Η Ενωτική Αριστερή Συνεργασία Μαγνησίας προχώρησε στη διάρκεια της προηγούμενης περιόδου σε μια διαδικασία εσωτερικών συζητήσεων για την κρίση στην οποία βρίσκεται η ελληνική κοινωνία, για τις αιτίες που την προκάλεσαν, για το πολιτικό πρόγραμμα που απαιτείται για να βγει από αυτή την κρίση και, κατ’ επέκταση, για το τι είδους Αριστερά χρειαζόμαστε με βάση και την εμπειρία από την προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Ακολουθεί το κείμενο-απόφαση στο οποίο κατέληξε.
Ενωτική Αριστερή Συνεργασία Μαγνησίας:
-
για να μπει τέλος στην κοινωνική καταστροφή
-
για μια νέα προοπτική για την ελληνική κοινωνία
-
για ένα σύγχρονο μεταβατικό-σοσιαλιστικό πρόγραμμα και μια νέα μαζική Αριστερά
Η εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην κυβέρνηση τον Ιανουάριο του 2015 υποσχόμενος την κατάργηση των μνημονίων και τη λήψη μιας σειράς φιλολαϊκών μέτρων (πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης). Αυτή ήταν η αντανάκλαση σε πολιτικό επίπεδο των σκληρών ταξικών αγώνων που έδωσαν οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα της χώρας ενάντια στις επιθέσεις των μνημονιακών κυβερνήσεων (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΔΗΜΑΡ, ΛΑΟΣ) τη διετία 2010-2012.
Μέσα σε έξι μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ εγκατέλειψε όλες τις δεσμεύσεις του, υπέγραψε το 3ο μνημόνιο και ανέλαβε την ευθύνη της εφαρμογής των πολιτικών λιτότητας εις βάρος των εργατικών, λαϊκών και φτωχών στρωμάτων της χώρας. Το σοκ της μετάλλαξης ήταν ακόμη μεγαλύτερο καθώς ήρθε αμέσως μετά τη συγκλονιστική ταξική μάχη του δημοψηφίσματος του 2015, την οποία τα εργατικά-λαϊκά στρώματα κέρδισαν έχοντας απέναντι τους το σύνολο του κατεστημένου – εγχώριου και διεθνούς. Όπως έχει συμβεί επανειλημμένα στην ιστορία (ελληνική και διεθνή) η νίκη κλάπηκε μέσα από τα χέρια των εργατικών λαϊκών στρωμάτων και προδόθηκε από την ίδια την ηγεσία τους.
Τα κύρια χαρακτηριστικά της σημερινής συγκυρίας
Η προδοσία του δημοψηφίσματος άνοιξε μια εντελώς νέα περίοδο για την ελληνική κοινωνία. Τα σημαντικότερα στοιχεία της σημερινής συγκυρίας για την Ελλάδα είναι κατά τη γνώμη μας τα παρακάτω:
- τα πλατιά εργατικά-λαϊκά στρώματα νοιώθουν βαθιά απογοήτευση από την προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ
- η απογοήτευση συνδυάζεται με την κοινωνική δυσαρέσκεια και την οργή λόγω της σκληρής κοινωνικής πραγματικότητας για την οποία πλέον ευθύνεται και ο ΣΥΡΙΖΑ
- η κοινωνική δυσαρέσκεια και η οργή δεν μεταφράζονται σε μεγάλους ταξικούς αγώνες ανάλογους με την περίοδο Μάης 2010-Φλεβάρης 2012
- οι σημαντικότερες αιτίες για αυτό – πέρα από την κούραση, την οικονομική εξάντληση και την απογοήτευση – είναι η ανυποληψία των συνδικαλιστικών ηγεσιών και η έλλειψη πολιτικής προοπτικής
- οι κύριες δυνάμεις της Αριστεράς, αυτές που έχουν την κρίσιμη μάζα για να επιφέρουν αλλαγές στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, δηλαδή το ΚΚΕ, η ΛΑΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν κατάφεραν να ενισχύσουν τις δυνάμεις τους μετά την υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ ούτε εκλογικά ούτε κοινωνικά-κινηματικά, γιατί όπως αποδεικνύεται ακόμα και τώρα δεν έχουν καταφέρει να «μιλήσουν στην καρδιά» και να εκφράσουν τα συμφέροντα της πληττόμενης πλειοψηφίας, δημιουργώντας ένα μεγάλο κενό στα Αριστερά του πολιτικού φάσματος
- η κυβέρνηση θα συνεχίζει να εφαρμόζει ταξικές-αντιλαϊκές πολιτικές ανεξάρτητα από το θέμα του χρέους, την ένταξη στην «ποσοτική χαλάρωση», την πολυδιαφημισμένη επιστροφή στην ανάπτυξη και την έξοδο στις αγορές
- παρά την δημοσκοπική ενίσχυση της ΝΔ το κατεστημένο αδυνατεί να οικοδομήσει έναν νέο σταθερό δικομματισμό στη θέση του παλιού επειδή όλες οι βασικές πολιτικές δυνάμεις συμφωνούν στα μνημόνια και αυτά ακριβώς απορρίπτουν οι πλατιές μάζες
- η Χρυσή Αυγή προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί και να παίξει το ρόλο της μόνης αντισυστημικής-μαχητικής αντιπολίτευσης
- σε διεθνές επίπεδο όλα δείχνουν ότι η οικονομία βαδίζει προς μια νέα βαθιά κρίση ενώ σε πολιτικό επίπεδο η ενίσχυση των κινημάτων και των δυνάμεων της Αριστεράς συμβαδίζει με την ενίσχυση του δεξιού λαϊκισμού και των νεοναζί που σ’ αυτή τη συγκυρία εμφανίζονται να έχουν το προβάδισμα.
Τα καθήκοντα που βρίσκονται μπροστά μας
Με βάση αυτή την συνοπτική εκτίμηση θεωρούμε ότι δύο είναι τα κεντρικά καθήκοντα της σημερινής εποχής και βρίσκονται σε στενή διαλεκτική σχέση μεταξύ τους. Αυτά τα καθήκοντα τίθενται μπροστά στους αγωνιστές που έφυγαν από το ΣΥΡΙΖΑ (οργανωμένα ή όχι) και στις συλλογικότητες/οργανώσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Πρώτον, οφείλουμε να πάρουμε κινηματικές πρωτοβουλίες και να ενισχύσουμε τις ήδη υπάρχουσες σε όλα τα μέτωπα που αφορούν άμεσα τα εργατικά/λαϊκά στρώματα: ιδιωτικοποιήσεις, πλειστηριασμοί, εργασιακά, περιβάλλον, δικαιώματα, αντιφασισμός, προσφυγικό κοκ. Αυτή η προσπάθεια πρέπει απαραίτητα να είναι ενωτική ανάμεσα σε όλες τις δυνάμεις που έχουν αναφορά στο μαζικό κίνημα
Δεύτερο, οφείλουμε να δουλέψουμε για να χτιστεί ένας νέος μαζικός φορέας της Αριστεράς. Ένας φορέας που θα έχει στόχο να καλύψει το σημερινό πολιτικό κενό και θα επιδιώκει να συσπειρώσει, να οργανώσει και να εμπνεύσει τις εργατικές/λαϊκές μάζες για να απαλλαγούν από τη σημερινή ανυπόφορη κατάσταση.
Τα δυο αυτά καθήκοντα θεωρούμε ότι είναι απολύτως αλληλένδετα. Το μαζικό κίνημα έχει ανάγκη την πολιτική προοπτική για να δώσει ξανά μεγάλες κοινωνικές μάχες. Ταυτόχρονα, δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική προοπτική (από τη σκοπιά των ταξικών συμφερόντων των εργαζομένων/λαϊκών στρωμάτων) χωρίς την ανάπτυξη του μαζικού κινήματος.
Ως ΕΑΣ Μαγνησίας, θέλουμε να συμβάλλουμε στην προσπάθεια δημιουργίας μιας νέας Αριστεράς καταθέτοντας τις δικές μας προτάσεις πάνω σε ζητήματα που είναι βέβαιο ότι απασχολούν και συζητιούνται από ένα μεγάλο εύρος πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Σε αυτή την κατεύθυνση θεωρούμε ότι το πολιτικό πρόγραμμα αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο στην προσπάθεια να χτιστεί μια νέα Αριστερά.
Το αδιέξοδο του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ
Όπως ήδη είπαμε ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην κυβέρνηση με βάση ένα πρόγραμμα φιλολαϊκών μεταρρυθμίσεων. Βέβαια, ανάμεσα στις εκλογές του Μάη του 2012 και τις εκλογές του Γενάρη του 2015 η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εξάλειψε τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία αυτού του προγράμματος όπως την εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας κ.α.
Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης (Σεπτέμβρης 2014), με βάση το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές, συμπεριλάμβανε μια σειρά από πολύ πιο «ήπιες» μεταρρυθμίσεις, οι οποίες όμως θα είχαν πολύ σημαντική επίπτωση στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων/λαϊκών στρωμάτων. Τέτοια μέτρα ήταν: η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, η επαναφορά του αφορολόγητου στα 12.000 ευρώ, η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, η αποκατάσταση του βασικού μισθού και των εργασιακών δικαιωμάτων, η επαναφορά της 13ης σύνταξης κα. Ο Τσίπρας και όλη η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριζε ότι μια κυβέρνηση θα μπορούσε να υλοποιήσει αυτά τα μέτρα μετά από μια «αμοιβαία επωφελή διαπραγμάτευση» και χωρίς να έρθει σε ρήξη με το κατεστημένο της ΕΕ και τους δανειστές.
Αυτό αποδείχτηκε αδύνατο. Όπως προειδοποιούσαμε, ως ΕΑΣ, η λήψη ακόμη και των πιο ήπιων φιλολαϊκών μέτρων θα οδηγούσε σε σύγκρουση με τους δανειστές και τις άρχουσες τάξεις και όπως προβλέπαμε αυτοί θα χρησιμοποιούσαν την απειλή της εξόδου από την Ευρωζώνη για να αναγκάσουν την κυβέρνηση να εγκαταλείψει το πρόγραμμά της και να υποταχθεί.
Συγκεκριμένα στις 4/2/2015, στο πρώτο συλλογικό κείμενο αγωνιστών από το Βόλο που στη συνέχεια δημιουργήσαν την ΕΑΣ εξηγούσαμε ότι:
«…η ελληνική και η ευρωπαϊκή άρχουσα τάξη και οι διεθνείς οργανισμοί (ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ) θα επιδιώξουν με κάθε τρόπο είτε να ενσωματώσουν την νέα κυβέρνηση είτε να την ανατρέψουν. Η τακτική τους περιλαμβάνει και το «μαστίγιο» και το ”καρότο”. Οι νουθεσίες τους προς το ΣΥΡΙΖΑ για ”στροφή στον ρεαλισμό” –δηλαδή για εγκατάλειψη των προεκλογικών δεσμεύσεων– συμπληρώνονται από ωμές απειλές. Ο εκβιασμός για μπλοκάρισμα της παροχής ρευστότητας προς τις τράπεζες κάτι που θα προκαλέσει οικονομική ασφυξία και θα εξωθήσει τη χώρα εκτός ευρώ, εφόσον η νέα κυβέρνηση δεν συμμορφωθεί με τις μνημονιακές δεσμεύσεις, έχει ήδη διατυπωθεί από τον Σόιμπλε και άλλους. Αυτό αποτελεί ”κήρυξη πολέμου” από την πλευρά των μνημονιακών.». [1]
Στη συνέχεια, στις 7/3/2015, γράφαμε:
«Περίπου ενάμιση μήνα μετά τις εκλογές της 25ης Γενάρη, είναι σαφές ότι η ελληνική κυβέρνηση, από την πρώτη στιγμή της ανάληψης των καθηκόντων της, βρέθηκε αντιμέτωπη με τεράστιες πιέσεις και ωμούς εκβιασμούς από την πλευρά της Γερμανικής κυβέρνησης και της ΕΕ. Στόχος των εκβιασμών αυτών, τόσο πριν όσο και μετά τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη, ήταν και είναι το να τσακιστεί η βούληση του λαού μας για ανατροπή της λιτότητας και για αλλαγή πορείας.»[2]
Η εμπειρία λοιπόν απέδειξε ότι οι δανειστές και το εγχώριο κατεστημένο, που εκπροσωπούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου εντός και εκτός χώρας, δεν πρόκειται να συναινέσουν ποτέ σε μια φιλολαϊκή πολιτική, έστω και ήπια. Και θα φτάσουν τη σύγκρουση ως τα άκρα προκειμένου να καθυποτάξουν ή να ανατρέψουν όποια κυβέρνηση επιδιώξει να εφαρμόσει ένα φιλολαϊκό πρόγραμμα.
Από την εμπειρία λοιπόν το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ξεκάθαρο: αν η Αριστερά που επιδιώκουμε να δημιουργηθεί (και σήμερα δεν υπάρχει) δεν είναι προετοιμασμένη για τη σύγκρουση, αν δεν είναι προετοιμασμένη να φτάσει αυτή τη σύγκρουση αυτή ως το τέλος, αν δεν έχει επίσης φροντίσει να προετοιμάσει την κοινωνία για τη σύγκρουση αυτή, και αν δεν ξέρει πως να κερδίσει αυτή τη σύγκρουση τότε η κατάληξη θα είναι ξανά μια υποταγή και προδοσία τύπου ΣΥΡΙΖΑ.
Μεταβατικό πρόγραμμα
Το τι σημαίνει πρακτικά σύγκρουση και εκβιασμός το είδαμε, ιδιαίτερα την εβδομάδα πριν από το δημοψήφισμα.
Πρώτα από όλα σημαίνει προσπάθεια εξώθηση της Ελλάδας εκτός ευρώ και οικονομικός πόλεμος. Με αυτά τα όπλα δανειστές, κυβερνήσεις και άρχουσες τάξεις επιδιώκουν την επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης και την όξυνση των προβλημάτων των μαζών ώστε να κλονιστεί και να πέσει η όποια φιλολαϊκή κυβέρνηση.
Απέναντι σε αυτή τη δεδομένη αντίδραση της άρχουσας τάξης η μόνη ρεαλιστική απάντηση είναι ριζοσπαστικά μέτρα που αμφισβητούν όχι μόνο το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ και της ευρωζώνης αλλά και το ίδιο το πλαίσιο των κανόνων της ελεύθερης αγοράς και του καπιταλισμού.
Δηλαδή μέτρα που θέτουν σε κίνηση τη διαδικασία ανατροπής της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας του κεφαλαίου και θέτουν τις βάσεις για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Οι κυριότεροι άξονες αυτού του προγράμματος έχουν ήδη διατυπωθεί από πολλές οργανώσεις και συλλογικότητες της Αριστεράς. Από την πλευρά μας ως ΕΑΣ γράφαμε σχετικά στις 18/5/2015, στην πρώτη δημόσια προκήρυξη της τότε νεοσύστατης πρωτοβουλίας μας:
«…η επιλογή να αντισταθούμε στον στραγγαλισμό των ”εταίρων”-αντιπάλων και να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας, θα οδηγήσει σε ρήξη και πιθανά σε έξοδο από το € και ότι οι δυσκολίες τις οποίες θα προκαλέσει η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα (υποτίμηση και σαμποτάζ από το ντόπιο και το ξένο κεφάλαιο) μπορούν να αντιμετωπιστούν με συγκεκριμένα μέτρα όπως:
»η άμεση παύση αποπληρωμής και η διαγραφή του χρέους – ένα χρέος για το οποίο δεν ευθύνονται οι εργαζόμενοι και ο λαός και το οποίο το έχουμε χιλιοπληρώσει
»η εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών κλάδων και επιχειρήσεων της οικονομίας – δηλαδή το πέρασμά τους στην ιδιοκτησία και τον έλεγχο της κοινωνίας
»ο έλεγχος της κίνησης κεφαλαίων και του εξωτερικού εμπορίου για να εμποδιστεί η κερδοσκοπία και το σαμποτάζ
»ο δημοκρατικός έλεγχος της παραγωγής και της οικονομίας μέσα από την καθιέρωση συνθηκών διαφάνειας και κοινωνικού και εργατικού ελέγχου και διαχείρισης σε όλο το φάσμα της οικονομίας και του δημοσίου
»οι άμεσες και μαζικές δημόσιες επενδύσεις (πχ αναγκαία έργα υποδομής όπως νοσοκομεία, σχολεία, ανάπτυξη ΑΠΕ μέσω της ΔΕΗ κοκ) και οι προσλήψεις σε τομείς όπως η Υγεία, η Παιδεία, το κράτος πρόνοιας για να αντιμετωπιστεί η τεράστια ανεργία ειδικά της νεολαίας
»η στήριξη των μικρών αγροτών, των μικρομεσαίων και των αυτοαπασχολούμενων μέσα από διαγραφές χρεών και χαμηλότοκα/άτοκα δάνεια για να σταθούν στα πόδια τους και να επενδύσουν
»η δήμευση πλούτου που έχει προέλθει από φοροδιαφυγή, μίζες, σκάνδαλα κλπ. Η καταδίκη των εμπλεκομένων σε περιπτώσεις διαπλοκής (λίστα Λαγκάρντ κ.α.)
»ένα προοδευτικό και δίκαιο φορολογικό σύστημα που να ελαφρύνει τα βάρη των φτωχών στρωμάτων και να επιβαρύνει τους πλούσιους
»και τέλος μέσα από ένα κάλεσμα για κοινή πάλη με τους εργαζόμενους της υπόλοιπης Ευρώπης και ειδικά του Νότου ενάντια στις άρχουσες τάξεις για μια άλλη Ευρώπη των λαών και των εργαζομένων, για μια σοσιαλιστική προοπτική.»[3]
Η πρόσφατη εμπειρία διδάσκει ότι χωρίς ένα τέτοιο μεταβατικό-σοσιαλιστικό πρόγραμμα η Αριστερά είναι καταδικασμένη να καταλήξει ξανά σε προδοσίες τύπου ΣΥΡΙΖΑ.
Η ανάγκη για μια νέα μαζική Αριστερά
Η κατάσταση στην ελληνική Αριστερά σήμερα είναι τραγική.
Το ΚΚΕ, η ΛΑΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπως ήδη αναφέραμε, απέτυχαν να αξιοποιήσουν τη μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ για να αυξήσουν τη δύναμη και την επιρροή τους. Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 το ΚΚΕ είχε μείωση στον απόλυτο αριθμό των ψήφων (παρά την μικρή άνοδο σε ποσοστό) η ΛΑΕ δεν κατάφερε να μπει στη Βουλή και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έμεινε ουσιαστικά στάσιμη (αυξάνοντας ελαφρώς τη δύναμή της σε ψήφους-ποσοστά).
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι κανένα από αυτά τα κόμματα/φορείς δεν δείχνει να μπορεί να συσπειρώσει τις πλατιές εργατικές/λαϊκές μάζες που χτυπιούνται από την κρίση και έχουν φύγει από την επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος καταρρέει. Αντίθετα, τα πλατιά εργατικά/λαϊκά στρώματα αντιμετωπίζουν με καχυποψία τους σχηματισμούς αυτούς. Δεν υπάρχει εδώ ο χώρος να αναλύσουμε τις αιτίες για αυτή την κατάσταση.
Αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι, με τα σημερινά δεδομένα, κανένας δυστυχώς από αυτούς τους φορείς δεν μπορεί να καλύψει το κενό που έχει δημιουργηθεί στην Αριστερά, από μόνος του. Για αυτό χρειάζεται να δουλέψουμε ώστε να δημιουργηθεί μια νέα μαζική Αριστερά η οποία, ασφαλώς, να συμπεριλαμβάνει τμήματα της σημερινής Αριστεράς στο βαθμό που η τελευταία θέλει να ανταποκριθεί θετικά.
Η νέα αυτή Αριστερά για να μην καταλήξει στο αδιέξοδο που χαρακτηρίζει την υπάρχουσα Αριστερά οφείλει να έχει:
- εμπιστοσύνη στο μαζικό εργατικό-λαϊκό κίνημα. Να είναι ενωτική απέναντι στο μαζικό κίνημα και το σύνολο της Αριστεράς. Να δουλεύει συστηματικά μέσα στο κίνημα και να αντιλαμβάνεται την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση σαν εργαλείο και όχι σαν αυτοσκοπό
- πραγματικά δημοκρατικές εσωτερικές διαδικασίες που θα επιτρέπουν στη βάση του κόμματος να εκλέγει, να ελέγχει και να αντικαθιστά αν χρειαστεί οποτεδήποτε την όποια ηγεσία, ώστε να μειωθούν τα φαινόμενα παραγοντισμού, καριερισμού και εσωτερικής ανάθεσης. Σεβασμός στη δημοκρατία και τις διαδικασίες του μαζικού κινήματος μακριά από καπελώματα και «τελεσίγραφα»
- μεταβατικό-σοσιαλιστικό πρόγραμμα. Να εξηγεί θαρραλέα και ανοιχτά ότι χωρίς την ανατροπή του καπιταλισμού δεν πρόκειται να λυθούν τα τεράστια κοινωνικά προβλήματα
- διεθνιστικά χαρακτηριστικά, γιατί η επίθεση του κεφαλαίου είναι διεθνής και επειδή καμιά κοινωνική αλλαγή δεν μπορεί να περιοριστεί (ή να επιζήσει) μέσα σε στενά εθνικά πλαίσια
Αυτή η μαζική Αριστερά δεν υπάρχει σήμερα. Είναι όμως ιστορική ανάγκη να χτιστεί. Σε αυτό το στόχο θέλουμε να συμβάλλουμε ως ΕΑΣ.
Σημειώσεις – παραπομπές
-
http://magnesianews.gr/arthra/146960.html
-
http://magnesianews.gr/arthra/%CE%BD%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B4%CF%81%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B5%CE%BA%CE%B2%CE%B9%CE%B1%CF%83%CE%BC%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CF%85.html
-
http://magnesianews.gr/arthra/%CE%BD%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%AF%CE%BE%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CF%80%CE%AF%CE%B4%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BD%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%84%CF%81.html
Σχετικά άρθρα
