε μαχητική αντιπολίτευση, δεν κατάφερε να φτάσει το 3% και αυτό είναι βασικά αποτέλεσμα της δικής του αντιφατικής στάσης. Μετά τα αποτελέσματα των εκλογών του Μάη το ΜΕΡΑ 25 δεν κατάφερε να βγάλει τα σωστά συμπεράσματα κατά τη γνώμη μας. Σε αυτές τις εκλογές, ο Γ. Βαρουφάκης παραδέχτηκε ότι
«…αποτύχαμε από την μία μεριά να μετατρέψουμε την 10ετή αντίσταση στην μνημονιακή καταστροφή σε ένα προοδευτικό μέτωπο και ταυτόχρονα αποτύχαμε να αποτρέψουμε την μετατροπή της λαϊκής οργής σε ένα ακροδεξιό ρεύμα».
Το ερώτημα είναι «γιατί αποτύχαμε»; Κατά τη γνώμη μας, το ΜΕΡΑ25, εδώ και καιρό, στα πλαίσια της αριστερής στροφής που πολύ σωστά επιχειρούσε, θα έπρεπε όχι απλά να επιδιώξει την ενότητα με τα κινήματα και τον αντικαπιταλιστικό χώρο, αλλά και να αποκλείσει κάθε σενάριο συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Το γεγονός ότι το τελευταίο δεν διασαφηνίστηκε ποτέ, δημόσια και καθαρά, στοχεύοντας σε ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ, υπόσκαπτε το πρώτο. Την ίδια ώρα, θα έπρεπε να απευθύνεται στα λαϊκά στρώματα με μια γλώσσα απλή και κατανοητή (αντί των ακαδημαϊκών ορολογιών), χωρίς τα θολά σημεία ενός προγράμματος που στην πραγματικότητα πατούσε πάνω σε δύο βάρκες. Δυστυχώς, τελικά δεν μπόρεσε να πείσει και έμεινε εκτός βουλής μειώνοντας τις ψήφους του από 155.000 σε 130.000 περίπου.
Αρνητικά, δυστυχώς, τα αποτελέσματα και για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οποία επιμένοντας σταθερά στην ίδια λαθεμένη γραμμή της άρνησης να συμμετέχει σε συνεργασίες τόσο σε εκλογικό, όσο και σε μια σειρά άλλα επίπεδα με άλλα κομμάτια της Αριστεράς με τα οποία είχε πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές, στο όνομα της «απόλυτης καθαρότητας», έπεσε ακόμη περισσότερο από το περίπου 0,5% και 32.000 ψήφους των εκλογών του Μάη, στο 0,3% και 16.000 ψήφους.
Να ξαναχτίσουμε τις αντιστάσεις!
Παρά το γεγονός ότι η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί είναι πράγματι δύσκολη, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση που προέκυψε από τις εκλογές της 25ης Ιούνη θα περάσει άμεσα σε νέες επιθέσεις ενάντια στην κοινωνία και τα εργατικά στρώματα, παρά τη σχετικά ισχυρή αυτοδυναμία της και τους πρόθυμους συμμάχους που θα βρει στη νέα βουλή, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι δεν είναι ανίκητη.
Κατά τη διάρκεια της πρώτης διακυβέρνησής της ΝΔ, το αντιφασιστικό κίνημα κατάφερε να πετύχει την καταδίκη και τη φυλάκιση της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής με δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους να διαδηλώνουν έξω από το Εφετείο. Το φοιτητικό κίνημα κατάφερε να αποτρέψει την είσοδο της πανεπιστημιακής αστυνομίας στις σχολές, ενώ η απεργία της 8ης Μάρτη που δεν καλέστηκε από τη ΓΣΕΕ αλλά από ομοσπονδίες και σωματεία βάσης, μπορεί να συγκριθεί σε μαζικότητα μόνο με αυτές της περιόδου της μεγάλης μάχης ενάντια στα μνημόνια μεταξύ 2010-12. Τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι το νήμα της αντίστασης και των αγώνων μπορεί να ταλαντεύτηκε σοβαρά μετά τη συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν έχει κοπεί.
Το νήμα αυτό μπορούμε να το ξαναπιάσουμε! Το επόμενο διάστημα είναι άμεση ανάγκη οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς και τα μαχητικά σωματεία να δουλέψουν από κοινού για την οργάνωση και τον συντονισμό των αγώνων απέναντι στις επιθέσεις που έρχονται. Είναι επίσης απαραίτητο να μπουν μπροστά στο χτίσιμο αντιφασιστικών επιτροπών σε γειτονιές, εργασιακούς χώρους και χώρους νεολαίας, για να αντιμετωπιστεί η ακροδεξιά απειλή που θα τείνει σε επανάληψη των παλιών μεθόδων της Χρυσής Αυγής. Τέλος, οι αγωνιστές και οι οργανώσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς που αντιλαμβάνονται την ανάγκη χτισίματος ενός πολιτικού φορέα που θα εκπροσωπεί και θα παλεύει πραγματικά για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, πρέπει να κινηθούν άμεσα σε πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση (δείτε τις προτάσεις του «Ξ», εδώ).
