Άρθρο της Σύνταξης από το νέο τεύχος του «Ξ», 500, 3-17 Οκτώβρη
1,4 εκατομμύρια σε όλη τη Γερμανία, 300.000 στην Αυστραλία, 300.000 στο Μόντρεαλ και 100.000 στο Βανκούβερ. 150.000 στην Αυστρία, κοκ. Συνολικά 6 εκατομμύρια, 4 στις 20 Σεπτέμβρη και άλλα 2 εκατομμύρια στις 27. Αυτός είναι ο συγκλονιστικός απολογισμός των κινητοποιήσεων ενάντια στην κλιματική καταστροφή, στις οποίες πρωτοστατεί η νεολαία.
***
Το κλίμα στις πορείες ήταν μαχητικό, με πολλά χειρόγραφα συνθήματα σε πλακάτ από χαρτόνια. Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα πολύ μαζικό και δυναμικό κίνημα της νεολαίας, που έχει διεθνή χαρακτήρα, και που παρόμοιο του είχαμε να δούμε από την περίοδο του του κινήματος ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ το 2003 του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος που ακολούθησε στα επόμενα χρόνια και του κινήματος “occupy” στις αρχές της παρούσας δεκαετίας.
Μια νέα γενιά ανθρώπων έχει ευαισθητοποιηθεί στα θέματα του περιβάλλοντος και απαιτεί άμεσα λύσεις. Έχουν βαρεθεί να ακούνε υποσχέσεις, και ζητούν να έχουν μια προοπτική ενός μέλλοντος ανθρώπινου.
***
Προφανώς σε αυτό το κίνημα, όπως και σε κάθε κίνημα, υπάρχουν διαφορετικές απόψεις και διεξάγεται ένας αγώνας για το ποια θα επικρατήσει.
Οι μαθητές και νέοι άνθρωποι που συμμετέχουν είναι φυσικό να έχουν μπερδέματα γύρω από το ποιος φταίει για την κλιματική κρίση και τι πρέπει να γίνει για να τη σταματήσουμε. Τα ΜΜΕ έχουν παίξει σημαντικό ρόλο σε αυτό, καθώς χρόνια τώρα προσπαθούν να επιβάλλουν την αντίληψη της «ατομικής ευθύνης», ότι όλοι φταίμε για την καταστροφή του περιβάλλοντος.
Τα δεδομένα όμως είναι συντρηπτικά για το ποιος φταίει:
- 100 εταιρείες ευθύνονται για το 50% των αερίων που προκαλούν την κλιματική αλλαγή
- μια χούφτα πολυεθνικών ευθύνονται για το 70% της αποδάσωσης στον πλανήτη
- οι εταιρείες εξορύξεων αρνούνται την απαραίτητη μετάβαση σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας προκειμένου να συνεχίσουν να βγάζουν υπερκέρδη από τα ορυκτά καύσιμα
***
Υπαρχουν λοιπόν κυβερνήσεις, πολιτικοί ηγέτες, ΜΚΟ, κτλ που προσπαθούν να στρέψουν την προσοχή μακριά από την ουσία του και τους πραγματικούς υπεύθυνους για το πρόβλημα, προσπαθώντας να μας πείσουν ότι αν ο καθένας από μας δεν χρησιμοποιεί πλαστικό καλαμάκι η γη θα σωθεί. Κάτι τέτοιο είναι απλά αποπροσανατολισμός από την ουσία του προβλήματος, που είναι πως πρέπει η παραγωγή να περάσει στα χέρια της κοινωνίας για να γίνουν οι μεγάλες αλλαγές που απαιτούνται προκειμένου να αποκρουστεί η περιβαλλοντική κρίση. Όσο οι αποφάσεις αυτές παίρνονται από την οικονομική ολιγαρχία, δεν πρόκειται να γίνονται με κριτήριο τις ανάγκες της κοινωνίας αλλά με κριτήριο τα ατομικά τους κέρδη. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε κάτι τέτοιο! Δεν πρέπει να αφήσουμε να καταστραφεί ο πλανήτης και το μέλλον μας για τα κέρδη των λίγων και εκλεκτών του συστήματος!
***
Την αλήθεια αυτή την κατανοούν πλατιά στρώματα της νεολαίας. Το σύνθημα «System change- not climate change» (Να αλλάξουμε το σύστημα όχι το κλίμα) είναι διαδεδομένο στις κινητοποιήσεις. Αρχίζει και δημιουργείται μια συνείδηση για την ανάγκη ευρύτερων ανατροπών προκειμένου να αλλάξουν τα πράγματα, έστω και αν αυτή η συνείδηση είναι θολή και μπερδεμένη σε αυτή τη φάση.
Ο ρόλος των υγιών δυνάμεων της ανατρεπτικής Αριστεράς είναι να παρέμβει σε αυτό το κίνημα και να το μπολιάσει με τις επαναστατικές ιδέες. Με προτάσεις για την οργάνωση των κινητοποιήσεων και τη δημοκρατία μέσα στο κίνημα (με συνελεύσεις και εκλεγμένες επιτροπές), την σύνδεση των αγώνων της νεολαίας με τους εργαζόμενους, με αιτήματα για το πέρασμα στα χέρια της κοινωνίας των μεγάλων επιχειρήσεων που ελέγχουν την οικονομία και καταστρέφουν το περιβάλλον. Αυτός είναι και ο μόνος τρόπος να αποκτήσει το κίνημα ριζοσπαστικές αιχμές που θα του επιτρέψουν να πετύχει νίκες!
