Με ανάρτησή του στο twitter, το βράδυ της Δευτέρας 7 Ιούνη, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Κυρίτσης κατάφερε να βγάλει από τα ρούχα του κάθε πολίτη της χώρας ο οποίος θυμάται τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ πριν γίνει κυβέρνηση. Στο tweet του ο βουλευτής έγραψε:
«Το εργασιακό νομοσχέδιο του Χατζηδάκη μαθηματικά θα ψηφιστεί όσο μαζική και αν είναι η απεργία. Οι εργαζόμενοι πρέπει να στηρίξουν τις πολιτικές δυνάμεις που όχι μόνο θα αντιπαλέψουν, αλλά και που μπορούν να αλλάξουν αυτούς τους αντεργατικούς νόμους ως κυβερνητική πλειοψηφία».
Προφανώς οι αντιδράσεις στο νομοσχέδιο Χατζηδάκη προέρχονται από τον κόσμο της εργασίας, τον κόσμο των κινημάτων, τους απλούς πολίτες που γνωρίζουν καλά πως ο μόνος τρόπος για να βελτιώσουν την ζωή τους είναι οι μαζικοί -καλά οργανωμένοι- και σχεδιασμένοι αγώνες. Και η απεργία είναι το πιο σοβαρό και μαχητικό μέσο που έχουν οι εργαζόμενοι για να αντισταθούν στις κυβερνητικές επιθέσεις. Με την τοποθέτηση του ο Κυρίτσης επιχειρεί στην πραγματικότητα να απαξιώσει τη σημασία της απεργίας. Παρόλα αυτά όμως η τοποθέτησή του περιέχει δυο «αλήθειες».
Οι δύο αλήθειες
Μια αλήθεια σ’ αυτά που λέει είναι ότι όντως, μία απεργία από μόνη της, χωρίς συνέχεια και κλιμάκωση, αν δηλαδή αποτελεί απλά μια «τουφεκιά στον αέρα» όπως αυτές που μας έχει συνηθίσει η ΓΣΕΕ, δεν αρκεί για να αποτρέψει την ψήφιση ενός νομοσχεδίου. Το νομοσχέδιο μπορεί να ψηφιστεί από την πλειοψηφία και μόνο των βουλευτών της κυβέρνησης. Απαιτείται, επομένως, καλή προετοιμασία, κλιμάκωση και διάρκεια σε κάθε μαζικό κοινωνικό αγώνα προκειμένου να πετύχει τον στόχο του.
Μια δεύτερη αλήθεια είναι ότι όντως το εργατικό κίνημα χρειάζεται πολιτική εκπροσώπηση, είναι υποχρεωμένο να βρει και να χτίσει τη δική του πολιτική έκφραση, για την ανατροπή των αντεργατικών πολιτικών και τελικά του ίδιου του συστήματος. Διαφορετικά οι οποίες κινηματικές κατακτήσεις στο τέλος-τέλος είναι εφήμερες, παίρνονται πίσω με την πρώτη ευκαιρία από την άρχουσα τάξη, ματαιώνουν τον δύσκολο αγώνα που έχουν δώσει και οδηγούν τον κόσμο σε απογοήτευση.
Και το ψέμα
Το ψέμα του βουλευτή Κυρίτση βρίσκεται στην σύνδεση των δύο παραπάνω προτάσεων ως λογικό επακόλουθο το ένα του άλλου με τελικό συμπέρασμα το «δώστε μας ξανά την δυνατότητα να κυβερνήσουμε και θα γίνουν όλα όπως τα θέλετε». Με άλλα λόγια εμφανίζει τον ΣΥΡΙΖΑ σαν την πολιτική εκπροσώπηση που χρειάζονται οι εργαζόμενοι, και αυτό δεν είναι απλά αστείο, είναι πρόκληση.
Η υποβάθμιση της σημασίας της απεργίας δεν είναι κάτι καινούργιο για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ως κυβέρνηση το 2018 ψήφισε το άρθρο 211 του πολυνομοσχεδίου το οποίο όριζε ως απαραίτητη προϋπόθεση για την κήρυξη απεργίας την παρουσία του 50%+1 των οικονομικά τακτοποιημένων μελών. Ούτε λόγος βέβαια για αντίστοιχη πρόβλεψη σε πολιτικό επίπεδο, να χρειάζεται δηλαδή ένα κόμμα το 50%+1 των ψήφων για ένα έχει αυτοδυναμία.
Το ξεπούλημα των κινημάτων στα οποία συμμετείχε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν γίνει κυβέρνηση δεν μπορεί επίσης να ξεχαστεί, με πιο χαρακτηριστικό αυτό των Σκουριών όπου ενώ είχε στα χέρια του όλο το απαραίτητο νομικό οπλοστάσιο για να ακυρωθεί η σύμβαση με την εξορυκτική εταιρεία Eldorado Gold την έβαλε στον πάγο και έδωσε το δικαίωμα στη ΝΔ να την επικυρώσει με ακόμη πιο αποικιοκρατικούς όρους στη συνέχεια.
Παρωχημένος είναι μόνο ο καπιταλισμός
Δεν είναι η πρώτη φόρα που «αριστερά» κόμματα του είδους του ΣΥΡΙΖΑ έρχονται στην εξουσία και αδυνατούν να εκπληρώσουν τις υποσχέσεις τους προς τον λαό. Για την ακρίβεια κάτι τέτοιο αποτελεί τον κανόνα.
Ούτε η πρώτη φορά που συνεχίζουν να υπόσχονται μεταρρυθμίσεις οι οποίες είναι αδύνατο να εφαρμοστούν στα πλαίσια ενός αντικοινωνικού και απάνθρωπου συστήματος που βρίσκεται σε οικονομική και κοινωνική κρίση.
Αυτό που προκαλεί απέχθεια όμως είναι το θράσος ορισμένων βουλευτών, οι οποίοι αφού έλεγαν ότι θα καταργήσουν τα μνημόνια με έναν νόμο σε ένα άρθρο, στη συνέχεια έφεραν καινούργια, ψήφισαν (μαζί με τη ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ) το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας στο Ελληνικό, χάρισαν 14 περιφερειακά αεροδρόμια στην Fraport και έρχονται έπειτα να κάνουν υποδείξεις, για το δικό μας καλό: να μην αγωνιζόμαστε άδικα, οι απεργίες δεν έχουν νόημα, αρκεί μόνο να τους εμπιστευτούμε ξανά.
Η απεργία είναι ένα πραγματικό όπλο στα χέρια των εργαζόμενων και το μοναδικό που σταματάει την λειτουργία της οικονομίας, άρα και τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών.
Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι πολιτικοί εκπρόσωποι των μεγάλων επιχειρήσεων και για αυτό προσπαθούν σε κάθε φάση οπισθοχώρησης του κινήματος να κάνουν ακόμη πιο δύσκολη και ανέφικτη την πραγματοποίησή της, όπως επιχειρείται μεταξύ άλλων με το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο. Ο Κυρίτσης μάλλον τους εργοδότες έχει στο μυαλό του όταν απαξιώνει και υποσκάπτει την απεργία.
Όσοι είναι πραγματικά με το μέρος των λαϊκών στρωμάτων και επομένως απέναντι στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα πρέπει να διαμορφώνουν τους όρους νίκης των κοινωνικών κινημάτων και να τους δίνουνε πολιτική προοπτική. Αυτό σημαίνει αγώνες με συνέπεια, σχέδιο και στόχο για τη δημιουργία μιας Αριστεράς πραγματικά μαχητικής και ανατρεπτικής, ενάντια στο κεφάλαιο και το ίδιο το σύστημα.
