Η κατάσταση στο Εκουαδόρ δείχνει να έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Οι τεράστιες διαδηλώσεις συνεχίζονται εδώ και πάνω από μία εβδομάδα, πετρελαϊκές εγκαταστάσεις κλείνουν και καταλαμβάνονται από τους εργαζόμενους, κλειστά παραμένουν και τα σχολεία, οι συγκοινωνίες έχουν παραλύσει. Xθες 9/10, οι εργαζόμενοι απάντησαν στα σκληρά μέτρα λιτότητας της κυβέρνησης με γενική απεργία, που όλα δείχνουν ότι τείνει να πάρει μορφή απεργίας διαρκείας. Παρά την κήρυξη της χώρας σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, παρά τη μεταφορά της έδρας της κυβέρνησης από την πρωτεύουσα Κίτο στο απόμακρο λιμάνι Γουαγιακίλ, παρά τις εκατοντάδες συλλήψεις και την άγρια καταστολή που έχει ήδη οδηγήσει στο θάνατο ενός διαδηλωτή, ο στρατός και η αστυνομία δεν είναι σε θέση να ελέγξουν την κατάσταση.
Πέρα από τους εργαζόμενους, τη νεολαία και τους κατοίκους των πόλεων, στο κίνημα συμμετέχουν μαζικά ιθαγενείς, που αποτελούν στο Εκουαδόρ (όπως και στις υπόλοιπες χώρες της Λατινικής Αμερικής) ένα από τα πιο χτυπημένα στρώματα του πληθυσμού, με τις κυβερνήσεις να τους αντιμετωπίζουν σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
Τα μέτρα
Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η κατάργηση των επιδοτήσεων στα καύσιμα, γεγονός που εκτίναξε το κόστος της μετακίνησης για τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, πλήττοντας ακόμη περισσότερο εργαζόμενους στον τομέα των μεταφορών, και αυξάνοντας κατά 50% τις τιμές των εισιτηρίων στις συγκοινωνίες. Οι επιδοτήσεις που βρίσκονταν σε ισχύ από τη δεκαετία του 70, υπολογίζεται ότι κόστιζαν στην κυβέρνηση 1,4 δις δολάρια το χρόνο, δηλαδή περίπου το 5% του προϋπολογισμού.
Έτσι, οι επιδοτήσεις μπήκαν στο στόχαστρο του ΔΝΤ, που επιβάλει άγριες περικοπές στα τελευταία απομεινάρια κοινωνικής πολιτικής στη χώρα, με βασικό διαπραγματευτικό χαρτί τη συμφωνία για δάνειο ύψους 4,2 δις δολαρίων. Όπως πάντα φυσικά, αυτή η «οικονομική βοήθεια», που βέβαια πρέπει να αποπληρωθεί ως χρέος, συνοδεύεται από απαιτήσεις για σκληρά μέτρα λιτότητας. Τα συγκεκριμένα μέτρα έρχονται να προστεθούν στις πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζονται όλα τα τελευταία χρόνια στο Εκουαδόρ, προκαλώντας κύματα οργής στους κατοίκους του.
Κυβερνήσεις του ΔΝΤ
Σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, ο πρόεδρος Λένιν Μορένο κατηγορεί για την ανεξέλεγκτη κατάσταση στη χώρα τον προκάτοχό του, Ραφαέλ Κορρέα, αλλά και τον πρόεδρο της Βενεζουέλας, Νικολάς Μαδούρο, που «υποκινούν» υποτίθεται τις διαδηλώσεις. Η πραγματικότητα βέβαια είναι ότι τόσο ο Κορρέα, όσο και ο ίδιος ο Μορένο, που άλλοτε μιλούσαν στο όνομα της Αριστεράς και της αντίστασης στο ΔΝΤ, στην πορεία υποτάχτηκαν πλήρως, εφαρμόζοντας σκληρά μέτρα λιτότητας. Αυτά τα μέτρα και η απελπιστική κατάσταση στην οποία ζουν σήμερα τα φτωχά λαϊκά στρώματα της χώρας είναι ο λόγος για τον οποίο η κοινωνία βγήκε στους δρόμους με τόσο αποφασιστικό και εκρηκτικό τρόπο.
Ο Μορένο μάλιστα, έχει σε τόσο μεγάλο βαθμό ενσωματωθεί στο σύστημα, ώστε δεν αρνείται κανενός είδους εξυπηρέτηση στους οικονομικούς και πολιτικούς ηγέτες του παγκόσμιου καπιταλισμού. Από την έξωση του Τζούλιαν Ασάνζ από την πρεσβεία του Εκουαδόρ στο Λονδίνο, μέχρι την αναγνώριση του «εκλεκτού» των ΗΠΑ Χουαν Γκουαιδό, που αυτοανακηρύχθηκε πρόεδρος της Βενεζουέλας και προσπάθησε να οργανώσει πραξικόπημα, η πορεία του Μορένο δείχνει καθαρά την πλήρη του υποταγή στα μεγάλα συμφέροντα που κυριαρχούν στον πλανήτη.
Το κίνημα
Οι εργαζόμενοι, η νεολαία, οι ιθαγενείς του Εκουαδόρ έχουν σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα προχωρήσει σε βήματα που είναι απολύτως κρίσιμα για να καταφέρει ένα κίνημα να νικήσει. Όχι μόνο βρίσκονται καθημερινά μαζικά στους δρόμους καθιστώντας τις δυνάμεις καταστολής ανίκανες να ελέγξουν την κατάσταση, αλλά προχώρησαν σε γενική απεργία παραλύοντας την οικονομία και δείχνοντας την πραγματική δύναμη του οργανωμένου εργατικού κινήματος.
Ήδη η κρατική εταιρία πετρελαίου, Petroecuador, έχει αναστείλει όλα τα συμβόλαια πώλησης, επικαλούμενη λόγους «ανωτέρας βίας», κάτι που της έχει στοιχήσει μέχρι σήμερα 12,8 εκατομμύρια δολάρια!
Σε αυτό τον αγώνα τους οι εργαζόμενοι και τα καταπιεσμένα στρώματα στο Εκουαδόρ χρειάζονται την διεθνή αλληλεγγύη και στήριξη μας!
