Χρειάζονται συμπεράσματα από κάθε αγώνα, μικρό ή μεγάλο, από κάθε νίκη και κάθε ήττα, χρειάζεται πάλη για το κτίσιμο μιας νέας αριστεράς
Για μια ακόμα φορά η κυβέρνηση της ΝΔ έδειξε το πρόσωπο της. Οι περιβόητες μεταρρυθμίσεις για την Παιδεία, μεταφράζονται στο ξεπούλημα της δημόσιας παιδείας στον ιδιωτικό τομέα και τις επιχειρήσεις, και για την εφαρμογή αυτής της πολιτικής η κυβέρνηση είναι σκληρή και ανυποχώρητη.
Ολόκληρη η πολιτική της κυβέρνησης στο θέμα της παιδείας, όπως και στο θέμα της Υγείας, όπως και σε κάθε θέμα, μεταφράζεται σε μια τετριμμένη φράση που οι εργαζόμενοι έχουν βαρεθεί να την ακούνε: δεν υπάρχουν λεφτά!
Και επειδή… «δεν υπάρχουν λεφτά», η κυβέρνηση μειώνει τη φορολογία των επιχειρήσεων και χαρίζει (στην ουσία) τα χρέη των μεγαλο-οφειλετών στα ασφαλιστικά ταμεία (βλ. άλλες σελίδες). Σύμφωνα με τους νέους υπολογισμούς για το πραγματικό εθνικό προϊόν, το έλλειμμα του προϋπολογισμού μειώνεται στο 2% περίπου, δηλαδή το πρόβλημα εξαλείφεται, ακόμα και με τους όρους των ίδιων των κυβερνώντων και της ΕΕ, αλλά και πάλι «δεν υπάρχουν λεφτά».
Όμως οι εργαζόμενοι έχουν πια πλήρη γνώση πως «λεφτά δεν υπάρχουν» για τους εργαζόμενους… αντίθετα τα λεφτά ρέουν ακατάπαυστα όταν είναι να πηγαίνουν στους καπιταλιστές.
Η ΝΔ επιχαίρει για τη νίκη της στις δημοτικές εκλογές… και μιλά για δικαίωση της πολιτικής της. Όταν το 42% στο δήμο της Αθήνας απέχει και ένα άλλο 7% ψηφίζει λευκό ή άκυρο, ας επιχαίρει όσο θέλει η ΝΔ… Η πραγματικότητα είναι πως ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού αναζητά λύσεις έξω από τα κατεστημένα πολιτικά/κομματικά σχήματα.
Αυτό, σε συνδυασμό με τους μεγάλους αγώνες της περιόδου που διανύουμε αποτελούν την ελπίδα για το μέλλον.
Είναι γεγονός πως το πανεκπαιδευτικό μέτωπο που ήταν αντικειμενικά δυνατό να χτιστεί το μήνα που πέρασε, ανάμεσα σε εκπαιδευτικούς, μαθητές και φοιτητές, δεν έγινε πραγματικότητα λόγω της υποχώρησης της απεργίας των δασκάλων. Όμως οι εργαζόμενοι βγάζουν συμπεράσματα και από τις νίκες και από τις ήττες τους.
Η σύνδεση αυτών των αγώνων κι αυτών των εξελίξεων με την εμφάνιση νέων πολιτικών σχηματισμών που να είναι πραγματικά στην υπηρεσία των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, δεν είναι ούτε αυτόματη ούτε άμεση. Είναι όμως αναπόφευκτη!
Ο καπιταλισμός δεν έχει γιατρειά. Ή θα ανατραπεί ή θα «εξοντώσει» τους εργαζόμενους και την κοινωνία. Αυτό, αργά αλλά σταθερά, οι εργαζόμενοι και προπάντων η νέα γενιά, το κατανοούν. Και όλο και περισσότερο θα οδηγούνται στην αναγκαιότητα για το κτίσιμο μιας νέας αριστεράς που να κάνει τις ελπίδες για μια άλλη κοινωνία, πραγματικότητα.
_________________
